Tíminn - 31.08.1975, Blaðsíða 13

Sunnudagur 31. ágúst 1975.
TÍMINN
13
AAanstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga?
9 /1 4 \ | \
1 V \ I ;
Valsliöiö 1942. Þetta var aiveg þrumuliö og vann öll meistaraflokksmót, bæöi f handbolta og fótbolta, jj. fiokkur Vais 1948, handboltaliöiö. Þessir piltar eiga einna mestan
þaö áriö, a.m.k. Standandi eru þeir Jóhannes, Siguröur, Hrólfur, Hafsteinn, Ingólfur, ólafur, Arni, þátt iþviaökoma handboltanum I þaö leikform, sem nú er mest notaö.
Sveinn, Karl, Egill, Frimann og Þorkell. i fremri rööinni eru Albert, Grimar, Björgólfur, Magnús, Standandi: Grfmar, þjálfari, Finnbogi, Bragi, Halidór, Sigurhans,
Hermann, Ellert, Jóhann, Snorri og Geir. Hermann. i fremri röö: Valur, Sólmundur og Valgeir. — Þetta er liöiö,
sem Grimar kallaöi alltaf „Sigurhansana” sina.
skirn handboltans veröur á Há-
logalandi?
— Já, og þarna á Hálogalandi
uröu einmitt breytingar á hand-
boltanum, sem skiptu verulegu
máli. Meðan við vorum í iþrótta-
húsi Jóns Þorsteinssonar, hafði
tempóið verið það sama og áður,
og markstærðinni höfðum við
ekki breytt, en inni á Hálogalandi
er fljótlega byrjað á dribblinu —
að rekja boltann — svo er tempóið
fært upp i 3 sekúndur og 3 skref og
3niöurstungur, og aftur 3 skref og
skila siðan. Þá er markið stækkað
um meira en helming, eða upp I 3
metra, og þetta er nú það helzta,
enda um róttækar breytingar að
ræða. Þá er lika leðurboltinn inn-
leiddur fyrir fullt og allt, nettur
og handhægur.
Borðaði ekki kvöldmat
á sumrin i 10-12 ár
— Er þaö einhver öðrum frem-
ur, sem þakka má þessar breyt-
ingar?
— Já, svo sannarlega, það var
áhugasamur Ármenningur, sem
öðrum fremur átti sinn stóra þátt
i þvi, að þessar breytingar kom-
ust á, og það var hann Sigurður
Nordal. Hann er maðurinn, sem
átti langmestan þátt i að koma
þvi formi á handböltann, sem
hann hefur haft siðan, enda ein
mesta driffjöðrin i handboltanum
á þessum árum og siðar.
— En þú hefur leikið með Val,
eins og áður?
— Já, ég lék með Val á árunum
1931-1942, bæði I handboltanum og
fótboltanum, — þótt ég gæfi mig
náttúrlega helzt að fótboltanum,
þvi að hann var og hefur verið
aðaláhugamál mitt. Ég var svo
heppinn að geta sinnt þessum
áhugamálum I öllum minum fri-
stundum, en ég held lika að ég
megi segja, að i 10-12 ár hafi ég
ekki borðað kvöldmat vegna
þessa áhuga minsá íþróttunum —
á sumrin að segja.
Sjö sinnum íslands-
meistari i fótbolta
— Þú hefur nú komið vfðar við
sögu i starfseminni þessi upp-
hafsár handboltans, Grimar?
— Já, eiginlega. Ég tók nefni-
lega að mér að þjálfa stúlkurnar i
Armanni árið 1938, og fimm
næstu árin þjálfaði ég þær, og
siðar i' 3-4 ár. Þær voru íslands-
meistarar fyrstu árin, og þetta
var mjög ánægjulegt starf.
Árangurinn mjög góður og fé-
lagsandinn óviðjafnanlegur. Það
vildu 'allar stúlkur likjast þeim.
Þarna rikti áhugi, samheldni og
leikgleði, sem ekki má gleymast,
þegar rætt er um handbolta og
iþróttir yfirleitt.
