Mánudagsblaðið - 18.08.1969, Blaðsíða 8

úr EINU
Tveir rútubílstjórar hittust á snyrtiherbergi á Blönduósi,
þvoðu sér og losuðu sig við ryk ferðalagsins. Á snyrtiherberg-
inu voru nýtízku handþurrkur úr bréfi í kassa, en þannig er
um búið, að þegar ein þurrka er slitin úr kassanum kemur
önnur „automatískt“ út. Annar bilstjórinn þó hendur sínar og
þerrði en beið eftir hinum, því að þeir ætluðu að matast sam-
an. Svo vildi til, að þegar seinni bílstjórinn ætlaði að taka til
þurrku sinnar, kom hún ekki út úr kassanum. Þá varð bílstjór-
anum að orði:
„Nú, þetta er eins og Mánudagsblaðið. Kemur ekki út nema
endrum og eins“.
Sólarleysið í sumar er orðið mikið umræðu- og kvörtunar-
efni í Reykjavík. Þótt útlendingar búizt ekki við miklu sólar-
fari hér uppi á ísiandi, þá getur þeim líka brugðið. Um daginn
stóðu tveir ferðamenn, sem hér höfðu dvalizt um hálfsmánað-
arbil, utan við Hótel Borg þegar sólin, öllum að óvörum braust
úr skýjum. Þá sagði annar:
„Nú, hún er þarna ennþá, blessað skinnið“.
Flosi Ólafsson, leikari og leikstjóri, er allra manna gaman-
samastur og gerir sér engan mannamun þegar kímni á í hlut.
Á sumrum er Flosi hestamaður að Laugarvatni og ferðast með
gesti á hestum að Gullfossi og Geysi og viðar um nágrenni
sumarhótelsins. Flosi kom heim til sín í höfuðborgina í fríi,
og vildi Lilja, kona hans gera honum dálítinn dagamun og
bakaði jólaköku til að gæða maka sínum á með. Flosi bragð-
aði kaffibrauð konu sinnar, leit á hana um stund, en mælti
síðan:
„Heyrðu elskan, þessi jólakaka á áreiðanlega eftir að valda
byltingu í sementsframleiðslunni“.
Kokkarnir í Grillinu á Hótel Sögu, virðast nú orðnir sérfræð-
ingar í að kveikja í kokkhúsi sínu, en samkvæmt frásögn hó-
telstjórans, er starfsliðið á 8. hæð hússins orðið einskonar
sérfræðingar í slökkviliðsmálum. Nýlega varð eldur laus í ein-
um potti þar efra, en þjónar og kokkar brugðu skjótt við og
breiddu asbest-dúk yfir eldinn svo ekki varð skaði að. Það
skrítna er, að gestir eru ekki þjónustufólki óvanari slíkum at-
burðum, en sátu sem fastast meðan á þessari einstöku leik-
fimi starfsfólksins stóð.
Getur það verið, að íslenzkir kaupmenn selji of ódýrt? Okk-
ur hefur verið bent á, að lopapeysur séu seldar í búðum hér
fyrir lágt verð, svo lágt, að erlendir gestir verða undrun slegn-
ir. Tjáði oss gestur, að slíkar peysur mætti vel selja fyrir allt
að $30, en meðalverðið hér mun vera um $10—12. Það þykir
aðalsmerki í öllum ferðamannalöndum að plokka túrista sem
mest og undarlegt, að íslenzkir kaupsýslumenn skuli þar vera
að dragast afturúr.
„Pop“-músikkantar gerast nú ærið umsvifamiklir og lauk
síðustu skemmtan þeirra með handalögmálum í kaffihúsi í
Reykjavík. Þessir guttar eru sjálfsagt snillingar í iðn sinni, en
nokkuð þykja þeir nú uppþotssamir og miklir af sér. Þótt þeir
séu vinsælir, þá er þeim enn engin vorkun að sýna almenna
mannasiði og ætti að vera óþarfi fyrir dyraverði að lenda í
handalögmálum við þá.
Mánudagur 18. ágúst 1969
Playboy-Hefner
í hjúskapar-
hugleiðingum?
