Tíminn - 13.05.1975, Page 11

Þriöjudagur 13. mai 1975.
TÍMINN
11
Um 100.000 manns lifa I bátahöfn-
inni. Aberdeen. Þetta er fljótandi
borg, full af unaði og gleði. A flot-
anum ósigrandi, (þvl ekki hefur
tekizt að uppræta hina fljótandi
borg) una menn glaðir við sitt og
dimmur lögurinn vaggar bátun-
um og börnunum I svefn hverja
nótt.
flugvöllinn. Meira að segja koma
hér „íslenzkar” flugvélar einu
sinni á dag, eða Cargolux vélar,
en Flugleiðir eiga það félag að
einum þriðja og áhafnir eru is-
lenzkar öllu jöfnu. Þær koma
hingað með iðnaðarvörur frá
Evrópu og fljúga síðan með tlzku-
vörur, Ur og annað slikt til baka.
Alls eru fimm stórar skrúfuþotur
og tvær langleiða þotur notaðar i
þessa flutninga. Svo að Islenzk
„umsvif” eru hér umtalsverð.
Götulif er kinverskt, ameriskt
og enskt. Kinversk neonskilti og
ilmur af kryddi, american steak-
houses eru viða og litlar stúlkur
og litlir drengir eru i skóla-
búningum eins og tiðkast I ensk-
um smábæjum. Mengunin er
ægileg og þú vaknar seint ef þú
•
Hafnarskrifstofan I HONG
KONG, er mikið hús á kletti. Svo
mikil gróska er f jurtum hér, að
birkitré vaxa út úr steinsteyptum
múrnum. Fræ hefur fallið i
sprungu, eða rauf og út vex tré.
Það kom okkur undariega fyrir
sjónir að sjá „birkitré” I Hong
Kong, en þau voru þar all viða.
ert á 2. hæð. Við búum á 9. hæð og
þar er það skaplegra. Meðalhiti i
marz er 18 gráður og loftið er rakt
og dapurlegt. Fyrir neðan sér
maður út á höfnina þar sem
100.000 manns búa á litlum
prömmum, sem mogga á myrk-
um legi hafnarinnar. Þangað ætl-
um við á morgun.
Til fiskiveiða fóru
Það hélt áfram að rigna, og við
reyndum að skýla okkur fyrir
regninu með þvi að ganga undir
sóltjöldum vörubúðanna. I öllum
húsum eru búðir, aðallega skart-
gripaverzlanir, sem selja „gull”-
muni, armbandsúr og klukkur.
Við finustu skarpgripaverzl-
animar eru vopnaðir verðir og
þaö „þyngir” gullið, þvi að ekki
eru þessar búðir allar traustvekj-
andi, að ekki sé nú meira sagt. Is-
lenzk kona, sem við þekktum,
keypti hér fagurt „gullarm-
band”, en þegar heim kom,
reyndist það vera úr hreinu járni,
og þvi meira I ætt við handjárn,
en skartgripi.
Skósmiðir sátu við verk sin á
gangstéttunum, eða innan við i
búðum og klæðskerar við sauma.
Maður undraðist hversu góða
gripi þetta fólk gat unnið, með
frumstæðum tólum. Þetta
höfðum við nú séð áður, nema
húsgangaverkstæði á torgi, það
var nokkuð nýtt, en mublusmiðar
eru algengar á götunum hér i
Hong Kong.
Eitt vakti forvitni mina, en það
var, að allir Indverjar eru klæð-
skerar I Hong Kong. Auðvitað er
til nokkuð, sem heitir þjóðleg
hefð, það vissum við, en Indverj-
ar ganga ekki i „evrópskum” föt-
um, heldur i hvitum léreftsfötum,
eins og sjúkraliðar, og konurnar
eru sveipaðar Shari. En þegar til
Hong Kong kom, þá keyptu þeir
saumavél og helltu sér út i slag-
inn og fóru að sauma herraföt.
Allt er saumað hér, saumað
heima. Við keyptum okkur skyrt-
ur og þá urðu þær að vera „klæð-
skerasaumaðar”. Ég fékk mér
tvær og Gunnlaugur Sigvaldason
lika, og þegar við gengum út á vot
strætin, þá var okkur svo undar-
lega innanbrjósts I nýju skyrtun-
um okkar.
