Mánudagsblaðið - 24.11.1969, Blaðsíða 8
8
Mánudagsblaðið
Mánudagur 24. nóvember 1969
íþróttamenn framtíðarinnar
Framhald af 7. síðu.
ur fögur framtíðarsýn, en á við
margt að styðjast. Venjulega vax-
inn íþróttamaður hefur ekkert
tækifæri gegn sérhæfniskrypp-
lingnum.
Hinar stórstígu framfarir í-
þróttamanna og gífurlegu íþrótta-
afrek og stórmet sem sett hafa ver-
ið síðustu áratugina hafa fært
lágmarksmetin til afreka á heims-
vettvangi á stig sem venjulegu
fólki er fyrirmunað að ná. Líffræð-
ingurinn þýzki, dr. Hans Löwe-
neck, sem mikið hefur rannsakað
líffæra- og líkamsstarfsemi íþrótta-
manna, spáir:
— Árið 2000 verða það ekki
lengur líkamsafköst sem greina á
milli afreksmannanna á sviði í-
þrótta. Það sem skilur á milli
þeirra verða líkamssérkennin. Eða
með öðrum, bitrari orðum: Með
jöfnum líkamsafköstum vinnur sá
íþróttamaður sem heppilegar er
vanskapaður.
Fjöldi þjálfara og íþróttamanna
eru sammála þessu áliti dr. Löw-
enecks. Frjálsíþróttaþjálfarinn Bert
Sumser sér þegar fyrir sér há-
stökkvara sem stekkur að vísu létti-
lega yfir 2,50 metra, en getur ekki
hlaupið 200 metra þolanlega.
Sumser hefur tekið eftir:
— Sérhæfninni fer óðfluga fram.
Bráðum fáum við kringlukastara
sem er leikur einn að kasta íþrótta-
tæki sínu 80 metra, segir hann, en
alls ófær um að framkvæma
nokkra aðra íþrótt, hlaupa,. stökkva
né jafnvel kasta neinu öðru.
Þekktasti íþróttalæknir Vestur-
Þjóðverja, dr. Ernst von Aaken
gerir líka ráð fyrir sérhæfni í sinni
ýktustu mynd í framtíðinni. Hann
segir:
— Það líður ekki á löngu þar
til tíu þúsund metrarnir verða
hlaupnir á 26 mínútum, sem jafn-
gildir 24 km hraða á klst. Lungu
slíkra hlaupara verða að geta tekið
við sex lítrum súrefnis á mínútu.
Miðað við þessar 26 mínútur er
þetta meira magn en innihald
fimm Volkswagen benzíngeyma.
Maðurinn má ekki vera stytttri en
Bodo Túmmler, en ekki þyngri eu
57 kíló.
íþróttamaðurinn Bodo Túmmler
er talinn langur og mjór nú, 1,88
m á hæð og 71,5 kíló að þyngd.
Hvernig lítur hlaupari framtíðar-
innar, út?
Með þessum líkamlegu skilyrð-
um sem dr. von Aaken setur sig-
urvegara ársns 2000 í Ianghlaup-
um ætlast liann jafnframt til „ó-
hugnanlegrar hjartastærðar", eins
og hann orðar það. Á Iæknastofu
sinni hefur hann eftirmynd af
hjarta þolhlauparans Haralds Nor-
poths, — gífurlegum klump. Mód-
elhjarta spretthlauparans Armins
virðist örsmátt við hliðina á Nor-
poths hjartanu. Hjartastærð Har-
alds Norpoths mælist 1200 fer-
sentímetrar, en Harys 600. Þetta
þýðir að Iífspumpa þolhlauparans
þolir helmingi meira álag en
spretthlauparans 1200 fersentí-
metra hjarta er langt frá því að
vera eðlilegt. Samt segir dr. von
Aaken:
— Hlaup er eðlilegasta hreyfing
mannsins. Þessvegna verður hann
að hlaupa.
Og þessvegna sendir hann skjól-
stæðinga sína í tíu til fjórtán kíló-
metra skógarhlaup daglega. Með
fyrirmælunum: Hlauptu hægt, en
hlauptu.
