Tíminn - 17.04.1977, Side 31

Sunnudagur 17. apríl 1977
31
Ný athyglisverð
brezk hljómsveit
Lone Star — Lone Star
Columbia »3»75/FACO
★ ★ ★ ★
LONE STAR er ný brezk rokk-
hljómsveit, sem vakið hefur
talsverða athygli i heimalandi
sinu upp á siðkastið. Mestan
þátt i þeirri athygli á útsetning
þeirra á lagi Lenn-
ons/McCartneys „She Said, She
Said” — en sú útsetning nær svo
langt, að heita má að um nýtt
lag sé að ræða.
Lone Star var stofnuð árið
1975 af Ken Driscoll söngvara og
Tony Smith gitarl. en meö
þeim i hljómsveitinni eru Dixie
Lee trommuleikari, Paul Chap-
mann gitarleikari, Peter Hurley
bassaleikari og Rick Worsnop
hljómborðsleikari. Upptöku-
stjórnandi hljómsveitarinnar er
hinn þekkti Roy Thomas Baker,
sem á m.a. mikinn þátt i vel-
gengni hljómsveitarinnar
Queen, — og ber þessi plata
Lone Star þess greinilega
merki, að hann hefur farið þar
um höndum.
Aðallega er það i notkun radd-
anna og bakradda sem heyra
má þessi áhrif Bakers.
Tónlist Lone Star er rokk af
þyngri gerðinni, þar sem ýmis
afbrigði af gitarsólóum eru
fyrirferðarmest. Einnig ber
nokkuð á notkun ýmiss konar
„effekta” á plötunni. Lögin
fyrir utan lag Lenn-
ons/McCartneys eru öll eftir
Driscoll og Smith og semja þeir
einnig texta við lögin. Lone Star
er spáð miklum frama i Bret-
landi og Bandarikjunum, en
hvort hún fær náð eyrum rokk-
aödáenda hérlendis er annað
mál.
Beztu lög:
She Said She Said
Flying In The Reel
A Million Stars
SþS
Phoenix — Phoenix
Columbia PC34476/FACO
★ ★ ★ ★
Svalandi
rokkbrunnur
OFT er það svo með frægar
hljómsveitir, að aðeins fáir
listamanna þeirra standa f
sviðsljósinu, en hinir falla I
skugga þeirra og eru meira og
minna óþekktir — þó svo aðdá-
endur viðkomandi hljómsveitar
viti hvað þeir heita. Frægt dæmi
um þetta er Rolling Stones.
Mick Jagger og Keith Richard
hafa staðið I sviðsljósinu, en
þeir Bill Wyman, Charlie Watts
og nú Ron Wood hafa staðið I
skugga þeirra.
Oft er það lika svo að loks
þegar þessum mönnum tekst að
koma sér út úr skugganum —
kemur i ljós að þeir standa hin-
um (sem þeir stóöu I skuggan-
um af) alveg jafnfætis, hvaö
snertir hæfileika og gæði. Fræg-
asta dæmi þessa er liklega
George Harrison, sem aldrei
fékk til fulls að njóta sin með
Bítlunum, en blómstraöi sfðan
eftir að þeir hættu.
Þaö sama á við um þá hljóm-
sveit sem hér er til umfjöllunar.
Hljómsveitina Phoenix skipa
þrir fyrrum liösmenn hljóm-
sveitarinnar Argent. Tveir
þeirra, Jim Rodford bassa- og
hljómborðsleikari og Robert
Henrit trommuleikari voru liös-
menn Argent frá upphafi til
enda, en þriðji meðlimur
Phoenix, John Verity gitarleik-
ari, kom ekki inn i Argent fyrr
en á sföari hluta æviferlis henn-
ar. Rodford og Henrit stóöu
allan sinn feril i Argent I
skugga Rod Argents og Russ
Ballards, en þeir sömdu flest lög
hljómsveitarinnar. Ballard
hætti reyndar áriö 1973 og
Verity kom inn i staöinn, en
hljómsveitin dalaði svo mikið
eftir brottför Ballards, að varla
er hægt að segja að nokkur hafi
staðið i sviðsljósinu.
Nú þegar þessir þrír menn eru
komnir saman i hljómsveitina
Phoenix, verður ekki annað séð
en að þeir geti samið jafn góö, ef
ekki betri lög, en þeir menn er
þeir stóöu I skugganum af. A
þessari plötu Phoenix eru tíu
lög, þar af sex eftir Verity og tvö
eftir hvorn hinna. Allt eru þetta
létt og skemmtileg rokklög,
mjög vel flutt og sérstaklega
kemur söngur Veritys á óvart,
— óvenju tær og kröftug rödd.
011 lögin hafa að geyma góðar
melódiur, hvort sem þaö eru
hörku rokklög af þyngri gerð-
inni eins og „Try A Little
Rock’n’Roll” og „I’ll Be Gone”,
eöa róleg og ljúf lög eins og
„From The Ashes” og „I’ll Be
Back For More”.
