Tíminn - 17.08.1975, Qupperneq 8
8
TÍMINN
Sunnudagur 17. ágúst 1975
HELEN OG
FRANK
— að dri liðnu
Hvað varð eiginlega um Helen og Frank eftir að við misst-
um sambandið við þau á skjánum? Eiginlega höfúm við
aldrei verið satt við það, hvemig þáttunum um Helen
nútimakonu lauk, án þess að okkur væri á neinn máta gefið f
skyn, hvað við tæki hjá þeim. En nú hefur höfundur sjón-
varpsþáttanna, rithöfundurinn Richard Bates, gert bragar-
bót og gefið okkur smáinnsýn inn i heim Helen og Franks.
Það er ár liðið siðan við sáum þau siðast.
Þaöan sem hraöbrautin
beygir niöur að langri brúnni
yfir Medway-fljótið haföi Frank
prýðis útsýni yfir bæinn, sem
hann hélt áfram að kalla
„heima”, og hann hryllti viö
tilhugsuninni um þá atburði,
sem höföu breytt tilveru hans
svo rækilega.
Hann beygði við næsta af-
leggjara og hélt áfram inn i
Chatham, þar sem konan hans
bjó núna. Það voru þrir mánuðir
siðan hann hafði siðast komið
hingað suður eftir til að heilsa
upp á Helen og börnin. Hann
þráði að sjá þau öll, en samt var
eins og honum fyndust þessar
heimsóknir verða æ erfiðari.
Hann minntist atburða liðins
árs, sambandsins við Carole,
beiskra deilnanna við Helen,
einmanalegra kvöldanna á
sveitahótelunum, þar sem hann
braut um það heilann, hvernig
uppburðarlausa stúlkan, sem
hann hafði kvænzt fyrir tiu ár-
um, gat breytzt svona i
stefnufasta, unga konu. Hann
gat skilið beiskju Helen vegna
framhjáhalds hans, en honum
var ómögulegt að skilja, hvers
vegna hún var ófáanleg til að
fyrirgefa honum.
Það var búið að selja húsið
þeirra, húsgögnunum hafði ver-
ið komið i verð og hagnaðinum
skipt. Helen fékk börnin og hann
var i nýju starfi i þrjátiu milna
fjarlægð.
Helen heyrði bifreiðina stanza
yfir utan. Þetta var róleg gata,
og hún hafði staðið sjálfa sig að
þvi að leggja eyrun við, ef hún
heyrði i bil siðasta
klukkutimann. Hún var kviðin
en samt hlakkaöi hún til þeirrar
stundar, er Frank kæmi inn úr
dyrunum.
Hún leyfði honum að kyssa sig
á kinnina, og á þvi andartaki
fann hún, hversu illa upplagður
hann var til þess að eyða
helginni með þeim. Hún gat
ekki láð honum það. Það hlaut
að hafa verið erfitt að aka til
þeirra, og á sama hátt og hann
fann hún skyndilega til ama yfir
þvi að þurfa að gera sér upp
gleði og hrifningu barnanna
vegna.
— Hvernig gengur? spurði hann
og leit inn i eldhúsið.
— Ég er búin, sagði Helen, —
eða réttara sagt, ég er hætt.
Frank leit á nýmálaða
veggina og gerði sér ljóst, að
hann hefði ekki gert þetta betur
sjálfur. tbúöin var heimilislegri
en þegar hann sá hana seinast,
og það gladdi hann að sjá,
hversu mikla vinnu Helen hafði
lagt i breytinguna. Þegar þau
skildu, hafði hann haft áhyggjur
út af því, að námið og starfiö
kæmu i veg fyrir það, að hún
gæti eytt nógu miklum tima i
börnin og nýja heimiliö. En hún
var góö móðir, og hann dáðist að
þvi, hvernig hún hafði leyst
málið af hendi.
Hann gaut augunum útundan
sér á hana. Hún var i léttum,
fölbláum kjól, og hún hafði látið
klippa sig. Við það virtist hún
yngri og yndislegri, og hann var
sannfræður um það, að hann
væri ekki eini karlmaðurinn,
sem fyndist hún aðlaðandi.
— Hvar eru börnin? spurði
hann.
— Þau skruppu út i búð. Vildu
endilega fá laugardagssælgætið
sitt i dag. Ég bað þau að kaupa
nokkra bjóra handa þér.
— Þakka þér fyrir, ég held bara
að mér veiti ekki af þeim, sagði
Frank. — Ég geri ráð fyrir að ég
eigi að sofa á divaninum.
Áður en Helen náði að svara,
komu börnin hlaupandi inn.
Þetta fannst Frank i senn
ömurlegasta og yndislegasta
andartak heimsóknarinnar. A
þeim mánuðum, sem liðnir voru
frá þvi að hann yfirgaf þau hafði
hann fengið að kenna á
einmanatilfinningunni. Og þvi
óbærilegri var þessi tilfinning,
að hann varð að vera án þeirra,
sem honum þótti vænzt um.
Hvað eftir annað hafði honum
dottið það i hug i alvöru að aka
til þeirra að næturlagi,
laumast inni ibúðina og ræná
þeim. En hann gerði sér ljóst, að
þetta myndi aðeins auka enn á
vandræðin. Ef móðir hans hefði
aðeins verið á lifi.... Hún hefði ef
til till getað hjálpað til....
Hugsunin um látna foreldra
hans jók enn á einmanaleik
hans. Hann hafði sökkt sér niður
i starf sitt, en honum hafði ekki
tekizt að gleyma neinu.
Hann þrýsti börnunum að sér
og laut nærveru þeirra. Hann
lagði handlegginn yfir herðar
Diönu og ýfði hár Christopher
með hinni hendinni á leiðinni inn
i stofuna.
— Jæja, ungi maður, sagði
hann, — hvað er með þennan
nýja skóla þinn?
Skólinn stóð á hæðardragi i
löngum dalnum, sem teygist i
suður frá Canterbury. Þarna er
ef til vill fegursti hluti greifa-
dæmisins, sem réttilega er
nefnt „Garður Englands.”
Myndarlegir göngustigar með
beyki og álmviði, á stöku stað
frjósöm græn engi með hvitum
kalkskellum, sem gefa til kynna
gamla rómverska veginn til
strandar.
Húsið hafði verið byggt á
nitjándu öld, og hafði verið
fjölskylduhótel þangað til fyrir
nokkrum árum. Það var tilvalið
til skólahalds, enda vpru nú
þarna áttatiu piltar i heima-
vistarskóla.
— Ja, hérna,! sagði Chris,
þegar Frank ók bilnum i hlað.
Þetta var i raun og veru
tignarleg bygging, en það var
ekki húsið sem dró að sér at-
hygli Chris, heldur önnur
bygging, þar sem framhliðin
var eintómt gler, bygging, sem
bersýnilega hafði að geyma
sundlaug. Og handan hennar
var iþróttavöllurinn, þvi að það
grillti i markstengurnar.
— Þetta er stórkostlegt, sagð
Helen.
Frank stöðvaði bilinn og virti
húsið fyrir sér. Hann var að
rifja upp fyrir sér skólaárin.
Skólinn, sem hann gekk i, hafði
verið ljótur og gamaldags, með
malbikuðu leiksvæði og verk-
smiðjubyggingar i kring, sem
byrgðu allt útsýni. Hann var
lika að hugsa um föður
sinn,hvort honum myndi
geðjast að þvi, að peningarnir,
sem hann hafði arfleitt Chris
að, væru notaöir á þennan hátt.
Frank geðjaðist alls ekki að
hugmyndinni. Hann hafði komið
með til þess að lita á skólann, en
hann hafði ekki samþykkt, að
Chris gengi i þennan skóla.
Hann gerði sér ljóst, að dreng-
urinn var bráðþroska og myndi
ef til vill hafa þörf fyrir að
komast að heiman um tima, en
það yrðu lika önnur vandamál
þvi samfara.
— Komið þið! sagði Helen. —
Við verðum að hafa upp á skóla-
stjóranum.
ÞEGAR Chris hafði tekið
prófið, héldu þau heim til for-
eldra Helen.
— Hvernig gekk þetta? spurði
Archer, faðir hennar.
— Hann stóð sig prýðilega,
sagði Helen.
— Þetta var svo auðvelt, sagði
Chris. — Auðveldustu
spurningar, sem ég hef fengið á
ævinni.
— Það er nú ekki mikil ástæða
fyrir þá til að hafa þær
strembnar, eins og verðlagið er
hjá þeim, tautaði Frank. Hann
langaði i sigarettu. Siðan þau
fóru frá skólanum hafði hann
næstum keðjureykt. Hann fór
höndum um sigarettupakkann i
vasar.um, en hann tók hann
ekki upp. Móður Helenar var
illa við sigarettureyk og hann
var ekki i skapi til þess nú að
þola augngotur hennar og
spurninguna: ,,,,Æ, þarftu nú
endilega að reykja núna,
Frank?”