Þeir sem fengið hafa óvenjulega
stór íþróttahjörtu eru dæmdir til
ævilangra hlaupa, því sá sem hætt-
ir skyndilega eftir mikla þjálfun
getur fljótlega dáið. Það er síður
en svo einfalt að stilla mótorinn á
minni hraða.
Harald Norpoth sættir sig auð-
veldlega við þau örlög sem bíða
hans, því hann getur ekki hugsað
sér lífið án hlaupa.
— Þegar ég hætti einhverntíma,
segir Norpoth, ætla ég að Ieika
fótbolta og tennis af kappi.
Það sem Norpoth á enn eftir ao
reyna, — lífið eftir íþróttaferilinn,
er tveim öðrum þýzkum skjólstæð-
ingum dr. von Aaaken, nú daglegt
brauð. Armin Hary unir sér prýði-
lega við tennisleik, skíðaferðir og
hestamennsku, þótt hann hafi bætt
á sig ófáum kílóum og Martin
Lauer tryggir langlífið með leik-
fimi og siglingum.
Glímumaðurinn Wilfried Diet-
rich vill helzt ekki hugsa til þess
að þurfa einhverntíma að hætta
keppni, en þykist þó, þegar að því
kemur, hafa á takteinum ráð gegn
fitu og hjartaslagi:
— Daglega 20 — 30 kílómetra
hjólreiðar,segir hann.
Þótt okkur þyki ristahjörtu af-
reksmanna óeðlieg, lætur dr. von
Aaken sér fátt um finnast. Hins
vegar finnast honum tæknireglur
frjálsíþróttanna óeðlilegar, ekki
sízt hvað kvenfólk snertir.
ÍSUiNZKAR FORNSÖGUR I
Séríilboð
Tvær bækur ókeypis
ÍSLENDINGASÖGUR
með nútíma stafsetningu
í útgáfu Gríms M. Helgasonar og Vésteins Ólasonar verða alls átta blndi. Auk
hinna átta sagnabinda kemur eitt bindi sem í verður nafnaskrá og ennfremur
atnðisorSaskrá, en slík skrá hefur ekki til þessa fylgt neinni útgáfu íslendinga-
sagna. Að sjálfsögðo fáið þér þetta aukabindi með sömu kostakjörum og sög-
urnar. Koma tvö bindi út árlega 1969, 1970, 1971 og 1972. Hér er því kjörið
tœkifœri til að eignast vandaða útgáfu allra íslendingasagna með nútíma
stafsethingu, á hóflegu verði og á viðráðanlegan hátt, þv! með því að gerast
áskrifandi að þessari heildarútgáfu fáið þér bœkurnar á 25% Icegra verði en
búðarverð þeirra er.
►
Þér fáið öll níu bindin á minna verði en sjö bindi fcosfa í búðr ef þér gerisf nú áskrifandi
að íslendingasögum með núfíma sfafsefningu! - Þér fáið Því sem svarar fvö bindi ókeypisl
Til þessarar útgáfu hefur verið vandað á allan hátt, pappír er óvenju góður og sérstaklega pantaður í þessa útgáfu,
bandið er traust og gott skinnlíki og sérprentuð saurblöð og spjaldapappír. — Allir Ijúka lofsorði á þessa útgáfu ís-
lendingasagna með nútíma stafseiningu. Hér eru nokkur sýnishorn úr ummœlum um þessa útgáfu:
„Þelta er drengtkaparbragíS gagnvarl unglingi eSa krakkaanga, sen vilt
leia um feðranna frcegð".
Sigurveig GuSmimdsclótlir, Mbt, 12. jan. 1969.
„Inngangur Gríms og Vétleins er hœfilcga sluiiur, en höfðar einmill prýði-
lega til ungt fólks. ... Þá tel ég, að skýringar á orðum og orðasambönd-
um komi að bezlum notum á þann veg, sem þœr eru prentaðar i þessari
bók: í slafrófsröð og í einu lagi á eftir öllum sögunum. í þvi sambandi vil
ég geta þess, þar eð íslendingasögur eru nú losnar i. skólum landsins — á
öllum sligum — að ég þekki ekki aðra útgáfu, sem bctur mundi henta til
skólanámt".
