Mánudagsblaðið - 11.08.1969, Blaðsíða 8

úr EINU
u
Helgi Sæm. í útvarpinu — Föstudagsgreinin umdeilda —
Ráðherrar í sumarfríi — Fjallaferðir útlendinga — Grímseyjar-
hneykslið — Yrkir Tómas betur? — Púlli og stúlkan siðvanda
Æ, Æ, ER HANN Helgi okkar Sæmundsson, ekki orðinn ein-
um of fjölfróður í útvarpsþáttum sínum? Það er gott að geta
sagt mikið, en Helgi virðist orðinn nokkuð einhliða í þessum
þáttum, skortir all-mikið upp á að á hann sé hlustað af sama
áhuga og áður. Hressilegir útvarpsþættir, eins og þátturinn
hans Sverris Hermannssonar hér á dögunum eru útvarpinu
hin mesta nauðsyn.
OG TALANDI um þátt Sverris. Margir hafa orðið mjög
hneykslaðir yfir föstudagsgrein Þorsteins Thorarensen um
Kennedy-slysið. Telja þeir að þar hafi Þorsteinn gengið of
langt, og telja sumir, að grein þessi sé með eindæmum hörð
og rætnisleg í garð Kennedys. Greinin var að vísu ,,öðruvísi“
en sér sjást daglega, en þó ekki slík, að nauðsynlegt sé að
hneykslast, því greinin var í sjálfu sér næsta hógvær, ef
hún er borin saman við sumt það, sem önnur blöð út í hinum
stóra heimi hafa birt um þetta umtalaða slys.
ÞAÐ ER NÚ víst að komast í tízku að ferðast með ,,12-far
þega“ skipum Eimskipafélags íslands, einkum meðal heldri
manna. Gylfi Þ. Gíslason reið á vaðið er hann eyddi sumar-
fríi sínu í slíkri ágætisferð, enda er aðbúnaður hinn bezti og
enginn ófriður eins og stundum vill verða á fjölmennari far-
þegaskipum. Nú heyrist, að þeir ráðherrarnir Jóhann Hafstein
og Eggert Þorsteinsson, Oddur í Glæsi og enn fleiri stórmenni
ætli bráðlega í slíkan sumartúr, þar sem þeim auðnast algjör
hvíld frá ys og þys daglegra starfa. Þó fékkst ekki þessi ,,frétt“
staðfest.
FLÆKINGUR útlendinga í óbyggðir er orðinn mjög almennur
og oft eru slíkar ferðir farnar af alltof mikilli óforsjálni. Hefur
orðið að senda leitarflokka og björgunarsveitir til að koma
þessu fólki úr ógöngum og kostar það bæði tíma og peninga.
svo ekki sé rætt um ef slys ber að höndum. Ferðaskrifstofur
vita nær alltaf um þessa hópa og ættu þær að gera fólki þessu
Ijóst, að allt er tryggara en íslenzkt veðurfar og betra að vera
við ölu búinn í óbyggðum. Svona flan er ekki til fagnaðar og
minnir helzt á hinar árlegu ógöngur sem hendir rjúpnaskyttur
okkar um veiðitímann.
UNDARLEGT ER, að ekkert heyrist meira varðandi skemmdir
þær, sem urðu á varnargarðinum i Grímsey, en hann var bygð-
ur í trássi við skoðun þeirra manna, er bezt þekkja til á eynni.
Stórkostlegt tjón varð á mannvirkjum, en enginn hefur enn
verið dreginn til ábyrgðar. Það góðra gjalda vert, að kenna
íslenzkri náttúru um þau mistök er henda mannanna verk,
en ýmsir telja að skemmdir þessar hefðu ekki orðið ef garður-
inn hefði verið staðsettur þar sem ..innfæddir" óskuðu.
