Tíminn - 19.05.1977, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 19. mai 1977
15
Sinfóniuhljómsveitin I
Minneapolis leikur, Antal
Dorati stj. b. Rapsódia fyrir
klarlnettu og hljómsveit eft-
ir Claude Debussy. Serge
Dangain og útvarpshljóm-
sveitin I Luxemborg leika,
LouisdeFromentstj.c „Svo
mælti Zaraþústra”,
sinfónlskt ljóö eftir Richard
Strauss. Fllharmonlusveitin
I New York leikur, Leonard
Bernstein stj. d.
Píanókonsert nr. 2 I c-moll
op. 18 eftir Sergej Rakh-
maninoff. Svjatoslav
Rikhter og Rikisfíl-
harmonlusveitin I Varsjá
leika, Stanislav Wislockistj.
11.00 Messa I Aöventkirkjunni
i Reykjavík. Siguröur
Bjarnason predikar. Kór og
kvartettsafnaöarins syngja.
Söngstjóri: Elvar Theódórs-
son. Einsöngvari: Birgir
Guösteinsson. Undirleikari:
Ingrid Nordheim.
12.15 Dagskráin. Tónleikar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Á frívaktinni
Margrét Guömundsdóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miödegissagan: „Nana”
eftir Emile Zoia Karl ísfeld
þýddi. Kristln Magnús
Guöbjartsdóttir les (9)
15.00 Frá tónleikum I
Háskólabiói 28. f.m.: Messa
I As-dúr eftir Franz
Schubert Flytjendur:
Sinfónluhljómsveit íslands
og söngsveitin Filharmonía
ásamt einsöngvurunum
Elinu Sigurvinsdóttur, Rut
L. Magnússon, Siguröi
Björnssyni og Guömundi
Jónssyni. Stjórnandi:
Marteinn H. Friöriksson.
Jón Múli Arnason kynnir.
16.00 Fréttir.
16.15 Veöurfregnir. Tónleikar.
16.30 Frá Bergþórshvoli til
Miklubrautar.Páll H. Jóns-
son frá Laugum flytur
erindi.
17.00 Lagiö mitt Anne Marie
Markan kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
17.30 Miöaftanstónieikar a.
„Astir skáldsins”, flokkur
ljóösöngva eftir Robert
Schumann. Peter Schreier
syngur. Norman Shetler
leikur á pianó. b.
„Pllagrlmsár”, lagaflokkur
eftir Franz Liszt frá dvöl
hans á Itallu. Alfred Brendel
leikur á pianó.
18.30 Tilkynningar. 18.45
Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir
19.35 Daglegt mál. Helgi J.
Halldórsson talar.
19.40 Samleikur I útvarpssal
Bertil Melander, Ingvar
Jónasson og Per-Olof John-
son leika Notturno fyrir
flautu, lágfiölu og gitar op.
21 eftir Wenzeslav
Matiegka.
20.05 „Siöustu bréfin”,
samfelld dagskrá. Viggo
Clausen bjó til flutnings og
byggöi á bréfum dauöa-
dæmdra frelsishetja I
Evrópu i slöari heims-
styrjöld. Þýöinguna geröi
Hjörtur Pálsson. Hljóöritun
stjornuöu Klemenz Jónsson
og Hjörtur Pálsson. Lesar-
ar: Helgi Skúlason, Erling-
ur Gislason, Siguröur Skúla-
son, Þórhallur Sigurösson,
Margrét Guömundsdóttir,
Jónlna H. Jónsdóttir, Sig-
uröur Sigurjónsson og Asa
Ragnarsdóttir. Tæknimenn:
Friörik Stefánsson og
Hreinn Valdimarsson.
21.20 ,,Gieöimúsik” eftir
Þorkel Sigurbjörnsson Atta
blásarar úr Sinfóniuhljóm-
sveit Islands leika undir
stjórn höfundar.
21.30 „Frú Holm”, smásaga
eftir Ilomu Karmel.
Ásmundur Jónsson þýddi.
Geirlaug Þorvaldsdóttir
leikkona les fyrri hluta sög-
unnar. (Siöari hlutinn er á
dagskrá á laugardags-
kvöld).
