Mánudagsblaðið - 02.11.1970, Blaðsíða 7

Mánudagur 2. nóvember 1970
Mánudagsblaðið
7
í NÁÐARFAÐMI
VELFERÐARINNAR
Framhald af 8. síSu.
Paradís er lífið, Adam og Eva eru
mannkynið, eplið er skynsemin,
sem það öðlaðist, án þess þó að því
hlotnaðist samtímis vizkan og vilj-
inn til þess að beita henni í þjónustu
lífs og lífsverndar. Síðan hefir
mannkynið eytt orku sinni, and-
legri og líkamlegri, í linnulaust
strit við að finna aftur Ieiðina í
Paradís, með þeim árangri, sem öll-
um er kunnur og raun sannar, og
virðist hamingjuleiðin torfundnari
og torfærari nú en nokkru sinni
fyrr.
Þrátt fyrir allar „framfarirnar".
OFFRAMBOÐ OG
OFSATEKJUR
Ekki hafa þó tálmanirnar á veg-
ferð mannkynsins að hinum sár-
þreyða leiðarenda heldur verið
komnar til af þeim sökum, að til-
finnanlegur skortur hafi verið á
mönnum, er hafa talið sig rata hina
einu rétm braut. Ekki hefir heldur
verið vöntun á stefnum og skoðun-
um, sem þeir hafa talið sér og öðr-
um trú um að væru endanleg lausn
lífsgátunnar og nothæfir Iyklar að
hliðum sæluríkisins Framboð slíks
varnings á mannlífsmarkaðinum
hefir einmitt aldrei verið f jölbreytt-
ara en silMíi'''v:instrimennskan náði
sð festa ræmr og tók að þoka mann
qjþj unni iengra og lengra af vegum
löngu staðfestra náttúrusanninda.
Állt frá því hefir „velferðarríkið"
verið kappsamlega auglýst sem ríf-
Ieg uppbót handa mannkyninu fyrir
hinn sársaukafulla Paradísarmissi
þess í ómunafyrnd. Boðun þess
hefir verið og er stórkostlegt gróða
fyrirtæki, er allir atvinnulýðræðis-
menn rækja af kostgæfni. og boð-
skapurinn sá, að allt böl sé auðvelt
að bæta með peningum, kauphækk-
unum, hagvexti og framleiðni.
„Manneskjan varð til á
reikistjömu, sem var fjand-
samleg brýnustu lífsmögu-
leikum hennar, hún var ekki
búin neinni sjálfgefinni
þekkingu, engri „eðlishvöt“
til þess aS henni mætti
verða fært að þekkja mark-
mið sín, eða leiðirnar að
þeim; hún var aðeins gædd
skynsamlegri ályktunar-
hæfni til tryggingar tilveru
sinnar. Til þess að geta lif-
að af, þurfti manneskjan að
beita hugsun sinni, neyta
ORKU, vitsmunalegrar og
líkamlegrar. Til þess að hafa
næga og stöðuga fæðu,
þurfti hún að læra að rækta
hana. til þess að hafa skjól,
þurfti hún að læra að gera
sér skúta.“
— Lilian R. Boehme (1936—),
bandarísk húsmóðir ritstjóri
mánaðartímaritsins „The Libert-
árian", og rithöfundur:
„CAP.TE BLANCHE FOR
CHAOS", (Arlington House,
New York, N.Y., 1970), bls. 32.
„ALLT ÞETTA SKAL ÉG
GEFA ÞÉR“
Það hefir löngum verið létt verk,
og að sama skapi löðurmannlegt,
að vekja vanhugsaðar vonir fjöld-
ans um fyrirhafnarlausa Iífsbaráttu
við draumórakennd skilyrði, oftast
í fagurrauðum umbúðum, og á-
hyggjulaust líf, að hinum leyndar-
dómsfullu skilyrðum fullnægðum.
