Tíminn - 16.11.1975, Blaðsíða 33

Sunnudagur 16. nóvember 1975.
TÍMINN
33
auðvitað réð hún þvi,
eins og ævinlega.
Lasar reis nú á fætur
og gekk að skáp á
veggnum. Þaðan tók
hún armband úr tini.
— Gefðu Aisling þetta
armband. Segðu henni,
að það muni veita henni
hamingju, en þó þvi að-
eins að hún beri það dag
hvern og fari i hvivetna
eftir þeim fyrirmælum,
sem þú gefur henni.
— Hvers konar
fyrirmæli eru það?
spurði Ina forvitin.
— Hún á að fara út
þrjá morgna i röð og lið-
sinna þeim, sem hún
rekst á og eru hjálpar
þurfi. Ef hún neitar að
veita aðstoð, mun arm-
bandið skerast inn i hör-
und hennar, en ef hún
gerir skyldu sina, breyt-
ir armbandið um lit i
samræmi við það góð-
verk, sem hún gerir.
— Aisling verður
áreiðanlega himinlif-
andi. Hún hefur oft beðið
mig að útvega sér ein-
hvern hlut frá þér, sagði
Ina, um leið og hún
þakkaði Lasar fyrir
hjálpina og kvaddi.
Aisling tók hin ánægð-
asta við armbandinu, og
strax næsta morgunn fór
hún i gönguferð áleiðis
til næsta þorps. í útjaðri
þorpsins kom hún auga
á konu, sem sat úti undir
vegg á litlu húsi. Skyndi-
lega byrjaði konan að
hljóða, og þá tók Aisling
eftir þvi, að eldur gaus
upp um þakið á húsinu.
— Ég er lömuð og get
ekki staðið upp, hrópaði
konan til Aisling. — En
inni I húsinu er litið barn
i vöggu, og það er enginn
hjá þvi.
Aisling hikaði. En þá
fann hún að armbandið
góða tók að þrengja
mjög að handleggnum á
henni. Þá áttaði hún sig
og hljóp inn i brennandi
húsið. Þar greip hún
vögguna með barninu og
bar hana út. Ekki var
P hún fy rr komin út en hún
tók eftir þvi, að arm-
bandið hafði breytt um
lit. Og hún sá ekki betur
en að tinið væri orðið að
skiragulli.
Nú komu nágrannar
úr þorpinu og slökktu
eldinn, og skömmu siðar
birtust foreldrar litla
barnsins. Þau höfðu ver-
ið að vinna úti á akri og
ekki komizt heim i tæka
tið. Þau þökkuðu
Aisling kærlega fyrir að
hafa bjargað barninu
þeirra.
— En nú er húsið okk-
ar ónýtt, sagði konan
með grátstafinn i
kverkunum. — Hvað
eigum við að gera?
— Þetta verður allt i
lagi, sagði Aisling hug-
hreystandi. Á morgun
skal ég senda hingað
smiði til þess að gera við
húsið eða byggja nýtt, ef
með þarf.
— Þetta likar mér að
heyra, sagði Ina, þegar
Aisling sagði henni,
hvað gerzt hafði.
— ó, Ina, sagði þá
Aisling. — Ég vorkenndi
vesalings fólkinu.
Hugsaðu þér ef húsið
okkar brynni ofan af
okkur! Og littu á arm-
bandið mitt! Sérðu hvað
það hefur breytzt mikið?
Næsta morgun fór
Aisling aftur út að
ganga. I þetta sinn gekk
hún niður að sjó. Strönd-
in var mannlaus að sjá,
en brátt kom Aisling
auga á gamlan mann
sem sat á kletti, og
horfði út yfir hafið. Hún
gekk i áttina til hans, og
skyndileg fór gamli
maðurinn að hrópa
hástöfum og baðaði út
höndunum.
— Sjáðu, hrópaði
hann og benti út á sjó-
inn. — Litli sonarsonur-
inn minn er að drukkna.
Ég get ekki bjargað hon-
um, af þvi að ég kann
ekki að synda.
Drengurinn hafði ver-
ið að busla i f jörunni, en
ekki gætt að sér, og nú
var hann kominn svo
langt frá landi, að hann
botnaði ekki.
Þótt Aisling væri
frábær sundmanneskja,
hikaði hún samt við að
fleygja sér til sunds i is-
köldum sjónum. En hún
hikaði ekki lengi, þvi
armbandið frá Lasar fór
strax að þrengja að
handleggnum á henni.
Hún synti út til drengs-
ins og bjargaði honum
að landi. Þegar henni
varð litið á armbandið á
handlegg sér, sá hún, að
það var nú alsett fagur-
bláum safirum.
Giamli maðurinn tok
litla drenginn i fangið og
fleygði sér siðan á hnén.
til þess að þakka ungu
stúlkunni, sem hafði
bjargað honum.
Ina var að vonum
mjög ánægð þegar hún
heyrði frásögn frænku
sinnar af björguninni.
