Tíminn - 26.11.1975, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Miðvikudagur 26. nóvember 1975.
HEIÐAR GUÐBRANDSSON:
Framsóknarflokkurinn
fgetur ekki gegnt skyldu
..imliii........,iiiii)ii,...III111!
sinni við verkalýðinn
í samsteypustjórn
með Sjólfstæðisflokknum
llöfundur þeirrar greinar, sem hér birtist, er
Heiöar Guöbrandsson, 28 ára gamall Súðvik-
ingur. Hann er fæddur og uppalinn i Reykjavik,
en fluttist vestur lyrir þremur árum og hefur
stundaö þar almenna verkamannavinnu. Heið-
ar hefur starfað mikiö aö félagsmálum og er
formaður Verkalýös og sjómannafélags Álft-
firöinga. Hann er einnig formaður Fram-
sóknarfélags Súðavikurhrepps, á sæti i stjórn
Kjördæmissambandsi Framsóknarmanna i
Vestfjarðakjördæmi og miðstjórn Fram-
sóknarflokksins.
Umsjónarmenn:
Helgi H. Jónsson
og Pétur Einarsson
Framsóknarflokkurinn var upp-
haflega stofnaður til stuðnings og
fulltingis sjálfsbjargarviðleitni
islenzkrar alþýðu og til styrktar
samtökum fólksins i baráttu fyrir
frelsi og betra og fegurra lffi.
Flokkurinn er þannig að uppruna
flokkur félagshyggju, samtaka og
samvinnu.
Launamenn í Framsóknar-
flokknum hljóta þvi að ætla, að
gerðir flokksins beinist að þvi að
bæta kjör láglaunastéttanna i
landinu og efla almannatrygg-
ingakerfið, svo að unnt sé að
greiða öryrkjum og öldruðum
tryggingabætur, sem nægja þeim
til viðunandi lifskjara, og stuðla
að öðrum félagslegum framfara-
málum.
Tengsl Framsóknarflokksins
við verkalýðshreyfinguna eru
eins og nú er komið litil, svo li'til
að varla er of djúpt i árina tekið
að segja að þau séu nær engin,
a.m.k. á hinn almenni launamað-
ur erfitt með að koma auga á þau.
Framsóknarmenn hljóta að
spyrja hver sé orsök þessa, hvers
vegna hafa svo fáir Framsóknar-
menn tekið virkan þátt i starfi og
stjórnun verkalýðsfélaga, og
hvers vegna er málum svo háttað
að m.a.s. Sjálfstæðisflokkurinn er
i meiri tengslum við verkalýðs-
hreyfinguna en Framsóknar-
flokkurinn, þótt auðvaldsstefna
ihaldsins sé andstæð hagsmunum
launastéttanna, þvi að enginn
þarf að láta sér til hugar koma, að
Sjálfstæðisflokkurinn noti þau
Itök, sem hann á i verkalýðs-
félögunum til styrktar verkalýðn-
um i baráttu hans fyrir bættum
lifskjörum. Sannleikurinn er auð-
vitað sá, að Sjálfstæðisflokkurinn
leggur hart að sinum mönnum að
styrkja stöðu sina i verkalýðs-
hreyfingunni til þess að auðvelda
UCY
sfEBRUbR-
SAMV//V'C-4R
K'AIIPMÁTnjfí i hversMM/mut
mPMfílUSm J.D(S.1'i73-soo
NmRGrREl-ÐSLU-
AUKNfi’Cr 7 MA/

100 t j
90-
_____ tresmiðir alm.kaup e.z 'AR r\
-----/ERKAMfNW é.TAyn E.lAR N
ÚCrLAUNA&fcTUR
t (3 500 )
3% GrRUHMKAUPSUtf MVH '■***
MARSSA HN/MG-UR
(W.ROO) jÚNÍsAMNfNGtUR
(5300) (ZlOo)
>es An eEb Árs flW hiú :Ll 3uó >st ‘Jrr oícr Joy ols 4b m<ci Ípr 4ai jtiní jmJ sirr í*r~ífci’
DCS
/573 /e»7V
einkaauðvaldinu að verja hags-
muni sina.
Ekki er við þvi að búast, að
tengsl Framsóknarflokksins við
verkalýðshreyfinguna batni og
aukist, nema flokkurinn sé reiðu-
búinn til þess að styðja hana i
baráttunni fyrir bættum kjörum
og betra og fyllra lifi. Það er þess
vegna von allra einlægra verka-
lýðssinna innan vébanda Fram-
sóknarflokksins að hann taki
stefnu sina i þessum efnum til at-
hugunar og endurskoðunar og
hverfi aftur til uppruna sins, og
taki að nýju mið af þeim hugsjón-
um, sem hann grundvallaðist á i
upphafi.
