Tíminn - 11.05.1975, Blaðsíða 33

Sunnudagur 11. mai 1975.
TÍMINN
33
litli, sagði apakötturinn
glaðlega. Veizlan er
ekki byrjuð ennþá, svo
að þú hefur tima til að
heilsa upp á nokkur
dýr, áður en hún byrj-
ar. Hvaða dýr viltu
fyrst heimsækja?
— Eigum við ekki að
fara fyrst til ljónsins?
sagði Pétur.
Þegar þeir komu i
ljónabúrið, sat ljónið og
speglaði sig. Og það
var alveg ógurlega illi-
legt á svipinn.
— Hvað er eiginlega
að þér? spurði Pétur
steinhissa. Hlakkarðu
ekki til að fara i veizl-
una?
— Hvað er að!
öskraði ljónið. Þarftu
að spyrja? Sérðu ekki
hvernig ég lit út? Ég
þvoði mér um hárið i
gærkvöldi, og nú stend-
ur það i allar áttir.
Þetta er alveg voða-
legt. Ég fer ekki fet!
— Láttu nú ekki
svona, sagði Péíur. Ég
skal laga á þér hárið,
svo að þú verðir finni
en öll hin dýrin til sam-
ans. Láttu mig bara
hafa vatn og greiðu, og
svo skaltu sjá til.
Pétur greiddi siðan
makka ljónsins vel og
vandlega upp úr vatni,
og að þvi loknu tók
hann beltið af nátt-
jakkanum sinum og
batt það i glæsilega
slaufu utan um óstýri-
látt hárið á ljóninu,
sem ljómaði af ánægju
og þakkaði Pétri að
minnsta kosti hundrað
sinnum fyrir hjálpina.
Siðan sagði það:
— Nú skulum við
flýta okkur til giraff-
ans, ég var nefnilega
búinn að lofa að verða
samferða i veizluna.
Það var sannarlega
dapur giraffi, sem tók á
móti Pétri, ljóninu og
apakettinum. Hann
sagðist vera búinn að
týna hnappnum úr
efsta flibbanum sinum,
en eins og þið vitið
kannski, getur enginn
almennilegur giraffi
verið þekktur fyrir að
láta sjá sig með færri
en fimm flibba.
— Hvað I rósköpun-
um á ég að gera! sagði
vesalings giraffinn.
— Vertu ekki svona
dapur, sagði Pétur. Við
skulum hjálpa þér að
leita að flibbahnappan-
um.
Nú fóru allir að leita,
og ekki leið á löngu unz
Pétur fann hnappinn.
Og hvar haldið þið að
hann hafi verið?
Giraffinn hafði staðið á
honum allan timann
sem hann var sjálfur
að leita!
Pétur fékk nú lánað-
an langan stiga og festi
efsta flibbann utan um
hálsinn á giraffanum,
sem var svo þakklátur
að hann kom ekki upp
nokkru orði.
— Flýtið ykkur nú,
sagði ljónið óþolinmótt.
Klukkan er orðin svo
margt. Við skulum fara
og athuga, hvort fillinn
og sebrahesturinn eru
tilbúnir. Og svo lögðu
þau öll af stað.
Fillinn stóð og beið
eftir þeim. Hann var
svo finn, að hann þorði
varla að hreyfa sig.
Hann var með
blómvönd i rananum,
og til þess að skreyta
sig ennþá meira, hafði
hann fengið stóran og
litfagran páfugl til þess
að sitja á höfðinu á sér.
— Ég er aiveg tilbú-
inn, sagði fillinn, en
það er verra með
sebrahestinn. Hann er
svo pjattaður, að hann
þvoði röndótta búning-
inn sinn fyrir veizluna,
og nú er hann orðinn
alltof litill. Hann hljóp
nefnilega i þvottinum.
Aumingja sebrahest-
urinn togaði og togaði,
en ekkert dugði. Og
hann vissi ekki sitt
rjúkandi ráð. Pétur
bauðst strax til að
hjálpa honum, en hann
stundi bara mæðulega
og sagði, að enginn
gæti hjálpað sér. Þetta
væri alveg óleysanlegt
vandamál.
— Blessaður vertu
ekki svona svartsýnn,
sagði Pétur. Svo fór
hann úr náttjakkanum
sinum og klæddi sebra-
hestinn i hann.
