Tíminn - 25.07.1975, Qupperneq 6

6
TÍMINN
Föstudagur 11. júli 1975.
1 REYKJAVÍK, nánar tiltekiö i
húsnæði þvi er Hótel Vik haföi
aðsetur sitt um margra ára
skeið, hefur verið opnað nýtt
samkomuhús i þess orðs fyllstu
merkinu, þ.e.a.s. hús,þar sem
fólk getur komið saman. Fyrir-
bæri þetta heitir engu sérstöku
nafni, en á skiltum sem hengd
hafa verið út i glugga húsnæðis-
ins er ma. skilti sem á er skrif-
a&: Opið hús — kl. 5—10. önnur
skilti eru i gluggunum og á einu
þeirra stendur ritað: „Bezta
húsiðibænum”,ogersú setning
ennfremur rituð á ensku.
Umsjónarmaður þáttarins
MEÐ ÚNGU FÓLKI íeit þarna
inn fyrir nokkrum dögum um
kvöldmatarleytið, en þá var þar
frekar litið af gestum, — aðeins
2 auk umsjónarmanns, sem sat
við stórt borð og var eitthvað að
skrifa. A borðinu i kringum
hann voru oliu- og vatnslitir, og
sitthvað af öðru föndurdóti. Tré
eitt stórt var i herberginu og á
veggjum voru myndir (m.a.
málverk til sölu) og ýmsar
skreytingar bæði i myndum og
texta. Ljóðabækur voru i einu
horninu og á bekk hjá ljóðabók-
unum sat rauðhærður maður og
var að lesa. Hann leit upp er við
komum inn og glöggt mátti sjá
að hann þekkti ljósmyndarann
minn, þvi hann rauf þögnina allt
i einu og sagði:
— Ég leit hérna inn eins og
þið i fyrsta skipti. Ég greip hér
niður i ljóðabók, þvi ég hef gam-
an af að lesa ljóð og hef litils-
háttar nasasjón af ljóðum. Ég
gerði ráð fyrij að hérna i þessu
húsnæði væri skvaldur, en þvi er
alveg öfugt farið. Hér er þögn og
ró.
Við ræddum siðar við rauð-
hærða manninn, en ég sneri mér
að umsjónarmanninum, Herði
Torfasyni að nafni, en hann er
þekktur maður.
— bað er enginn sérstakur
forsvarsmaður fyrir þessu,
sagði hann. bað er stór hópur
sem hefur gert þennan stað að
veruleika. Við gripum tækifærið
að koma þessu i gagnið eftir að
SÁL var lagt niður, en það hefur
verið mikið um það rætt að
koma á fót svona stað.
— bessi hópur, sem stendur
fyrir þessu, — hvað er honum
sameiginlegt?
— bað einkennir bara hópinn
að vera til. betta er fólk með
alls konar skoðanir, skiptar
skoðanir og kemur úr öllum átt-
um.
— En hvernig kynntist hópur-
inn?
— Við hittumst bara og þegar
þetta húsnæði losnaði kom fram
þessi hugmynd að opna svona
stað, — og siðan hefur hug-
myndin verið að þróast og á
vonandi eftir að þróast betur.
bað hefur komið hingað talsvert
mikið af fólki, en hins vegar
býst ég við að það verði rólegra
að sumrinu til en á veturna.
— Svo það er hugmyndin að
haida staðnum opnum i vetur?
— Já, já, við höldum þessu
opnu eins lengi og mögulegt er,
þvi það eru óendanlega margir
möguleikar sem hægt er að gera
á svona stað.
— Hvenær var staðurinn
íormlega opnaður?
— Hann var aldrei formlega
opnaður. Við byrjuðum á þessu
fyrir tæpum hálfum mánuöi. Já,
Gunnþór Ingason þenur munn-
hörpu slna.

bessi litli strákur kann auð-
sjáanlega vel við sig i renni-
brautinni, en hvort hún laðar
að sér fullorðið fólk skal ósa gt
látið.
ja, það kemur heilmikið af fólki
hingað og það er heilmikið að
gerast, umræður, ljóðaupplest-
ur, hörpuspil, — japönsk stúlka
á irska hörpu, — gitarleikur og
fleira og fleira. örn Bjarnason,
trúbadúr kom hingað eitt kvöld-
ið og lék og söng. bá kom hingað
verkalýðsfólk og stóð fyrir um-
ræðum eitt kvöldið um verka-
lýðsmál. Nú og svo situr fólk hér
og les, — sumir koma og borða
bitann sinn hérna.
með
ungu
fólki
samt? Nei, við höfum safnað
þessu saman úr hinni og þessari
áttinni. — Svo seljum við ljóða-
bækur og myndir.
