Alþýðublaðið - 15.07.1922, Blaðsíða 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Hjálparstöð„Líknar“
tyiir berklaveika verður lokað frá 15 júlf til
15 ágúsfc, vegaa sumarleyfis hjúkrunarkosunnar.
fvernig er unnið?
Margoft heyri ég atvinaurekend
ur tsia um það að þeim þyki illa
nnnið, og hafa þeir orð á því, að
við sem jaínaðarmerm erum, ætt
uin að berjast fyrk því að það
væri gert betur en nú, jafnframt
því að við berjumst fyrir hækk
ftðu kaupi.
Ha hvers vegna er það, að oft
er illa unnið?
Orsakimar eru aðaliega tvær,
önnur er sú að vinnutfminn er
ait of langur, Hvernig í ósköpua*
um é að vera hægt að vinna
föskiega þegar vinnutíminn
<er 10 og upp í 16 stundir á
sólarfering? Jú, fullfriskur mæður
getur gert það einhvera bezta
tínman úr æfitmi, ea hann gerlr
það ekki lengi Asnaðhvort hætt
ir hann því fljótiega af því hann
iér hvert stefnir með heilsu sína
éða hssn spillir heilsu sfnni og
verður að hætta því þessvegaa
önnur orsök tií þsss að ekki
ér vel unaið alstaðar er það að
verksSjórain er siæm. Oft og tið
sm taka atvinnurekendur einhvera
•og einhvern og gera hsnn að
verkstjóra, karmske af þvi að hann
*bdðar mest íyrir þeim. En það
er sitthvað að hafa lag á að
stjóma íólki svo vel fari, og hafa
íag á að koma sér vlð atvinnu
reksndann. Tli þess að geta stjórn
að vel fólki þarf verkstjórínn að
hafa vel vit á vinnunni sjálfur,
því reynslan sýnir &ð raenn
vinna vel þegar menn finna til
þess að skynsamlega sé sagt fyr-
ir verkum, og hefir það margf'ait
meifi áferif en þó verkstjórinn sé
œteð illum orðum að reka á eftlr,
Ef hér er illa unaið sumstaðar,
þá er það þvi atvinnurekendum
sjáifum að kenna.
Setjið þið aístsðar hæfa mensm
yfir vinnuna atviunurekeudur góð
ir, og hækkið kaupið svo verka
raenu geti lifað af bví, sem þeir
fá íyrir hæfiíegan vinnutimal
En að síðustu vil ég segja það
sem ég hefði átt áð byrja á: Þið
setn ekki vinnið líkamlega vinnu,
farið ykkur hægt ( því að taia
um iit áframhald hjá þeim, sem
vinna erfiða vinau. Það situr ekki
á þeim herrum, sera aldrei t!»ka
msira á en verkamaðurinn œeð
lönguíöag einai, að vera áð tala
um að sá, sem er að vinria slib
vinnu, vismi ekki vcl.
Durgur.
Ritstjóri og ábyrgðarœsður:
Olaýur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Farseðlar
paeð .Gullfossi* til Vestfja;ða,
sækist á mánudag.
H.f Eimskipafélag Isiands.
2 lcavxpajkomo? óskast á
gott heimiii I Borgarfjarðarsýslu.
Uppí. á Veghúsasfcfg 1 við Klapp
arstíg
Eaupakonu vsntar á gott
heinjill.
Jón Sigurdsson, Laugaveg 54.
Drengur, sem reiknar og
skfi ár vel, óskar eftir störfum vjð
verzlun eðs annað, A. v á u
Oí*sj©I til ieigu. Upp*
iýsingár á Vita&ííg 13, ntðri.
NokkUV MOÓ af bisða-
afe'öhcmn til umbúða er tii söiu.
A afgreiðslu blíiðsins.
Hjéill©StUie, til soia, Til
sý®is á afgreiðsiunni.
Mdgm Rm Burrougks : Tarzaœ.
Hafði hún ekki haldið að hún elskaði Tarzan vegna
íilflnninga þeirra sem hún hefði fundið til þegar hann
'bar hana gegnum frumskóginn, og aftur hér í skógin-
um í Viskonsin? Mundi hún nokkru sinni finna aftur
eins og aðdráttarafl til hans, ef hann snerti hana aldrei
framar? Hún mundi sennilega aldrei finna það. Hún
komst að þeirri niðurstöðu að hún elskaði hann ekki.
Tilfinningar hennar gagnvart honum hlutu að vera af
Jþeirri tegundinni sem kemur fljótt og hverfur fljótt.
Hún horfði aftur á Clayton. Hann var laglegur mað-
ur og í alla staði hinn bezti drengur. Hún gat verið
stolt af slíkum eiginmanni.
Clayton talaði til Jane — hefði hann talað mínútu
fyr eða mínútu síðar, þá hefði hann fengið annað svar,
en tilviljunin vildi nú að hann skyldi einmitt tala við
hana á réttu mínútunni.
„Þú ert frí nú Jane“, sagði hann, „viltu segja já, —
ég vil gera alt sem ég get til þess að gera þig ham-
ingjnsama”.
„Já,“ hvíslaði Jane.
Þegar þau biðu á veitingahúsi járnbrautarstöðvarinn-
ar náði Tarzan Jane loks einni.
„Þú ert frí nú Jane“, sagði hann, „og ég er kotninu
út úr frumskóginum til þess að krefjast þéss að þú verð-
ir mfn. Þín vegna hefi ég yfirgefið frumskóginn og villi-
mannslffið. Þín vegna hefi ég farið yfir álfur og höf.
Með mér verðurðu hamingjusöm. Viltu verða konan
mín?“
Nú fyrst skildi hún hvað ást var. Það var hennar
vegna að hann hafði lagt alt það á sig, sem þurfthafði
til þess að gera þessa miklu breytingu á honum, — alt
vegna þess hve mikið hann elskaði hana. Hún grúfði
sig niður í hendur sínar.
Hvað hafði hún gert? Af því hún hafði verið hrædd
am að hún mundi stíga vitlaust spor, með því að láta
að vilja þessa risa, hafði hún nú stigið annað spor enn-
þá vitiausara.
Hún sagði honum alt. Sagði honum sannleikann orði
til orðs, án þess að draga neitt úr.
„Hvað getum við gert“ spurði hann. „Þú hefir játað
að þú elskir mig. Þú veizt að ég elska þig. Ég veit ekki
hvað siðfiæðislög þau, sem þið farið eftir, segja um
þetta. Ég læt þig nú um að ráða fram úr hvað sébezt,
— hvað helst geri þig hamingjusama“.
„Mér er ómögulegt að segja honum það Tarzan,"
sagði hún. „Einnig hann er vænn maður og elskar
mig. — Ég gæti aldrei horft hvorki á þig, né neinn ann-
an heiðvirðann mann ef ég sviki heitorð mitt við Clay-
tonl „Ég verð að halda það, og þú verður að hjálpa
mér til þess að bera þá byrði, þó við þá ef til vill
sjáumst aldrei framar eftir dagÍDn í dag“.