Erlcnclur Jónsson, MorgunbhðicS, 28. iles. 1968,
„Aðeins með þvi móti að laða úlgáfur þannig að kröfum samtímans verða
islendingasögurnar sígilt feslrarefni eins og gáðar skáldsögur.- Sá á að vera
Andrés Krístjánsson, Tíminn 25, marz 1969.
„Þetta er alþýðleg feslrarútgáfa í sömu sniðum og fyrri slíkar að slafseln-
ingunni frátalinni; skýringar eintkorðaðar við það sem óhjákvœmilegt er.
Auðvitað eiga slík ritsöfn jafnart að vera á markaði.... Og hér er mynd-
arlega af stað farið og verðiir vonandi fram haldið sem horfir".
Ólafur Jónsson, Alþýðiiblaðið 12. jan. 1969.
„Þegar menn bfaðq í toxtanum skilja þeír fljátl, að rithátlur skiptir í raun
og yeru máli — það fer ekki hjá því að hinn gamli, samrcemdi ritháttur
var fráhrindandi að ýmsu leyti, ekki sízt ungu fólki".
Árni Bergmann, Þjóðviljinn 15. des. 1968.
„Fyrsta bindið, sem úl kom fyrir íólin, ber gotf yitni um fyrírhyggju útgef-
andans og umsjá ráðsmanna hans. 'Stakkur bókanna og snið er fallegt og
mjög smekkvislegt. Brotið er mjög handhægt, íbreitt og síður því fetur-
drjúgar. Letrið er einnig alldrjúgt en fallegt og lcesilegt. Pappír er vand-
aður og sterkur og band traustlegt. Bókirt fer vel jafnt í hendi sem skáp.
Hlifðarkápa er fallcgt verk með stefni.vikingaskips og nafnletur í rúnaslH".
Andrés Krístjánsson, Tíminn 25. marz 1969.
„...verði framhald á þcssari útgáfu, sem maður hlýfur að vona, svo vsl
sem hún fer af stað, getur hún markað tímamót í útgáfu. fslenzkra fornrita"
Erlendur Jónsson, Morgunblaðið, 28. des. 1968.
„Er sá formáli ekki aðeins snjallritaður og tcesilegur, heldur að mfnu viti
óvenjuiega vel til þess fallinn að feiða menn á vit þessara bókmennta".
Andrés' Krístjánsson, Tíminn 25. marz 1969.
„En ég held — það er að vísu ekki nema von og trú'— að þessi útgáfa
eigi líka eftir að hreyfast, vera lesin, enda er hún' öðrum útgáfum betur
td þess fallin . Erlendur Jónsson, Morgunblaðið, 28. des. 1968.
„Eins og fyrr segir er svokölluð nútfma slafsetning á þessari útgáfu, og má
telja það einboðið nú orðið. Það finna allir, hve miklu auðveldara er að
lesa og njáta Islendingasagna með þeirri stafselningu, sem menn eru van-
astir. Þarf slíkt naumast skýringa við".
Andrés Krístjánsson, Tíminn 25. marz 1969.
SKUGGSJA — BOKABUD OLIVERS STEINS
Strandgötu 31, Ifafnarfirði
Já, ég óska að gerast áskrifandi að íslendingasögum I -IX með
núifma stafsetningu, í útgáfu Gríms M. Helgasonar og Vésteins Ólasonar,
á áskriftarverði sem er 25% lœgra en verð bókanna er í jausasölu f búð.
□ Áskriftarverð I. bindis er kr. 484,00 (búðarverð er kr. 645,00} fnnb.
□ Áskriftarv.erð II. bindis er kr. 524,00 (búðarverð er kr. 698,75) innb.
G Áskriftarverð III. bindis er kr. 524,00 (búðarverð er kr. 698,75) innb.
Ég óska að fá bœkurnar: ,
□ gegn postkrofu
□ scekja þatr til
forlagsins
□ grciðsla hér með
lcr................
