Mánudagsblaðið - 07.07.1969, Blaðsíða 5

Máníudagur 7. júlí 1969.
Mánudagsblaðið
5
Mysticus:
HARVATNIÐ
Það er hreinrt ekkert gaman að
því að vera orðinn nauðasköll-
óttur innan við þrítuigt- Ég get
borið um þetta af eigin reynzlu.
Ég hafði svo mikið og fallegt
glóbjart hár, en þegar ég var
rétt rúmlega tvítugur fór það
að þynnast uppi á kollinum fór
það að verða eins og rytjulegt
strý, og þar að auki fékk ég
kollvik, sem stækkaði ört. Það er
ekki að orðlengja það, hárið
datt af mér, koilurinn varð al-
veg ber, og eftir varð ekki ann-
að en rytjulegur lubbi í vöng
unum. Kunningjar mínir kölluðu
mig aldrei annað en Svein skalla
eða bara Skalla. Og svona nokk-
uð eykur manni nú ekki sjans-
an hjá kvenþjóðinni- Henni
finnst svona bersköllóttur ung-
ur maður hreint og beint hlægi-
legur. Það kom jafnvel fyrir að
ókunnugt kvenfólk fór að pískra
og flissa, þegar það sá hausinn
á mér.
Ég þoli mikla önn fyrir þetta
eins og þið getið hugsað ykkur.
Og ég var í huganum alltaf að
velta mér einhverjum úrræðum
gegn þessu fargani. Einu sinni
datt mér í hug að kaupa mér
hárkollu, en ég vissi, að allir
kunningjar mínir mundu verða
trylltir af hlátri, eif þeir sæju
mig með hana. Hárkblla, sem
allir vita að er hárkolla, er verra
en ekki neitt, þá er skallinn
skárri-
Ég gei-ði mér Iika lengi vonir
um, að til væri einhver hárvötn
eða meðöl, sem gætu læknað
skallann. Það er svo mikið
auglýsingaskrum í kringum þau,
að maður er alltaf að gera sér
vonir um, að það sé eitthvert
gagn í þeim. En ekki er mín
reynsla sú. Ég held, að þær
hárvatnstegundir, sem ég er bú-
inn að prófa skipti mörgum tug-
um. Það er orðinn dálegur skild-
ingur, sem hefur farið í þetta
hjá mér. I fyrstu var ég að
vona, að eitthvað gagn væri í
þessu- En þær vonir urðu því
daufari sem lengra leið. Hárvötn-
in gerðu ekki hið minnsta gagn
þó að ég væri að smyrja þeim
á skallann seint og snemma.
Hann var jafn gróðurlaus og
gljáandi eftir sem áður. Og að
lokum missti ég alla trú á hár-
vötnum. Ég komst bara i vont
skap, ef ég sá hárvötn eða hár-
vatnaauglýsingar og fussaði og
sveiaði við því öllu saman. Þetta
var allt saman einn svindill og
svikamylla eða sú var mín
reynsla- Og ég var farinn að
sætta mig við mín örlög með
resignasjón, skallinn var kross,
sem ég yrði að bera, og þar yrði
engu um þokað. —
Núna um daginn skrapp ég
til Kaupmannahafnar og var þar
' nokkra daga. Einn daginn var
ég að labba um eina þvergötuna,
sem liggur frá Austurbrú. Og ég
gekk þar fram hjá lítilli hár-
vatna- og ilmvatnabúð. Ég kemst
alltaf í vont skap nú orðið, þeg-
ar ég sé slík fyrirtæki. Og ég
ætlaði líka að strunza þama
fram hjá- En af einhverjum á-
stæðum gat ég þó ekki setið
á mér að gotra augunum til
Míkið urval al
enskum ullar- og
,teryline"-lrökkum
fá hátfá&nÍAkó
H ERRADE I L D
I sýningargluggans. Þar var allt
fullt af sópum, ilmvötnum og
hárvötnum. En augu mín stað-
| næmdust undir eins við lítið
hárvatnsglas, sem var eins og
ofurliði borið af mörgum stærri
' glösum í glugganum. Ég skil það
ekki enn, hvers vegna ég tók
nokkuð sérstaklega eftir þessu
glasi. Kannski var það áletrun-
in á miðanum framan á þvi.
Þar stóð með biksvörtum stöf-
um af heldur forneskjulegri gerð
Eaú de miracle. Það krussaði f
mér. Rétt ein auglýsingabrellan
enn með gagnlausu hárvatni. Ég
ætlaði að halda áfram, en það
var rétt eins og eitthvað stöðv-
aði mig. Og áður en ég eigin-
lega vissi af var ég búinn að
fara inn í búðina og biðja um
eitt glas af eaú de miracle. Það
var svo skrýtið, að það var eins
og þetta nafn kæmi flatt upp
á búðarstúlkuna, eins og hún
kannaðist ekkert við þessa teg-
und hárvatna- Hún fór að leita
í hillunum, en fann það auð-
sjáanlega ekki „Það er eitt glas
af þessu í sýningarglugganum“
sagði ég. Þar fann stúlkan það,
en leit á það eins og hálfundr-
andi, eins og hún hefði aldrei
séð það fyrr. Svo pakkaði hún
því inn og ég borgaði og fór.
