Alþýðublaðið - 04.08.1922, Síða 1

• 'S
SE928
Föstudagimi 4. ágást.
176 tölobtað
H m—'I ■MTllll 1—1HHISjSS'ivi/lssCTap
Takið eftir.
Beztu tegund af hveiti seljum
við fyrir aðeins 35 aura */2 kíló.
Kaupfélagíð.
Eftir lestur gr.eiaar þeirrsr er
stóð í sfðasta íöSablaði „Tíœatis*
um Vífilstaðahælið, komst eg að
þeirri aiðarstöðu að þar væri surnt
oísagt en altar raargt vansagt.
Þar var hörð étás á lækni hæl
ísins, raeða! annars ssgt að hann
væri ekki starfi sínu vaxinn; álft
eg það ofissgt þar sem hann mun
vara kuenastur þesskonar starfi
kí ölíura Islendingum, en hitt Jfk
legt að hann vanti nægilega að
istoð f starfiau, iækæamir þurfa
að vera fleiti.
i Sem læknir hefi eg fátt út á
Sigurð Magnússon að setja, eu
viðmót hans vildi eg hafa öðru
vísi. Það er mikið satt í þvi, sem
höf. áðurnefndrar greinar segir,
að fáir muni þeir vera af sjúkl-
ingum hans sem sé vel við hattn
icða tali vel uoi hann. Hann er
svo þur i viðmóti, vantar nær
gætni, en slfkt taka sjúklingar sér
Kærri, sera eru orðnir viðkvæmir
og þunglyndir af kngvinnum sjúk-
dómi.
En við erum nú fæst gailalaus
og eg held að þcssir annmarkar
i fati Sigurðar mundu vetða sjúk
lingucn á VffiUstoðum tii lftillar
skapraunar ef þar væru ungir óg
glaðlyndir aðstoðarlæknar, og um
íram alt, þjúkrunarkonur, sem ekki
væru bæði hælinu til skammai- og
sjúkliagum til sifeldrar gremju og
leiðinda.
Höf. áðurneísdrar greinar skell
Jr allti skuldinni á lækni hælisins.
Eg hefi spurt marga af þeim, sem
verið hafa á hælrau, um álit þeirra,
og ber flestum saman um að
aataadið sé /rek3frl.öðrum; að keana,
sem sé yfirbjúkrtmarkonu hælit-
ins, ungfrú Varnke. Til hennar
andar ákveðnum kulda frá öllum
þeim sjúkliagum Vifilstaða, er eg
hefi átt tsil við. FrRmko»B» henn
ar er htottafeg og ónærgættn;
hún er sífelt að skamma sjúkliag-
ana fyrir hiaar minstu yfirsjónir,
og hún umgengst þá (flesta) eins
og þeir yæru ekki mentt, heldur
iægri verur sviftar öiium tuanu
réttindum.
Meaa skulu sfzt ætia að þetta
sé „skrifað af .persósulegum*
kala til þess&rar manneskju; lsngt
Iri; það er blátt áfram reynsla
mfn og þeirra aunara, sem hafa
hafa orðið svo ógæfusamir að
komast undir handieiðslu hennar
á Vffllstöðum.
Það sem sjúklingur, er kemur
að yffilstöðum, verður tilflnnan
anfega var við er það að hann
er ekki lengur frjáis maður, Hjá
þvf verður að nokkru leytl ekki
komist, því reglurnar verður auð-
vitað að haldá; en hjúkrunarliðið
léttir þeim ekki frelsismissirinn,
þeir eru oft og tíðura ósétti beitt
ir, þeir eru tafarlauss kærðir íyr-
ir lækninum ef eitthvað ber útaf
og ungfrú yfirhjúkruuarkonan sir
um að þeir aéu ávfttir fyrir gerð
ir sínar.
Þessar kærur eru rajög almenn-
ar og oft og tfðum eru þær tals
vest skeœtilega vitlausar; hér er
aðeins Iftið dæoii:
Ein af hjúkrunarkouum hælis
ins, (sem hefir þannig lagaða fratss-
komu að eg rauudi ráðleggja
henni að leita sér heldur at-
vinnu við síidjna en hjúkrunar-
konustarfið); kærði uagsnn maun
(sjúkling) fyrir að hafa klappað
sér á kinnina og sagt einhver
orð, sem auðvitað voru meinlaust
gamaa. Kæran kom fyrir ungfrú
yfirhjúkrunar,kQjduraa, sem kom
hrnni tafarlaust til læknisins.
Ungi raaðurinn var auðvitað
tafarlaust kallaður fyrir og hlaut
fnakleg gjöld dyrfsku sinnar, þó
ekki væri hann rekinn f það sinn.
Eg var aðeins psrt úr vetri á
Vífiistöðum, en á meðan voru
tveir sjúklingar reknir Anaar
þeirra, (þá nýbúinn að hafa blóð-
spýting), var úr öðrum landshluta,
og iit utn ferðir, hann var reklnn
samt og það fyrir blæilega litía
yfirsjón Hirm var nýkominn, ekki
rnikið veikur ea þurfti þó að vera
á hælinu. Hana var f kynnisför
hér í Reykjavfk, varð eitthvað á
hér, sem ekki þótti við eiga og
y*r rekinn með sama.
Eg man að nýkominn sjúkling
ur spurði annan eidri, þegar þetta
fréttist, hvort að þetta kærni oft
fvrir á hælinu
Sá .eldri* svaraði dapurlega:
»ÓJá, þetta er alvanalegt*.
Menn musu ef til vill spyrja
hversvegna altaf hafi verið þagað
yfir þessu ástasdi á hæliuu.
Sjúkdómurinn lamar; raenn bjósa
heldur að þegja og ifðs, en eiga
f deiium. Og svo geri eg ráð
fyrir að ef einhver sjúklingur, sem
dveldi á hælinu færi að kvarta á
• ■ '”~V
blöðunum, yrði haun þar ekki
iangæfur.
Og á Vífilstöðum þýðir ekki
að kvarta.
Þetta er alvörumál, sem verður
að athugast tafariaust.
Það sem fyrst og fresnst þarf
að gera er að iosa sjúklingana
við þessa dönsku hjúkrunarkonu
og einnig að sjá sjúklingunum
fyrir þolaniegu viðurværi.
Og það þarf einnig að sefja
skorður við því að sjúklingar
verði ekki íyrir órétti eða ónær-
gætnum skömmum af hjúkrunar-
iiðinu, þvf fyrst og fremst fara
cnenn á hælið til þess að láta sér
ifða vel og fá heilsuna aftur en
ekki tii að láta fara með sig eins