Mánudagsblaðið - 07.07.1969, Blaðsíða 3

Má-midagur 7. ?úlí 1969.
Mánudagsblaðið
3
vel ekki síður þó að urn erindis-
leysu hefði verið að ræða.
En það var Churahill, ekki
siömenningin, sem réði gerðum
Breta þá, eins og svo oft síðan.
Og að lokum: lýgi lýðræðisins
um að það sé Rússum að kenna
að Rudolf Hess er kvalintn í
Spandaufangelsinu.
1 íangelsisreglugerðinni, sem
öll fjögur hernámsveldin haifa
samið, samþykkt og staðfest op-
inberlega, stendur skýrum stöf-
um:
„Ákveði eitthvert hinna fjög-
urra samningsríkja að hætta
þáttlöku sinni í starfrækislunni,
þ.e. neiti að leggja varðlið eða
l'jármuni til Spandaufangelsisins,
ber að líta svo á, að Fjórvelda-
lögsögunni yfir því sé lokið, og
skal þá leggja það niður- Föng-
um þeim, sem þá kunna að vera
þar í gæzlu, skal skilað í hend-
ur þess ríkis, sem lét handtalta
þá og fara fyrir Nurnbeng-dóm-
®tólinn“.
Af þessu ákvæði samni:igsins
verður deginum Ijósara, að ef
eitthvert hinna þriggja lýðræðis-
r/kja, sem þarna eiga hlut að
móli, fengi mannúðarsnert, og
vildi í raun og veru að hann
lýsti sér í öðru en orðaskvaldri,
þá væri ekkert auðveldara — og
það m.a.s. án þess að eiga noikk-
uð á hættu!
Enn má bæta því við, að sam-
kvæmt viðtekinni refisivenju í
flestum vestrænum ríkjum, og
þá í þremur hinna fjögurra
Spandauvelda, telst lífstíðarfang-
elsisrefsing 15 til 25 ár í mesta
lagi, og aö einangrunarrefsivist
or bönnuð lengur en í 1 ár sam-
kvæmt frönskum rétti.
I.ýðræðisleg dómsorð-
rr Friðarviðieitni Rudolfs Hess
bar sem kunnugt er engan ár-
angur. Hann virðist sjálfur hafa
verið' undii'' það búinn, því að 'í'
bréfi því, er hann skrifaði Hitler
áður en hann lagði af stað, segir
hann: „Þér getið þá látið lýsa
því yfir, að ég sé geðveikur".
Rudolf Hess lét ekki heldur
neinn bilbug ó sér finna frammi
fyrir böðlum sínum, frekar en
neinn hinna píslarbræðra hans.
Mánuðum saman hafði Hess hlýtt
á hatursrokurnar í Núi-nberg án
þess að láta sér bregða. 1 að-
ífanga hegninganna mik’lu var
honum gefið tækifæiá til þess að
scgja nokkur orð.
Hann mælti á þessa leið:
„Um langan tíma ævi min'nar
var mér unnað þess að starfa
undir mesta syninum, er þjóð
mín hefir eignazt í þúsund ára
sögu sinni- Ég sé eldd eftir
neinu. Stæði ég aftur við uppihaf
göngu minnar, myndi ég aftur
stai'fa eins og ég heffi starfað,
og það enda þófct ég vissi, að á
leiðarenda biði logandi bálköst-
urinn bnanadauða míns“.
DÖMSORÐ:
Ævilangt fangelsi .
Á meðan tvö stórveldi oig tvö
iyrrverandi stórveldi gæta þessa
ógnvekjandi gamálmennis, ætti
heiinsifriðurinn ekki að vera í
yfirv'ofandi hættu- Það útilokar
hins vegar ekki, að í a.m.k. öðru
hinna fyrrverandi stórvelda fer
þeim stöðugt fjölgandi, sem velta
því fyrir sér í alvöiui, hvort föð-
urland þeirr væri mikið skuld-
ugra, éf það hefði tileinkað sér
„geðveiki" Rudolf Hess árið 1941
og síðan, en hafnað „framsýni“
Winston Ghurchills frá sama
tíaaa.
J.Þ.A.
KAKALI skrifar:
I HREINSKILNI SAGT —
Hörmungarástand — Túristar utanlands og innan — Snilld ríkisstjórnarinnar — Sambúðin við Krata — Hjálp
Kommanna og Framsóknar — Heimasætan og hinn bersyndugi — Heppni, óheppni og örlög — Afbrýði.
Það er ástana á Islandi
núna. Hvert fyrirtækið af
öðru fer á hausinn, uppbDð-
in blómstra, lögfræðingar falla
úr hor, gömul, fræg fyrh'-
tæki riða til falls. verk-
föll og vei'kbönn, síldarleysi
og almenn sút.
Á sama tíma sigla skipin
okkar full af lífsglöðum far-
þegum, alþýðufólki, sveitirnar
og þjóðvegirnir eru nær ófær-
ir um helgar fyrir kátum
boi'garbúum sem aka gljá-
fægðum vögnum sínum út í
sólina, flugvélarnar okkar
fara hverja gilæsiferðina á
fætur annarri til sólríkra suð-
urlanda. Ungu skrifstofustúlk-
urnar okkar — og reyndar
sumar eldri — flýja drunga-
legt skap Islendingsins og
kynnast blóðheitum suður-
landabúum. Ferðaskrifstofu-
stjórar núa saman höndum,
kampakátir yfir „góðri að-
sókn“. Um helgar eru allir
skemmtistaðir höfuðstaðarins
fulilir, fararkostir erlendra stór-
skipafélaga prýða hafnir og
örþreyttir miðklassamenn frá
Ameríku, bólgnar eða krumpn-
ar kerlingar, sem drepið hafa
af sér þreytta eiginmenn, haltr-
ast hér milli minjagripasal-
anna, færandi gjaldeyrinn
heim. Þetta er óttalegt á-
stand, einkum fyrir flugmenn
og flugvirkja, sem virðanst
missa af allri þessarri gleði.
Sú var tíðin, fyrir all-mörg-
um árum, að sauðkindin, var
einn helzli og tryggasti við-
skiptavinur Flugfélags Islands-
Fjárflutningar í lofti. voru þá
tízkan, og ek’ki þóttist sú sauð-
kind með sauðkind. sem ekki
hafði skroppið milli héraða
í flugvél.
Og vei þeim hrúti, sem ætl-
aði sér til fangs við unga
gimbur, sem -ekki hafði stimpi-
aðan miða frá F. I, til að
sanna mennt sína og heiims-
brag.
En nú er öldin önnur. Allt
stígur í verði, bílar, matur,
sjónvarpið og skattar (ef þeir
þá stiga í verði). Bjargálna
maður og einn bezti embætt-
ismaður þjóðarinnar em
reknir eða áminntir í félagi
stangveiðimanna, fyrir það eitt
að bjóða hærra í ársprænu
en ölil samtökin höfðu efni
á, og enn annar, sem gjarna
vildi afla gjaldeyris með veiði-
leyfasölu er útskúfaður úr
mannfélaginu með öllu. Þetta
kallar þjóðin rétta þt'óun
mála, en vinur okkar Sigurð-
ur A. Magnússon, ættjarðar-
ást.
Ofan á allar hörmungar bæt-
ist svo að vinsæl pop-hljóm-
sveit hefur gefið út dánar-
tilkynningu og' necrolog um
sjálfa sig, æskunni til harms
og trega. Það er sk'o ekki
heyglum hent að stjórna þjóð-
félagi, sem svo voðalega býr
að þegnum sínum. En íslend-
ingurinn getur allt, næstum
því, og það sem hann ekki
getur, getur ríkisstjórnin.
Það er hreinasta snilld
hvernig núverandi ríkisstjórn,
getur haldið öllum þessum
sundurleita lýð, sem landið
byggir, saman, og öllum til
góðs. Hugkvæmni hennar er
með eindæmum. Efhanavant-
ar verkefni eða hugsjón, jafn
vel hugmynd, þá er leitað
í s-narheitum í leiðara Þjóð-
viljans og þaðan tekin lína,
sem þegar verður að „stefnu-
skrá“ stjórnarinnar. Hf að að-
alstuðningsmenn stjórnarinnar
kaupmennirnir, fá einhverja
hugmynd, sem horfir til
bóta, þá er þeirra hugdettu
þegar fyrir borð kastað, og
kaupmönnum refsað með
þvingunum. Þetta eru kall-
aðar framfarir og hafa reynzt
hinar haldbeztu, enda situr
stjórnin með glæsibrag og
sjást þar hvorki merki elli
né þreytu-
En heppnin er ekki öll
, vegna einstæðrar samheldni
og heppilegrar andúðar komm-
únista á ríkisstjórninni. Til
samvinnu við stóra flokkinn
heifur valizt einhvert skemmti-
legasta fyrirbrigði, sem ís-
lenzk sjórnmál þekkja, svo
ekki sé talað um þjóðina alla.
Alþýðuflókkurinn, þessi far-
sæla heimasæta íslenzkra
stjórnmála, er rekkjufélagi
Sjálfstæðisflokksins, að þessu
sinni. Og engrnn getur né vill
sanna það, að þessi heima-
sæta hafi misst meydóminn,
þótt frekleg séu faðmlögin.
Telja má, að náleg'a sé um
heimsmet að ræða hvernig
þessi saklausa mær hefur
sloppið, ekki aðeins líkam-
lega heldur og á andlegasvið-
inu. öll þau þarfamál, sem
Sjálístæðisflokkurinn hefur
hnindið í framkvæmd, og þau
eru mörg, þakkar hin ljúía
heimasæta sér, brosir bláum,
saklausum augum, og hver er
svo harðbrjósta, að hann trúi
ekki augnaráðinu, siðpi-ýðinni
og sakleysinu, þegar um góð-
gerðir í garð iandsmanna, er
að ræða- 1 ellefu ár hefur
enginn blettur fallið á þessa
saklausu samverkapíu, allt hið
illa og vonda í veröldinni á
Islandi er að kenna hinum
mikla graðung, Sjálfstæðis-
flokknum, sem löngum reyn-
ir að spilla öllu siðgæði, kúga
ti'i hlíðni eða ná fram vilja
sínum á þann hátt, sem sjen-
tilmanni er ekki sæmandi.
