Tíminn - 26.10.1975, Blaðsíða 15

Sunnudagur 26. október 1975.
Þau komust undan: Gunther Neukirchner og dóttirin Birgit (lengst til
vinstri).
Sorgleg endalok:
H e 1 g a N e u -
kirchner var
skotin niöur, fá-
um skrefum frá
þyrlunni.
Teddy haföi heyrt
skot i fyrsta
skiptið, en þá
voru þaö bara
skellir í sætisól-
unum.
loftinu, að enginn timi er til aö
hugsa um annað.
Um það bil tveimur kilómetr-
um handan við landamærin birt-
ist Moldárvatnið fyrir neðan okk-
ur. Ég lækkaði mig svo mikið að
þyrlan var ekki nema svo sem
einn metra yfir vatnsborðinu. Við
vildum með þvi forðast það að
sæist til okkar.
Það sem svo gerðist, skipti eng-
um togum. Ég lenti þyrlunni á
staðnum, sem áður hafði verið
ákveðinn, Teddy stökk vinstra
megin út, hjálpaði flóttafólkinu,
sem stóð þarna tilbúið, inn, og
stökk svo sjálfur á eftir og lokaði
hurðinni. Svona var þetta einfalt.
Ég leit aftur á klukkuna, þetta
hafði tekið nákvæmlega tiu
sekúndur.
Við flugum i lágflugi til baka
yfir vatnið, og hækkuðum okkur
svo og flugum inn i Austurriki, og
siðan inn i Þýzka lýðveldið.
Bak við mig heyrði ég háværar
raddir flóttamannanna, sem
þökkuðu Teddy i sifellu.
Að lokum, þegar við höfðum
lent i Miinchen, fór ég með Teddy
inn i veitingastaðinn á flugvellin-
um. Þar sat Putti og beið. Þegar
hún sá okkur sagði hún og virtist
alveg róleg: „Jæja, þit eruð
komnir.” En ég tók að sjálfsögðu
eftir þvi, að öskubakkinn fyrir
framan hana var fleytifullur.
Ég sá endalok mín,
en fannst það
samt hlægilegt.
Hverjirflóttamennirnir voru og
hvaö um þá varð, vissi ég aldrei.
Ég hef hins vegar heyrt, að
einkaritariumbjóðanda mins hafi
verið i hópnum. Hún vann til árs-
ins 1973 á skrifstofu i Austur-
Berlin.
Þá þurfti vinnuveitandi hennar
að flýja skyndilega til Vestur-
landa. Oryggislögregla Austur-
Þýzkalands hafði komizt að þvi,
að hann hafði með leynd lagt á
ráðin og komið i kring flótta
fjölda manns.
Tveimur dögum seinna flugum
við Teddy aftur til Moldárvatns-
ins. Allt var nákvæmlega eins og
á föstudeginum áður, og eins og
það hafði verið i allra fyrsta
skiptið, en það var þangað fyrir
einu ári.
Málafærslumaðurinn, sem var
litið málgefinn, hafði aftur afhent
mér 10.000 mörk. Hann hafði valið
flóttamennina og hringt i mig. Og
við Putti höfðum aftur átt sára en
stutta kveðjustund.
Ég flaug aftur i eins metra hæð
yfir vatninu, þegar Teddy leit
skelfdur á mig. Fólkið, sem við
áttum að flytja til Vesturlanda,
var ekki á hinum fyrirfram
ákveðna stað!
Ég flaug smábeygju. Þá sáum
við flóttafólkið. Það húkti i hné-
háu grasinu nokkur hundruð
metra i burtu.
Ég sá strax að þarna var ekki
nógu slétt, til að ég gæti lent. Ég
gat valið um að hætta við verkið,
eða taka áhættuna við að biða
nokkrar endalausar sekúndur i
viðbót fyrir innan járntjaldið.
Núna eftir að þetta mistókst
sver ég sjálfum mér: Ég mun að
vfsu i framtíðinni ná í fólk úr
austrinu, ef ég verð beðinn um
það, en ég kem ekki nálægt því, ef
allt er ekki eins og skipulagt var
fyrirfram.
Þennan sunnudag tók ég áhætt-
una. Ég flaug til fólksins og
Teddy gaf þeim merki meðan
við sveimuðum rétt yfir höfðum
þeirra, og þau áttu eftir merki
hans að hlaupa á annan stað, þar
sem við mundum lenda rétt strax.
Sá staður var i um það bil tvö
hundruð metra fjarlægð. Landið
hallaði um það bil 30 gráður. Ég
gat þvi aðeins tyllt öðrum
kjálkanum niður, hinn var á lofti.
Teddy stökk út til að hjálpa flótta-
mönnunum. Ég horfði á hvernig
fjórmenningarnir hlupu til okkar
i gegnum hnéhátt grasið. Ég hélt
á myndavél i' annari hendi, sem
mér virðist i dag kærulaust, til
þess að mynda svæðið.
Flugkortiö útataö i blóöi, meö leiöinni til sjúkrahússins.
Barry og Putti. Hann hélt ekki út á sjúkrahúsinu og strauk með aöstoö kærustunnar.
Fyrstur kom ungur piltur aö
þyrlunni og á hæla honum eldri
maöur. Báðir stukku inn um
vinstri dyrnar og hnipruðu sig
saman aftur i.