Ég bölvaði sjálfum mér i hug-
anum. Mikill bölvaður asni gat
ég verið að vera að henda pen-
ingum í þessa svindlvöru rétt
einu sinni enn. Eaú de miracle!
Mér er sem ég sjái þetta gutl
gera eitthvað undur! Ég fór heim
á hótelið og lét glasið í ferða-
töskuna mina- Svo gleymdi ág
því eiginlega alveg, þvi að ég
þurfti mikið að útrétta þessa
daga.
Svo fór ég heim til Reykjavik-
ur. Og fyrstu dagana eftir heim-
komuna hugsaði ég ekkert um
glasið. Ég var búinn að taka
það úr töskunni og láta það
upp í hillu án þess að opna
það. Svo í fyrrakvöld datt mér
í hug, að það sakaði svo sem
ekkert að bera þetta eaú de
miracle á skallann á mér, þó að
ég gerði mér ekki minnstu von-
ir um, að neitt gagn væri í
því. Þetta væri auðvitað sami
svindillinn og öll önnur hárvötn.
En áður en ég fór að hátta rauð
ég hárvatninu yfir skallann. Þetta
var einhver lútsterkur fjandi,
mig togsveið í sikallann fyrstu
mínútumar á eftir, en svo leið
það nú frá. Svo fór ég að sofa.
Ég svaf vært fram eftir nótt-
unni. Svo vaknaði ég snöggvast
eins og ég geri oft seinni part
nætur- Ég leit á úrið mitt, það
var rúmlega hálf fimm. Ég ætl-
aði að snúa mér á hina hliðina
og sofna strax aftur. En þá greip
mig einhver einkennileg tilfinn-
ing. Einhvem veginn fannst mér,
að ekki væri allt með felldu, en
ég gat ekki gert mér grein fyrir,
hverju það lægi. Hárvatninu
var ég búinn að steingleyma. En
eins og ósjálfrátt ætlaði ég að
fara að strjúka á mér skallann
eins og ég geri oft eins og fleiri
sköllóttir menn- En ég kippti að
mér hendinni í skyndi, og satt
að segja farmst mér botninn í
einu vetfangi detta úr allri
minni tilveru. Skal'linn var ekki
lengur á sínum stað eða að
minnsta kosti var hann ekki eins
og hann átti að vera. I stað
hans var komin einhver mjúk,
en köld iðandi kös. Ég hélt, að
ég væri að verða brjálaður. Ég
þaut fram í bað, kveikti Ijós og
hoirfði í spegilinn. Og í fyrsta
skipti á ævinni trúði ég ekki
mínum eigin augumí bókstalflegri
merkingu. Ég var ekki lengur
sköllóttur, svo mikið er vist. I
fljótu bragði virtist vera kom-
ið heilmikið hár á skallann. En
þetta er ekki neitt venjulegt
hár. Þetta voru iðandi ormar,
sem höfðu sprottið upp úr höfð-
inu á mér. Þeir voru langir og
mjóir, gulgrænir á litinn- Þeir
voru aldrei kyrrir, og það var
eins og öll ormakösin hreyfði
sig í takt og eins og bylgjur
færu um hana alla. Ég, sleppti
mér alveg í fyrstu, þegar ég sá
þetta. Ég held að ég hafi rekið
upp öskur af skelfingu. Svo þreif
ég handfylli mína af ormakös-
inni og sleit þá upp. Það var
sárt, en ég, hugsaði nú lítið um
það á þessari stundu. Ég fleygði
þessum. ormahóp á gólfið í bað-
herberginu- Þeir lágu þar iðandi
í nokkrar minútur, en svo dró
af þeim, og þeir voru auðsjáan-
lega dauðir. Svo varð mér litið
aftur í spegilinn. Þar sem ég
hafði slitið ormana upp voru
nýir ormar að vaxa upp úr höfð-
inu. Ég sá, að eftir nokkrar min-
útur mundu þeir vera orðnir
cins langir og hinir, sem eftir
höfðu orðið. Sem sagt, höfuðið
á mér var þakið lifandi, ógeðs-
lcgum ormum, sem spruttu jafn-
harðan upp, ef þeir voru slitn-
ir upp. Það var bara minn
gamli hárkragi fyrir ofan vang-
ana og í hnakkanum, sem var
venjulegt hár- Hit var allt orm-
ar.
