Mánudagsblaðið - 08.09.1969, Blaðsíða 8

Allt úr skemmtistöðum
STÆLT — LOGIÐ — LÁNAÐ
ÁTTATÍU og sex ára gamall maður varð að almennu umræðu-
efni vegna þess, að hann hafði nýlega gifzt 19 ára stúlku,
voða kroppi. Dag einn haltraði hann á barinn, til að ræða við
vinina, en þeir ruku þegar upp og buðu honum upp á hvern
sjússinn á fætur öðrum, til þess að hann myndi losa um
tunguræturnar og segja þeim frá brúðkaupsnóttinni. Karl lét
ekki á sér standa og byrjaði frásögnina: „Yngsti sonur minn
bar mig upp í svefnherbergi og lagði mig í rúmið hjá seiðandi
konunni minni", sagði hann. ,,Við eyddum nóttinni saman, en
síðan komu þrír synir mínir og báru mig úr rúminu". Félagarnir
urðu hvumsa við og spurði hvemig á því stæði, að þrír synir
hans hefðu borið hann út þegar ekki þurfti nema einn að bera
hann inn?
Það var stolt í svip gamla mannsins þegar hann svaraði:
„Ég streyttist eins og Ijón á móti þeim".
OG TALANDI um bardaga: Mímisbar Sögu og Vikingasalur
Loftleiða eru nú aðal stríðsvellirnir um helgar, og má vart á
milli sjá hverjum veitir betur. Það er áberandi segir starfsfólk-
ið, að kvenfólkið er í miklum meiri hluta á báðum stöðum og
milli þeirra stendur stríðið fremur en karlmanna, sem pikka
það upp að vilja í slúttið. Fráskildar og ekkjur eru þar áber-
andi, en einstaka grúppur kvenna, sem eiga menn sína fjar-
verandi koma þar til að láta sjá sig og sjá aðra.
EINN AF betri borgurum okkar, sem er líkamlegur væskill,
þróttlaus og uppburðarlaus, hafði konu sína grunaða um
græsku. Dag einn kom hann óvenju snemma heim úrvinnunni
og sá ókennda regnhlíf í fatahenginu, ásamt hatti, en kon-
una siná á lergubekknum í fangi ókunns manns. Trylltur af
hafndarhug, greip hann regnhlífina, braut hana í sundur á
hné sér og hrópaði:
,,Hafðu þetta helvískur og ég vona að það komi ausandi
rigning".
SÍMINN HRINGDI um miðnæti og æst rödd ungrar konu
hrópaði: Það eru tveir ungir menn að reyna að brjótast inn um
gluggann hjá mér hér í Breiðholtinu".
,,Kona góð, þetta erekki lögreglustöðin, þetta er slökkvilið-
ið", svaraði maðurinn.
,,Já, ég veit það, en íbúðin mín er á þriðju hæð og þá vantar
stiga".
ÞRÁTT FYRIR yfirlýsingar öfgafólk'fe í Hafnarfirði varðandi
leyfi um vínsölu þar, þá er fullyrt að meirihluti eiginkvenna
séu fylgjandi, að Hafnarfjörður hafi eitt vínsöluhús. Ástæðan
er sú, að þær eru miklu rólegri ef þær vita af eiginmönnum
sínum innan bæjartakmarkanna, en að þeir séu að flækjast
í Reykjavík, þar sem of margir þeirra hafa orðið veðurtepptir
í ofsaveðrum vetursins.
fllltaf hrakar
aumingjanum
vinnubrögð
Það þurfti ekki prentaraverkfall
- og almennt blaðaleysi — til
þess að sýna íslendingum hversu
algjörlega ófullnægjandi sjónvarps-
dagskráin er. Það er nú svo kom-
ið, að gagnslaust er að gagnrýna
sömu lélegu upptugguna viku eft-
ir viku, því Jeiðréting eða umbót
fæst ekki. Því síður er það mein-
ingin að lofa þá þætti er skamm-
lausir teljast, innlendir eða útlend-
ir. Að venju er bent á, að hálfu
sjónvarpsins, að féleysi ráði mestu
um þáttaval, en það ber að skilja
þannig að „fyrst við getum ekki
keypt það bezta, þá kaupum við
það lélegasta". Þetta er máske skýr-
ing en ALLS ekki afsökun. Sjón-
varpinu hefur stórfarið aftur — í
öllu. Beztu erlendu þættirnir, kvik-
myndir, teiknimyndir og framhalds
þættir, eru að hverfa eða horfnir
með öllu. í stað þess er boðað að í
vændum séu einmuna lélegir úr-
gangsþættir frá Norðurlöndunum
og — jú, ein vinsæl glæpamynd.
Vitanlega.teljum við það einkamál,
þótt nýi dagskrárstjórinn lifi í sí-
felldum spenningi um örlög Hróa
BluóJynr alla
Mánudagur 8. september 1969
Hattar, viku eftir viku, en ftillorð-
ið fólk telur það hart, að bezti sjón-
varpstíminn skuli tekinn undir
þetta ævintýri. Fréttastofan virðist
nú upp á kant við slökkvistöðina
og árekstradeild lögreglunnar, því
hinar tíðti bruna- og slysamyndir
eru ekki eins tíðar og áður. Enn
er þó lakara að fréttastofan er, að
því bezt verður séð, í ósætti við
erlendar myndafréttastofur, því
þaðan er varla birt nokkur nýtileg
frétt, þótt ýmislegt markvert sé að
ske úti í hinum stóra heimi.
Sjónvarpið hefur á að skipa all-
fjölmennu liði sem hefur í fórum
sér kvikmyndavélar. Ekki getum
við þó almennt álitið að hæfileik-
ar þess til fréttamyndatöku sé í
nokkru samræmi við verðið á hin-
um dýru tækjum þeirra. Innlend-
um fréttamyndum fer hrakandi
undantekningalítið og viðvanings-
bragur á viðtölum — „eðlilega
myndatakan" — er oftast afkáraleg
ur amatörismi.
Eins og að ofan getur þá er alls
ekki meining okkar að endurtaka
í sífellu að einstaka þættir séu dá-
góðir eða ágætir. En það er leiðin-
legt og þreytandi að geta aldrei birt
jákvæða gagnrýni um þessa stofn-
un, þó menn séu allir af vilja gerð-
ir.
Og m. ö. o. hvað hyggur hinn
músíkalski dagskrárstjóri sjón-
varpsins, að mörg börn hafi setið
hrifin og ánægð yfir „klassísku
barnatónleikunum" sem fluttir
voru um daginn? Það er þarflaust
fyrir sjónvarpið að vinna eftir
gömlu reglunni — „niður skal það
í þig helvízkur, hvort sem þú vilt
eða ekki". —
STAÐREYNDIR — sem ekki mega gleymast:
(35)
Kúgunarkerfi lýðræðisins
MIKLUM ótta sló á eiginkonur skipsmanna á Mánafossi þegar
eitt blaðið upplýsti að skipið yrði eftir í útlöndum og skips-
höfnin kæmi fljúgandi heim. Þó róuðust frúnnar talsvert þegar
annað dagblaðið leiðrétti fréttina og lýsti yfir að skipið kæmi
sjálft með áhöfnina. — Flugvélar eru svo andskoti fljótar i
ferðum.
Takmarkalausir hæfileikar — Hrösun skræfunnar — Úrræði
kvígunnar — Vinstriritbrellur — Gleði Churchills — Vondir
rithöfundar — Leiðréttingar
skjólinu. Áratuga reynsla hefir fært
þeim heim sanninn um það, að á
grundvelli þessa eiginleika alþýðu
er hægt að sletta hverju sem er úr
penna eða gubba upp úr sér, án
þess að þörf gerist á að finna orð-
um sínum stað, og það alveg eins
þó að hið gagnstæða blasi hvar-
vetna við. Þannig er auðvelt að
halda sérhverri Iygi við beztu heilsu
um tíma og eilífð eða vekja nýjar
til lífsins að vild, og þarf þess
vegna enginn að furða sig á þeirri
grósku, sem verið hefir í lýðræð-
inu allt frá því að það tók að færa
sér þessa uppgötvun í nyt á skipu-
legan hátt og gerði sér þannig grein
fyrir forsendu sinni.
