Mánudagsblaðið - 15.12.1969, Blaðsíða 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 15. desember 1969
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Agnar Bogason.
Sími ritstjómar: 13496- — Auglýsingasími: 13496.
Verð í lausasölu kr. 20.00 — Áskriftir ekki teknar.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Sjónvarpspersónuleiki - nýtt
andlit stiórnmólamanna
Það er orðið augljóst mál, að sjónvarpið er nú orðið, og á
eftir að verða, í æ ríkara mæli einn áhrifamesti þáttur í póli-
tísku lífi þjóðarinnar. Hinir einstöku þættir þar sem stjórnmála-
menn hafa leitt fram hesta sína sýna glöggt, að þessi þróun
er með öllu óumflýjanleg. Áhorfendur þessara sjónvarpsþátta
hafa þegar, almennt, látið í Ijós álit sitt um getu og hæfni ein-
stakra stjórnmálamanna eftir frammistöðu þeirra í skoðana-
skiptum í sjónvarpssal. Margir, sem áður voru dýrlingar, eða
lítt eða ekki þekktir, hafa orðið annað af hvoru heldur fákænir,
baráttudeigir tilgerðarmenn eða harðir, ákveðnir og vígfúsir
baráttumenn, jafnvel hugsuðir.
Þá fer það heldur ekki milli mála, að stjórnmálamaðurinn
frá fyrri dögum, sá, sem barðist við mótherja á almennu mann-
þingi, getur ekki lengur stuðzt við þá hæfileika sem þá komu
;að góðum notum. Jafnvel útvarpsumræður um þjóðmál eru
furðu sviplitlar miðað við sjónvarpsumræður, næstum svip-
minni en „þingfundir" sem haldnir eru í sveitum og þorpum.
Þingmennirnir okkar í dag verða að ala með sér og móta
alveg nýjan og óvæntan persónuleika, sjónvarpsmanninn.
Sjálf persónan verður að ná til áheyrenda bæði í orði og út-
liti, verður að lýsa af einhverjum hæfileikum og sjarma, sem
ekki er auðvelt að skilgreina, en er þó til staðar og næstum
„áþreifanlegur".
Gamla týpan, á sveitar- og bæjarfundum, sem ók eér og
klóraði, snýtti sér og bauð í nefið, gekk milli manna og hugði
að sprettu, heyskap, skepnuhöldum og veðri, er ekki lengur
við lýði. I stað hans er kominn alveg spánnýr maður, „sjón-
varpsgullið", persónuleikinn, sem „úðar" af töfrum, heims-
mennsku svipbrigðum og allskyns leikbrögðum, líkt og sviðs-
leikarinn býr yfir. Þetta er nýtt hlutverk, og þegar hefur sýnt
sig, að það er ekki öllum hent að bregða fyrir sig töfrabrögð-
um sjónvarpsmennskunnar. Þau eru nokkur dæmin, að annars
ágætir þingmenn, raddgóðir menn og, sumir, þarfir menn,
hafa „fallið" á framkomu sinni í sjónvarpi. Enn önnur dæmi
eru um það, að menn hafa, verðskuldað eða óverðskuldað,
unnið sig í álit sem mjög frambærilegir persónuleikar, en
voru áður aðeins útvarpsraddir eða máske þokkalegir ræðu-
menn heima í héraði. Þingmenn eða stjórnmálamenn, almennt,
verða ekki lengur eign sýslu sinnar eða kjördæmis. Þeir, sem
eitthvað komast upp stiga stjórnmálanna, veða alþjóðareign
og metnir líkt og bændur meta þrifafé og væna sauði, eða
útgerðarmenn góðfiskinn gegn tindabykkjunni.
Þessi nýju viðhorf eru ekki „bundin" íslandi einu. Um allan
heim skiptir líku máli. Ástæðurnar eru ótölulegar. Menn muna
máske hvernig, í gamla daga, að frægar og elskaðar film-
stjörnur, misstu vinsældir sínar — og atvinnu — með tilkomu
talmynda, en nutu bæði fjár og feiknaálits úr þöglu myndun-
um, ÁÐUR en röddin kom til. Þessu er líkt farið í sjónvarpi
og fullyrða má, að þar gilda sömu lög í meginmáli.