— Auðvitað er þessu enn aí
ýmsu leyti ábótavant, enda er
þessi staður ekki opnaður af
Hörður Torfason sópar gólf
með fægiskóflu I hendi. „bað
lá svo vel við”, sagði hann
þegar spurt var, hvers vegna
tréð væri sett upp þarna á
miðju gólfi.
vegis áður og mér likar þessi
staður vel, — bað er nóg við að
vera, skjótum við inn i. — Já,
annars væri ég ekki hérna,
sagði Vilhjálmur.
— Já, ég tel að þessi staður
eigi framtið fyrir sér, og þá
aðallega vegna þess, hve vel
staðsettur hann er.
— Hefurðu tekið þátt i ein-
hverjum umræðum hérna?
— Já, við ræddum um daginn
um fyrirkomulag þessa staðar
Að tjó sig í húsi
við Hallærisplan
AAEÐ UNGU FÓLKI heimsækir „tjáningarmiðstöð''
sem er til húsa í Hótel Vík
— Við leigjum þetta húsnæði
og þvi höfum við sett kassa
þarna á borðið, sem heitir Móð-
urlifið, — og i hann setja gest-
irnir framlög ef þeir geta og
vilja, og kassanum hefur bara
verið sæmilega tekið.
— Hvert er markmiðið með
þessum stað?
— Aðallega að fá fólk til að
koma hingað og tjá sig um hlut-
ina, koma skoðunum sinum á
framfæri og opna hugi sina með
öðrum. bað er hugmynd að
reyna að gefa út blað og fá fólk
til að skrifa i það hér á staðnum.
Nú, — þessi staður er litið sem
ekkert skipulagður, við reynum
meira og minna að forðast alla
skipulagningu, en auðvitað er
gott að vita svona nokkurn veg-
inn viku fram i timann hvað
helzt muni vera á boðstólum.
— Annars virðist litið um að
reykvikingar séu heima á sumr-
in, — eða kannski fólkið sé bara
að fela sig?
— Já, við höfum litið kynnt
þennan stað, við höfum frekar
viljað láta þetta spyrjast út og
hingað kemur mikið af fólkisem
sér spjöldin i glugganum og
labbar inn. Svo er dálitið um
það,að erlendir ferðamenn komi
hingað og setjist niður.
— Við viljum, að fólk komi
hingað og tjái sig að vild, hér
eru vatnslitir og blýantar og
fleira og fleira. Kostnaðar-
neinni fjármunareisn.
— Hafið þið ekki sett neinar
reglur, — leyfið þið t.d. fólki að
kcma hingað og fá sér i staup-
inu?
— Nei, við höfum i sjálfu sér
engar reglur, en hins vegar vilj-
um við forðast allt, sem heitir
drykkjuskapur hér innan
veggja. En við setjum okkur
ekkert á móti þvi, þótt fólk fái
sér i staupinu hérna, svo fram-
arlega sem engin ólæti fylgja
þvi. Samt finnst mér óæskilegt
að fólk sitji hér og drekki. bað
er ekki ætlun okkar.
— Flestir af þessum hóp sem
réðst i þessa framkvæmd vinn-
ur úti, svo við reynum að skipta
þvi bróðurlega á milli okkar að
sitja hérna, sagði Hörður Torfa-
son.
Rauðhærði maðurinn sem var
að glugga i ljóðabækurnar var
nú setztur inn i innra herbergið
og byrjaði þar að leika á flautu.
Hinn gesturinn sat og las i dag-
blaði á bekk i fremra herberg-
inu og hló ofsalega af teikni-
myndunum I blaðinu.
Við settumst hjá honum og
tókum hann tali. Vilhjálmur
Guðjónsson heitir maðurinn.
— Ég sá auglýsinguna nérna i
glugganum og „droppaði” inn
með dagblað, sagði hann. bað
er gott að sitja hér, það er rólegt
hérna og gott andrúmsloft.
— Ég hef komið hingað tvi-
við fólkið,sem hefur komið þess-
um stað upp. bað er aðalvanda-
málið.hvernig svona staður eigi
að bera sig fjárhagslega. Húsa-
leigan er 25 þús. á mánuði og
það þarf þvi talsvert af fé til að
standa undir húsaleigunni. —
En mér likar vel hérna, sagði
Vilhjálmur.
Ég gekk nú inn I innra her-
bergið, en þar er rennibraut á
miðju gólfi, lágir bekkir með-
fram veggjum og nokkurs konar
svið fyrir endann á herberginu.