Verkafólk, sem horft hefur á
verðbólgubálið brenna upp þær
launabætur, sem samið hefur
verið um á launamarkaðnum að
undanförnu á sama tima og alls
konar óprúttið braskaralið hefur
makað krókinn, leitar nú ráða til
þess að rétta sinn hlut. Fram-
sóknarflokkurinn þarf nú að leita
þeirra ráða, sem farsælastar geta
talizt til þess að tryggja réttmæt-
an hlut launafólks af þjóðarkök-
unni svokölluðu.
Þess er ekki að vænta, að það
verði gert i stjórnarsamstarfi við
Sjálfstæðisflokkinn, enda vita
láglaunastéttirnar af langri
reynslu, að samsteypustjórnum,
sem ihaldið á aðild að, er ekki
treystandi til þess að rétta hlut
þeirra — verkalýður þessa lands
hefur séð of mikið til slikra
stjórna til þess að treysta þeim.
. Vilji Framsóknarflokkurinn
efla áhrif sin á komandi árum og
kenna sig við félagshyggju með
réttu, verður að breyta um
stefnu.
Fjölmennustu og öflugustu
félagsmálahreyfingar i landinu,
þ.e. verkalýðs- og samvinnu-
hreyfingin, eru stofnaðar til þess
að rétta hag alþýðustéttanna.
Þessar hreyfingar eiga nú báð-
ar við mikla örðugleika að etja,
og þar er verst viðfangs hin
félagslega deyfð, sem rikir innan
þeirra.
Þessi deyfð á sér að miklu leyti
þær orsakir, að þorra þeirra al-
þýðumanna, sem áhuga hafa á
málefnum þeirra, skortir þjálfun,
tima og þekkingu til þess að koma
sjónarmiðum sinum á framfæri
svo að vel sé. Ráða þarf bót á
þessu með þvi að auka fræðslu og
þá ekki sizt fullorðinsfræðslu.
Þessu þarf Framsóknarflokkur-
inn að stuðla að með þvi að sjá
svo um, að lögin um fullorðins-
Framhald á 13. siðu.
Þátttakendur á námskeiði MFA um verkalýðsmál ásaint aðstandend-
um skólans.
1915’
Þetta linurit, sem fengið er frá ASl, sýnir breytingar á kaupmætti
frá 1. des. 1973 (kaupmáttur þá er 100). 1. jan. 1974 er hann kominn
niður i 98 og i 96 1. febr. 1 febrúarsamningunum 1974 fer kaupmáttur
timakaups trésmiða (almennt kaup eftir tvö ár) i 114 (óbrotin lína)
og kaupmáttur verkamannakaupsins (skv. 6. taxta eftir 1 ár) i 110
eins og brotna línan sýnir. Þó er umdeilanlegt hvort þessi hái kaup-
máttur, sem linuritið sýnir i þessu sambandi, hafi nokkru sinni
náðst i raun og veru, vegna þess, að þegar launin eru greidd 1. april,
var kaupmátturinn kominn niður i 106 hjá trésmiðum og 102 hjá
verkamönnum.
1. nóv. 1975 var kaupmáttur verkamannakaups kominn niður i 85,
en varð minnstur 1. júni 1975 eða 82. — Frá byrjun des. 1973 til
byrjunar nóv. 1975 hefur verðlag hækkað um 111%, þ.e. rúmlega
tvöfaldazt. Trésmiðataxtinn hefur á sama tima hækkað um 81% og
verkamannakaup um 80%, og kaupmáttur beggja hópanna hefur
skv. upplýsingum frá ASl þvi rýrnaðum rösk 14%.
Augljóst er, að i þeim samningum, sem i hönd fara, verður að
leggja aukna áherzlu á aðtryggja, að kaupmáttur þeirra kjarabóta,
sem um tekst að semja, haldist. Þá er og mikilvægt að reynt verði
að ná fram sem mestum félagslegum umbótum, svo sem á sviði
tryggingamála, vinnuverndarlöggjafar, fræðslumála, og þá má
einnig nefna þá kjarabót, sem af þvi leiddi fyrir verkafólk á lands-
byggðinni, ef sett yrðu t.d. lög um verðjöfnun á vöruflutningum og
öðru, sem jafnað gæti þann mun, sem nú rikir eftir þvi hvar á land-
inu fólk er búsett.