Þingmaður, sem nokkuð vill komast áfram, verður að læra
nýja siði, jafnvel grípa til bragða til að leyna útlitsgöllum fyrir
hörðum og miskunnarlausum dómi sjónvarpsvélarinnar. Við-
brögð manna hafa verið misjöfn. Til eru þeir, sem enn nýta
gamla sjónarmiðið, telja öll brögð til að bæta útlit sitt eða
þroska hjá sér þekkilegan persónuleika á þessu nýja sviði,
svik ein og pretti. Þessir gömlu snýtuklútafulltrúar, eru að vísu
hverfandi, en til eru þeir. Sjónvarpið er nytsamt tæki og því
tekst eflaust að uppræta allskyns fauskamennsku og alda-
gamla sveitaómennsku, sem hér hefur riðið þökum undir þeim
gerviafsökunum, að það sé íslenzkt að lubbast um, mæla
fram í lélegum ferskeytlum, heyja endalausa baráttu við sápu
og hreinlæti, byggja allt sitt á hótfyndni baðstofubrandara,
tað-literatúr og fjósmennsku almennt.
Væntanlega verður það meðal hinna mörgu blessana sjón-
varpsins, að upp rísi litríkir, nýtízku, skemmtilegir og eftir-
minnilegir persónuleikar á sviði stjórnmála. Sjónvarpið sjálf
vinsar þá úr, sem þjóðin ekki vill.
Lotus: há-erótískur, en . . .
í hvaða bíl er bezt að elskast? —- Vikublað í
Englandi mælir með VW Variant
Erlend stórblöð gera mikið af því að prófa bílategundir á
ýmsa lund bera saman hve endingargóðir þeir séu, hve hratt
þeir komist, hve marga farþega, hve mikinn farangur þeir
rúmi, hvernig fari um mann í þeim, hve miklu benzíni þeir
eyði o.s.frv., o.s.frv. Líklega hefur þá aldrei fyrr farið fram
samskonar bílakönnun og brezka vikuritið „Sunday Times"
lagði í fyrir skömmu er það fékk ungri blaðakonu sinni það
verkefni að prófa bílategundir með tilliti til þess, hve þægilegt
væri að elskast í þeim.
„Getur ungur maður orðið
Rómeó í Alfa Romeo?“ spurði
brezkur dómari nýlega fyrir rétti
í nauðgunarmáli og efaðist um
framburð viökomandi kven-
manns-
Spumingin varð tilefni mik-
illa bollaiegginga á ritstjóm hins
brezka vikublaðs, „Sunday Tim-
es“, sem enduðu með því að
blaðakonan Jilly Cooper, 25 ára,
ljóshærð og sexí, var send út til
að prólfa bílategundir frá alveg
nýju sjónarmiði: hve vel þeir
hentuðu til ástaleikja, — hve
auðvelt væri að tæla í þeim ung-
ar stúlkur. Hér kemur sv'o niður-
staða Jilly Cooper, en hver aðstoð
aði hana við tilraunirnar, vill
hún ékki láta uppi.
Lotus Europa: I honum liggur
maður fremur en situr og verður
að viðurkenna að stellingin er
háerótísk, en yfirbygging drif-
skaftsins er svo há, að hún skilur
mann að, rétt eins og maður væri
hvort í sínu eins manns rúmi. Að
innan er Lotusinn svo lítill, að
jafnvel framtakssömustu sex-
íþróttagæjar hljóta að yfirbugast-
Hitt veröur að segja Lotusnum
til hróss, að hann er upplagður til
að njóta útsýnis, — skvísur í
pínupilsum verða að beygja sig
helmingi meira en í öðrum bílum
til að komast inn eða út-
CadiIIac Eldorado: í hbnum er
enginn drifskaftsveggur framí-
Við umferðartafir getur því öku-
maðurinn óhindrað gæit við fæt-
ur sessunautarins. Með því að
ýta á happ, lokast gluggamir, sé
ýtt á annan, lokast dymar, og
stúlka, sem ekki þekkir Cadiliac-
inn kemst úr þvx ekki út. En þar
sem framsætið nimar í hæsta lagi
tvo liggjandi dverga er ekkert
pláss til að forfæra stúlkuna og
snökktum skárra að fara út í skóg
eða á „Riorchester-Hotel“.