14ára stúlka kom næst. í nokk-
urra skrefa fjarlægð féll hún allt i
einu og úr sári á vinstra læri
hennar rann blóð.
— Ég hafði ekki heyrt skotin
fyrir hávaðanum i mótornum.
Siðan gerðist allt i einu. Teddy
stökk til stúlkunnar og dró hana i
átt að þyrlunni.
A sama augnabliki fann ég til
sársauka I vinstri handlegg og
siðunni. Við hlið mér sá ég litið
gat á glugganum. Ég man ennþá
nákvæmlega hvað ég hugsaði:
Svona getur endirinn þá orðið:
Hlægilega litið gat á rúðunni og
ekki einu sinni svo mjög mikill
sársauki.
Ég leit niður og sá, að kúlan
hafði farið i gegnum vinstri oln-
bogann og strokizt siðan við rif-
beinin.
Ég öskraði á Teddy,
þó að ég vissi að
hann heyrði ekki
Teddy og siðasti flóttamaður-
inn voru enn fyrir utan, i um það
bil tuttugu skrefa fjarlægð.
Ég öskraði: „Teddy, Teddy!”
Ég mátti ekki vera einni sekúndu
lengur á jörðinni. Það var eina
leiðin til að sleppa, að fara strax á
loft.
En ég vissi auðvitað, að Teddy
gat ekki heyrt hróp min i vélar-
hávaðanum. Hann hljóp til flótta-
konunnar, sem hljóp upp á lif og
dauða. Allt i einu féll hún, skot
hafði hitt hana.
Ég átti engra kosta völ, en fór
af stað. Teddy og konuna, hún
heitir Helga Naukirchner, varð
ég að skilja eftir. Hvað þau henti
á næstu sekúndum, veit ég ekki,
ég veit bara, að ég hef ekki verið
eins örvæntingarfullur i mörg ár,
eins og á þessum augnablikum.
Það skipti mig þvi ekki svo
miklu, er ég tók eftir þvi' rétt eftir
Stórskotahriö og niðurskotnar flugvélar hræöa ævintýramanninn ekki,
siöan hann flaug sem orustuflugmaöur á þessari vél i Vietnam. Hann
undrast enn, aö hann slapp svona vel.
að ég fór af stað, að vélin var far-
in að tapa orku, svo að um mun-
aði.
Seinna kom i ljós að þessir góðu
herrar með markrifflana höfðu
hæft túrbinuna i þrýstiloftshreyfli
þyrlunnar og heppni má teljast,
að hægt var að fljúga þyrlunni,
eins og hún var mikið skemmd.
Ég hafði i huga að lenda á
þyrluvelli sjúkrahússins i Burg-
hausen. En vegna þess að landa-
kortið var allt orðið útatað i blóði,
gat ég ei fundið þetta þorpskrili.
Þá sá ég allt i einu Chiemvatnið
fyrir neðan mig. Ég vissi alveg að
þar i nágrenninu var bærinn
Traunstein. Þar er sjúkrahús,'
sem lika hefur þyrluvöll. Ég hafði
oft lent þar, meðan ég flaug i
sjúkraflutningum.
Sjúkraliðarnir, sem hlupu út að
vélinni þennan sunnudag, voru
ekki lítið hissa: „Hvert þó I heit-
asta... Barry, hvað ert þú að gera
hér. Það blæðir úr þér!”
Eg gaf ekki langa skýringu,
heldur hljóp i næsta sima og
hringdi i flugvallarveitingastað-
inn i Múnchen, þar sem Putti
beið. Ég sagði: „Heyrðu, ég verð
seinn fyrir. Ég varð fyrir óhappi.
Ég er I sjúkrahúsinu i Traun-
stein.”
Til frekari meðhöndlunar var
farið með mig á herbergi 505. Ég
hafði gott af þvi að hvilast, en
sjúkrahússrúm er eitt og rúmið
mittheima er annað. Þess vegna
skuluð þið ekki vera hissa á þvi,
þótt ég hafi stolizt burtu eins og
þjófur á nóttu úr þessu notalega
sjúkrahúsi. Mér kann að skjátl-
ast, en ég held að Putti, sem
hjálpaði mér til þess að strjúka,
hafi haft enn meiri hita en ég við
það tækifæri.
Frásögn min hljómar ef til vill
æsandi fyrir venjulegan borgara.
En þið megið trúa þvi, að ég þekki
lika hversdagsleikann. Ekkert
hefur komib mér meira i uppnám,
en þessi hversdagsleiki. Ég bein-
linis þoldi hann ekki.
Hugsið ykkur, að vinna i einum
af skrifstofuturnum i New York.
Þú byrjar á minútunni niu og
hættir á minútunni fimm. Það
þýðir: daglega sama þófið, sama
skrifborðið, á hverjum degi sömu
andlitin i kringum þig og þú verð-
ur að hlusta daglega á sömu
áhyggjur samverkamanna þinna
og hlæja að sömu börndurunum.
Ég fékk nóg af þessu einn dag-
inn.
Það var daginn, sem ég ákvað
aö verða það, sem kallað er ævin-
týramaður.
En hvernig verður maður það.
Það er ekki ráðlegt að fara á
næstu ráöningastofu og spyrja i
deild A — D: „Hafið þér nokkra
vinnu fyrir ævintýramenn?”