Þá list hafa allir æfðir atvinnulýð-
ræðis menn Ieikið af frábærri íþrótt
og á grundvelli hinnar víðtæku
þekkingar sinnar á öflun, meðferð
og verkun hráefnisins, þáttvirtum
kjósendum sínum. Aðeins örfátt
hefir reynzt auðveldara en ,að fanga
atkvæðafénaðinn með orðaskvaldri
og heitstrengdum loforðum um
blessunarríka náðarsæld vélferðar-
ríkisins, þar sem •
matur er yfirfljótanlegur í
alla svanga maga,
vinna hana öllum vinnufús-
um höndum,
vöruúrval og vöruverð viS
allra hæfi,
húsnæði hana öllum hrökt-
um,
sjúkrarúm handa öllum
sjúkum,
uppbætur fyrir öll áföll og
axarsköft,
styrkir út á hvers kyns van-
rækslu og heimskupör
verðlaun fyrir að geta börn
og ala,
tómstundir og skemmtanir
eins og tími leyfir, og æsku-
fjör í ellinni.
En ef „velferðin" ætti að kosta
eitthvað, þá væri hún tæplega talin
boðleg enda er kostnaðarleysið ein-
hver fegursta prýði hennar. í mesta
Iagi að hún kosti atkvæði, og ef
velferðarborgarinn kann yfirleitt
nokkuð til fullrar hlítar og kemur
í verk af óaðfinnanlegri samvizku-
semi og aðdáunarverðri kurteisi, þá
er það að þakka fyrir sig með því
að kjósa.
Af þessum og fleiri slíkum sök-
um getur það varla vakið neina sér-
staka undrun eða jafnvel athygli,
þó að heitið sé tvennu eða fieiru
samtímis, sem hvert eyðir gildi ann-
ars, það er yfirleitt ekki talinn veru
legur verksmiðjugaUi á loforða-
framleiðslu þótt hinar ýmsu lof-
orðategundir ljósti hvetjar aðrar
samstundis í rot, komist ekki ó-
brotnar á markað. í þeim efnum
er einna nýjast af nálinni dæmið
um veizlunæma forsætisráðherrann
(í betlilýðveldinu bílsjúka), sem
ekki hafði neinar vöflur á að heita
atkvæðum sínum, að „við munum
samfella verðfrelsi og verðstöðvun
í efnahagsráðstöfunum stjórnarinn-
ar". Kraftaverkajötnum, er búa yfir
þess konar hæfileikum, bregður því
skiljanlega ekki við að „samfella"
stigvaxandi framleiðsluaukningu,
samfara tvöföldun fólksfjöldans. í
heiminum á næstu 30 árum, auk-
inni og aðkallandi náttúruvernd í
veröld þar sem aUt er takmarkað
— nema heimska, ófyrirleitni og
peningagræðgi atvinnulýðræðis-
manna, svo og auðvitað trúgirni
almennings.
DREPANDI „VELFERГ
Velferðarrugl lýðræðisins hefir á
undraskömmum tíma slævt skiln-
ing múgsins á gildi heilbrigðs og
uppbyggjandi starfi og striti, til-
gangi þess; og svipt hann þeirri á-
nægju, sem eðlileg lífsbarátta að
jafnaði veitir. Munaður, bruðl og
hóglífi eru „hugsjónirnar", sem
vinstrimennskan býður í staðinn,
kaupmang og sölutækni aðferðirnar
til þess að ná markinu. Atvinnulýð-
ræðismönnum er vel kunnugt um
sannleiksgildi hins fornkveðna, ,að
margur verður af aurum api", og í
lýðræðinu gemr naumast arðbærari
bústofn.