Rover 2000: 1 auglýsingunum er
þessari tegund lýst, sem bílnum
er flestar konur óski sér, að mað-
ur þeirra alki- Og það gera þær á-
reiðanlega bara af því að það er
næstum ómögulegt að afvegaleiða
neinn i Rovernum. Afturí er
plássið ekki nóg og þótt leggja
megi framsætin niður skilur
risayfirbygging yfir drifskafltið
ökumanninn frá fórnarlambi sínu
svo og rosaleg handbremsa sem
hrednlega væri hægt að gelda sig
á!
E-Type Jaguar: Hann er viljandi
byggður með skökulslagi og blátt
áfram stelpuveiðarinn. En al-
veg eins og í Lotus Europa er
nærri ómögulegt að forfæra í
honum- Enn er það drifskafts-
gangurinn sem skilur mann að-
Þeir framtakssömustu gætu þó
notazt við húddið eða faranguns-
geymsluna, sem hægt er að
stækka með því að leggja sætis-
bakið fram- Þá er pláss fyrir tvo
sé þeim sama þótt fæturnir standi
útúr, sem er þó heldur óþægilegt
á vetuma.
Blaðakona „Sunday Times“
prófaðd náttúriega fyrst og fremst
brezka bíla, en hindranir eins og
drifskaftsyfirbygging, garsteogur
og handbremsur eru Iíka t.d- í
Ford, Opel, Skoda, BMW, Porsche
og venjulegustu gerðinni af V'olks
wagen-
Og svo eru það tveir smávagn-
anna, sem Jilly Cooper prófaði-
Mini-Cooper (sérsmíði Radiford
verksmiðjanna); Lítur ljómandi
út, en frá okíkar sjónarhorni get
ur hann varla verið freistaodi
fyrir nokkurn tælara. Sætin eru
of lítil og of langt á milli þeirra
og jafnvel þótt baksætin séu lögð
niður er þar ekki nóg pláss til
ástríðufullra samskipta.
Fiat 500: Framanáséð kemur
hanm manni til að hugsa um
spennandi Itala sem þenur út
brjóstkassann- En þótt hægt sé að
leggja sætin alveg niöur skilur
gírstöngin mann að- Eini mögu-
leikinn er að opna þakið, standa
uppréttur og horfa út eíms og í
skriðdreka meðan maður gefur sdg
ástinni á vald. Sjálfsagt gott fyrir
Cadillac: stelpuv'eiðarinn
Rover: geldingarhcetta
Jagúar: á húddinu?
Mini-Cooper: gjörómögulegur
Fiat 500: hara standandi
Rolls-Royce: „Love-in" partí
íyrrverandi eyðimorkursoldáta-
Rolls-Royce Phantom VI. Þetta
er reglulegur ástríðuvagn, — eins
mikill ástabíll og hægt er að óska
sér- Afturí er nóg pláss fyrir
„Love-in“ með kokkteilpartíi- Bar
með fjórum glösum, tveim flösk-
um og upptakara tryggir stemn-
inguna. Auk þess eru í honum
tveir speglar, svo herrann geti
fylgzt með því að hár hans sé vel
greitt og hylji skallann- Með því
að ýta á hnapp má slökkva Ijósin,
loka gluggunum og aðskilja bíl-
stjórann frá parinu með sjálf-
virku skilrúmi.
En hver hefur svo sem efni á
Rolls-Roce?
Af öllum bílum sem „Sunday
Times“ blaðakonan prófaði ná-
kvæmlega fann hún aðeins einn,
sem henni fannst bæði hentugur
og á viðráðanlegu verði, — Volks-
FramhaJd á 6. síðu
Fréttaritari
„Sunday-
Times", Jilly
Cooper
í ,hentugasta"
farartækinu,
VW Variant.

' , -•