— Mér finnst ég ótta-
lega bjánalegur svona,
sagði sebrahesturinn
en reyndi þó að harka
af sér. Og þegar öll hin
dýrin höfðu lýst þvi
yfir, að hann væri
glæsilegri en nokkru
sinni fyrr, tók hann
gleði sina á ný.
— Jæja, sagði apa-
kötturinn. Nú eru allir
orðnir glerfínir, og ég
sé ekkert þvi til fyrir-
stöðu að veizlan geti
hafizt.
Dýrin gengu nú öll i
halarófu út á grasflöt-
ina, þar sem þeirra
beið langborð, hlaðið
kræsingum. Hvilik
veizla! Þarna voru
bananar og is, epli og
hnetur súkkulaði og
brjóstsykur og margt
margt fleira. Allir átu
eins og þeir gátu i sig
látið og skemmtu sér
alveg konunglega.
Ekki spillti það heldur
ánægjunni, að froskur-
inn, engisprettan og
skógarprösturinn tóku
að sér að skemmta með
söng og hljóðfæra-
slætti.
En þegar veizlan stóð
sem hæst, yfirgnæfði
sársaukaöskur skyndi-
lega veizluglauminn.
Flóðhestinum hafði
orðið það á að setjast
ofan á broddgöltinn, og
það var sko ekki sárs-
aukalaust. Hann grét
hástöfum og ætlaði alla
að æra. Hann hætti þó
fljótlega að gráta, og
Pétur setti stóran
plástur á sárið.
En broddgölturinn
var bálillur.
— Þú hefur brotið
fimm beztu broddana á
bakinu á mér, klaufinn
þinn, sagði hann og
ygldi sig framan i flóð-
hestinn.
Þegar flóðhesturinn
hætti loksins að gráta,
bað hann broddgöltinn
innilega afsökunar og
lofaði að gera þetta
aldrei aftur. Og þegar
Pétur sagðist hafa
heyrt, að svona brodd-
ar yxu aftur og yrðu
jafnvel ennþá myndar-
legri en áður, brosti
broddgölturinn á ný og
varð ofsakátur.
Aldrei á ævi sinni
hafði Pétur skemmt
sér svona vel. Hann
borðaði af góðri lyst,
söng og hló, og þegar
hann fór heim, fékk
hann gjafir frá dýrun-
um. Hann fékk strúts-
egg, páfuglsfjöður og
litla, hvita kaninu, og
þegar hann sagði, aðnú
yrði hann að flýta sér
heim, bauðst kengúran
til þess að bera hann i
pokanum sinum alla
leið heim að dyr-
um. Þegar Pétur
vaknaði næsta morgun,
mundi hann vel eftir
veizlunni i dýragarðin-
um og hugsaði með sér,
að þetta hefði verið
ljómandi skemmtileg-
ur draumur. Hann hélt
nefnilega, að hann
hefði bara dreymt
þetta allt saman. En
þar skjátlaðist honum
hrapallega, þvi að þeg-
ar hann settist upp i
rúminu og nuddaði
stirurnar úr augunum
kom hann auga á þrjá
undarlega hluti ofan á
sænginni sinni. Hvað
haldið þið að það hafi
verið?
Mikið rétt, það var
strútseggið, páfugls-
fjöðrin og litla, hvita
kaninan, sem dýrin i
dýragarðinum höfðu
gefið honum um nótt-
ina. Og þá vissi Pétur
að hann hafði alls ekki
verið að dreyma.
Seinna um daginn fór
Pétur i dýragarðinn til
þess að þakka vinum
sinum fyrir þessa af-
bragðs veizlu, og þá sá
hann að fjöldi fólks stóð
og staðri á tvö dýr, sem
vöktu greinilega alveg
gifurlega mikla at-
hygli. Þið hafið kannski
getið ykkur til um það,
hvaða dýr þetta voru.
Ef ekki, þá getum við
sagt ykkur að þetta
voru ljón með slaufu i
makkanum og sebra-
hestur i rauðum nátt-
jakka. Og enginn —
ekki einu sinni dýra-
temjarinn — vissi
hvernig á þessu stóð.
En það vitum við!!