— Þú varst sjálfur islands-
meistari með Val i fótbolta á
þessum árum?
— Já, Valur stóð sig vel á þess-
um árum. Ég var svo heppinn að
fá að vera með kjarnorkukörlun-
um iþessari frægu Valsvörn, sem
einnig var kjarninn I handbolta-
liðinu á þessum árum. Ég var sjö
sinnum lslan*dsmeistari með fót-
boltaliðinu og þrisvar sinnum
með handboltaliðinu. Það þurfti
samstillta menn til þess að
mynda lið, og við vorum ekki að-
eins I innanhússhandboltanum,
heldur einnig i útihandbolta lfka.
Handholtinn var lika alltaf að
taka framförum á þessum árum.
Upp úr stríðsárunum var það,
sem áhugi vaknaði á linuspili og
svo mörgu öðru, sem nú þykir
sjálfsagt og ómissandi.
Tókum hart á
krúsindúllum
— Viltu ekki segja mér, Grlm-
ar, frá ýmsum þeim, sem voru
eftirminnilegir andstæöingar i
handboltanum á þessum árum?
— Það eru margir minnisstæð-
is andstæðingar frá þessum ár-
um. 1 Armannsliðinu voru snjallir
menn eins og Sigúrður Nordal,
skapandi driffjöður og þrunginn
áhuga, og ógleymanlegir leik-
menn eins og Kjartan Magnús-
son,núlæknir,og Sören Langvad,
verkfræðingur hjá Phil & Sön. Og
þá verður að minnast sérstaklega
á Vikingana Brand Brynjólfsson
og Björgvin Bjarnason.
— Svo hafið þið hitzt I Varmá
fyrir og eftir leik og rætt málin?
— Ég var alltaf kröfuharður,
bæði sem þjálfari og leikmaður.
Við tókum mjög hart á krúsin-
dúllum. Ég setti þær á mig eða
skrifaði þær niður og setti þær svo
á lista i búðinni hjá mér, sérstak-
lega þegar ég sat á bekkjunum
sem æfingastjóri, Það kom ærið
margur leikmaðurinn og leit á
villurnar sinar hjá mér og hafði
vonandi gott af. Þetta átti ekki
aðeins við um handboltann.
Leyfa mér að finna
æskuárin aftur
— Timarnir breyttust og þú
hélzt þinu striki. Hversu lengi
tókstu þátt i iþróttunum sem
þjálfari og keppandi?
— Ég hélt áhuganum, þangað
til peningarnir komu til sögunnar.
Það var nú fram undir 1961, sem
ég starfaði með, að alls konar fé-
lagslegri umsýslan, og þá aðal-
lega fyrir Val. En það má segja,
að ég hafi hætt þjálfun árið 1948.
Þá naut ég þeirrar ánægju, að
flokkarnir, sem ég var með, urðu
allir sigurvegarar. Ég hef nú aö
vlsu brugðið mér i hlutverkið
seinna — strákarnir i Lindargötu-
skólanum hafa leyft mér að finna
æskuárin afturmeðþvi að fá mig
til að hjálpa þeim svolitið og
flauta á æfingum hjá þeim. Nú, ég
hef svo sem komið nálægt þjálfun
hjá fleiri, — ég æfði lögregluna
árið 1935, alltaf á morgnana
klukkan sex. Næturvaktin sótti
mig alltaf um leið og þeir vöktu
dagvaktina. Þetta var skemmti-
legur timi, reglulega skemmti-
legur — en það væri ekki gaman
fyrir peninga.
— En hefur þú ekki lagt land
undir fót til aö liösinna félögum?
— Jú, það var árið 1946, i mai
og júni, að ég skrapp til Akureyr-
ar og þjálfaði hjá Knattspyrnufé-
laginu Þór. Ég æfði alla flokka,
bæði I knattspyrnu og handbolta.
Þetta voru dýrðardagar, viðmót-
ið og áhuginn voru svo langtum
meiri en unnt var að imynda sér
að gæti átt sér stað gagnvart mér,
bláókunnugum manninum.
