Mánudagsblaðið - 04.08.1969, Blaðsíða 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 4. ágúst 1969
Ritstjóri og ábyrgðarmaSur: Agnar Bogason.
Símar ritstjórnar: 13496 og 13975. Auglýsingasími: 13496.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Hvíld £rá Kennedy-um
Fátt heíur vakið meiri athygli, en mál Edwards
Kennedys, öldungadeildarmanns. Þykir nú séð, að
þótt hann ætli ekki að draga sig í hlé, þá eru litlir
möguleikar á að hann nái forsetaframboði. Raunar
hafa margir málsmetandi menn löngum verið því
andvígir, að þessi síðasti Kennedy yrði áhrifamaður
í heimsstjórnmálum, því margir eru orðnir leiðir á
því æði og ofsatrú, sem umleikið hefur stjórnmála-
feril Kennedyanna.
Kennedy forseti rétt náði kosningu með einum
minnsta meirihluta atkvæða, sem um getur í sögu
Bandaríkjanna, er hann sigraði Nixon. Æska og
lífsþróttur hins unga forseta féll í góðan jarðveg,
þótt sumum þætti þar gæta nokkurs unggæðings-
háttar. Fáir forsetar hafa fengið annan eins böggul
vandamála í fangið og varaforseti hans eftir að
Kennedy var drepinn. Ekki var þar aðeins ófarir
þeirra í Víetnam, sem sýnilega var að verða að
þeim snjóbolta, sem sífellt hlaut að aukast og magn-
ast. I viðbót voru svo innanlandsmálin, kynþátta-
misferli og almennur órói, er skapaðist e.inna helzt
af of skyndilegri umbótaþörf Kennedys. Bandaríkja-
menn sjálfir þ.e. minnihluta kynþættir, þoldu ekki
„frelsið" og síðan hafa þar geysað óhemjulegar ó-
eirðir, manndráp, brennur, og verðmætasóun, en
lítið sem ekkert áþreifanlegt hefur gerzt í mannúð-
armálum þar.
Róbert Kennedy, sem féll fyrir byssukúlu á hót-
eli í Los Angeles, reyndi að feta í fótspor bróður
síns og bæði naut hans og galt. Róbert var svo
heppinn, að hann barðist fyrir útnefningu þegar
Kennedyæðið var upp á sitt bezta, og skírskotaði
einna mest til svertingja og annarra 2.-ílokks borg-
ara, eins og þeir kalla sig. Vera má, að hann hefði
hlotið útnefningu flokksins, en hann hóf seint kosn-
ingabaráttuna.
Það fór einna minnst fyrir Edward Kennedy a.
m. k. opinberlega. Fjölskylduraunir hans eru sagð-
ar hafa gert hann drykkfelldann og telja sum am-
erísku blöðin persónulegt líf hans ekki hafa verið
til' fyrirmyndar. En hvað um það. Kennedy sýndi á
Örlagastundu, að honum er vart ætlandi að halda
um stýrisvölínn vestra er til stórátaka og skyndr
ákvarðana kemur. Til þess virðist hann of veikgeðja
og óöruggur í framkomu.
Það má gjarnan hvíla heiminn um stund og lifa
þá tíma, sem enginn af Kennedy-ættinni nýtur
valda. Þeir hafa komið af stað of miklu umróti án
þess að þjóð þeirra gæti ráðið við það og beint því
inn á réttar brautir. Það er gott að vera umbóta-
samur, en það er líka vont að hleypa af stað því
fljóti, sem síðan drekkir umbótunum.
Þeir, sem viliei koma
greinum og öðru efni
í Mónudagsblaðið
hafi sambond við
ritstgéra eigi siðar en
miðvikudag nœstan á
undan útkomudegi.
KAKALI skrifar:
IHREINSKILNI SAGT
Hundar og hundavinir — Heímskir og auð-
sveipir — Hitamál í höfuðstaðnum — Aukin
réttindi hunda — Börn og hundsbit — Illgjörn
kvikindi — Hænan hans Steins Steinars — Að
leita trausts — Sundurlausir þankar um húsdýr,
konur og aðrar vitsmunaverur.
Bf dæma má eftir skrifum
Moggans, þá er stór hluti les-
enda hans og sikríbenta, þeirr-
ar skoðunar aö hundar megi
aðeins bíta sveiitamenn og
börn þeirra. Kópavogsbörnih
skulu sleppa, svo ekki sé tal-
að uim þau reykvískiu.
Þjóðin heiEur fengið nýtt á-
hugamál. Fyrir sikömmu gekk
afiJt út á það, að bjarga börn-
unum í Biafra, en nú er svo
komið að flokkadrættir hefj-
ast um hundaihald. Rakkinn í
íslenzku þjóðfélagi er margur.
Fyrir allmörgum ámim, þeigar
allt var að ,,fara í hundaina“
fundu þingimienn ekki annað
meira starf aðkallandi í þing-
sölum en „friðun rjúpunnar".
Urðu af því harðar og hláleg-
ar deilur og veitti ýmsum
betur.
Nú hefur þjóðin skipzt í
tvær vopnaðar aindstæður,
hundavini og hundahatara, en
stríðsvettvangurinn er Mogg-
inn. Það er sko ekki rauna.
laust að lifa í landinu, ef taKa
á þátt í hin-um merkustu mál-
uim sem þjóðin ræðir. Þetta er
eitt a.f einkennum stnáborg-
araþjóðfélags og ekki raett af
minni hita en réttlætisimál
svertingja og skólamál ts-
lendinga, enda maklegt, að
hundurinn skipi ekiki lægri
sess en mannskepnan í vei-
ferðarþjóðfélagi. Allir eiga að
vera jafnir, hvort heldur fer-
fæliliii'gar eða tvífætlingar og
satt bezt sagt, þé verður vart
séður nokikur munur á þess-
um vitstmunaskepnum hér á
landi, ef dæma mó eftir þvi
róti, sem þessi mál hafa vaid-
ið í tilfinningalífi manna hér
heima. Kerling ein kom nð
máli við okkur og tjáði okkur
þá stórmerkilegu staðreynd,
að hún hefði átt hvolp í æsku
sinni. Hvolpskvikindið var
halt, stakik við á afturlöpp og
ýlfraði jafnan ef ókunnuga
bar að garði. Bónda leiddust
þessir hundasiðir og hafði við
oi'ð að síkjóta kvikindið. Brá
þá svo við, að hunduri-nn af-
heltist, hættí að jfilfra ogkunni
Fraimlhalld á síðu 5
HF OLGERÐIN EGILL SKALLAGRIMSSON