Tíminn - 02.11.1975, Blaðsíða 28

28
TÍMINN
Sunnudagur 2. nóvember 1975.
ANDATRÚ OG
dáleiðsluástand
1 júnimánuði 1973 fór ég til Fil-
ippseyja, en þar átti ég að hitta
Manny Hofman. Flestir skurð-
læknarnir halda til i Pangasinan-
héraðinu, u.þ.b. 160 km fyrir
norðan Manila. Náttúrulæknirinn
David Oligani býr i borgarhlutan-
um Toboya i Asignan, sem er
borg með 200.000 ibúa. Hjá honum
hafði Manny búið með dóttur
sinni i átta vikur árinu áður.
Við höfðum hugsað okkur að
tala við og fylgjast með eins
mörgum „náttúru’Tæknum og
unnt væri. Við byrjuðum með
Donald Winslow, þritugum
Amerikana, sem sennilega er eini
útlendingurinn með hæfileika til
að framkvæma sálræna upp-
skurði.
Honum sagðistsvo frá, að hann
hefði fyrst heyrt um lækningarað-
ferðina 1971. Þá var hann slökkvi-
liðsmaður i Eugene, Oregon, en
er hann hafði séð nokkrar kvik-
myndir frá Filippseyjum, fékk
hann köllun frá Guði um að hann
ætti að fara þangað og nema hjá
„náttúru’Tæknunum. Hann sagði
upp starf i sinu, fór til Filippseyja
og eftir nokkurn tima hjá nokkr-
um náttúrulæknum þóttist hann
kunna nóg til að byrja upp á eigin
spýtur. Winslow fullyrti, að hann
gæti læknað með segulmagni —
hann gæti dregið sjúkdóminn út
úr sjúklingunum með þvi einu að
draga hendurnar eftir likama
þeirra. Einu sinni, er hann hafði
framið lækningu með segul-
magni, var hann næstum i dá-
leiðsluástandi, og þegar honum
var litið niöur á sjúklinginn, sem
lá á borðinu, sá hann, að hendur
hans höfðu þrengt sér undir húð
sjúklingsins og voru reyndar
komnar inn i maga Blóðið rann
milli fingra hans, en sjúklingur-
inn fann ekki til sársauka.
Fyrstur „náttúru’Tæknanna
var maður að nafni Terte. Hann
öðlaðist hæfileikann 1943, og var,
eftir þvi sem Donald sagði, sá
eini, sem hafði hann i mörg ár.
Næstur var Tony Agpaoa, og
hann var enn starfsamastur
„náttúru’Tæknanna á eynni.
Venjulega hafði hann 200 sjúkl-
inga i mánuði undir sinni hendi.
Flestir þeirra eru frá Þýzkalandi
og Sviss, en á siðari árum hefur
fjöldi Amerikana og Kanada-
manna, sem til hans hafa leitað,
aukizt að mun. Tony er án vafa
frægastur „náttúru’Tæknanna,
en nú fer frægð hans dvinandi.
Donald sagði okkur nöfn margra
annarra: Joe Mercado, Juan
Flores, David Oligani, kona að
nafni Josephine og Placido Pa-
litayan.
Morguninn eftir að við töluðum
við Winslow fórum við snemma á
fætur og lögðum af stað til að ná
tali af David Oligani. Hann er
mjög þægilegur, lágraddaður
maður með hin dæmigerðu ein-
kenni Filippseyings, dökka húð og
svart hár. Hann bauð okkur að
koma með i læknisvitjun, og með-
an David sjúki maðurinn töluðu
saman á tagalog, hinu opinbera
malayiska máli á Filippseyjum,
sátum við allir i stofunni. David
bað siðan sjúka manninn að fara
inn i éitt af svefnherbergjunum
og benti mér aö koma. Hann
sagði, að sjúklingurinn hefði blóð-
kekki i fótunum, sem hefðu i för
með sér, að fótleggirnir bólgnuðu,
og þetta væri mjög sársaukafullt.