Hcfncr og Barbara
Jæja ungkarlar, þá hefur vinur
ykkar Hugh Hefner, útgefandi
hins vinsæla mánaðarrits, Play-
boy (sjá lcikfangið okkar) svikið
ykkur og horfið frá gjálífislilfnaði
sínum og fest sér konuefni — hér
um bil. Meistari Hefner, 43 ára,
Iýsti yfir fyrir skömmu, að hann
hefði fundið ástina í Barböru
Benton, 19 ára skólastúlku, sem
flikkaði upp á forsíðu Playboys í
júlí-heftinu, og er, nú þegar að-
alstjarnan í nýrri kvikmynd
„What‘s a nice girl like you do-
ing in a busincss like this?“
„Þetta er í fyrsta skipti, scm ég
hefi vcrið ástfanginn" sagði
Ilefner í Rómaborg „ég hefi fund-
ið það sem ég var að leita að í
öðrum konum. Frískleika og sak-
leysi.“
„Hefurðu beðið hennar?‘‘ spurðu
forvitnir blaðamenn. „Ekki enn-
þá — kannske seinna“ svaraði
Hefner, en á milli þeirra er „al-
varlegt samband“. „Myndirðu
segja já, ef hann bæði þín?“
spurðu fréUtamenn Barböru. En
hún svaraði brosandi — „Það
væri gaman að hryggbrjóta hann“.
Hefner, sem Icikið hefur
sér með fögrum konum og
brjóstamiklum, strauk hendur,
hné og hár hinnar þögulu bros-
andi dökkhærðu stúlku — af ein-
skærri ást.
■■■ ■ ■ ■■
BLAÐIÐ KOSTAR
KR. 20.00 Í ÚTSÖLU.
YKKAR ER GRÓÐINN
— OKKAR ÁNÆGJAN
STAÐREYNDIR — sem ekki mega gleymast:
(34)
861,100 lausar stöður í af-
ganginum af 3. rfki Hitiers
pr. 31. jiílí 1969!
— Beitt Iagvopn — Styrlcur skjöldur — Lýðræðis-
Iegur leyndardómur — 4.210.500.000.000 mörk —
Hungraðir úlfar — „Glæpir" Hitlers í tonnatali —
Árangur starfs kapítalisma — Varnarstríð Iýðræðis
— Vinna, vinna — við hvers manns hæfi.
„Þar sem fleslir lestir veila
þó í byrjuninni að minsta kosti
vissa tálgleði, þá kveikir öf-
undartilfinningin vanlíðan
þegar í upphafi. Og reyndar
cr öfundin alveg sérsiaklega
algeng ástríða á lýðræðistím-
um eins og þeim, sem nú
standa yfir. Öteljandi geðvild-
ir, er við litskryttum í hugum
okkar sem réttlætistilfinningu,
cru í raun og sannleika gegn-
sýrðar öfundarinnblæstri“-
— prof. Wi'lhelm Roscher
(1817-1894), þýzkur hagvís-
indamaður: GEISTLICHE
GEDANKEN EINES NATIO-
NALÖKONOMEN, Drasden —
1895, bls- 57.
ASKAPAÐAR ASTRÍÐUR-
Það hefir eiginlega alltaf leg-
ið ljóst fyrir flestum glögg-
skyggnum mönnum, að lygin hafi
jafnan verið beittasta lagvopn
lýðræðisins —- og svikin þess
styrkasti skjöldur. Ekki heifir
heldur þurft neinn sérstakan
gáfnagarp til þass - að uppgötva
þá auigljósu staðreynd, að öfund-
sýkin hefir jafnlengi verið með
auðugustu aflvökum þess, ef. ekki
beinlínis primus motor, aðalafl-
vél. Þeta verður þegar auðskilið
m.a. alf því, að höfuðinntak þess
er jöfnunarkenningin, en mér vit-
anlega- hefir engiirm, sem mar-k
er takandi á, dregið í efa, að ein-
mitt hún væri eðlislægus-t þeim
þjóðfélagsþegn-um, er minnst hafa
til bru-n-ns að b-era,-hvort heldur
er í andlegum, siðgæðislegum eða
veraldlegum efnum. Enginn, sem
treystir á mátt sinn og megi-n,
getu sína, vilja og þor til þess að
sigra í hinum óu-mflýjanlegu á-
tökum við erfiðleika lálfsbará-tt-
un-n-ar, k-relfSt (út- eða niður-)
jöfnunar. Aðeins þeir, sem óttast
að lúta í lægra haldi eða eru
uijdirmálsfólk, krefjast hennar
sem al ls-herj arreglu, ■ og athuga þá
vitanlega ekki, freikar en íslenzk-
ir „stjórnmála-menn", að afikoma
„ihinna lægst launuðu" er aiIILtaf
og undantekningarlaust komin
undir atgehfi og. atorku og at-
haf-nasemi Dg athafna-frfelsi „hinna
hærra launuðu" Haldi einhver
öðru fram, þá vantar þann hi-nn
sama aðeins breiðholtsatkvæði-
Hinir mikilhæfari láta sér nægja
jafnrétti, sem er lögfræðilegt hug-
tak, og á ekkert skyl-t við jalfn-
aðarmennsiku í hinni lýðræðis-
leg-u my-n-d sinni.
