Tíminn - 16.01.1976, Blaðsíða 4

4
TÍMINN
Föstudagur 16. janúar 1976.
Tímarnir breytast
Athuganir á lifsvenjum og
skoðanakannanir meðal ungs
fólks i Vestur-Þýzkalandi leiða i
ljós, að miklar breytingar hafa
átt sér stað siðustu tuttugu árin.
Sem dæmi um það má nefna, að
árið 1954 voru aðeins sex hundr-
uðustu þeirra, sem náð höfðu
tuttugu og fjögurra ára aldri,
gengnir i hjónaband. 1974 voru
fimmtán af hundraði giftir. Ef
við höldum okkur við þennan
aldurshóp og litum á menntun
hans, kemur i ljós, að árið 1964
höfðu þrettán af hundraði enga
verkmenntun, en nú er þessi
Eitt sinn þjónn
Sidney Poitier sat nýlega og
borðaði hádegisverð á hinu
rándýra veitingahúsi Quo Vadis
i New York. Allt i einu hætti
hann að tyggja og starði alvar-
legur fram fyrir sig. Hann
minntist þess þá, að fyrir 33 ár-
tala komin niður i fjóra af
hundraði. Asama timabili hefur
fjöldi þeirra, sem enn eru við
nám á þessum aldri, aukizt úr
nitján i þrjátiu og fimm af
hundraði. Einnig kemur i ljós
aukin viðleitni til þess að
kynnast og hafa samneyti við
fólk á svipuðum aldri með svip-
uð áhugamál. 1953 voru aðeins
fjörutiu af hundraði meðlimir i
hinum ýmsu félögum, sem ser-
staklega eru ætluð ungu fólki en
nú eru sextiu af hundraði i ein-
hverjum slikum félagsskap.
Iþróttafélögin eru greinlega
vinsælust, þvi að þrjátiu og sjö
af hundraði i þessym aldurs-
flokki eru meðlimir einhvers
þeirra. Skoðanakönnun meðal
skrifstofufólks á þessum aldri
hefur enn fremur leitt i ljós, að
viðhorf þess til vinnunnar hefur
breytzt mikið. Mikill meirihluti
vill helzt komast hjá þvi að
vinna yfirvinnu, og sjötiu af
hundraði þeirra, sem spurðir
voru nýlega, viðurkenndu, að
þeir væru sifellt að lita á klukk-
una i von um að vinnudegi færi
nú að ljúka, og til þess að
athuga, hvort ekki væri komið
að matar- eða kaffitima.
um hafði hann einmitt þvegið
upp i eldhúsi þessa fina staðar.
Nú er Poitier 48 ára gamall, og
þarf án efa ekki að óttast það, að
hann lendi aftur i uppþvottinum
á næstunni.
Kæra frú. Starfsferill minn er i
hættu, ef þú segir mér ekki hvað
hann á að fá i jólagjöf.
Burton er
gjafmildur og
hugulsamur
Margir erlendir leikarar eru
sagðir sérlega fastheldnir á fé
sitt, sem er kannski ekki undar-
legt, þegar tekið er tillit til þess,
að atvinnumöguleikarnir eru i
nánum tengslum við frægð og
vinsældir þessa fólks.
samkeppnin er hörð i þessari
starfsgrein, og sá sem fær
himinháar upphæðir i dag,
getur verið gleymdur á morg-
un. Richard Burton virðist ekki
hafa teljandi áhuggjur af þvi að
tekjur hans þverri. Hann er
sagður vera ósinkur á fé, eink-
um þegar um er að ræða kon-
urnar i lifi hans, eins og það er
orðið, og það gildir einnig um
börn þeirra. Sem dæmi um það
má nefna leikkonuna Jean Bell,
sem huggaði hann eftir að
Elisabet prinsessa af
Júgóslaviu yfirgaf hann, og þar
til hann giftist aftur Elisabetu
Taylor. Burton fór fram á að fá
að kosta þrettán ára gamlan son
hennar.Troy að nafni, á alþjóð-
legan skóla i Genf i Sviss, þar
sem skólagjöldin eru hvorki
meira né minna en ein milljón
króna á ári. Jean tók boðinu
með þökkum og sendi son sinn
til Genfar, þar sem hann komst
brátt i kunningsskap við
Leigthon Taylor, sem er jafn-
aldri hans og náfrændi Elisa-
betar Taylor. Þótt samband
þeirra Jean og Richards rofn-
aði, datt honum ekki i hug að
afturkalla boð sitt, og Troy hélt
áfram námi. Allt gekk vel um
hrið, en að þvi kom að drengur-
inn fylltist óyndi og heimþrá.
Eftir miklar vangaveltur ákvað
móðir hans að leyfa honum að
hætta i skólanum og koma heim
til Bandarikjanna. Þar með er
þó sögunni ekki lokið, þvi að
Burton var ekki seinn á sér að
senda þeim mæðginunum linu,
þar sem hann sagði, að hann
myndi standa við loforð sitt og
kosta drenginn á hvaða skóla
sem hann vildi.
DBNNI
DÆMALAU5I
Við urðum, þaö var allt orðið fullt
af greni nálum.