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Kvöld-
sagan: „Vor I verum” eftir
Jón Rafnsson Stefán
Ogmundsson les. (11)
22.40 Hljómplöturabb
Þorsteins Hannessonar.
23.40 Fréttir. Dagskrárlok.
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar ©
eftir Paul Gallico
— Einmitt, sagði gamli maðurinn. — Það er gott. öll
gremja hans vegna þess að hún hafði starað á hann, rauk
á burt vegna hreinskilni hennar. Hann leit á hana með
nýjum áhuga og veitti þvf athygli að hann sat við hlið
næsta undarlegrar mannveru, sem hann gat hvergi sett á
bás. — Ef til vill, bætti hann við, — væri betra að þetta
væri rós í staðinn fyrir — gervirós.
Þessi athugasemd fór langt fyrir ofan höfuðið á frú
Harris, en af því hvernig hann sagði það, vissi hún að
ókurteisi hennar var fyrirgefin og skugginn, sem lagzt
hafði yfir góða skapið hennar, hvarf. — Það er indælt
hérna, sagði hún til að halda samræðunum áfram.
— Svo þér f innið líka andrúmsloftið. Gamli maðurinn
braut ringlaður sinn þreytta heila og reyndi að festa sig
við eða ná sambandi við eitthvað, sem hrærðist þar, eitt-
hvað sem virtist í sambandi við æsku hans og skóla-
göngu, sem lokið hafði með tveimur árum við brezkan
háskóla. Hann minntist herbergis, svefn- og vinnuher-
bergis síns. Það var dökkt og óhreint kalt og frumstætt
herbergi, sem lá að dimmum gangi og eftir því sem
myndin mótaðist betur í huga hans, birtist óforvarandis
skólpfata í ganginum við stigann.
Frú Harris áræddi nú að líta í augu gamla mannsins.
Lítil, glögg augu hennar þrengdu sér gegnum hvíta hár-
sveipinn, loðnu brúnirnar og ólastanleg fötin, inn í ylinn,
sem hún fann á sér að var fyrir innan. Hún skildi ekki,
hvað hann var að gera hérna, því hann sat með spenntar
greipar um gullhnúðinn a stafnum sinum, eins og hann
væri einn. Hann er ef til vill að leita að kjól handa barna-
barni sínu, hugsaði hún og eins og vani kynsystra hennar
er, notaði hún beina spurningu til að svala forvitni sinni.
Til að geðjast gamla manninum, yngdi hún hann svolítið
upp.
— Þer eruð ef til vill hérna til að kaupa kjól handa dótt-
ur yðar? spurði frú Harris.
Gamli maðurinn hristi höfuðið, því börn hans voru
dreifð um allan heim. — Nei, svaraði hann. — Ég kem
hingað öðru hverju, því mér finnst gaman að horfa á
falleg föt og fallegar konur. Það verkar yngjandi og
hressandi á mig.
Frú Harris kinkaði kolli með skilningi. — Já, það er al-
veg áreiðanlegt. Svo laut hún að honum með notalegri
tilfinningu um að hafa fundið einhvern, sem hún gæti
trúað f yrir málunum og hvíslaði: — Ég kom alla leið f rá
London til að kaupa mér Dior-kjól.
Skyndilega rann upp Ijós fyrir gamla manninum, hann
var glöggskyggn og fljótur að hugsa eins og Frakkar
yfirleitt, hann sá nú fyrir sér alla myndina í huganum.
Nú vissi hann hver og hvað hún var. Hann sá af tur f yrir
sér ganginn, skjöldóttu veggina og brakandi stigann, þar
sem skólpf atan stóð á brúninni, en nú stóð mannvera við
hlið fötunnar, breiðvaxin, subbuleg kona með blettótta
svuntu, i allt of stórum skóm, með rauðleitt grásprengt
hár og freknótt andlit, alvöld yfir einhverjum ósköpum
að kústum, sópum, afurrkunarklútum og burstum. í
augum hans hafði hún verið eina manneskjan með veru-
legu lífsmarki í allri þessari dauðans leiðinlegu háskóla-
byggingu.
