Tíminn - 07.09.1975, Blaðsíða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 7. september 1975.
HVERS VEGNA ÞURFTI
C'
FLUGVÉLIN OKKAR
AÐ FARAST?
Ég elskaði hana heitt
og innilega. Mér hafði
aldrei dottið i hug, að
það væri hægt að verða
svona skyndilega ást-
fanginn, og það eftir að
hafa lifað einn svona
lengi. Margar ágætis-
konur höfðu orðið á vegi
minum á lifsleiðinni. En
ég hafði aldrei dregizt
jafn sterkt að nokkurri
konu og Lois Calderon,
allt frá þvi augnabliki,
þegar við vorum kynnt
hvort fyrir öðru.
Og nú hafði hún horfið jafn
skyndilega út úr lifi minu, eins og
hún haföi komið inn i það. Þrátt
fyrir það gat ég ekki hætt að vona,
að hún væri á lifi einhvers staðar i
hinum geysilegu frumskógum
Venezuela. Yfirvöldin, og yfir-
menn flugfélagsins sögðu mér, að
til þess væri engin von. Samt sem
áður fann ég, að vonin bærðist i
brjósti mér þennan sunnudags-
morgun i janúar sl., þegar ég
lagði af stað að heiman i Atlanta
City, New Jersey og ætlaði i
kirkju.
Ég kraup á kné i kirkjunni án
þess að taka eftir að það voru
fleiri þar inni. Þetta fólk hafði
ekki nokkra þýðingu fyrir mig, og
ég óskaði eftir að vera einn. Ég
vissi að þetta var mitt eigið
vandamál. Ég hafði ekki lengur
neinn til þess að tala við, eftir að
konan min hvarf á braut fyrir sjö
árum, þar sem við höfðum lifað i
okkar eigin litla heimi, og
hugsuöum ekki um neitt nema
hvort annað. Þegar svo Gwendo-
line dó var enginn eftir, sem gat
haldið ihöndina á mér, engin sem
gat lagt höndina hughreystandi á
öxlina á mér. Ég var jafnein-
mana þá og ég var nú, þarna, sem
ég kraup i kirkjunni og bað þess
að Lois mætti vera einhvers stað-
ar á lifi.
Einhver nálgaðist mig hljóð-
lega, en ég leit ekki upp. Það var
áreiðanlega einhver, sem ég
þekkti ekki. Ég fann að einhver
lagði höndina á öxl mér og ég leit
upp og sá, að faðir Robert Walsh
stóð við hlið mér.
Hann sagði lágum rómi: —
Viltu koma og tala við mig
Richard? Ég er með fréttir fyrir
þig-
Ég reis á fætur og horfði á hann
tómum augum, en fylgdist svo
með honum inn á hina einföldu og
yfirlætislausu skrifstofu hans aft-
an til i kirkjunni, þar sem hann
bauð mér sæti.
— Þú sagðist hafa fréttir að
færa mér, faðir? Hvers konar
fréttir eru það?
— Þeir eru búnir að finna Lois
Calderon!
Ég var 47 ára gamall og rak
fyrirtæki i þungaiðnaði. Ég er
ekkert sérstaklega tilfinninga-
næmur, ekkert barn heldur, en
samt fann ég að augu min fylltust
tárum. Ég sá fyrir mér, hvemig
ég færi flugleiðis til Caracas eða
Bogotá til þess að sækja þangað
lik hennar. Ég sá i anda, hvar ég
kraup á kné við kistuna og baðst
fyrir. Það skipti ekki máli, hversu
stutt við Lois höfðum þekkzt, það
er ekki hægt að mæla ástina i
klukkustundum eða minútum,
dögum eða vikum.
í viðskiptaerindum
Hvernig hefði mér getað dottið i
hug, aö ég yrði ástfanginn af
ókunnugri konu, daginn sem ég
flaug af stað frá New York i
nóvember 1974, i þeim tilgangi að
ferðast um i Venezuela og
Colombiu i tiu daga i viðskipta-
erindum. Hefði einhver spákonan
sagt við mig: Þú munt hitta konu
og verða ástfanginn i annað sinn i
Hfinu, og i fyrsta sinn, frá þvi þú
misstir konuna þina, hittir þú
konu, sem þú vilt giftast.
Hefði einhver sagt eitthvað
þessu likt við mig, hefði ég bara
hrist höfuðið og hlegið. En þetta
var einmitt það sem gerðist þetta
sama kvöld, þegar ég var úti að
borða með starfsfélaga minum i
Caracas, Martin Hurworth, en
hann var umboðsmaður fyrirtæk-
is okkar i Venezuela.
— Ég er að fara i smáafmælis-
veizlu, sagði Martin við mig. —
Þetta er hjá vinum minum, sem
heita Symington. Dóttir þeirra
verður tiu ára i dag. Viltu koma
með mér?
— Ég þekki ekki þetta fólk,
svaraði ég. — Er það ekki einum
of frekt af mér að koma með?
— Þetta er allra þægilegasta
fólk. Hann er fulltrúi hér fyrir
stórfyrirtæki i New York. Þeim
mun áreiðanlega takast að láta
þérliða eins og þú sért heima hjá
þér. Komdu með mér. Það er búð
hérna við götuna, sem enn er op-
in, svo við getum íjreiðanlega
keypt eitthvað þar handa telp-
unni.