Það er verið að innleiða
alls konar pempiuhátt
— Hvað finnst þér um hand-
boltann og fótboltann, eins og
málum er nú háttaö?
— Mér er það ekkert launung-
armál, að ég er ekkert sáttur við
handboltann og fótboltann um
þessar mundir. Ég er vissulega
þakklátur þeim dugnaðarmönn-
um, sem við eigum i handboltan-
um, fyrir þann árangur, sem
náðst hefur — en mig óraði aldrei
fyrir þvi, að handboltinn yrði
eiginlega eina útflutningsvaran,
sem við eignuðumst i fþróttum.
Um fótboltann er það að segja, að
mér finnst hann hafa sett ofan.
Það er verið að innleiða alls kon-
ar pempiuhátt, þar sem dómar-
inn leikur aðalhlutverkið með
dularfull og fáránleg spjöld. Það
er verið að eyðileggja leikinn, og
með þvi verið að eyðileggja góða
menn. Ég er ekki að hallmæla
þvi, að dæmt sé á fólsku, en að
dæma hörkulega á ýmis smábrot
og bóka — það er alveg fáránlegt.
— Oghjá félögunum sjálfum er
það peningasjónarmiðið, sem
tröllriður félagsandanum, og það
er þessi hugsunarháttur, sem ég
fyrirlit. Það er ekki verið að
hugsa um strákana, heldur eitt-
hvert prógramm, sem er ein-
göngu byggt fyrir toppinn. Það er
svo og svo mörgum strákum hent
i burtu, til þess að allt sé hægt að
gera fyrir toppinn, og það verða
margir sárir og naprir, af þvi að
þaö er ekkert hugsað um að gera
neitt fyrir þá. Og hvað svo um
toppinn? Hann er farinn, ef hann
getur eitthvað — keyptur eitthvað
annað.
Á vorin þráir maður
að leika sér
— Og alltaf koma nýir I skörö-
in?
— Ég held, að fæstir geti gert
sérfhugarlund, hversu óskaplega
mikil breiddin hjá félögunum er i
raun og veru. Komdu bara um
helgar út á Valssvæðið og önnur
félagasvæði og sjáðu yngri flokk-
ana. Þar er það lifsgleðin sem
ræður, og þar sérðu hinn sanna
félagsanda. En það eru bara svo
fáir, sem komast að, komast upp
á toppinn, sem allt snýst um. Til
hvers gengur þú i félag? Til þess
að verða félagi, til þess að njóta
þin i starfi og leik. Leikgleði
kemur ekki með peningum, mót-
um og ferðalögum, eða ströngu
æfingaprógrammi hjá fáum, sem
hinir fá að horfa á. Það er heldur
ekki sama, hvenær spilað er. Það
er engin skemmtun að fara i fót-
bolta i drullunni i janúar eða
febrúar. En — það er hins vegar
dauður maður, sem ekki þráir
að leika sér, þegar moldin er að
slakna og vorið kemur. Þá kemst
maður i æfingu, án þess að verða
var við það, og maður fer að
spila.
— Þér finnst sem sagt, aö
breyting þurfi að verða á?
Já, það er hugsunarháttur
lifsglaðrar æsku, sem ann knatt-
spyrnu, sem verður að koma i
stað atvinnumennskuhugsunar-
háttarins....
Meistaraflokkur Armanns 1942, fyrstu tslandsmeistararnir I hand-
knattleik kvenna: Grlmar, þjálfari, Gréta, Hekla, Imma R„ Fanney,
Imma A. 1 fremri rööinni: Magga, Sigriöur og Karitas.
Armannsstúlkurnar, sem uröu Reykjavikurmeistarar 1948 og tslandsmeistarar 1949, — kveöjumynd af
þeim og þjálfaranum. Bíbí, Sisi, Sigga, Maddý, Hulda, Nunna, Lilja, Sirra, Olly, Dagga og Grlmar
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga?