Mánudagsblaðið - 03.11.1969, Side 5
Mánudagur 3. nóvember 1969
Mánudagsblaðið
5
MYSTICUS:
LÆKURINN
Ég hef aldrei á ævinni verið
mikið gefinn fyrir ferðalög, sízt
af öllu gönguferðir. Ég hef ailtaf
verið heldur latur til slíkra hluta,
ekiki sízt eftir að ég fór að eldast
og fitna, en ég er núna rúmlega
fimtntuigur- Það var heldur ekki ég.
sem átti hugmyndina að þessu
sögulega ferðalagi. Það var hann
Ásgeir, seim átti hana. Við Ásgeir
höfum í mörg ár unnið á sömu
Skrifstofu og erum góðir kunn-
ingjar- Hann er fjórum eða fimm
árum yngri en ég- Við erum báð-
ir piparsveinar og Htið gefnir fyr-
ir skarkala heimsins. En Ásgeir
á það til að fá hinar og þesisar
flugur í höfuðið, og þá er engin
leið áð hagga honum, hann er
ekki í rónni fyrr en hann er búinn
að framkvæma það, sem honum
dettur í hug. Einu sinni fókk harnn
badmintondellu, og lét mig ekki
í friði, fyrr en ég fór að iðka þessa
íþrótt með hönum, þó að ég hefði
satt að segja engan áhuga á henni-
Svo fór badmintonáhuiginn að
dvína hjá Ásgeir, en það komu þá
bara aðrar flugur i staðinn. Og
núna í vor voru það göngulferðir,
sem hann fékk á heilann- Og
hann beit sig í það að fara í sum-
arfríinu í göngutúr norður á
Strandir og vildi endilega hafa
mig.með sér. Mig langaði ekkert
til að fara þetta. Ég hefði helzt
viljað hafa það rólegt héma í R-
vik og vera bara í sólbaði á blett-
inum heima hjá mér. Sveitasælan
hefur alltaf haft lítið aðdráttarafl
á mig- En ég vissi af reynslunni,
að það er- ómögulegt að komast
umdan Ásgeiri, þegar hann fær
svona flugur. Og auðvitað fór
þetta eins og alltaf áður, ég lét
undan og lofaði að fara með hon-
um. Við höfðum með oktour heil-
mikinn útbúnað, tjald, svefnpoka,
prímus og talsverðar matarbirgð-
ir, þvi að við vissum, að það er
allt komið í eyði þegar lengra
dregur norður á Strandir-
Við fórum í rútunni til Hólma-
víkur, en þar átti gönguferðin að
hefjast. Við lögðum af stað
snemma morguns, en þann dag
var ferðinni heitið til Reykjafjarð-
ar norður um Trékyllisheiði- Við
höfðum þungar byrðar að bera
og þreyta var farin að sækja á
mig löngu áður en við komumst
að Bólstað, þar sem lagt er upp
á heiðina, enda er löng ganga
þangað frá Hólmavík. Það var
komið fram á miðjan dag, þegar
við loksins lögðum á heiðina.
Þarna er bílvegur en ekki góður
og litla uimferð sáum við um heið-
ina- Og þessi heiði reyndist erfið-
Satt að segja var ég að leka niður
af þreytu áður en við vorum
komnir á miðja heiði, enda á-
reynslunni óvanur. Svo sótti á
okkur gífurlegur þorsti, en það
var heitt í veðri þennan dag.
Okkur fór að langa ákaflega í
svalt drykkjarvatn, en lengi vel
sáum við ekkert nema blásna
mela eða þá stórgrýtisurð- Ég var
kófsveitur og tungan var alveg að
skrælna í mér, að mér fannst-
Við vorum alltaf að setjast niður
annað veifið, en það gerði bara
illt verra, við stirðnuðum allir
upp við það og vorum haltir og
skatokir, þegar við hófum gönguna
á ný- Með sjálfum mér bölvaði
ég Ásgeir í sand og ösku fyrir að
hafa ginnt mig út í þessa vitleysu-
Það var eittihvað þægilegra líf að
sitja á stól á blettinum sínuxn
heima með kókflösku við hliðima
á sér.
Þið getið þessvegna hugsað ykk-
ur, að það glaðnaði heldur betur
yfir okkur þegar við allt í einu
komum auga á lítinn læk, sem
rann rétt fyrir vestan veginn. Við
vorum ekki lengi að snara okkur
þangað- Þarna rann hann hreinn
og silfurtær á tandurhreinum
sandbotni eins og óskadraumur
dauðþyrstra manna. Og við Ás-
geir vorum ekkert að tvínóna við
það, við lögðumst endilangir við
litla lækin-n og teiguðum svalt
vatnið- Og einhvern veginn fannst
mér þetta vatn allt öðruvísi á
bragðið en allt annað vatn, sem
ég halfði bragðað- Það var svalt,
en þó ekki ískalt eins og sumt
fjallavatn er. Ég svolgraði það í
mig, og ég held, að Ásgeir hafi
þambað ennþá meira- „Nú verðum
við eins og nýir menn“ hugsaði
ég með mér- , ,Við verðum ekki
lengi að stika norður í Reykja-
fjörð eftir þessa hressingu“. Svo
settumist við á steina við litla læk-
inn silfurtæra til þess að blása
svolítið úr nös áður en við hæf-
um gönguna á ný.