Þriðja morguninn
gekk Aisling sem leið lá
út i skóg. Þar sá hún
skógarhöggsmenn við
vinnu sina. Allir höfðu
þeir axir, sem þeir not-
uðu til þess að höggva
niður trén. Skyndilega
fataðist einum mannin-
um og öxin lenti i fætin-
um á honum. Úr varð
svöðusár, sem mikið
blæddi úr.
Aisling leit undan i
hryllingi. Hún mátti
ekki blóð sjá. En hún
harkaði af sér, þegar
hún fann, að armbandið
góða fór að þrengjast
um handlegginn á henni.
Hún reif langar ræmur
neðan af kjólum sinum
og notaði þær til þess að
binda um sár skógar-
höggsmannsins. Siðan
lét hún bera hann heim
til sin og sendi eftir
lækni til þess að búa
betur um sárið.
Þegar þessu var lokið,
varð Aisling litið á
armbandið. Innan um
safirana voru nú komnir
margir fagurrauðir
rúbinar. Skyndilega
varð henni ljóst, að gull-
ið var tákn eldsins, sem
hún hafði barizt við,
safirarnir báru sama
blá litinn og hafið, og
rúbinarnir voru rauðir
sem blóð. En það sem
hún gerði sér ekki ljóst,
var það, að sjálf var hún
gjörbreytt. Fólkið, sem
umgekkst hana daglega,
komst þó ekki hjá þvi að
veita þessari breytingu
athygli. En Ina frænka
hennar var sú eina sem
vissi, hverju þetta sætti,
og hún gladdist innilega
yfir þessum stakka-
skiptum.
— Dóttir okkar verður
fegurri með hverjum
deginum sem liður,
sagði móðir Aisling,
þegar hún kom heim úr
ferðalaginu. — Ég vildi
óska að hún færi nú
bráðum að giftast.
— Jásvaraðifaðirinn.
— Ekki vantar hana
biðlana, en gallinn er sá,
að hún hryggbrýtur þá
alla.
Skömmu seinna sátu
Ina og Aisling og röbb-
uðu saman.
— Þú ættir að fara að
gifta þig, sagði Ina.
— Það er ekki nema
einn maður i viðri ver-
öld, sem ég vil giftast,
svaraði Aisling. — Það
er Ronan, og ég veit ekki
einu sinni hvort hann er
á lifi, þvi að ég hef ekk-
ert frétt af honum siðan
hann fór.
Þegar Ina hafði heyrt
þessa játningu frænku
sinnar, var hún ekki sein
á sér að senda Ronan
orð um að koma heim.
Um þetta leyti bar að
garði ungan konungs-
son, sem bað Aisling að
giftast sér. Duirmuid og
Mellu leizt fjarskalega
vel á unga prinsinn, og
ekki spillti það áhugan-
um, að brátt yrði hann
konungur og var þar að
auki svo auðugur, að
hann gat auðveldlega
uppfyllt allar óskir dótt-
ur þeirra.
— Þú getur ekki verið
þekkt fyrir að hrygg-
brjóta prins, sagði Mella
með vanþóknunarsvip,
þegar dóttir hennar
sagðist ekki vilja giftast
prinsinum.
— Þú ert svei mér
vanþakklát dóttir, sagði
Duirmuid og byrsti sig.
—• Við höfum elskað þig
og veitt þér allt sem
hugur þinn girntist. Og
þetta eru launin. Ef þú
ferð ekki að okkar ósk-
um núna, mun þig ávallt
iðra þess.
Vesalings Aisling var
alveg i öngum sinum.
En dag nokkurn, þegar
hún stóð við kastalahlið-
ið og mændi út eftir
vegginum, birtist Ronan
skyndilega. Aisling
fagnaði honum innilega,
og ekki var Ina siður
ánægð. Nú virtist ráða-
gerð hennar vera að
heppnast.
En sælan stóð ekki
lengi. Foreldrar Aisling
harðneituðu að veita
Ronan leyfi til að giftast
dóttur þeirra og heimt-
uðu enn að hún giftist
rika konungssyninum.
Eins og ævinlega þeg-
ar eitthvað bjátaði á,
bað Aisling frænku sina
að hjálpa sér. Ina lofaði
að gera allt sem i hennar
valdi stæði til þess að
telja Duirmuid og Mellu
hughvarf, en allt kom
fyrir ekki. Þau harðneit-
uðu.
Loks fór Ina á fund
Lasar gömlu og sagði
henni upp alla söguna.
Gamla konan hlustaði
af athygli, og þegar Ina
hafði lokið máli sinu,
spurði hún, hvort það
Framhald á bls. 36
Leikfangahúsið
Skolavörðustíg 10, sími 14806
Fisher Price leikföng
eru heimsfrœg
DRAGIÐ EKKI
jólainnkaupin
PÓSTSENDUAA
Birgðir takmarkaðar
#