Tíminn - 20.07.1975, Blaðsíða 8
8
TÍMINN
Sunnudagur 20. júli 1975.
KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR -
KVIKMYNDA-
HORNIÐ
Umsjónarmaður
Halldór
Valdimarsson
MAÐUR EÐA MÚS?
EINMANA OG YFIRGEFIN KVEIF!
Hafnarbió:
Köttur og Mús
Leikstjóri: Daniel Petrie Aðalhlutverk: Kirk
Douglas, Jean Seberg, John Vernon, Bessie Love,
Sam Wanamaker, Beth Porter, Mavis Villiers
Tónlfet: Ton Grainer
Kirk Douglas skilar hlutverki Anderons með miklum sóma, en óllk-
legt verður að teljast að Jean Seberg komist nálægt Oskari með
túlkun sinni á Lauru.
George Anderson er litill fyrir heppinn og þykir hvergi ýkja
mann að sjá, hlédrægur, sein- mikilvægur. Hann leggur stund á
TÓNABÍÓ:
ALLT, SEM ÞIG HEFUR
LANGAÐ AÐ VITA UM
KYNLÍFIÐ, EN...
Napurt grfn á kostnað áhorfandans. Woody Allen fer hamförum i
myndinni, sem er á köflum verulega fyndin. Frumleg og hug-
myndarik afgreiðsla hans á kynlifsfræðum samtimans er næsta
rætin og kemur vafalitið illa við margan alvarlega þenkjandi kyn-
lifsfræðinginn.
Það er nokkuð sama, hvort áhorfandinn vill sjá grin eða græsku,
Allen sér fyrir hvoru tveggja. Þó verður hver og einn að vera reiðu-
búinn til að máta eigin afhrigðileika i einhverjum þætti myndarinn-
ar og sætta sig við það. Þess I stað fær viðkomandi að hlæja að öðr-
um og þeirra tiktiírum, þvi víða er komið við.
Beztu meðmæli.
AUSTURBÆJARBÍÓ:
FUGLAHRÆÐAN
Sérkennileg og býsna góð mynd, sem full ástæða er til að mæla
með, þó ekki sem hreinni afþrey ingarmynd, þvi að hugsunin má
ekki vera fjarstödd, ef ánægja á að verða af kvöldinu.
Hackman og Pacino eru góðir — næstum frábærir á köflum — og
önnur úrvinnsla myndarinnar er einnig til fyrirmyndar.
LAUGARÁSBÍÓ:
MAFÍUFORINGINN
Heldur þunnur þrettándi, sem beinir huga áhorfandans allmjög
að þvi, hversu óþægileg sæti kvikmyndahús bjóða yfirleitt gestum
sinum upp á.
Quinn er greinilega á niðurleið og þvi'er nokkuð vel til fundið aö
láta hann fá slag I miðri mynd. Hann er samt ljósasti punktur henn-
ar — þótt grámyglulegur sé.
Anderson er ógnun gagnvart um-
hverfi sinu, en engu að sfður skin
vanmáttur hans þó ávallt I gegn
um hörkugrimuna.
liffræðikennslu í kanadiskum bæ,
á i erfiðleikum vegna
kveifarháttar sins og hefur áunn-
ið sér uppnefndið „músi”.
George Anderson er þó reiðu-
búinn að þola hverja þá niðurlæg-
ingu og litilsvirðingu, sem veröld-
inni sýnist að leggja á hann, þvi
að heima biða hans eiginkona og
sonur, sem hann miðar allt sitt llf
við. Hugurhans snýstum þau alla
daga, allt sem hann gerir er
þeirra vegna og þá einkum vegna
sonarins.
Það er þvi George reiðarslag,
þegar konan hans tilkynnir hon-
um,að hún hafi ákveðið að skilja
við hann. Hann er ástfanginn af
konusinni og þekkir ekkert synin-
um dýrmætara, þannig að opin-
berun þess, að konan hverfi úr lifi
hans jafnframtopinberun þess, að
hann er I raun ekki faðir drengs-
ins, verða George um megn.
Hann brýzt út úr músagervinu, I
tilraun til að endurreisa sjálfan
sig og lif sitt, og heldur á eftir
konu og barni til Montreal, þar
sem ætlunin er, að þau setjist að
hjá verðandi eiginmanni hennar.
George er óvelkominn gestur
alls staðar, þar sem þau eru ná-
lægt. Dómstóll hafði úrskurðað,
að honum væri óheimilt að heim-
sækja drenginn, eða hafa sam-
band við hann, og þegar móðirin
sýnir honum fram á, að úrskurð-
ur þessi verði látinn gilda, breyt-
ist ást hans I hatur, sem fljótlega
gerir henni li'fið leitt og grátt.
George heldur ekki geðheilsu
Þegar ótti Lauru verður aö raun-
veruleika og Anderson nær henni
á sitt vald, reynist hann þó enn
vera veikari aðilinn. Um tima ótt-
ast Laura þó um lif sitt og reynir
að komast undan — en án árang-
urs.