Þegar þessi ósköp dundu yfir
mig var skelfingin slík, að ég
gat í fyrstu ekki hugsað neina
skýra hugsun. Svo tók ég mig
saman. Ég klæddi mig í skyndi,
fór út í bílinn minn og ók rak-
leiðis til heimilislæknisins míns.
Ég setti hatt á höfuðið, en und-
ir honum fann ég ormana kríka.
Læknirinn var úrillur, þegar ég
vakti hann svona snemma morg-
uns- En þegar hann virti mig
fyrir sér sá hann, að eitthvað
mundi vera á seiði. Ég var ekki
að tvínóra neitt við erindið, en
tók ofan hattinn og sagði „Sjáðu,
hvað er komið á höfuðið á mér“.
Ég held, að hann hafi fyrst
haldið, að ég væri kominn með
hárkollu og ætlað að fara að
hlæja, en brosið á honum stirn-
aði fljótlega og í staðinn kom
undrunar- og skelfingarsvipur.
Hann snerti ormabenduna snöggv-
ast með hendinni, en dró hana
eldsnöggt til baka eins og hann
hefði brennt sig. „Þetta getur
ekki verið" stamaði hann „þetta
er á móti náttúruöflunum". Svo
sagði ég honum upp alla söguna
um eau de miracle. Læknirinn
var eins og brotinn maður á einu
vetfangi var fótunum kippt und-
an hans sjálfglöðu efnisihyggju,
sem þykist hafa ráðið allar ráð-
gátur tilverunnar og eiga svör
á reiðum höndum við öllu. Og
hann sagðist ekki geta hugsað
sér, að læknavísindi nútímans
gætu veitt mér neina hjálp. Þetta
fj'rirbæri væri hreinlega fyrir
utan þeirra svið. — Síðan hef
ég lokað mig inni og ekki haft
tal af neinni manneskju. Þegar
ég lít í spegilinn sýnast mér
ormamir alltaf vera heldur að
lengjast, þeir virðast kunna vel
við sig á höfðinu á mér og dafna
vel. Og aldrei á ævinni hef ég
saknað nokkurs hlutar eins og
ég sakna nú skallans míns, gamla
og góða.
Mysticus.
PRESSAN
Mánudagur 7. júli 1969.
blaðsins hefur verið nokkuð í
stíl við Alþýðublaðið, en þó ekki
úr hófi, en blaðamennska er nú,
víðast um heim, rekin í þessu
formi. Islenzkir blaðalesendur
hafa ætið haft rangar hugmynd-
ir um eðli blaðamennskunnar
sem slfkar, en „sensasjón" blaða-
mennska, ef rekin í hófi, hleyp-
ir miklu meira lífi og fjöri f
blöðin, en hin „hugsandi pressa‘‘
— dádýrin, sem eilíft eru undir
þumli pólitísku aflanna, þröng-
sýn og hikandi. Sem betur fer,
hefur sá leiði vani blaðamanna
Vísis, að tala ætíð í minnkandi
orðum um sjálfa sig smbr-
„blaðasnápur" og önnur álíka
orðtæki að mestu hætt. Eðli
blaðamennskunnar er, þegar á
allt er litið, að birta fréttir,
góðar eða vondar eftir aðstæð-
um, en ekki að skapa fréttimar.
Um það sér sá eða þeir, sem til
umræðu eru hverju sinni.
Ef borin eru saman íslenzku
dagblöðin og t.d. brezku, þýzku
eða bandarísku blöðin, svo þau
ítölsku séu ekki nefnd, þá sézt
fljótlega, að íslenzk blöð, bæði
dag- og vikublöð, eru miklu
„hreinni" og æsingarminni en
þau erlendu- Kynmök, skilnaðir,
ástarævintýri og framhjáhöld
einstaklinga hafa enn ekki séð
dagsins ljós í íslenzkum blöðum
hvort heldur viku- eða dag blöð-
um. Þama skeikar íslenzkum al-
menningi vegna þekkingarleysis
síns er hann dæmir um sensjónal
blaðamennsku í sama mund og
hann dæmir gulu blaðamennsk-
una, sem hrærist i persónulegu
lífi þekktra einstaklinga á al-
þjóða vetvangi.
Islendingar hafa þann eigin-
leika að vera nokkuð dómharð-
ir, en hvað mætti sú þjóð, sem
er talin a.m.k. 45% óskilgetin
segja, ef blöðin, hvort heldur
dag- eða vikublöð, hæfu upp
þann sið að „reportera“ allt það,
sem hér á sér stað í þeim efn-
um — húllumhæ . . .
KAUPMENN!
Látið Mánudaqsblaðið
kynna neytndum vörur
þœr sem þið hafið á
boðstólum.