ÞEIR Þórður Albertsson og Tómas skáld Guðmundsson hitt-
ust yfir kaffibolla á Hótel Borg. Var þeim kunningjum margt til
hjals, enda gömul vinátta milli þeirra. Er þeir höfðu spurzt
almennra tíðinda segir Þórður: „Yrkir þú alltaf jafnvel Tómas
minn?“
,,Já, og því betur sem fleiri fást við Ijóðasmíðar" svaraði
Tómas glottandi.
PÚLLI heitinn (Páll Jónsson) var rólyndismaður, rasaði ekki
um ráð fram, en tók lífinu almennt með fílósófískri rósemi.
Ekki var Púlli ýkja mikið upp á kvenhöndina, en þurfti þó sitt
þegar svo bar undir. Eitt sinn hafði Púlla tekizt að koma konu-
kind upp á herbergi sitt á Borginni (Þetta var áður en hótel-
stjórar gerðust vakthundar siðferðisins) og leitaði mjög eftir
ástum. Hófst ástleitni Púlla; um klukkan 10 að kvöldi en hvorki
gekk né rak, enda konan siðprúð. Hurð var í hálfa gátt, því
Púlli taldi það engan vansa þótt samgestir hans vissu af at-
ferlinu. Klukkan fjögur um nóttina, eftir margar en árangurs-
litlar tilraunir heyrðu nærstaddir að Púlli sagði stundarhátt:
„Ef þú ekki ferð að gefa þig — þá er ég bara hættur".
SJÓN
VflRP
Sjónvarpið lióf aftur störf um
síðustu helgi og minnti einna helzt
á sjúkling, sem farið hefur of
snemma á fætur og slegið niður.
-msir héldu að eftir að sjónvarp-
inu hafði farið hrakandi viku frá
viku, þá hefðu forráðamenn þess
reynt eitthvað að bæta fyrir sér í
hinu ótilhlíðilega fríi, sem stofn-
unin tók sér. Nei, ónei, eina sjá-
anlega framförin var sú, að Markús
Or.n Antonsson, trónaði nú spán-
nýju „mustachia" í stíl við mexi-
Apollo-myndin var góð svo
kanska bandittos frá fyrri öldum.
langt sem liún náði, en álnigi var
orðin almennt lítill eftir „innhlaup"
sjónvarpsins mitt í fríinu. Þessi
endursýning vakti því litla athygli.
Myndin um sambúð Svía og blá-
manna, var eins og búast mátti við,
ekki annað en lélegt og ákaflega
barnalegt própaganda fyrir kyn-
þáttagælur Svía. Kitt-kötturinn,
sem frægust er af því að svívirða
forsetafrú Bandaríkjanna, rjúka til
Hollywood síðan og setja melluljós
í glugga sína eins og bandaríska og
evrópska pressan sagði frá, var
meðal „hugsuða" í myndinni svo
ekki sé nefnd önnur blökkukona
frá Afríku. Einn af aðalfyrirsvars-
mönnum Svía var einhverskonar
götusali, afgömul kerling en in á
milli töluðu svo svartir listamenn.
Vælið í þeim má lesa og heyra hvar
vetna í USA en á sjálf vandamálið
var lítið sem ekkert minnzt. Það
eina jákvæða heyrðist í lok þáttar-
ins, þegar Svíinn sagði, að gallinn
væri sá hjá Svíum og öðrum mann
Almenn vonbrigði —
Dagskráin versnar —
Blaðamenn og Svíar —
Fréttir og
sjúkraflutningar —
Vignir og
kartöflusjeffinn —
Hroðalegar ófarir —
vinum í Skandinavíu, að þeir
þekktu ekki vandamáiið, skildu það
ekki, en væru ætíð viðbúnir að
gagnrýna aðrar þjóðir og „kenna
þeim ráð". Satt bezt sagt, þá má
telja víst, að engar þjóðir myndu
taka þessum blámönnum verr cn
einmitt Norðurlandabúar, ef þeir
fiyttust þangað að ráði.
★
Fréttir voru í vikunni frámuna-
lega lélegar þótt ekki skorti við-
burðina. Mikill hluti frétamynda
Framhald á 6. síðu.