Subbuleg kona, sem hafði verið yfirgefin af eigin-
manninum, sá ein fyrir fimm börnum. Hún hafði búið
yfir kimni og örlítið beiskri, en vel ígrundaðri og mál-
efnalegri lífsspeki, sem hún sýndi á milli athugasemda
um veðrið, ríkisstjórnina, dýrtíðina og breytileika lifs-
ins. ,,Taktu það sem þú getur fengið, og skoðaðu ekki upp
i gefinn hest" var ein af kennisetningum hennar. Hann
mundi meira að segja nafn hennar, frú Maddox, en i
munni stúdentanna hafði hún alltaf verið Kústakerling-
in. Hún hafði verið vinkona þeirra, ráðgjafi og upplýs-
ingaþjónusta og hafði ævinlega nýjustu slúðursögurnar á
hraðbergi.
Hann mundi líka, að undir skoplegu ytra byrðinu og
f remur ágengri f ramkomunni hafði leynzt óbilandi hug-
rekki, sem svo margar konur bjuggu yfir, sem þurftu að
berjast fyrir tilverunni og erfiða alla ævi fyrir helztu
nauðsynjum. Hugrekki, sem aðeins var kryddað með ögn
af því salti, sem er hæglát gagnrýni og kvartanir yfir
svikurum og skræf um þeim, sem stjórna heiminum. Nú
sá hann hana aftur fyrir sér með rauða, grásprengda
hárið hangandi niður i augu, með sígarettu bak við eyrað
og hraðar höfuðhreyf ingar um leið og gólfskrúbburinn
kipptist til. Hann heyrði næstum rödd hennar. Þá rann
upp fyrir honum, að hann var í rauninni að hlusta á
hana.
Við hlið hans, i glæsilegustu og dýrustu kjólaverzlun
Parísar, sat Kústakerlingin hans endurfædd, rétt eins og
fyrir fimmtíu árum.
Að visu var hún ekki lík henni á yf irborðinu, því konan
við hlið hans var grönn og útslitin — gamli maðurinn leit
á hendur hennar og fékk grun sinn staðf estan — en hann
þekkti hana ekki á þeim, heldur á framkomunni og auð-
vitað talsmátanum og prakkaralegu, litlu augunum, en
fyrstog f remst á andblæ óbilandi hugrekkis, sjálfstæðis-
þrár og forvitni, sem umvafði hana.
— Dior-kjól, endurtók hann. — Það var stórkostleg
hugmynd. Við skulum vona, að þér f innið hér í dag, það
sem yður langar í.
Hann fann enga hvöt hjá sér til að spyrja hana, hvern-
ig það hefði orðið henni mögulegt að láta slika ósk ræt-
ast. Hann þekkti eðli þessara einkennilegu ensku kvenna
og gerði ráð fyrir, að hún hefði fengið arf eða unnið
mikla upphæð í einhverju af þessum óteljandi knatt-
spyrnuhappdrættum, sem samkvæmt dagblöðunum voru
alltaf að gera járnbrautarstarfsmenn, námaverkamenn
og afgreiðslufólk auðugt án fyrirvara. En ef hann hefði
fengið nákvæmar upplýsingar um, hvernig frú Harris
hefði aflað peninganna, hefði hann heldur ekki orðið
mjög hissa.
Nú skildu þau hvort annað eins og gamlir vinir.
— Ég sagði ekki neinum öðrum það, játaði f rú Harris í
gleði sinni yfir þessari nýju vináttu — en ég var dauð-
hrædd við að fara hingað yfir um.
Gamli maðurinn leit hissa á hana. — Voruð þér það?
Hrædd?
— Já, sagði f rú Harris í trúnaði. — Þér vitið.,. f ranskir
karlmenn...
Hann andvarpaði. — Ó, já, ég þekki þá allt of vel. En
fyrst þér eruð hér, þurfið þér ekki annað en velja þann
kjól, sem yður lízt bezt á. Vortízkan í ár er sögð alveg
einstök hérna hjá Dior.
Nú varð einhver óróleiki umhverf is þau og það skrjáf-
„Það var nú ekkert varið i þetta
hjá þér, Margrét, nema að
endirinn var stórkostlegur”.
DENNI
DÆMALAUSI