Eins og af sjálfu eðli málsins
leiðir, eru forkólfar þesslegrar lífs-
skoðunar himinhátt upp yfir það
hafnir að sinna röksmddum aðvör-
unum og athugasemdum hugsandi
manna. Kenningar hins heims-
fræga, franska líffræðings og heim-
spekings, Alexis Carrel (1873—
1944), sem hlaut Nóbelsverðlaun
í læknisfræði árið 1912, njóta t.d.
engra sérstakra vinsælda eða virð-
ingar neins staðar í lýðræðinu. Þess
er og enginn von. Carrel var nefni-
lega óþreytandi við að vekja athygli
á hinni lífeðlisfræðilegu nauðsyn,
er hann komst að með hinum víð-
tæku rannsóknum sínum, og jafn-
framt ómetanlega ávinningi, sem
tímabundin hámarksáreynsla, erfiði,
strit, m.a.s. hrakningar, skortur og
jafnvel þjáningar, væru manneskj-
unni. Hann hikaði ekki við að stað
hæfa, að slíkt væri óhjákvæmileg
forsenda fyrir heilsu hennar og
þreki, viljastyrk og andlegum
þroska. Mig undrar það ar af leið-
andi ekki á nokkurn hátt, að kjarni
hinnaí lýðræðislegu líffræði skuli
vera allur annar, eða í sem styttztu
máli sá, að einstaklingurinn geti
bezt tryggt hamingu sína með því
að láta sálarlausar vélar urga nátt-
úruauðæfin upp sleitulaust, gera
helzt ekki neitt sjálfur — og hvíla
sig síðan vel og lengi á eftir.
MILLJÓNIR, MILLJARÐAR,
BILLJÓNIR
Lögmál náttúrunnar og skikkanir
sköpunarverksins eru vinstri-
mennskunni að sjálfsögðu algerlega
óviðkomandi í einu og öUu Þau og
þær má brjóta eða sniðganga að
vild, ef peningar eru annars vegar.
Talið er nokkurn veginn víst, að
líf hafi þróazt á örðinni um am.k.
2.000.000.000 ára. Þegar í upp-
hafi var það háð nákvæmlega hinum
sömu tilverulögmálum og sköpunar
verkið hefir sett cllu lifandi og
dauðu, hvar sem er í veröld anda
og efnis. Þessi lögmál eru algild,
frávikalaus og bindandi fyrir allt,
sem gerizt, hefir gerzt og getur
hugsanlega gerzt. Manneskjan er
eitt.af yngstu.börnum náttúrunnar,
og enda þótt líf og vera á jörðinni
og í, hafi birzt í hinum margvís-
legustu myndum: lögmálin er öUu
ráða, voru ekki í neinu, hvorki
í hinum stærsta né hinu smæsta,
öðruvísi en þau eru enn þann dag
í dag. Ennfremur er það óyggjandi,
að náttúran og sköpunarverkið hafa
reynt þau, skerpt, styrkt, fágað,
fegrað og fullkomnað á miUjónum
lífvera um miUarða ára í biUjónum
tilbrigða áður en manneskjan var
leyst úr frumformum sköpunar
sinnar og varð þess megnug að
stíga fyrstu skrefin á jörðinni í nú-
legri mynd sinni
HEIMSÁR SIEDENTOPFS
í þessu samhengi verður ekki
auðveldlega hjá því komizt að
hugsa og skrifa í miUjónum, miUj-
öðrum og jafnvel billjónum. Ókost-
urinn við notkun slíkra stærðfræði-
tákna er augljóslega sá, að myndin
verður óskýr, Það er hætt við að
útlínurnar máist af og hverfi í
fjarska. Svo vel vill hins vegar tU,
að auðvelt er að draga myndina upp
með dýpri og greinilegri línum.
Það hagræði eigum við að þakka
hinum nafnkunna stjörnufræðingi
Heinrich Siedentopf, er með dæmi
sínu hefir opnað augu allra, sem
sjá vilja og skila fyrir óravídd-
um þess tíma, er leið frá upphafi
heimssögunnar þangað til almættið
taldi óhætt að sleppa „kórónu sköp
unarverksins" og „herra náttúrulög-
málanna" lausum með vinstri-
mennsku sína.
í þeim tilgangi að gera okkur hið
5.000.000.000 ára tímabil frá sköp-
un jarðar fram á velferðaröld sæmi
lega skiljanlegt, þjappaði Sieden-
topf því saman í eitt ár. Og á þann
'mæiikvarða 'mælr, þá deið heimsár
lians á þessa leið:
Janúar: Risavaxinn gasefna-
hnötmr spiuntlrast í allar áttir
og skiptir sér í miUjarða ein-
stakra veraldareyja; ein þeirra
verður sólin okkar.