Ég fékk bæði leyfi til að rannsaka
manninn og vera viðstaddur upp-
skurðinn.
Eftir rannsóknina komst ég að
þeirri niðurstöðu, að sennilega
væri sjúkdómsgreining Davids
rétt. Mér til furðu fékk David
sjúklinginn til að leggjast á mag-
ann á meðan hann undirbjó upp-
skurðinn. Ég var undrandi þar
sem aðalblóðæöar i fótum eru
framan á lærunum.
Clorita, sem var David til að-
stoðar, setti margar bómullar-
rúllur á litið borð til hliðar við
rúmið, svo og litla flösku, sem
eftir öllu að dæma, innihelt alkó-
hól.
Fyrsthneigðu Ciorita og David
höfuðin i hljóðri bæn. Siðan neri
David alkóhóli á bakhluta læris
sjúklingsins. Hann notaði vinstri
hönd og renndi henni yfir þá staði,
sem hann sagðist „skera” i. Siðan
beindi hann visifingri hægri
handar að læri sjúklingsins og
gerði snögga höggvandi hreyf-
ingu nokkra þumlunga fyrir ofan
húðina. Hann pressaði húðina
saman með fingrunum beggja
teknar voru með sérstakri tækni,
sem kallast „Kirlian” mynda-
taka. Á þessum myndum á að
vera mögulegt að sjá kraftasvið,
sem ljómaði út frá fingrum Joes
áður en hann gerði uppskurð, og
þetta kraftasvið á að hafa rýrnað
eftiraðhann lauk uppskurðinum.
Joe og aðstoðarfólk hans kom
sér fyrir fremst i kirkjunni. Ein
aðstoðarstúlkan, Maria, sagði: —
Allir, sem vilja fá andlegar
sprautur, mega stiga fram.
U.þ.b. 60 manns fóru i biðröð i
miðganginum. Jafnóðum og að
hverjum og einum kom, benti
Mercado með vinstri visifingri á
hina ýmsu staði á likamanum,
þar sem viðkomandi sagðist finna
til. Eftir að ég hafði tekið myndir
af skrúðgöngunni, kom ég mér
fyrir f biðröðinni.
— Hvað getum við gert fyrir yð-
ur? spurði Maria.
— Ég veit ekki, hvort þið getið
hjálpað mér, sagði ég, — en ég
vona það. Ég hef of háan blóð-
þrýsting. Siðan benti ég á vinstri
siðu. — Sennilega veikur i nýrum,
bætti ég við.
— Engin vandræði eru með
blóðþrýstinginn, sagði Maria. —
Hvað hitt snertir, sjáum við til.
Gerið svo vel að fá yður sæti. Við
munum láta yður vita.
Joe „rannsakaði” mig, og felldi
skjótt dóminn: — Það verður að
skera yður upp.
— Ffnt, sagði ég. — Hefjizt
handa.
SKORINN UPP
uppréttur
En Joekomst að raun um, að ég
var of langur til að komast fyrir á
uppskurðarborðinu, og hann
ákvað að skera mig upp upprétt-
an. Þegar hann byrjaði, sá ég, að
hann hafði einhvern gulrauðan
hlut í hnýttum hægri hnefa. Eftir
að hann hafði kreist magann á
mér smástund, varð húðin þakin
„blóði”. Nú ættu hendur hans að
vera komnar inn i maga á mér.
Hann dró fram mörg stykki af
dökkrauðum bómullarhnoðrum,
og hélt þeim uppi, svo að ég gæti
virt þá fyrir mér. Svona nærri gat
ég með vissu séð, að þetta voru
fituklumpar, sem dýft hafði verið
I einhverja rauða upplausn.
Maria leit stolt á mig ogsagði: —
Æxli. Mjög alvarlegt. Þér eruð
heppinn.
Ég hefði gjarna viljað koma
höndum yfir þennan „blóðkökk”,
en Joe henti honum snarlega i
dollu á bak við sig, og þar vætti
aðstoðarmaður hans hann með
alkóhóli og kveikti i öllu saman.