Myndir skreyttu veggina og bar
mikið á „kærleiksmyndum”.
Ungur drengur var byrjaður að
renna sér niöur rennibrautina,
— hann var nýkominn inn með
foreldrum sinum.
Hörður Torfason var byrjaður
að sópa gólfin, og ég kallaði til
hans og sgurði hvers vegna tréð
i fremra herberginu hefði verið
sett upp:
— bað lá svo vel við, svaraði
hann.
Svo sagði hann mér að fólk
mættikoma fram með breyting-
artillögur á húsnæðinu, þvi
staðurinn ætti að vera sibreyti-
legur. Sagði hann, að ýmsar til-
lögur hefðu þegar borizt og allar
tiilögur væru vel þegnar.
Rauðhærði maðurinn var nú
aftur kominn og ég spurði hvort
hann vildi rabba við mig um
stund.
Gunnþór Ingason heitir mað-
urinn.
— Ég kom hingað til að leita
athvarfs, sagði hann en ég
spurði: bú leikur á flautu?
— Ja, — ég er alls ekki fær að
leika á hana. Hins vegar kom ég
hingað af forvitni, ég hafði heyrt
um þetta fyrirbrigði. bað er
ekki eins fjölmennt hér og ég
hafði búizt við. Ég bjóst við
skvaldri, en þá er fólk hér bara
niðursokkið i hugsanir, svo ég
gluggaði i ljóðabók, — það er
þægileg tilfinning að setjast nið-
ur og hugsa á svona rólegum
stað og sjá að aðrir njóta þagn-
arinnar lika.
— Mér llzt að sjálfsögðu vel á
þennan stað og það er vonandi
að þessi hugmynd verði til i
reynd. bað er von min, að hér
verði i og með hvild og friður
fyrir hendi, — en samt
skemmtilegt. bað væri vonandi
að hingað kæmi alls konar fólk,
— leitandi fólk sem nýtur mann-
legs samfélags.
— bað væri ánægjulegt að
geta litið hér inn eftir að hafa
virt fyrir sér margbreytilegt
mannlif Austurstrætis, — geta
skroppið með kunningja sinn,
sem maður hefur hitt i Austur-
stræti hingað inn. bað er eins
gott að skreppa hér inn eins og á
eitthvert kaffihúsið, — sérstak-
lega ef kunningi manns á gitar!
Ég.gæti þá leikið litillega undir
á munnhörpuna mina.
— Svo maðurinn leikur á
munnhörpu?
— bað er bara fölsk imynd.
Ég get ekkert spilað.
Og Gunnþór Ingason tók upp
munnhörpuna og lék u.þ.b. 10
minútna lag og allir gestir (það
höfðu nokkrir bætzt við frá þvi
áðan) hlustuðu I ándakt á leik
Gunnþórs.
— Ég er bara að spila fyrir
sjálfan mig, sagði Gunnþór þeg-
ar hann hafði aftur stungið
munnhörpunni á sig.
— bað er spurningin með
þennan stað: Hvaða fólk mun
koma. hingað? Æskilegast væri
að alls konar fólk kæmi hingað,
en það er bara spurning hvort
það verður i reynd. Ég hugsa að
svona staður hafi aðallega að-
dráttarafl fyrir ungt fólk, sem
er ekki enn fyllilega mótað. bað
fyrsta sem ég sá, þegar ég kom
hingað voru ljóðabækurnar, —
og þvi gæti það mjög liklega
hugsazt að hingað kæmi ungt
listrænt fólk.
— bað er aðalatriðið að fólkið
sem kemur hingað sé ekki bara
neytendur, skýtur allt I einu
einn gestanna inn i.
— Já, segir Gunnór. — Ég er
þér fyllilega sammála. betta á
að vera miðstöð kynna. Mér
finnst að fólk eigi ekki að vera
að koma hingað til að ieita að
sjálfum sér, — heldur miklu
fremur að leita að ánægjulegu
samfélagi.
Við kvöddum fólkið. Gunnþór
og einn gestanna Voru byrjaðir
að „diskútera” hvort menn
væru neytendur ef þeir væru að
ræða saman og skiptast á skoð-
unum. Gunnþór hélt þvi fram að
þegar menn væru að ræða sam-
an væru menn ekki neytendur.
Hinn maðurinn sagði að óbeint
væru þeir neytendur, þvi yfir-
leitt leiddu slikar umræður til
þess að mennirnir yrðu neyt-
endur.... —Gsal—
Vilhjálmur Guðjónsson, „dropp-
aði” inn og las I blaði.