Ég held, að við höfum verið
búnir að sitja þarna í eina eða
tvær mínútur, þegar mér allt í
einu fannst, að einihvern veginn
væri ekki allt með felldu- Mér
fannst ég vera að verða einhvem
veginn svo skrýtinn, án þess þó
að gera mér grein fyrir, hvað um
væri að vera. Og mér varð litið á
Ásgeir félaga minn. Ég gæti svo
sem sagt, að blóðið hefði stirðnað
í æðum mér, þegar ég sá hann,
en það er nú bara frasi, sem seg-
ir ekki nema brot af sannleikan-
um. Allra fyrst sá ég Ásgeir í
háifgerðri þoku, það var eins og
einhver gulgrá móða í kringum
hann, og hann var sjálfur eins og
hálfgerður þokuhnoðri. Svo fór
myndin að smáskýrast, og nú veit
ég, hvað það þýðir, að trúa ekki
sínum eigin augum. Ásgeir var
óðum að dragast sarnain og
minnka, en hið ógurlegasta var þó
það, að hann var jafnframt að
breyta um form og gervi- öll
mannsmynd var að hverfa af hon-
um, fyrst kom einhver formieysa,
en svo sá ég, hvaða gervi hann
var að taka á sig. Þar sem hann
hafði setið húkti á steininum gul-
bröndóttur köttur, lúpulegur, dauð
hræddur og skjálfandi og skelf-
ingu- Þessi sýn var svo ægileg, að
á meðan hafði ég ekki haft neinm
tíma.til að hu-gsa um sjálfan mig-
En allt í einu var eins og eldur
færi um mig. Ég leit niður og sá
svartar loppur, minar eiginhendur.
Ég vissi um leið að hið sama hafði
skeð með mig. Við sförðum þama
hver á anman agndofa af skelf-
ingu. Þessi litli lækur hlýtur að
hafa haft einhverja ótrúlega nátt-
úru- Og allt í einu minntást ég
sagna um það að fiöldi manns
hefði týnzt á Trékyllisheiði og
aldrei fundizt. Hafði eithvað svip-
að komið fyrir þetta fólk og okk-
ur?
Ég reyndi að reka upp angistar-
vein, en ekkert kom nema ámát-
ALLT Á SAMA STAÐ:
- SNJÓHJÓLBARÐAR -
ÞAÐ ERU FINNSKU
HJÓLBARÐARNIR
sem slegið hafa í gegn
hér á landi.
Það er hið óviðjafnan-
lega snjómynstur, sem
gerir þá eftirsótta.
GERIÐ SNJÓHJÓLBARÐA-
KAUPIN TÍMANLEGA
SENDUM í KRÖFU.
BIFREIÐA-
EIGENDUR
MUNIÐ AÐ NÆG
BÍLASTÆÐI ERU
FYRIR VIÐSKIPTA-
VINI Á HORNI
RAUÐARÁRSTÍGS
OG GRETTISGÖTU.
FLESTAR STÆRÐIR
SNJÓHJÓLBARÐA
FYRIRLIGGJANDI.
EGILL VILHJÁLMSSON hf.
Laugavegi 118 — Sími 2-22-40.
legt mjálm- Og ég heyrði svipuð
hljóð frá Ásgeiri. Ég veit ekki,
hve lengi við sátum þarna agn-
dofa og ráðalausir á steinunum-
Og ekkert gátum við talað sam-
an nema túlkað örvæntingu olkk-
ar með mjálmi. En svo var eins
bg okkur dytti báðum hið sama
í hug- Við skókkuðum út á veginn
og áfram norður heiðina. Einu
sinni fór jeppi fram hjá okkur-
í honum voru tveir menn, sem
horfðu snöggvast á okkur- ,Hel-
vítis urðarkettir, tautaði auuar
þeirra. Það var komið kvöld, þeg-
ar við komum á Djúpuvík. En þar
var grimmur hundur, sem tók á
móti okkur með gelti og urri, svo
að við flýðum dauðhræddir langt
út í móa- Og það fáa fólk, sem við
sáum fussaði og sveiaði við okkur
og talaði um það að endilega
þyrfti að skjóta bölvaða urðar-
kettina, þeir væru vísir til að
leggjast á hænsin.. Svo að í mann-
heimum virtist litillar hjálpar að
vænta.
Okkar bíður víst ekkert annað
en hungurdauðinn- Við höfðum
ekki rænu á að veiða, þó að við
séum kettir. Og það er áreiðan-
legt, að engin mannleg vera skýt-
ur bita að okkur- Mannkindin er
harðbrjósta og illa inrætt. En eft-
ir nokkra daga verður kannski
farið að leita að ferðamönnunum,
sem hurfu á heiðinni. Farangur-
inn finnst, en ekki tangur eða
tetur alf mönnunum sjálfum- ör-
lög þeirra verða alltaf óráðin gáta,
en auðvitað dettur engum hinn
voðalegi sannleikur í hug- Við
hækkum bara tölu þeirra, sem
horfið hafa á dularfullan hátt á
Trékyllisheiði- Og litli lækurinn
heldur áfram að niða í auðninni
silfurtær og sviallur.
NÝTT — NÝTT — NÝTT — NÝTT
1KVDLD IKVDLD 1KVOLD IKVOLD IKVÖLD
SSEMMmVBLD
SÚLNASALUR
ÁSAMT ÓMARI.
GESTUR KVÖLDSINS
KARL EINARSSON.
# Á FUNDINUM
%. BLÁSARAKVARTETT
%. FJÓRAR JAFNFLJÓTAR
Á FLYGLINUM
%. í ÓPERUNNI
OG FL. O. FL. O. FL. O. FL. O. FL.
SÖNGUR, GRÍN 0G GLEÐI
Borðpantanir í síma 20221 eftir kl. 4.
Enginn sérstakur aðgangseyrir.
Aðeins rúllugjald kr. 25.—
GÓÐA SKEMMTUN
Dansað til kl. 1.
NÝTT — NÝTT — NÝTT — NÝTT
— Föstudagskvöld og Sunnudagskvöld. —
4