— Komdu, sagði ég við Manny.
— Förum til þess næsta.
Sá næsti, Flores, vann á likan
hátt og Mercado. Mér til undrun-
ar tók ég eftir, að Cunanan var
lika þar.
Flores framkvæmdi tvo maga-
uppskurði á hinn venjulega hátt,
og siðan settist Cunanan á stól.
Flores átti að gera á honum
augnauppskurð. Flores kom sér
fyrir milli okkar og sjúklingsins.
Þegar hanri steig eitt skref til
Þessi kona kom frá Slokkhólmi til aöláta skera sig upp viö magakrabba.
megin við lærið og milli fingranna
sá ég mjótt rautt strik, u.þ.b. tvo
þumlunga á lengd, rétt eins og
nálarrispa. En David hafði
greinilega fengið það fram án
þess að snerta sjúklinginn.
Er hann hafði teygt eins mikið á
húðinni og mögulegt var, fékk
hann drykkjarglas og svolitla
bómull. Hann tróð bómullinni i
glerglasið, kveikti i og færði flátið
upp og niður yfir farið á lærinu,
en ýtti fast á um leið. Húðin og
vefimir næstir henni lyftust strax
u.þ.b. hálfán þumlung inn i
glasið, þannig að húðin myndaði
eins konar hól. Að nokkrum
sekúndum liðnum fór dökkt blóð
að vella út úr farinu. David leit
rólega á mig og sagði: — Þarna
er einn af kekkjunum, sem leiða
af sér sársaukann.
Það, sem David hafði gert, var
að notfæra sér mörg hundruð ára
gamla aðferð, sem kölluð er „að
setja blóðhorn.” Fram að þessu
var farið það eina óútskýranlega
við lækninguna. Hvernig hafði
David gert það án þess að snerta
sjúklinginn?
BÓMULL OG
særingar
Ég naut þeirra yfirburða fram
yfir aðra, sem horft höfðu á
„náttúru’Tæknana að starfi, að
vera sjálfur skurðlæknir. Meðan
Davið nuddaði bakhluta sjúkl-
ingsins með alkóhóli, hafði ég
auga með vinstri hendi hans, sem
virtist vera tóm. En þegar hann
dró aftur að sér höndina, sá ég
næstum ósýnilegt far á bakhluta
sjúklingsins. Ég leit á vinstri
hönd Davids um leið og hann lét
hana falla niður i rúm sjúklings-
ins, og kom þá auga á litinn,
glampandi og flugbeittan hlut,
sem falinn var milli tveggja
fingra hans.
Siðan lyfti David hægri hendi og
gerði aftur nokkrar höggvandi
hreyfingar i loftinu yfir bakhluta
sjúklingsins. Hann lét glampandi
hlutinn liggja kyrran á lakinu,
þegar hann lagði vinstri hönd á
lærið og fór að strekkja á húðinni.
U.þ.b. 20 sekúndum siðar var hið
næstum ósýnilega far komið.
Kona sjúklingsins var skorin
upp á sama dularfulla máta. Hún
átti að vera með veikindi i maga,
og að þessu sinni hurfu fingur
Davids inn i fitufellingarnar á
maga sjúklingsins, og á meðan
vætlaði dökkrauður vökvi milli
fingra hans.
Ég viðurkenni, að sá, sem ekki
hefði horft á uppskurö fyrr og
væri fyrirfram ákveðinn i, að um
eitthvað óskiljanlegt væri að
ræða, gæti auðveldlega orðið
sannfærður um, að fingurnir
væru raunverulega inni i magan-
um og að rauði vökvinn væri blóð.
En honum tókst ekki að sann-
færa mig um, að það væri blóð-
kökkur, sem hann dró út úr húð-
fellingunum. Ekki var nauðsyn-
legt að vera skurðlæknir til að
sjá, að það var dökkrauður filt-
bútur.
„Uppskurði” var lokið u.þ.b.
þrem minútum eftir að hann
hófst. David tók hendurnar af
maganum, sem fékk strax sitt
venjulega útlit. Ekki var ör að
sjá, ekkert far af neinu tagi.