STAÐREYNDIR — sem ekki mega gleymast: (33)
FYRSTIL ÝDRÆÐISLEGI
HEIMSFRIDURINN
Samningsbundið lýðræði — Vanrækt veizluhöld — Safn
merkt „Versailles" — Fráleit hugmynd — „Hlutlaust réttlæti“
— Hrikalegur dauðadómur — Frumherjar lýðræðisins —
„Auk landamæraákvarðan-
ana í París, sem vöktu eðlilega
og réttmæta reiði, komu önnur
og ekki síður gremjulcg atvik
til. Þeirra herfilegust voru hin-
ar fáránlegu skaðabótakröfur,
hinir einhliða afvopnunarskil-
málar og hið alræmda ákvæði
um „sekt“. Afleiðingin af þess-
um ákvörðunum samanlögðum
varð sú, að sigurvegurunum frá
1919 mistókst að semja viðun-
andi frið við hina sigruðu
fjandmenn sína“.
— Frank H. Sim'onds, Litt.
D./Brooks Emeny, Ph. D.: THE
GREAT POWERS IN WORLD
POLITICS (American Books
Company New York—Cincinn-
ati — Ohicago, 1939, bls. 187.
Minnast ber merkisatburða
Sá siður að halda upp á af-
mæli manna, fyrirtækja og stofn-
ana af hinu sundurleitasta tagi,
og minnast liðinna atburða og at-
hyglisverðra tímamóta með marg-
víslegum hætti, hefir mjög far-
ið i vöxt á undanförnum árum-
Þessi venja er óefað að mörgu
leyti gagnleg og getur oft verið
bæði skemmtileg og nauðsynleg,
sénstaklega ef tilefnið er notað til
þesis að draga rétta lærdóma af
viðburðunum, ýmist til hvatning-
ar eða varnaðar. Hi'tt verður aif't-
ur á móti að hafa ríkt í huga, að
slíkar siðvenjur má ekki oftíðka.
Þá getur hæglega svo farið að
hinir merkari atburðir hverfi í
skugga hinna ómerkilegri, eins og
t-d. henti aðalmálgagn fjölmenn-
asta vinstri'flokksins á íslandi,
,.Morgúnblaðið“, þegar það
gleymdi Þjóðfundinum 1851, en
helgaði sig þess í stað óskiptri
hrifningarvímu í ti'lefni aff 50 ára
afmæli spilavítis í Monte Carlo-
Ek'ki sýnist heldur vera nein sér-
stök ástæða til almennrar þjóð-
hátíðar þó að Hundahreinsunar-
mannasamband Suður-Þingeyjar-
sýslu minnist tíu ára starfsemi
sinnar, 25 ár séu liðin síðan bíl-
sjúku betlilýðveldi upp við Norð-
urpól var timbrað saman að
fengnu leyfi tveggja setuliða, sem
höfðu bannað slíka „frelsisibar-
áttu“ tveimur árum áður, eða að
veizluhalda- og fterðalaigaklúbbur
lýðræðislegra uppskafniniga eins
og NATO hafi háð 20 ára bar-
áttu við sitt eigið úrræðaleysi-
Slíkar og þvílíkar tiltektir leiða
hversdagslegan óhrjáleik hluitað-
eigaindi dvergsálna enn betur i
ljós en ella, sem að vísu alls ekki
ber að vanmeta, en er þó alger
óþanfi samt, og verða auk þess
oft til þess að hégóminn verður
fyrirferðarmeiri en heppilegt hlýt-
ur að verða andlegum heilbrigðis-
háttum. Hins vegar er sjálfsagt
að rifja upp og minnast liðinna
merkisaitburða við tilteikifi, af-
mörkuð tímamót í ljósi Ifenginn-
ar reynslu, með efitirminnilegum
hætti, t-d. Versailles-saminingsins.
FramihalLd á 7. síðu.
„LJIÍF OG MILD“
Reykið