„Ég gaf sjómönnum vöku-
lögin, verkalýðnum verkfalls-
réttinn, þjóðinni opinberar
trygging'ar frá vöggu til graf-
ar, listamönnum styrki“ segir
mademoiselle Kratína, og
brosir. Övinurinn, Sjálfstæðis-
flokkurinn, hræddi burt síld-
ina, eyðilagði markaðinn, hrak-
smánaði kaupsýslu, felldi
gengið og, síðast en ek'ki sízt,
réðist á fátæklegustu stétt
þjóðarinnar, flugmenn, með
Ofiforsi.
Og Sjálfstæðisflokfcurinn,
þessi karlmannlegi risi, sem
ítök á í öllum þáttum þjóð-
félagsins, brosir í kampinn og
þolir allar raunir. Þau hljóta
að vera lipur, rekkjubrögðin
kratanna, ef þola skal hvert
áfallið á stjórnmálasviðinu á-
tölulaust.
Og svo, þegar heimasætan
í íslenzkum stjórnmálum, snýr
bakinu við Sjálfstæðisflokkn-
um í 'augnabliksfússi, þá fær
hann enn eina hjálparhelluna.
Framsókn, að vísu nokkuð
við elli, og harðmýld (saman-
ber Skúla hertoga) lætur
sjaldan á sér standa. Eins
og margar eldri konur, verð-
ur bún að hlíta því lög-
rnáli, að leggja fram ver-
aldleg auðæfi, til þess að fá
önnur verðmæti, sem aðeins
fást gegn ærnu gjaldi. Á þess-
um hrörnandi áram hefur
hún svo ánetjazt Sambaodinu,
að þessi friðill hefur orðið
nær allsráðandi í lífi henn-
ar.
Allar tilraunir Tímans til
að þóknast einhverri stéttinni
hafa kæfzt í fæðingu fyrir það
óorð, sem maddaman heíur
fengið fyrir ótímabært og
næstum óeðlilegt smjaður og
óeðli í garð Sambandsins. Blað-
ið hefur orðið einskonar allra-
gagn, getað í hvoruga löppina
stígið, en bægt frá völdum
hinum betri Ki'öfum. Yfir sál-
arlífi þess ráða nú vinstriöfi
og óheillaöfl- Styrkurinn,
bændastéttin, heldur enn viss-
um trúnaði, en þar hefur
Ingólfur á Hellu svo herfi-
lega skekkt víglínuna, að
bændur þykjast vart annan
eins bjargvætt fengið hafa.
Jafnvel Eysteinm hefur látið
það frá sér fara, að sér þyki
„einna verst hve hann Ing-
ólifur sé vinsæll í mínu kjör-
dæmi“. Þetta hefur orðið hið
bezta vatn á myllu Sjálfstæð-
ísflokksins, gert honum kleyft
að urra ánægjulega, þótt ó-
byrlega hafi blasið í bóli
Krata.
Þannig hefur það tekizt fyr-
ir Sjálfstæðismenn að lifa
sæmilega og stjórna oít all-
vel. Hér er um að ræða ein-
hverja þá stórkostlegustu póli-
tísku bó'lifiimleika, sem um get-
ur- Viðhaldið og frillan vinna
í órólegri samúð að heillhans,
og, þrátt fyrir áföll stór og
risavaxnar bylgjur, heldur
hánn enn um stjórnvölinn'
og lifclar líkur að hann missi
hans í bráð.
En á Islandi er samt allt
í volli. Þjóðin telur sig svelta,
en siglir þó, og gefur stór-
gjafir þágstöddum. Fyrirtækin
fara á hausinn, en samtblakta
þau flest einhvern veginn.
Litlu skrifstofupíjurnar „hilla“
aura út úr bönkunum og gæla
við sólbrúna kroppa sína á
sandströndunum. Skipin okk-
ar eru yfirfull af fai'þegum
og hótelin ráða ekki við
aðsóknina um helgar. Sveita-
ferðalög aukast, sumargisti-
húsin em upppöntuð. Þjóð-
vegir fullir af bílum og land-
ið er litauðugra en nokkru
sinni fyrr vegna tjaldstæð-
anna marglitu.
Við stjórnvölinn stendur
svo Sjálfstæðisflokkurinn og
nýtur ótakmarkaðs trausts ó-
tryggrar verzlunarstéttar, ó-
rórrar millistéttar og land-
lýðs nieð þvílíkt langlundar-
geð að ódæmi þykja,
Og samt emm við fátæk og
vesöl. Hvað veldur?
— Með litprentuðu sniðörkinni og hárnákvæmu
sniðunum!
— Útbreiddasta tízku- og handavinnublað
Evrópu!
— Með notkun ,,Burda-moden“ er leikur að
sníða og sauma sjálfar!