Tíminn - 19.10.1975, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 19. október 1975.
AÐ SKYNJA
VERÖLDINA
MEÐ
FINGRUNUM...
Skólastofan er ekki stór,
enda engin þörf á því,
nemendurnir eru ekki svo
margir. En strax og þ.ú
stígur inn fyrir þröskuld-
inn, finnur þú, að hún er í
ýmsu frábrugðin öðrum
skólastofum. Ýmislegt er
þarna af kennslutækjum,
sem þú kannast við, eins og
hnattlíkan, sem þó er frá-
brugðið. Þar eru landa-
mærin nefnilega upphleypt
lika. Og svo er engin tafla
á veggnum. Hún kæmi
nemendunum ekki að full-
komnum notum. Þeir sjá
nefnilega talsvert verr
heldur en við — og sumir
þeirra eru alveg blindir.
Engu að síður stunda þeir
nám sittaf kappi og skynja
veröldina að mestu með
fingrunum. Það er krafta-
verkið, sem við segjum f rá
að þessu sinni.
Okkur þykir vænt um að
geta veitt þeim skólarými
Við erum staddir i Laugarnes-
skóla. Jón Freyr Þórarinsson er
þar skólastjóri, og hann hefur
heilsað og boðið okkur velkomna,
og rabbar við okkur á meðan við
biðum þeirrar, sem við áttum
aðalerindið við i dag, Margrét F.
Sigurðardóttur, sem hefur með
höndum forstöðu Blindaskólans,
sem ér til húsa þarna i skólanum.
— Við gerum okkur fyllilega
grein fyrir þvi, að aðstaðan er
ekki eins góð og hún þyrfti að
vera, kennslan fer fram i einu
herbergi eins og er, en okkur
finnst mikils um vert, að þessi
börn geti stundað venjulegt nám
með öðrum börnum. Ég fyrir mitt
leyti er mjög fylgjandi þvi, að öll
börn séu i venjulegum skólum, og
stundi kennslustundir, nema þvi
aðeins þar sem sérþarfir þeirra
gera það ókleift með öllu. En okk-
ur hérna við Laugarnesskóla þyk-
ir vænt um, að hafa verið þess
megnug að skjóta skjólshúsi yfir
þessi börn og geta veitt þeim
skólarými innan veggja þessa
skóla, enda þótt við gerum okkur
ljóst, að aðstæður séu ekki sem
beztar.
Þannig komst Jón Freyr Þórar-
insson skólastjóri að orði, meðan
við röbbuðum saman, og við innt-
um hann eftir þvi, hvort sambúð-
in milli barnanna væri ekki góð,
eins og barna yfirleitt.
Sambúöin er afskap-
lega góð
— Ja, það er nú nefnilega það,
sambúðin er góð, en það er eins
og hin börnin vilji hjálpa þeim
blindu of mikið. Það er til dæmis
alger óþarfi að sýna öf mikla
hjálpfýsi i mörgum tilfellum, það
vill bara fara i skapið á þeim og
valda leiðindum.
Og nú er hún Margrét komin
inn til okkar, og hún tekur undir
þessi orð.
— Félagslyndi hjá börnum er
afskaplega mismunandi, og það
er þvi mismunandi, hve vel þau
samlagast hinum börnunum.
Sum eru blátt áfram þannig gerð,
að þau vilja vera sem mest út af
fyrir sig, — og fá þá kannski ekki
frið til þess.
— Hversu mörg eru blindu
börnin i þessum skóla?
— Þau eru sex talsins, á aldrin-
um sex til fimmtán ára.
— Þið byrjið þá að kenna þeim
svona ungum?
— Já, alveg endilega. Við tök-
um við þeim, þegar þau eru á
mörkunum að verða sex ára, og
höfum þau hjá okkur i heilan vet-
ur til að byrja með, og svo áfram.
Víðsvegar aðaf
landinu
— Eru þessi börn öll úr
Reykjavik?
— Nei, þau eru einnig utan af
landi.
Hér er kappsamlega starfað. Fremst á myndinni er Ragnhildur kennslukona að aðstoða Guðbjörgu við
lesturinn.
Margrét og Ægir kynna sér heiminn af upphieypta hnattlikaninu.
— Og er þeim fylgt i skólann?
— Já, þau sjá afskaplega litið,
ef nokkuð, og þá aðeins i þoku.
— Þau, sem eru utan af landi,
búa þá ekki i heimavist hérna?
— Nei, þau búa hjá ættingjum,
sem hafa umsjón með þeim.
— Nú er Laugarnesskólinn
rekinn af borginni?
— Já, já, og skólinn fyrir blindu
börnin er rikisskóli, sem rekinn
er innan veggja Laugarnesskól-
ans. Þetta hefur verið ákjósan-
legasta samstarf — til fyrirmynd-
ar i einu og öllu.
Um það eru þau Margrét og Jón
Freyr sammála.
— Og hversu lengi hefur skól-
inn starfað?
— f fjögur ár hérna i Laugar-
nesskólanum.
— Er hann sæmjlega búinn að
kennslutækjum?
Þá brosir Margrét og segir, að
það sé langbezt, að við komum
með henni inn i kennslustofuna og
göngum úr skugga um það sjálfir.
Þarna upplifðum við
kraftaverkið
Og þarna var það, i litlu
kennslustofunni á efstu hæð i
austurálmu Laugarnesskólans,
sem við Timamenn upplifðum
kraftaverkið.
Þau voru öll önnum kafin. Fjóla
er elzt barnanna, hún sat við
skrifvélina sina og var önnum
kafin við að skrifa, þegar við
komum. Hún var þegar búin að fá
bláa viðurkenninarstjörnu á blað-
ið sitt ofanvert, og nú var hún að
ljúka við það.
Tveir kotrosknir strákar voru
að skrifa með blýanti. Þeir heita
Skúli og Sverrir, og það eru dugn-
aðarlegir strákar, fullir af atorku
og keppnisskapi, — og þeir skrifa
ljómandi fallega prentstafi, nokk-
uð stóra að visu, en það gera allir,
sem eru að byrja að draga til
starfs.
Agústa, hljóðlát, indæl stúlka,
er að reikna. Hún hefur verið
blind frá fæðingu, en hún á ekki i
neinum erfiðleikum með
reikninginn sinn.
Ekki i neinum erfiðleikum,
kannt þú að segja, lesand’i minn,
og það er von. Blind stuiKa smu-
ar, önnur reiknar, og á ekki i
neinum erfiðleikum. Og þetta er
satt.
Þetta' er nefnilega það, sem við
leyfum okkur að kalla krafta-
verkið.
Búa sjálfar til
kennslubækurnar
Skrifvélin hennar Fjólu er með
sex nokkuð stórum leturtökkum,
sem móta pappirinn mismunandi
eftir þvi, hvaða staf hún er að
skrifa.
Margrét fullvissar mig um það,
að þau þurfi ekki að skorta neinar
kennslubækur.
— Við skrifum allar kennslu-
bækur, sem þau þurfa, á vélarn-
ar, sem skólinn á. Þær eru sjö eða
átta, og börnin læra á þær og
skrifa sjálf á þær stila og önnur
verkefni. Við skrifum lika dæmin
á þessar vélar, og siðan leysa þau
dæmin eftir sinum leiðum.
Og þessar leiðir eru mjög svip-
aðar þvi, sem gerast i handsetn-
ingu hjá prenturum. Þau hafa
málmkubba með tölustöfunum
Texti:
BH
Myndir:
GE
Fjóla skrifar stil. HUn fékk viðurkenningarstjörnu fyrir þann sföasta.