PETE TOWNSHEND, UM
„ROKKÓPERUNA TOMMY
OG KVIKMYND RUSSELS
Ein þeirra kvikmynda, sem
vakið hafa einna mesta athygli
undanfarna mánuði, er verk Ken
Russels,. Tommy, sem hann
byggir á „rokkóperu” Pete
Townshend og The Who. Mynd
þessi var frumsýnd I Bretlandi og
Bandarikjunum nú I vor og hefur
siðan farið sigurför viða um heim
og hefur tryggt sér sæti meðal á
batamestu kvikmynda siðari ára-
tuga.
„Rokkóperan” Tommy var
gefin út á hljómplötu árið 1969, og
ef til vill hefði hún átt enn meir
erindi til rokkunnenda og annars
almennings á árunum 1970—1972.
Af kvikmyndun hennar gat þó
ekki orðið á þeim tima, þar sem
The Woh þótti ekki koma til
Roger Daltrey trónar I hlutverki Tommys sjálfs og var þessi mynd
tekin. meðan á töku Pinball Wizard atriðisins stóð.
sinni I þeirri aðstöðu sem skapast.
Hann hafði brotizt úr músarhlut-
verkinu og ákveðið að leika kött-
inn um tima, en hann fær ekki
valdið kattarklónum sem skyldi
og þvl bitnar örvænting hans á
saklausum og óviðkomandi per-
sónum, auk þess að nista hann
sjálfan. t
Óþarfi er að rekja mjög naið
efni þessarar myndar, sem þó
gefur töluvert tilefni til hugleið-
inga. Sjálf er myndin ekki veru-
lega góð eða áhrifamikil, þvi
söguþráður hennar liður nokkuð
mikið fyrir vitamin og súrefnis-
skort. Það er fyrst og fremst leik-
ur Kirk Douglas, sem gerir hana
einhvers virði og miðinn er ekki
ofgreiddur til að horfa þar á.
Kirk Douglas fer mun betur
með hlutverk Andersons, en ég
hefði átt von á. Honum tekst að
draga fram þau einkenni, sem
duga til þess að áhorfandinn
skynji einmanaleik, örvæntingu
oghatur þessa miðaldra kennara,
sem hafði verið svikinn um allt
sem hann þráði. Þráhyggja hans
og siðar iðrun, verða til þess að
hann virðist aumkunarverður og
þótt ekki verði óskað eftir þvi
aö honum takist ætlunarverk sitt
er þó samúðin öll i hans garð,
þegar hann brotnar niður gagn-
vart eigin vanmætti. Hann gerir
sér ekki grein fyrir þvi að
vanmáttur til að drepa táknar hið
góða I honum — að hann hefur
ekki guggnað, heldur þyrmt,
vegna þess að aftakan hafði
þegar farið fram og lifið verður
ekki tekið nema einu sinni.
A köflum bregður fyrir nokk-
urri spennu i myndinn, en hún
nær aldrei að risa verulega, enda
varthægtað ætlast til þess. Hryll-
ingurgeturhún heldur ekki talizt,
nema að þvi er snýr að Anderson
sjálfum og umhverfi hans, áhorf-
andanum verður hann nokkuð
dulinn.
Hryllingurinn er óttinn, sem
Anderson veldur nánasta
umhverfi sinu, hljóðlaus og of-
beldislaus ógnunin i nærveru
ELDING
BYLTING er ekki óþekkt fyrir-
bæri i rikjum Mið-Ameriku, þar
sem blóðhiti ibúanna umvefur allt
lif þeirra og kemur ekki siður
fram i stjórnmálum en kvenna-
fari. Raunar hefur byltingargleði
þjóða i þessum heimshluta verið
slik, að byltingarsamtök nor-
rænna landa, svo sem til dæmis
kommúnistisk samtakabrot á
Norðurlöndum, hljóta að lita með
nokkurri öfund jarðveg þann,
sem skoðanabræður þeirra i Mið-
Ameriku hafa að sá i — frjósam-
an og móttækilegan, i stað þurra
og grýttra mela félagsvitundar
lslendinga og annarra skyldra
drumba.
Liklega er það þó heldur ó-
venjulegt, að prestar og aðrir
guðsprelátar taki af hug og hjarta
þátt i byltingum, hvort heldur er i
Mið-Ameriku, eða annars staðar
— að minnsta kosti hlýtur að vera
hans. Þegar til athafna dregur,
getur umhverfið aftur varizt og
verður ekki jafn umkomulaust og
fyrr — hann verður á ný um-
komulausastur. Þvi getur ekki
samúð méð umhverfi Andersons
orðið rikjandi, þvi hið eina sem
hann skipti máli var barnið, og
koma hefði mátt i veg fyrir
ofsóknir hans, ef úrskurður um
umgengnisbann hefði verið mild-
aður ofurlitið og hið sama um-
hverfi hefði reynt að sýna honum
skilning.
í stuttu máli: Nokku góð mynd,
þegar leikur Kirk Douglas er
hafður isjónmáli, enán hans væri
hún hvorki fugl né fiskur.
Hryllingur myndarinnar er
nokkuð dulinn og spenna
sjaldnast teljandi, en engu að
siður er myndin vel þess virði að
sjá haria.