Fréttablaðið - 25.06.2006, Blaðsíða 13

edda.is
Loksins er komin handbók sem gjörbreytir sýn
okkar á landið og hvernig á að ferðast þannig að
öll fjölskyldan hafi gaman af. Fallegar lautir,
skemmtilegir buslulækir, steinafjörur, hellar,
dularfullir róluvellir og margt, margt fleira
– allt ókeypis.
Upplifum Ísland í gegnum börnin,
slökum á og njótum!
Ísland
í nýju ljósi
Á
H
U
G
A
V
ER
Ð
U
R
ST
A
Ð
U
R
FO
R
V
IT
N
IL
EG
T
SÖ
G
U
H
O
R
N
IÐ
M
O
LI
G
Ö
N
G
U
LE
IÐ
FY
R
IR
B
Ö
R
N
IN Fyrir börnin – Loksins handbók
sem sinnir þörfum yngstu
ferðalanganna.
Áhugaverður staður
– Allir ókeypis
Moli – Skemmtilegur og óvæntur
fróðleikur um íslenska náttúru
Söguhornið – Íslandssagan
aðgengileg og ekki síst spennandi
Forvitnilegt – Allt sem þú
vissir ekki áður um Ísland
Gönguleið – Fjölbreyttar leiðir
fyrir unga sem aldna
Í skrifum mínum hér í Frétta-
blaðinu hef ég drepið á ýmsum
málum. Oft hef ég fengið mikil
viðbrögð við því sem ég segi.
Sumir eru ánægðir og svo eru
aðrir óánægðir. Margir keppast
við að skilgreina mig og hug-
myndir mínar sem eitthvað
ákveðið og setja mig í einhverja
ákveðna skúffu. Stundum gerist
það líka að fólk verður reitt út í
mig, yfirleitt vegna þess að ég
geri ekki eins og það vill að ég
geri, sem er bara frekja. Sumir
virðast jafnvel hata mig bara
fyrir að vera til.
Skilgreiningar drepa sköpun.
Skúffurnar kæfa niður skapandi
hugsun. Íslenskt samfélag er
nokkuð mikið „skúffusamfélag“.
Kannski vegna smæðarinnar.
Sjálfboðaliðar, sem gjarnan vilja
hafa allt í röð og reglu, smíða
skúffur og flokka fólk ofan í þær,
líkt og gert er með sokkapör. Og
ofaní skúffuna skal fólk fara með
góðu eða illu. Best er þó að fólk
skilji mikilvægið og skríði sjálft
ofan í út dregnar skúffurnar.
Þetta er kannski ákveðin tegund
af hjarðhugsun. Þetta er eins og
vera kominn í réttirnar. Kannski
að sauðkindin eigi stærri sess í
sálarlífi okkar en við áttum okkur
á.
Þegar ég fór fyrst að tala um
trúmál var ég skyndilega orðinn
„frelsaður“ í hugum margra og
umsvifalaust kominn í þá skúffu.
Þegar ég tók kaþólska trú varð
ég „þið kaþólikkar“. Ég fæ gjarn-
an fyrirspurnir um hvað „okkur
kaþólikkum“ finnist um eitthvað
tiltekið mál. „Við“ vorum gjarnan
spurðir út í Da Vinci lykilinn og
hélt fólk þá oft að ég myndi míga
í mig af bræði. Þegar ég tók upp
á því að styðja Gísla Martein til
embættis borgarstjóra breyttist
ég skyndilega í „þið Sjálfstæðis-
menn“ og stefnuskrá Sjálfstæðis-
flokksins varð umsvifalaust að
mínu hjartans máli og köllun.
Um daginn hitti ég svo mann
sem húðskammaði mig fyrir að
senda „okkur náttúruverndar-
sinnum“ tóninn í Bakþönkum.
Samt flokka ég spilliefni, fer með
dósir í endurvinnslu og er með
fullan kassa af mygluðum matar-
leifum úti í garði hjá mér. Ætli
„við náttúruverndarsinnar allir“
eyði tíma sínum í slíka smá-
muni?
Sumir verða fjúkandi illir ef
ég vil ekki vera í þeirra skúffu.