Staða
Heimili
sfmi
— Spjótkast, t.d., segir hann, er
kvenfólki líkamlega óeðlilegt, svo
ekki sé minnzt á hinar kastíþrótr-
irnar, því konur hafa ekki kast-
handleggi eins og karlmenn þær
eru öðrtivísi vaxnar frá náttúrunn-
ar hendi. Því geta aðeins þær kon-
ur náð verulegum árangri í spjót-
kasti sem fæddar eru með karl-
handleggi og því ekki eðlilega
vaxnar.
Hann er líka á móti þjálfunar-
aðferðum kúluvarpara, sem hann
lýsir þannig:
— Kúluvarparar, karlar eða kon-
ur, lyfta járni í tonnatali þegar
þeir eru ekki með kúluna í hönd-
unum, taka inn lyf til að auka
vöðvavöxtinn og deyja svo eins og
útblásnir veitingamenn af feitustu
gerð.
Holdafar kúluvarparanna er þó
ekkert á móti vöðvafjöllunum sem
fást við lyftingar, enda taka þeir
enn áhirfameiri lyf og lyfta ensn
fleiri járntonnum. Undrabarn lját-
inganna í V-Þýzkalandi, Rudolf
Mang, lyftir t.d. daglega 20 tonn-
um járns, eða álíka og þyngd
tveggja stórra vörubíla, og vonast
með þessu eftir að verða síerkasti
lyftingamaður heims. En til þess
skortir hann ennþá langþráðan 19
kílóa líkamsþunga til viðbótar.
Rudolf Mang er enn aðeins 116
kíló að þyngd, sterkasti maður
heims, Leoníd Tsjabotinski frá
Sovétríkjunum vegur 145 kíló.
Rudolf Mang keppist við að
verða þyxigri —og sterkari — og
tilhugsunin um að verða fituhlunk-
ur síðar á ævinni skelfir hann eng-
anveginn. Hann er rétt orðinn 19
ára og trúir á töframátt megrun-
arkúrsins sem hann ætlar að fara
eftir til að komast aftur niður í
100 kíló þegar hann hættir lyfting-
um.
íþróttaheimurinn í dag býður
þegar upp á mörg furðuafbrigði
mannslíkamans, framtíðarhorfurn-
ar eru geigvænlegar. Kannski getur
olympíusigurvegari morgundagsins
fengið risahjarta úr tilraunastof-
unni til að knýja líkamánn áfram.
Hjartasérfræðingurinn próf. Hoi-
mar von Ditfurth í Heidelberg á-
lítur að hægt sé að ná heimsmeturn
í hlaupum með aðstoð gervihjarta.
Batterídrifin pumpa úr gerviefni
sem grædd væri í brjóst mannsins
er alls ekki óhugsandi, álítur hann,
og væri fyrst um sinn hápunktur
viðleitninnar við að ná meiri á-
rangri í íþróttum. Sérfræðingnum
finnst það einnig síður en svo fjar-
stæðukennt að hugsa sér að íþrótta-
menn notfæri sér gervisinar, Iiða-
mót eða jafnvel augu.
En hve langt er frá gervihjart-
anu í gervimanninn, — í olympíu-
sigurvegarann úr tilraunaglasinu?
Hvar verða mörkin dregin? Og
verður við íþróttamót framtíðar-
innar hægt að fá varahluti í menn,
hægt að skipta um líffæri rétt eins
og nú til dags eru settir nýir gadd-
ar undir skóna eða skipt um vara-
hluti í kappakstursbílnum? Þetta
er framtíðarsýn sem jafnvel hinn
framfarasinnaði prófessor von Dit-
furth neitar að ímynda sér.
— Gervihjartað verður grætt í
íþróttamanninn í eitt skipti fyrir
öll, segir hann. Það á enginn vara-
hlutabíll að aka við hlið maraþon-
hlauparans í keppni eins og nú er
venjan í hjólreiðakeppni.
Okkur verður þá a.m.k. hlíft við
því. Nóg er samt.
i
i