„Það væri undrunarefni, ef
hin Iýðræðislega stjórnmála-
barátta neitaði sér nokkurn
tíma um að nolfæra sér öf-
undarrástríðuna. En notagildi
hennar liggur þegar í því, að
yfirleitt nægir að hcita hinum
öfundhaldna töku eða cyði-
legginugu verðmætis í eigu
annarra, án þess að gcta eða
jafnvcl aö þurfa að staðhæfa,
að honum hlotnist nokkrar
hagsbætur í leiðinni".
— Prof. Helmu-t Schoeck: DER
NEID (Verlag Karl Albert,
Freiburg/Múnchen 1966), bls.
223-
ÓRÆKIR VITNISBURÐIR.
Sá lífsþróttur, sem lýðræðið
hefir löngum sótt í öfundsýk-
ina, hefir orðið mörgum mæt-
ustu mönnurn hugvísindanna
(Schopenhauer, Nietzsche, Schel-
er, Bu-rckhardt, Raiga og, ef mig
misminnir ekki, einnig Kierke-
gaard) ytf-rið umlhugsunaref-ni, er
þeir hafa gert ítarleg skil, og
jafnvel Bertrand Russell, eitt af
átrúnaðargoðum hei-mslýðræðisins
um á-rabil, kemst elcki hjá að
jáita: „Öfund er undirstaða lýð-
ræðis . . . Með öruggrí vissu
má telja, að 1 ýðræðishreyfingin
í gnsku nkjunum hafi að öllu
leyti átt rætur sínar að rekja til
þessarar ástríðu, og það sama á
við, að því er nútímalýðræði varð-
ar“. („The Conquest of Happi-
ness“, 1, 6.).
Það þarf því ek'ki að vekja
neina furðu þó að jafn veiga-
mikil onkuelfa leiti útrásar í fleiru
en kosningum, morgunbleðsku,
verkföllum og borgarastyrjöldum.
Enda þótt allir sagnfræðingar séu
ekki sammála um það, að þær
tvær lýðræðisiheimsstyrjaldir,
sem hafa geisað á fyrri hluta
þéssarar aldar, séu að miklu leyti
ávöxtur af öfunds-ýki lýðræðis-
ríkjanna út alf velgengni Þýzka-
lands undir stjórn Bis-marcks,
Wilhelms II. og Adolf Hitlers, þá
hefir það aldrei verið neitt úr-
slitaágreiningsefni, að orsakanna
sé ekki sízt að leita þar. Tilefn-
in til þeirrar öfundsýki voru fjöl-
mörg ei-n-s og öllum er kunnuigt
í bæði skiptin, en tvímælalaust
hefir þó ,;sölt“ Hitlers verið sárs-
aukafyllra bein í koki, þó að
langur vegur sé hins vegar frá
því, að þeir Bismarck og Wil-
helm II. hafi verið „saiklausir".
Það liggu-r vitanlega í augurn
uppi, að hin skjóta og krafta-
v erka kennda efnahagsendu rrei s n
Þyzk-alands á aðeins sex áru-m
uindir stjórn Hitlers og kappa
hans, hlýtur að hafa valdið lýð-
ræðissinnum nær óbæriiegum sál-
arpíslu-m. Með Versaiiles-samn-
ingnum, burðarstoð hi-ns fyrs-ta
lýðræðislega heims-friðar, töldu
sig halfa „tryggt lýðræðinu heim-
inn“ og gengið þannig frá m-ál-
um að öðru leyti, að hinir sigr-
uðu ættu sér ekki hina minnstu
viðreisnarvon framar- Það áttu
Framhald á .7. síðu.
I