Sannanir fyrir þessari fullyrðingu
gnæfa vitanlega alls staðar við him-
in. Svo að aðeins ei.n afar nærtæk
og einkar eftirtektarverð sönnun sé
hér valin af handahófi, má t.d.
benda á þessa:
„Hinn fáfróði og hrekklansi
fjöldi sérhvers lands verdur
þess ekki var, hvernig hann er
blekktur, og þegar allt er af-
staðiö, þá uppgötvast að vísu
hinar og þessar lygar, en þá þeg-
ar heyrir allt sögunni og fortíð-
inni til og hinum áformaða á-
rangri hefir verið náð fyrir
löngu, þannig að enginn gerir
sér það ómak lengur að kanna
málavöxtu og leiða sannleikann
í Ijós."
— Arthur Ponsonby (1871—
1946), síðan 1930 Baron Pons-
onby of Shulbrede, brezkur
ráðherra, kanslari Lancasterher-
togadæmis (1931): FALSE-
HOOD IN WAR-TIME (Ge-
orge Allen & Unwin, London,
1928); úr inngangsorðum.
Náðargáfa
Alkunn er sú staðreynd á meðal
þeirra fræðimanna, sem fást við
múgrannsóknir, að einungis fátt
eitt er almenningi gefið í ríkulegri
mæli heldur en hæfileikinn til þess
að gleyma. Náttúran hefur m.a.s.
verið svo ofurörlát í þessu efni, að
það er ekkert ofsagt, þegar fullyrt
er, að þessum hæfileikum séu nán-
ast engin takmörk sett. En það eru
fleiri en frasðimenn, sem hafa gert
sér þessa staðreynd Ijósa fyrir
löngu,.þ. á. m. flestir þeir, er hafa
lífsframfæri sitt af lýðræðisvafstri,
enda liafa þeir óspart skákað í því
Fyrrverandi hægriflokkur
Allt - fram á miðjan f jórða tug
þessarar aldar var starfandi hér
þróttmikill, heiðarlegur og oft
býsna róttækur hægriflokkur, sem
bara úr þingflokki sínum einum
hefði hæglega getað skipað
úr sínum hópi í mörg ráðuneyti
samtímis með mesta sóma, hlaut
enda alltaf nálægt 50% greiddra
atkvæða í kosningum og naut fyrst
og fremst fylgis þeirra, sem ekki
töldu „hina lægst launuðu" endi-
lega vera sérlega orkuuppsprettu
framfara og blómlegs menningar-
lífs. Fylgismennirrtir fúsáúðu víð
allri „velferð" í formi uppbóta og
styrkja, og myndi hafa klýjað við
heilaspuna um „að það er ekki
hægt að stjórna nema í samráði við
verkalýðshreyfinguna" þó ekki
hefði verið nema af þeirri ástæðu,
að þeim var fullkunnugt um, að
hið gagnstæða er sönnu nær. Geng-
islækkanir töldu þeir það, sem þær
oftast voru og eru: þjófnað og
flótta lýðræðislegra fúllífismanna
undan fargi eigin skræfuháttar og
heimskupara.
Skömmu fyrir stríðsbyrjun tók
frjálslyndi að grafa um sig í for-
ystuliði flokksins, en frjálslyndi er
aðeins „fínna" orð yfir hugtök, sem
annars eru venjulega táknuð með
orðunum uppgjöf, stefnuleysl,
kaupsýslan með hugsjónir og
skoðanir, samkomulagsþrá við and-
stceðingana, svik. Af þessu leiddi
eðlilega, að vinstrimenn urðu stöð-
ugt áhrifameiri í flokknum, eink-
um fyrir sívaxandi umsvif eins
dyggasta Iærisveins og flokksbróð-
ur Hriflu-Jónasar, er skömmu áður
hafði hrasað út af framsóknarlín-
unni af ástæðum, sem honum voru
ekki auðveldlega viðráðanlegar, og
hafði komið sér upp dásnotra
verkalýðsfélagi á snærum flokksins,
sem andstæðingarnir kölluðu gjarn-
an „Oskukarlafélag íhaldsins —
Óðinn". Þar var eins og gefur að
skilja prýðisgóður jarðvegur fyrir
innfluttar jafnaðarkenningar, óbeit
á sjálfstæðum atvinnurekendum og
fyrirlitningu á öllum þeim, sem að
einhverju leyti fengust við verzlun
og vörudreifingu. Samtímis settust
vinstrimenn að aðalmálgagni
flokksins og tókst undrafljótt að ná
Framíhald á síðu 7