Alþýðublaðið - 30.07.1922, Blaðsíða 4

4
f.
Tarzan. Þeir áskrifendur, sem
ekki tótáí'ii vitjsð um Tt z»n, 'e»u
ibeðiiir að geta það setn íyist
Ta?zaa koitar 3 kr. f R ykjt vfk,
cn dfc um faad að viðlogðu barð
argjaldi. Kaapf ndur úti uta Íaud,
sem vilja eigoast bókiea, og fá
blaðið hjá út’iölumöainjm, geta
pan'iað hassa hjá þeiín, Tatzasi er
setsd hvett sem er
Westminster
cigarettur
nýkomnar
ódýrar.
Kaupfólag’ið.
Kaupendur blaðsins, sem itafa
bústaðaskifti. eru vinsamiega beðn-
ir að tilky.'ina það hið bráðasta á
afgreiðsltt biadsiftð við Iagólfsstræti
og Hterfisgötu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Handsápur
og aðrsr feseÍElætiívör-
ur er bszt að kaup» É
KaupfélagintL
No. 555
State-Express cigarettur,
númer [555, munu bráð-
lega ná sömu hylli hér og
í Englandi. Nýkomnar til
Kaujpfélagsins.
Munið að biðja um
No. 5 5 5.
» Fðlk, sem fer norður f eílds.r-
vianu, getur feogið bhðið sent,
ea veiður þá að tiikynna það á
afgr.
kófatnaður
er ádýrastnr og bezfcur
— margur tegaHtíir — i
Skóvorzlunni í Laugav. 2.
Í Litla kaffihúsinn fæst
daghga kaffi roeð kleinum Og
pönnnkökum. Einuig hsfragrsutur
og mJóUt, skyr og rojóik.
Komið í Litla kaffikúsið Lauga-
veg 6. — Eagir diytejupeningar.
Ritsíjórl og ábyrgðarassður:
Olaýuv Friðriksson.
Pre»tsrai8Jan Gutenberg.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr affcur.
einn spilamaðurinn. „Þetta er greifinn af Coude frá
Frakklandi“.
„Ef mér skjátlast", mælti ákærandinn, „skal eg fús-
lega biðja afsökunar; en áður en eg geri það, ætti
greifinn að segja frá hvernig stendur á aukaspilunum,
sem eg sá hann láta í vasa sinn*.
Þá ætlaði maðurinn, sem látið hafði spilin f vasa
greifans, að laumast út, en honum til undrunar voru
dyrnar varðar af risavöxnum gráeygum ókunnum manni.
„Afsakið", sagði maðurínn hvatskeytlega og reyndi
að víkja til hliðar.
„Bíðið", mælti Tarzan.
„Hvers vegna?" kvað hinn við óþolinmóðlega. „Leyfið
mér að komast út".
„B/ðið“, andurtók Tarzan. „Eg býst við að þér getið
útskýrt atvik, sem skeð hefir hérna inni".
Maðurinn var búinn að missa vald á geði sínu og
þréyf til Tarzans til að ýta honum til hliðar. Apamað-
urinn brosti að eins, er hann snéri manninum við um
leið og hann þreif í kraga hans, og hrakti hann bölv-
andi og spriklandi að borðinu. Það var f fyrsta sinn,
sem Nikolas Rokofi komst f tæri við vöðvana, sem
unnið höfðu bug á Numa, Ijóninu, og; Terkoz, stóra
karlapanum. ,
Maðurinn, sem kært hafði greifann, og hinir tveir
spilamennirnir horfðu rannsakandi á greifann. Ymsir
fleiri farþegar höfðu safnast að þeim og biðu átekta.
„Maðurinn er vitlaus", sagði greifinn. „Eg skora á
annan hvorn ykkar, herrar mínir, að leita á mér".
„Ákæran er hlægileg", mælti annar spilamaðurinn.
„Þið þuifið ekki annað en rétta hendina ofan í
treyjuvasa greifans, og þið munuð sjá, að ákæran er á
rökum bygð", mælti ákærandinn. Og svo bætti hann
við, þegar hinir hikuðu: „Eg skal sjálfur gera það, ef
enginn annar vill það"; hann færði sig nær greifanum.
„Nei, herra minn", sagði greifinn. „Eg leyfi ekki öðr-
um en göfugmennum að leita á mér".
„Það er óþarfi að leita á greifanum. Spilin eru í vasa
hans. Eg sá þau látin þar".
Allir snéru sér að þeim, sem talaði. Það var vel vax-
inn ungur maður, er hrakti mann á undan sér.
„Þetta er samsæri", æpti greifinn reiðilega. „Það eru
engin spil f vasa mfnum", að svo mæltu rak hann
hendina ofan í vasann. Dauðaþögn varð f skálanum.
Greifinn varð náfölur. Hann dró hendina hægt upp úr
vasanum. í henni voru þrjú spiL
Hann starði þegjandi og með skelfingarsvip á spilin,
og smám saman færðist roði í kinnar hans. Meðaunkv-
unarsvipur var á andliti áhorfendanna, er sáu hér myrt
mannorð þessa manns.
„Það er samsæri, herra minn". Það var gráeygði að-
komumaðurinn, sem taláði. „Herrár mínir“, hélt hann
áfram, „greifinn vissi ekki að þessi spil væru í vasa
hans.1 Þau voru sett þar án hans vitundar, meðan hann
var að spila. Eg sá alt sem fram fór í speglinura úr
stólnum þarna. Þessi maður, sem eg greip f þvf hann
var að læðast út, lét spilin í vasa greifans.
Greifinn leit af Tarzan á manninn, sem hann hélt.
„Drotíinn tninn, Nikolas!" æpti hann. „Þú hér?"
Því næst snéri hann sér að ákærandanum, og horfðí
á hann um stund.
„Og þér. Eg þekti yður ekki skegglausan. Það ger-
breytir yður, Paulvitch. Eg sé það nú alt í hendi minni.
Þetta er rojög ljóst, herrar mínir".
„Hvað á að gera við þá?“ spurði Tarzan. „Afhenda
skipstjóranum þá?“
„Nei, vinur minn", sagði greifinn skjótlega. „Þetta er
einkamál, og eg bið yður að láta það falla niður. Það
er nægilegt, að eg hefi verið hreinsaður af áburðinum.
Því betra, sem við eigum minna saman við þessa pilt-
unga að sælda. En hvernig get eg nógsamlega þakkað
yður hjálp yðar? Leyfið mér að gefa yður nafnspjald
mitt, og ef yður einhverntíma skyldi liggja á liðsemd
minni, þá er eg reiðubúinn, hvernig sem á stendur".
Tarzan var búinn að sleppa Rokoff, sem skundaði
út úr reykskálanum, ásamt með Paulvitch félaga sín-
run. Rétt í því þeir fóru, snéri Rokoff sér að Tarzan
og mælti: „Yður mun síðar yðra þess, að hafa slett
yður fram í annara málefni".