Sfðari hluta dagsins vorum við
aftur komnir i hús Davids.
— Kraftar minir koma frá Guði,
en ég hef lika verndara, dýrling,
sem stýrir höndum minum, sagði
David. — fyrir kemur, að ég vinn i
dáleiðsluástandi.
— Hvernig getur þú fundið
sjúku líffærin, ef þú ert i dá-
leiðsluástandi? spurði ég.
— Ég miða við hitastigið, sagði
hann. —- Þegar höndin á mér er
inni i maganum, finn ég hitann
leggja frá sjúka liffærinu. Þá tek
ég það burt.
— Það hlýtur að vera stórkost-
legt að fá allan þennan kraft frá
Guöi, sagði ég, — svo að óþarft er
að læra og leggja hart að sér og
hafa áhyggjur af flóknum vanda-
málum.
SJÚKLINGAR
VÍÐA að
Siðar náði ég sambandi við
lækni á Filipsseyjum, dr. Raul
Otillo, sem var fáanlegur til að
segja mér frá hinum sálrænu
„starfsbræðrum” sinum. Hann
sagði, að smám saman hefðu sál-
rænu skurðlæknarnir hlotið slika
heimsfrægð, að leiguflugvélar
komi frá Þýzkalandi, Kanada,
Japan, og upp á siðkastið Banda-
rikjunum, með fólk, sem leiti
hjálpar þeirra.
Arið 1967 hafði læknafélagið á
staðnum, sem dr. Otillo var þá
formaður i, haft samband við
Tony Agpaoa og spurthann, hvort
hann gæti hugsað sér að sýna
meðlimum læknafélagsins
'lækningarlist sina. Gæti hann
sýnt þeim, að hann væri virkilega
fær um að gera uppskurði, sem
ekki blæddi úr, án verkfæra og
deyfingar, væri ekkert þvi til
fyrirstöðu, að hann ynni i Baguio.
M.a.s. myndu læknarnir visa
sjúklingum til hans.
Tony hafði tjáð sig fúsan til að
hafa sýningu, og náð var i þekkt-
an vefjafræðing, sem átti að vera
viðstaddur ásamt dr. Otillo.
I tvigang beiddist Tony undan
þessu á siðustu stundu án
skýringa. í þriðju atrennu sýndi
hann sig ekki og hafði ekki fyrir
þvi að biðjast afsökunar, eða gefa
skýringar. Þar af leiðandi fékk
læknafélagið honum visað úr
Baguio.
Daginn eftir sagði ég Manny
Hofman hvað dr. Otillo hefði sagt.
— Þetta hljómar tortryggilega,
Bill, sagði hann. — Það litur út
fyrir, að ég hafi verið hafður að
ginningarfifli.
— Við skulum ekki vera of viss-
ir um það, sagði ég. — Ef til vill
verður Joe Mercado sá, sem
sannfærir mig. Þú hefur sjálfur
sagt, að hann sé meðal þeirra
beztu, og ég hef fengið hugmynd,
sem i eitt skipti fyrir öll, a.m.k.
hvað mig varðar, getur útkljáð,
hvort nokkurt vit er i þessum sál-
rænu skurðlækningum. Ég ætla
að láta Joe Mercado skera mig
upp!
LÆKNIRINN VERÐUR
sjúklingur
Við komum til kirkju Mercados
klukkan tiu, og að aflokinni bæn
hélt Joaquin Cunanan, yfirmaður
Espiritista-kirkjunnar á Filipps-
eyjum, tiu minútna langt erindi
og sýndi greinar úr ýmsum tima-
ritum, þ.a.m. „Time”, sem áttu
að sanna að „náttúru’Tæknarnir
raunverulega hafi yfirskilvitlég-
ar gáfur.
Greinarnar i „Time” voru
myndskreyttar með myndum af
fingrunum á Joe Mercado, sem
Og hér cr Alex Orhito að Iramkvæinda skurðaögerðina.