Eins og fyrr sagði er allur
hljóðfæraleikur mjög góður og
ekki við ööru aö búast, þvi þó að
þeir væru að mestu óþekktir —
voru þeir viöurkenndir topp
hljóðfæraleikarar. Ég held að
óhætt sé að segja, að með komu
Phoenix fram á sjónarsviðiö séu
rokkþyrstir aðdáendur búnir aö
fá enn einn rokkbrunninn til að
svala sér á.
Beztu lög:
Easy
From The Ashes
I’ll Be Back For More
I’ll Be Gone
SÞS
Y f irþy r mandi
einföld lög
America —-Harbor .
Warner Bros K56351/FACO
★ ★ ★
Þegar minnzt er á America
dettur mér alltaf i hug lög eins
og „A Horse With No Name”,
„Sister Golden Hair” eða
„Ventura Highway”. lög sem ég
get hlustað á aftur og aftur og
alltaf létta skap mitt. Hins veg-
ar veröur það að segjast eins og
það er, að nýjasta plata Amer-
ica, „Harbor”, er ekki svipur
hjá sjón miðað viö lögin sem hér
voru talin, þó aldrei fari það á
milli mála, að sömu tónlistar-
mennirnir eru þar á ferðinni og
raunar sama tónlistin, aðeins ó-
snortin af töfrasprota listarinn-
ar.
Hafi America tekizt að jræöa
hið þrönga einstigi milli til-
finningaseminnar og væmni á
„Greatest Hits” plötunni, þá
verður það sama ekki sagt um
„Harbor”. Tilfinningasemin
keyrir sem sagt úr hófi, verður
ósannfærandi og snertir okkur
ekki, ekki íslendinga a.m.k.
Það er kannski rétt aö draga
aöeins i land eftir svo strangan
dóm. „Harbor” er ekki beinlinis
léleg plata, ekki miðað viö af-
þreyingarmúsik eins og hún
gengur og gerist, og vafalaust
kunna margir Americaunnend-
urvelað meta hana. Hins vegar
er ekki neitt nýtt aö finna á
„Harbor”, (nema þá galla), og
aö minu mati er ekkert lag á
henni sem jafnast á við lögin
sem fyrst voru talin i þessu
spjalli. „Harbor” er hljóörituð á
Hawaii, i sumarrómantik
Kyrrahafseyja, og sjálfsagt set-
ur það sitt mark á hana.
Lögin á „Harbor” eru mörg
og yfirleitt stutt. Raunar hefur
maöur á tilfinningunni, að þau
séu aðeins efniviður eöa upp-
kast að lögum, eins og t.d. „Sist-
er Golden Hair”, sem ailir
þekkja. Þau eru yfirþyrmandi
einföld og gjörsamlega laus við
flækjur. Kannski má segja hið
sama um öll önnur lög America,
en ég segi aftur, hér keyrir fram
úr hófi. A „Greatest Hit” al-
búmi America eru lögin yfirleitt
lengri og f jölþættari, og bregður
þar oft fyrir þyngri milliköflum
sem til þess eru fallnir að skapa
jafnvægi. Auk þess gefa lögin
þar aldrei tilefni til þess að ætla
að þau séu aöeins hálfunnin. Sá
er einmitt stærsti gallinn á
„Harbor” hvaö litiö er þar um
heillega hluti. Af sömu ástæöu
er mjög erfitt um vik að tiltaka
einhver „Beztu lög” á plötunni,
það eru þá helzt „God Of The
Sun” og „Down To The Water”.
„Harbor” kallar ekki á frek-
ari umfjöllun er orðið er.
Americaunnendur kunna að lifa
i voninni, en þessi nýjasta afurð
America aflar þeim tæpast fylg-
ismanna.
Beztu lög: „Down To The
Water”, „God Of The Sun”,
„Are You There”.
— KJ
nýjar plötur
David Matthews —
Shoogie Wanna Boogie
Frábær diskótek-plata, sem um þessar mundir er
aö tröliríða á diskótekum Evrópu.
Disco — Soul
The Miracles — Love Crazy
Johnnie Taylor — Rated Estraodinaire
Harpo — Movie Star
Harpo — Harpo Smile
Wild Cherry — Electrified Funk
- .
Country rokk — Rokk
Peter Gabriel
Pink Floyd — Animals
Electric Light Orchestra — A New World Record
Gene Clark — Two Sides to every Story
Roger Mcguinn — Tunderbyrd
Eagles — Hotel California
America — Harbour
Nýjar litlar disco-plötur
Denise McCann — Tattoo Man
Barry White — l'm Qualyfied to Satisfy
T. Connection — Do what You wanna do
Sylvers — Hot Line
Shalimar— Uptown Festival
Fat Back Band — Double Dutch
Thelma Houston — Don't Leave Me this way
lOcc — Hot to Trot
David Soul — Don't give up on Us
Trammps — Ninety nine and a half
Captain and Tennille — Can't stop Dancing
Lindsey D. Poul — Rock Bottom
fulltrúi Englands í væntanlegri Evrópu-söng-
keppni.
Sendum samdægurs
gegn póstkröfu
Hafnarstræti 17
simi 13303.
Laugavegi 89
simi 13008