Tíminn - 20.07.1975, Blaðsíða 20

20
TÍMINN
Sunnudagur 20. iúli 1975.
Magnús Gyjóifsson í Grimsvötnum.
ÞAÐ ER MAGNCS EYJÓLFS-
SON, plpulagningameistari i
Kópavogi, sem að þessu sinni ætl-
ar að spjalla við lesendur Tlmans
um útiveru. Við munum að mestu
halda okkur við einn tiltekinn
stað, — svæði, getum við sagt, —
sem án efa er einhver nafn-
frægasti blettur lands okkar, þótt
óviða muni gestakomur vera
strjálli. Það er sjálfur Vatnajök-
ull, sem hér veröur til umræðu, og
ferðir Magnúsar þangað.
Fyrsta ferðin var
björgunarleiðangur.
Þá er vel viö hæfi að spyrja
fyrst:
— Hvenær komst þú fyrst á
Vatnajökul, Magnús?
— Það var haustið 1950. Ég var
einn þeirra, sem lögðu land undir
fót, þegar flugvélin Geysir hafði
lent á Bárðarbungu, sem frægt er
orðið. Þótt þessi björgunarleið-
angur væri á margan hátt merki-
legur, sé ég ekki ástæðu til þess
að fjölyrða um hann hér. Um
Geysisslysið hefur veriö skrifuð
bók. Geysir á Bárðarbungu, og
þar geta þeir, sem vilja aflaö sér
nánari vitneskju um þennan
löngu liðna atburð.
— En hvenær ferð þú svo að
venja komur þlnar á Vatnajökul,
eingöngu til gamans.?
— Næst fór ég þangað á snjóbil
með Guðmundi Jónassyni og
fleirum vorið 1953. Arið eftir fór
ég aftur með Guðmundi, en nú
vorum við tiu saman á einum
snjóbil. Við lögðum upp frá
Tungnárbotnum, þar sem siðar
reis skáli Jöklarannsóknafélags-
ins, Jökulheimar.
— Var snjóbillinn svo stór, að
hann rúmaöi ykkur alla?
— Nei, þvi fór fjarri. Fimm
urðu alltaf að vera úti. Þeir stigu
þá á skiði sin, bundu sig við snjó-
bilinn og létu hann draga sig.
Veður var gott allan timann,
sem einu gilti, enda hefði annað
orðið harla óþægilegt. Og hraðinn
á snjóhílnum var ekki svo mikill,
að það ylli neinum óþægindum.
Við ókum að Grímsvötnum,
stönzuðum þar, en héldum siðan á
öræfajökul.
— Var tilgangurinn eingöngu
að skemmta sér, eöa áttuð þið
eitthvert annað erindi jafnframt.
— Megintilgangurinn var að
skemmta sér, en i förinni voru
einnig visindamenn, og þeir not-
uðu tækifærið til þess að gera
ýmsar athuganir. Grafnar voru
gryfjur i jökulinn, tekin sýnishorn
og þau vigtuð til þess að mæla
ársúrkomuna.
— Dvölduzt þiö lengi á jöklin-
um að þessu sinni?
— Ef mig ekki misminnir voru
það fimmtán dagar.
— Ekki hafið þiö haldið kyrru
fyrir allan þann tima?
— Við fórum frá Grimsvötnum
á öræfajökul, eins og ég sagði áð-
an. Þar gengum við á Hrútfjalls-
tinda, Hvannadalshnjúk og fleiri
tinda í grenndinni, meðal annars
Þuriðartind.
Frá öræfajökli fórum við i
Esjufjöll og gengum á fjall, sem
Steinþórsfell hefur verið kallað, i
höfuðið á Steinþóri Sigurössyni,
þótt þvi nafni muni nú hafa verið
breytt.
Gengið niður I Horna-
fjörð að sækja bensin
Þegar við höföum dvalizt
alllengi á jöklinum, varð sýnt, að
við kæmumst ekki heim aftur án
þess að ná okkur i meira bensin,
og var þá ákveðið að brjótast
niður i Hornafjörð eftir þeirri
nauðsynjavöru. Tveir menn fóru
á undan, en eftir komu sex, og
höföu sleða meðferöis. Einn
þeirra var ég. Við fórum eftir
miðjum Hoffellsjökli, og fyrst i
stað gekk allt vel. Sleðinn rann
vel niður i móti, við vorum ailir á
skíöum og ferðin sóttist greiö-
lega.
En þegar neðar á jökulinn kom,
gerðist hann svo úfinn, að við urð-
um að skilja sleða og skiði eftir og
halda áfram fótgangandi. Þannig
gengum við lengi, en þegar við
vorum i þann veginn að komast af
jökli, stóðum við allt i einu and-
spænis ófæru, sem engin leið var
yfir að komast, og ekki um annaö
að ræða en snúa frá þar. Við
gengum svo lengi — og það var
erfið ganga — þangað til við loks
komumst niður af jöklinum á öðr-
um stað, en þar urðu fyrir okkur
margir lækir, gil og hálfgerðar
ófærur, en að visu var það ekki
svo mjög til þess að furða sig á,
þvi aö alltaf má vænta lækja und-
an skriðjökli.
Að Hoffelli komum við um nótt.
Viö vildum ekki vekja fólkið, en
lögöumstniður i túninu og sofnuð-
um fljótt, þvi við vorum orðnir
býsna þreyttir. Um morguninn
vöktu hundarnir á bænum okkur,
en þegar heimafólk frétti, að við
hefðum lagzt til svefns úti á túni i
stað þess að guða á glugga, átaldi
það okkur mjög. Og það vissum
við að sjálfsögöu, að ekki hefði
skort góðar viðtökur, ef við hefð-
um gert vart við okkur um nótt-
ina, enda mátti segja, að nú væri
tekið á móti okkur eins og þjóð-
höfðingjum.
— Hvaögetur þú Imyndað þér
að þessi jökulganga hafi tekið
langan tima?
— Ég man þetta nú ekki alveg
upp á minútu, en þaö var rétt um
fjórtán klukkutima, — og það
lengstum á jökli, úfnum og
ókræsilegum yfirferðar.
— Stönzuöuð þiö svo ekki niðri i
sveitinni og hvílduð ykkur eftir
þessa sérstæðu ferð?
— Það var ekið með okkur um
sveitina og okkur sýnt margt
merkilegt. Þá var norræn sund-
keppni i gangi, og við notuðum

Gist I tjöldum við Hvannadalshnjúk