— Mér finnst þetta ekki svo
óskaplega dýrt, sagði frú
Archer. — Peningarnir sem
faðir þinn lét eftir sig duga til
fyrstu þriggja áranna.
— Og svo, sagði Frank. Þegar
hann er orðinn sextán ára og
langar til að læra eitthvað, þá
verður hann að hætta.
— Það er ekki vist að það sé
nauðsynlegt, sagði Helen. —
Pabbi er með tillögu.
— Um hvað? spurði Frank.
— Farið þið nú út og leikið
ykkur svolitið, sagði Helen og
ýtti börnunum vingjarnlega út i
garðinn. — Ég kalla á ykkur,
þegar teið er tilbúið.
BöRNIN fóru að leika sér i
garðinum. Helen. stóð andar-
tak við gluggann og horfði á
börnin. Henni fannst hún þenn-
an dag fyrst hafa séð, hve mjög
Chris haföi breytzt þetta siðasta
ár. Henni var ekki meira i mun
en Frank að senda drenginn i
skóla, en það haföi þegar sýnt
sig að það var óvinnandi vegur
að ala drenginn upp ein, eins og
hún hafði neyðzt til. t heima-
vistarskóla myndi hann búa við
þann aga, sem honum var nauð-
synlegur og hrærast i þvi and-
rúmslofti, sem var honum
nauðsynlegt til vaxtar og
þroska.
— Má ég svo fá að heyra þessa
tillögu? spurði Frank.
— Ekki svona æstur, svaraði
Helen.
— Ég vil bara fá að vita, hvað
er á seyði, svaraði hann. Þau
eru lika min börn.
— Fáðu þér sæti og ég skal út-
skýra málið fyrir þér, sagði
tengdafaðir hans. .
Þau settust öll, nema móðir
Helenar, sem var frammi i eld-
húsi að taka til teið.
— Ég vil ógjarnan vera að
skipta mér af hlutum, sem ekki
eiga að vera minir hlutir, sagði
Archer. Frank herti takið á
sigarettupakkanum i vasanum.
— Hvorki ég né mamma viljum
segja ykkur fyrir verkum varð-
andi uppeldi barnanna. En viö
getum gert ýmislegt til að
hjálpa ykkur.
Archer þagnaði. Honum var
hugsað til fjölmargra orðasenna
milli hans og Helenar eftir að
hún hafði sagt þeim, að hún
ætlaði að skilja við Frank. Hann
hafði þá á sinn gamaldags hátt
reynt að fá hana til að gefa
Frank enn eitt tækifæri. Ekki
þar fyrir, að Frank hafði svo
sem ekki glæstan málstað —
samband hans við Carole, sem
hann eitt sinn hafði sagt Helenu
að væri lokið, hafði staðið i fjög-
ur ár eftir það. En Archer hafði
það og á tilfinningunni að Helen
hefði verið of þrjózk. Það
var engum blöðum um það að
fletta, að hún hafði lögin sin
megin, en þegar um hjónaband
var að ræða, fannst honum af-
farasælast að halda þvi ekki til
streitu, að annar aðilinn hefði
algjörlega rétt fyrir sér og hinn
hefði þá algjörlega á röngu að
standa. Að hans áliti var hjóna-
bandið tengsl, sem varð að
styrkja á hverjum degi. Báðir
aðilar urðu að vera fúsir til að
gefa af sjálfum sér og jafnvel
fyrirgefa, ef eitthvað það kom
upp á, sem fyrirgefa þurfti.
— Ég held, að það sé ágætis
hugmynd, að senda Chris i
skóla, þar sem hann mun tvi-
mælalaust hafa gott af þvi,
sagði hann og snéri sér að
Frank. — Faðir þinn lét eftir sig
peninga handa börnunumog ég
vil lika leggja fram minn skerf.
En.... Frank tók sigarettupakk-
ann úr vasanum. Hann þóttist
kunna framhaldið...þeir pening-
ar, sem ég legg fram, verður að
nota til menntunar barnanna og
ekki til neins annars.
— Mér þykir þú örlátur, sagði
Frank og kveikti sér i sigarettu.
— En ég segi nei takk. Hann
púaði sigarettuna og tók eftir
þvi, að Helen varð eldrauð i
framan af vonzku.
— Hvers vegna ekki? spurði
hún. Þú sagðir sjálfur, að Chris
ætti....
— Það er ekki Chris, sem ég