Tíminn - 13.07.1975, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 13. júli 1975.
Á blaðsiðu 512 i simaskránni frá
1975, stendur á einum stað: Þor-
valdur Guðmundsson, sjálfs-
eignarbóndi — Svinabúið Minni-
Vatnsleysu, Vatnsleysustrandar-
hreppi 6B17.
Við hin þekkjum hann vist flest
undir nafninu Þorvaldur i Sild og
fiski, eða Holti, eða sem veitinga-
manninn Þorvald Guðmundsson,
en hann hefur rekið verzlun sina
Sild og fisk siðan árið 1944, ásamt
veitingahúsum.
Þorvaldur er fæddur i Holti
undir Eyjafjöllum, en fluttist árs-
gamall með móður sinni suður til
Reykjavikur og þar hefur hann
búið siðan og orðið þjóðkunnur af
störfum si'num og athöfnum. Er
óþarfi að rekja það hér frekar, en
fáir vita þó liklega að Þorvaldur
Guðmundsson hefur rekið stórbú i
tvo áratugi, og lesendum til fróð-
leiks brugðum við okkur með
honum suður i Minni-Vatnsleysu
til að forvitnast um sjálfseignar-
bóndann þar Þrovald Guðmunds-
son. Var þá m.a. ritað eftir hon-
um eftirfarandi:
Gerðist stórbóndi vegna
skorts á hráefni
— Ástæðurnar fyrir þvi að ég
hóf rekstur á svinabúi eru liklega
aðallega þær, að svinakjöt er
nauðsynl. til að framleiða ýmsa
góða matvöru, t.d. vinarpylsur.
Ég rak á þeim tima eins og nú
talsverðan kjötiðnað ásamt verzl-
un og veitingarekstri, og það var
mjög erfitt þá að afla þessa nauð-
synlega kjöts. ‘ Þetta var fyrir
tveim áratugum eða svo.
Mér varð það ljóst, að eitthvað
varð að gera til þess að tryggja
fyrirtækjum minum þetta hrá-
efni, eða svinakjötog það varð úr
að ég fór að svipast um eftir
hentugum stað fyrir svinabú.
Ég hafði auðvitað enga reynslu
i svinarækt, þannig séð, nema
kannski var ég dómbær á kjöt-
gæðin, en ég ákvað að gera
tilraun með þetta.
Um þetta leyti sá ég auglýsingu
i dagblaði þar sem jörðin Minni-
Vatnsleysa á Vatnsleysuströnd
var auglýst til sölu. Ég for suður-
eftir og ræddi við bóndann.
Enginn annar hafði sýnt áhuga á
jarðarkaupum þarna, en bóndinn
var staðráðinn i að selja og okkur
samdi.
Ég hófst þegar handa um að
byggja þarna svinabú. Jörðin var
mjög illa hýst, ibúðarhúsið var
hálf-ónýtt og gripahús voru eigin-
lega engin, sem þvi nafni máttu
nefnast.
Minni-V atnsleysa
— Það verður að viðurkennast,
aö Minni-Vatnsleysa var ekkert
sérlega heppileg fyrir búskap.
Þarna er að visu 350 hesta tún og
þar má hafa um 400 kindur, en
annaö graslendi er ekki nema
Höskuldarvellirnir, sem eru upp
undir Trölladyngju, en jörðin
utan túngirðingar er i sameign
með Stóru-Vatnsleysu. Þar eru
350 dagsláttur af graslendi, eða
100 kýrfóður. Bóndinn á Stóru-
Vatnsleysu, Sæmundur Þórðar-
son skipstjóri, nytjar þetta gras-
lendi nú einn, en hann býr miklu
búi og stundar sjóinn að fomum
sið og aflar mikið.
Auðvitað hefði ég getað lagt i
fjárbúskap ef ég hefði kosið það,
en ég hafði sem áður sagði áhuga
á að reyna svinarækt, og það voru
tildrögin að þvi að ég gerðist
bóndi.
Þorvaldur Guðmundsson sjálfseignarbóndi sýnir fitulagið, beikonið á skrokknum. Fitulag svfnanna er
nú unnt að mæla á lifandi dýrum, enn fremur holdið. Þetta gerir mönnum kleift að hafa aiigrisina með
„réttu” lagi, er að slátrun kemur.
Nýgotin gylta I stiu sinni. Grisirnir eru á spena fyrstu fimm vikurnar.