Febrúar: Reikistjörnurnar verða
til; ein þeirra er Jörðin.
Apríl: Vötn og fljót greinast frá
fösm Iandi á jörðinni.
Sumar: Einhverntíma tim sum-
arið rís Iíf upp af efninu.
Nóvember: Gróður skýtur rót-
um á jörðinni, Iifandi verur
stíga upp úr djúpum úthaf-
anna.
Desember: Síðustu viku í að-
venm eru fmmferfætlur ráð-
andi í dýraríkinu.
Jól: Frumferfætlur deyja út.
Gamlárskvöld kl. um 23:00:
Pekingmaðurinn kemur fram
á sjónarsviðið.
Gamlárskvöld kl. um 23:10:
Neandertalmaðurinn kynnir
sig.
Gamlárskvöld kl. 23:3930,
þ. e. á síðustu 30 sekundum
ársins hefst og gerist það, sem
við hreykin nefnum mann-
kynssögu,
en á síðusm sekúndum þess þre-
faldast mannfjöldinn á jörðinni,
nútíminn er runninn í hlað, og
eftir að aðeins 10 sekúndur em
liðnar af hinu nýja heimsári, eftir
1.560 ár samkvæmt tíðkanlegum
tímareikningi, og miðað við fyrir-
s j áanlega f j ölgunarhlutf allstölu,
munu kroppar þálifandi jarðarbúa
vega jafnþungt og jörðin sjálf, sem
er talin vega 5.960.000.000.000.
000.000 kg (fimm kvadtrilljónir og
níu hundruð og sextíu trilljónir
kílógrömm).
Eg á ekkert frekar von á því, að
nokkur manneskja með fuUu viti
og þótt ekki sé gædd nema lág-
marksskilningi á tíma og tölum,
beri á móti því, að það sé ekkert
smáræði, sem þeir menn færast í
fang, er hyggjast opna hlið Paradís-
ar í einni svipan. Eg býst ennfrem-
ur við því, að flestir hljóti að viður
kenna, svona að athuguðu máli, að
manneskjan er bundin náttúrunni
órjúfanlegum böndum, að náttúr-
an setur sín lög um hægfara (á
okkar mælikvarða) og örugga þró-
un. Af því hlýtur að leiða, að verði
umhverfi breytt eða því umturnað
það skyndilega og hugsunarlaust,
að lífið geti ekki fylgt eftir og að-
lagazt — þá deyr það Loftið er
þegar orðicS banvænt á vissum tím-
um og vissum stöðum, fljótin eru
sýkt, mörg stöðuvötn þegar dauð og
úthöfin fyllast sora og sorpi. Allt
sökum „umbótanna", „framfar-
anna", „kjarabótanna".
Og Iýðræðisveran er þannig sköp
uð, að hana hryUir við að „ein-
angra sig", þ.e. hugsa og starfa sjálf
stætt, hún viU „berast með straumn-
um".
Með straumnum berst hins vegar
bara dauður fiskur
/. Þ. A.
Aðvörun
um stöðvun atvinnureksturs vegna
vanskila á söluskatti.
Samkvæmt kröfu tollstjórans í Reykjavík og heim-
ildar í lögum nr. 10, 22. marz 1960, verður atvinnu-
rekstur þeirra fyrirtækja hér í umdæminu, sem enn
skulda söluskatt fyrir júlí og ágúst s.l. og söluskátt
frá fyrri tíma, stöðvaður, þar til þau hafa gert full skil
á hinum áföllnu gjöldum, ásamt áföllnum dráttarvöxt-
um og kostnaði. Þeir, sem vilja komast hjá stöðvun,
verða að gera full skil nú þegartil tollstjóraskrifstof-
unnar, Arnarhvoli.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 21. okt. 1970.
SlGURJÓN SIGURÐSSON.