I klæðskerasaumuðum skyrt-
um gengu aðeins gangsterar i
Chicagó —og svo við, og I þessum
gangsteramúnderingum gengum
við flesta daga þar eftir.
Eitt af viðfangsefnunum var að
fá sér i svanginn. Auðvitað
höfðum við heyrt hrollvekjandi
sögur um mataræðið, öll smádýr-
in, sem ekki eru á matseðlum
Evrópu, nema þegar menn sitja á
rústum borga sinna eftir seinasta
striðið, sem dunið hefir yfir
ráðþrota borgarana. Við reynum
þvl að borða aðeins á „betri”
stöðum.
Þetta voru þó kinverskir staðir,
og við reyndum aö ráða i mat-
seðlana, og þá einkum að vera
klárir á „dýrafræði” hinna
einstöku rétta. Það fór vel — held
ég...vona ég?
Einn daginn komum við á
fremur vel búinn, stóran matstað.
Við skulum sitja hérna, sagði
Gunnlaugur og við tókum okkur
sæti fyrir framan okkuð stórt
fiskabúr, þar sem svefndrukknir
vatnakarfar liðu ropandi um lög-
inn. Þarna voru einnig „silungs-
legir”, drifhvitir fiskar i torfum
og svo dálitil hrognkelsi.
'
— Það er skemmtilegt að
„dekorera” svona sagði Gunn-
laugur og horfði hugfanginn á
fiskana. Þetta ættu þeir að gera
heima.
Við pöntuðum kjúklingakássu,
sem bragðaðist vel og „dýra-
fræðilega” rétt.
Þá allt i einu tókum við eftir
þvi, að hendi með háf kom ofan i
fiskabúið mikla og trollaði einn
karfann fimlega upp úr vatninu.
Þetta var þá ekki til skrauts,
heldur var þetta lifandi matarbúr
og Kinverjarnir komu og bentu á
þennan eða hinn fiskinn, sem þeir
vildu láta matreiða fyrir sig. Við
misstum lystina á kjúklinga-
stöppunni. Ekki það að við værum
óvanir fiski, siður en svo, en
einhver óhugnaður var samt yfir
þessu, óskýrður, en samt raun-
verulegur, jafnvel fyrir okkur,
sem vorum af loðnu og þorski.
Milljón tonna — menn i fisk-
veiöum heimsins.
Þýzku hjónin i Japan
Og við fórum að tala um
„kinverskan” mat. Þetta minnti
okkur á þýzku hjónin, sem við
höfðum lesið um i blöðunum.
Þau þurftu til Japans, en gátu
ekki hugsaö sér að skilja hundinn
t eldskini hnigandi sólar náigaðist
CARGOLUX vélin Hong Kong.
sinn eftir. Svo þau keyptu „sæti”
fyrir hann og tóku hann með.
Dag nokkurn komu þau á finan
restaurant i Tokyo — auðvitað
með hundinn og þegar þau höfðu
látið hundinn i geymslu, þá fóru
þau að borða. Þau fengu finan
mat, kjötrétt og borguðu
reikninginn og báðu um hundinn
aftur, en nú voru góð ráð dýr. Þau
voru nefnilega að enda við að
borða hann — sinn eigin hund, og
þeir komu með skinnfeldinn af
honum með blóðuga holdrosuna
út.
Þau höfðu sem sé borðað yndi
sitt á vertshúsinu, eða drepið yndi
sitt, eins ðg Laxness orðaði það i
leikritinu.
Hér verða ekki höfð mörg orð
um þennan harmleik, en hann
entist þýzku fjölmiðlunum langan
tima. Enginn vissi hvað raun-
verulega hafði skeð, nema við
vissum, að fólkið hafði ekki gætt
sin „dýrafræðilega” eins og við
Gunnlaugur Sigvaldason gerðum.
KAI TAK AIRPORT, flugvöllurinn I Hong Kong. Efninu I völlinn
hefur verið dælt upp af hafsbotni, eins og tillögur hafa komið fram
um við gerð nýja Reykjavikurflugvallarins.
Sálarskipið kinverska heitir Junka. Hún er veiðiskip, flutn-
ingaskip, en fyrst og fremst er hún heimili milljóna manna, sem
eyða þar ævi sinni, kynslóð af kynslóð.