Tíminn - 19.10.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 19. oktdber 1975.
Fjórir kótir hvolpar
Hvolparnir, sem þessi
saga fjallar um, fæddust
snemma vors. Þeir
sváfu i notalegum kassa
i hlýjunni frá eldavélinni
og höfðu aldrei komið út
fyrir hússins dyr. Þess
vegna höfðu þeir ekki
hugmynd um hvað him-
inninn var, og heldur
ekki tré og gras. Og þeir
höfðu aldrei heyrt
minnzt á árstiðirnar,
vetur, sumar, vor og
haust.
En dag nokkurn voru
þeir orðnir nógu gamlir
til þess að fara út i sól-
skinið. Þeir kútveltust
niður tröppurnar og
gátu ekki fótað sig, þvi
að þrepin voru allt of há
fyrir litlu fæturna
þeirra. En þeim var al-
veg sama. Þeir voru svo
forvitnir og lá svo mikið
á að skoða veröldina ut-
an dyra. Þeir þefuðu af
grasinu og veltu sér i
þvi. Siðan fóru þeir i elt-
ingarleik, og þannig leið
þessi fyrsti dagur
þeirra úti i náttúrunni.
— Þetta er skemmti-
legasti dagur, sem ég
hef lifað, sagði einn
hvolpanna. Og hinir
voru honum hjartanlega
sammála.
Hvolparnir fóru út á
hver jum degi, og smám
saman urðu þrepin auð-
veldari viðureignar.
— Þau hafa minnkað,
sagði einn þeirra.
— Vitlaus ertu, sagði
annar. Við höfum auð-
vitað stækkað.
Hver dagurinn leið af
öðrum og alltaf gátu
hvolparnir fundið sér
eitthvað nýtt og spenn-
andi að fást við. Stund-
um striddu þeir kálorm-
unum i garðinum, og
stundum eltust þeir við
fiðrildin. En þótt þeir
væru i miðjum spenn-
andi leik, þegar kallað
var á þá heiman frá hús-
inu hættu þeir sam-
stundis og hlupu eins og
fætur toguðuheim á leið,
þvi að þeir vissu, að þar
beið þeirra indæíis mat-
ur. Þeir voru nefnilega
alltaf svangir og fannst
þeir aldrei fá nóg. Þeir
stækkuðu lika ört, og
brátt kom að þvi, að þeir
áttu ekki i minnstu erf-
iðleikum með að komast
niður þrepin frá húsinu.
Timinn leið, og hvolp-
arnir voru svo önnum
kafnir við að njóta
lifsins, að þeir tóku ekk-
ert eftir þvi, að það voru
ekki bara þeir, sem
stækkuðu og breyttust.
Umhverfið breyttist
lika, án þess að þeir
yrðu þess varir. Dag
nokkurn gerðu þeir sér
þó grein fyrir þvi, að
þeir gátu ekki lengur
leikið sömu leikina og
áður. Vindurinn hvein,
sólin var ekki lengur
eins heit og hún hafði
BRIDGESTONE
Japönsku NYLON hjólbarðarnir.
Allar vörubílastærðir.
825x20, — 900x20, — 1000x20 og 1100x20
seldar á Tollvörulagersverði gegn staðgreiðslu.
Verkstæðið opið alla daga
fró kl. 7.30 til kl. 22.00.
CURHIHIVINNU ST0FAN
SKIPHOLTI 35, REYKJAVÍK, SÍMI 31055
verið. Þeim fannst
meira að segja grasið
vera orðið kalt undir fót-
um þeirra. Og ekki nóg
með það, fiðrildin voru
horfin og kálormurinn
hafði falið sig.
— Þetta er stórfurðu-
legt, sögðu hvolpamir
og horfðu steinhissa
hver á annan. Og loks
tóku þeir eftir þvi að
laufið á trjánum var
orðið svo undarlegt á lit-
inn, bæði gult og rautt i
staðinn fyrir fagur-
grænt, eins og þegar
þeir sáu það fyrst.
Daginn eftir blés vind-
urinn svo harkalega, að
blómin á fallega rósa-
runnanum þeyttust út i
loftið og laufið fauk af
trjánum. Þetta fannst
hvolpunum alveg hræði-
legt. Þeir reyndu að
setja blöðin og blómin
aftur á sinn stað, en það
var auðvitað ekki hægt.
Látlu hvolparnir voru
svo miður sin, að þeir
settust niður og fóru að
hágráta. Nú var allt ó-
nýtt, og þeir höfðu ekk-
ert til að leika sér að.
— Þið eruð nú meiri
kjánarnir, sagði ikorni,
sem sat uppi i gömlu tré
og fylgdist með hvolpun-
um. — Það er alveg ó-
þarfi að vera að gráta
yfir þessu. Þegar laufið
á tr jánum verður gult og
rautt og fellur svo til
jarðar, vitum við að
sumarið er á enda, og
haustið er komið. Og
haustið getur verið al-
veg jafn skemmtilegt og
sumarið, sannið þið til.
íkorninn hafði rétt
fyrir sér. Þegar laufið á
trjánum þakti jörðina,
var gaman fyrir litla
hvolpa að sparka þvi til
og velta sér upp úr þvi,
milli þess sem þeir fóru i
feluleik i laufdyngjun-
um. En alltaf vom þeir
jafn fljótir heim i mat-
inn, þegar kallað var,
þvi að ekki minnkaði
matarlystin. Þeir
stækkuðu dag frá degi,
og brátt kom að þvi, að
þeir gátu tekið tvö þrep i
einu stökki.
— Enn minnka þrep-
in, sagði einn hvolp-
anna.
— Nei, nei, sagði þá
annar. Skilurðu ekki að
það erum við sem alltaf
erum að stækka.
Dág nokkurn uppgötv-
uðu hvolparnir að allt
umhverfið var enn að
breytast. Pollarnir, sem
þeir höfðu haft svo gam-
an af að sulla i eftir
haustrigningarnar, voru
orðnir harðir eins og
gler, og vindurinn var
iskaldur og reif i eyrun á
þeim. Hann feykti lika
burtu öllu laufinu, sem
hafði veitt þeim svo
mikla ánægju.
— Þetta er undarlegt,
sögðu hvolparnir hver
við annan. Þeir reyndu
að halda fast i laufblöð-
in, en vindurinn var
miklu sterkari en þeir og
reif þau af þeim. Þá
settust vesalings hvolp-
arnir niður og hágrétu.
— Þið eruð alveg jafn
miklir kjánar og þið vor-
uð, sagði nú ikorninn
vinur þeirra. — Skiljið
þið það ekki, að þegar
pollarnir verða að is og
norðanvindurinn verður
napur, þá er haustið lið-
ið og veturinn genginn i
garð. Veturinn er að
visu kaldur, en leiðin-
legur er hann aldrei.
Og ikominn hafði rétt
fyrir sér. Þegar hvolp-
arnir komu út næsta
dag, var hvitur snjór
yfir öllu. Þeir skemmtu
sér konunglega i snjón-
um. Þeir renndu sér
niður brekkurnar, grófu
trýnið i snjóinn og létu
sig sökkva i djúpa snjó-
skaflana. Þannig leið
hver dagurinn af öðrum,
og þar kom, að hvolpun-
um fannst hægðarleikur
að taka þrjú þrep i einu
stökki. En þeir tóku ekk-
ert eftir þvi, að enn var