Og svo gerðist það
David og Marie Symington,
synir þeirra tveir og dóttir, voru
þau einu, sem Martin hafði talað
um, að yrðu i' afmælinu. Þau buðu
mig velkominn og kynntu mig
fyrir hinum gestunum.
Þegar hálftimi var liðinn kom
nýr gestur og Martin fór með mig
til hennar.
— Leyfðu mér að kynna þig
fyrir Lois Calderon. Hún er
starfsmaður Sameinuðu þjóð-
anna og vinnur hér i Barnahjálp-
inni I Venezuela. Hún er búin að
vera hér og reyndar annars stað-
ar f Suður-Ameriku i fimm, sex
ár. Hún er eiginlega hjúkrunar-
kona, og kemur upphaflega frá
Iowa.
Konan tók i hönd mér, og um
leið og augu okkar mættust, sá ég
eitthvað i þeim, sem sagði mér,
að ég gæti elskað hana á sama
hátt og ég hafði einungis getað
elskað eina aðra konu áður i líf-
inu: hina látnu eiginkonu mina.
Ég veit nú, þvi að ég fékk siðar
að vitaþað.að hún hafði fundið til
hins sama gagnvart mér, og ég
held helzt, að Martin hafi hlotið
að finna, að eitthvað sérstakt lá i
loftinu, vegna þess að hann sagði:
— Afsakið mig, en ég þarf að
bregða mér frá og fá mér eitthvað
að drekka, og á meðan getið þið
tvö reynt að kynnast hvort öðru
betur.
Lois var sannkölluð fegurðar-
dis. Ef til vill hefði hún aldrei
unnið i fegurðarsamkeppni, en
það var eitthvað ólýsanlega fall-
egt og milt i fari hennar, töfrar og
hlýja, sem gerðu það að verkum,
að ég óskaði ekki eftir að þurfa að
tala við aðra en hana.
Hörmungar og ó-
hamingja
Þegar klukkan var hálf átta
næsta morgun, gat ég ekki beðið
lengur, heldur hringdi strax i
Martin. Ég vakti hann, og hann
sagöi ólundarlega I simanum: —
Hvað er að Dick, er eitthvað að?
— Er Lois Calderon gift eða
trúlofuð? spurði ég.
Það verður löng þögn: — Viltu
vera svo góður að endurtaka það,
sem þú varst að segja.
— Er Lois Calderon gift eða
trúlofuð, eða á einhvern annan
hátt bundin manni?
Ég heyrði að Martin dró djúpt
andann, áður en hann svaraði: —
Og þú gerir þér litið fyrir og vek-
ur mig upp af værum blundi til
þess eins að spyrja um þetta
Dick. Nei, hún er ekki gift — nei,
hún er ekki trúlofuð — nei, eftir
þvi, sem ég bezt veit, er enginn
karlmaður I lifi hennar. Má ég nú
leggja mig aftur og reyna að
sofna á nýjan leik?
— Já, sagði ég dræmt, — þú
skalt leggja þig og reyna að sofna
aftur, Martin. Þú ert hvort eð er
búinn að bjarga deginum fyrir
mig.
A meðan við borðuðum
hádegisverð saman, sagði ég Lois
frá konu minni, og hversu mikið
ég hafði elskað hana. Hún sat
þögul i langan tima, áður en hún
sagði: — Ég var lika ástfangin
einu sinni, hr. Nelson, en hann
var drepinn kvöldið fyrir brúð-
kaupið, og ég flýði á brott frá öllu
saman. Forelfirar minir og vinir
litu allavega á það sem flótta. Ég
varhjúkrunarkona og óskaði þess
heitt og innilega að fá eitthvert
starf sem lengst i burtu frá frá
þeim stað, þar sem óhamingjan
hafði dunið yfir mig.
Viöskiptaerindum minum i
Venezuela var senn lokið, og ég
varð að halda til Bogotá I Colom-
bia og þaðan til Quito i Ecuador,
áður en ég héldi heim á leið aftur.
Ég gat alls ekki hugsað mér að
fara i burtu án Louis, og þar sem
við höfðum aðeins þekkzt i fimm
daga, sagði ég henni, að þetta
væri slðasta kvöldið mitt I Cara-
cas.
— Lois, sagði ég, — það er svo
litill timi eftir, að ég vil ekki kasta
honum á glæ. Vilt þú giftast mér?
Viö sátum þessa stundina á litlu
veitingahúsi i hliðargötu, en
þangað höfðum við farið hvert
einasta kvöld. Þarna lék litil
hljómsveit róandi tónlist.
Hún tók utan um hendur minar
yfir borðið, og horfði i augu mér,
um leið og hún sagði: — Ég varð
ástfangin af þér á þvi aúgnabliki,
er við hittumst fyrst, Richard.
Það hefur aldrei neitt þessu likt
komið fyrir mig áður, Richard.
Hann trúði þvf
Og kraftaverkið
einhvers staðar liðiö Hk I frumskógi Venezuela eftir flugslysið, en hann liföi þó I stöðugri von um, að eitthvert kraftaverk ætti enn eftir að geras
lét ekki á sér standa....og seinna, þegar þau voru saman á ný, gátu þau gift sig.