Nokkrir virðast líka halda að ég
sé að reyna að lauma mér ofan í
þeirra skúffu og reyna að verja
hana með kjafti og klóm, því
þeim finnst hún kannski svo fín.
Skúffisminn veður uppi, út um
allt. Hann leggst yfir alla eins og
ryk. Tælendingar, náttúruvernd-
arsinnar, Sjálfstæðismenn, trú-
leysingjar, intelligensían, homm-
ar, menntamenn, vinstrimenn,
kristnir og svartir eru ekki bara
tíu hópar heldur þúsundir af mis-
munandi fólki, með ólíkar skoð-
anir, þarfir og smekk.
Ég hef ekki svarið neinum
hollustueið nema Guði mínum og
sannfæringu. Svo hef ég lofað að
vera almennilegur við konuna
mína. Hún lofaði því sama á móti.
En það þýðir ekki að hún sé til-
neydd að samþykkja, gagnrýnis-
laust hvaða vitleysu sem mér
dettur í hug, bara af því að við
séum í sömu skúffu. Og hún gerir
það ekki, sem betur fer.
Hvað er svona hættulegt við
mig? Ég er að reyna að vera ein-
lægur. Er einlægni virkilega
svona ógnvekjandi? Er reiði fólks
bara ótti? Getur verið að margir
séu hræddir við mig? Eða afbrýði-
samir eða skúffaðir? Ég get ekki
sett mig inn í allt. Ég á fullt í
fangi með mig og mína. Til hvers
að bjarga heiminum ef maður
getur ekki bjargað sjálfum sér?
Ég er ekki kind eða stakur sokk-
ur, sem þrá öryggi sokkaskúff-
unnar, heldur einstaklingur með
rétt á að hafa skoðanir og líka að
skipta um þær ef ég vil. Og ef
fólk vill ekki una mér þess, þá so
be it. Hugmyndir annarra um
mig eru ekki ég.
Og ég mun halda áfram að
styðja það sem mér finnst ein-
lægt og fallegt en gagnrýna það
sem mér finnst ljótt og dónalegt.
Biti, aftan hægra
UMRÆÐAN
HLEYPIDÓMAR
JÓN GNARR
Þegar ég fór fyrst að tala um
trúmál var ég skyndilega
orðinn „frelsaður“ í hugum
margra og umsvifalaust
kominn í þá skúffu. Þegar ég
tók kaþólska trú varð ég „þið
kaþólikkar“.
G. Pétur og ég
Þá sé ég, að G. Pétur Matthíasson, frétta-
maður sjónvarps, mun hafa sagt frá því
á pressukvöldi blaðamannafélagsins, að
hann hafi hætt að lesa vefsíðu mína, af
því að hann treysti sér ekki til að fjalla
um mál, sem tengdust mér, ef hann
héldi að lesa hina ósanngjörnu gagnrýni
mína í sinn garð. Ólafur Teitur Guðnason
segir frá því í Viðskiptablaðinu í dag, að
hann hafi af þessu tilefni grandskoð-
að síðuna mína til að leita að því, sem
særði G. Pétur og fann hann færslu 30.
maí 1998 og aðra 7. júní 1998. Ólafur
Teitur telur greinilega ástæðulaust fyrir
G. Pétur að hætta að lesa síðuna mína
af þessu tilefni.
Björn Bjarnason á bjorn.is
Prófsteinn
Saga „varnarsamningsins“ svokallaða og
þátttöku Íslands í NATO hefur nú í sex
áratugi einkennst af því að stjórnvöld
hafa farið sínu fram í trássi við almanna-
vilja. [...] Af þeim sökum verður forvitni-
legt að sjá hvort stjórnvöld ætla sér að
sniðganga almannaviljann enn einu
sinni í þessu máli. Hefur lýðræðisvitund
Íslendinga ekki aukist frá því á 20. öld-
inni? Geta stjórnvöld endalaust rekið
utanríkisstefnu sem nýtur ekki meiri-
hlutastuðnings? Næstu misseri verða
prófsteinn á stöðu lýðræðis á Íslandi. Til
mikils er að vinna að þjóðin falli ekki enn
einu sinni á því prófi.
Sverrir Jakobsson á murinn.is
Bleikir steinar
Fjölmiðlamönnum dettur ekki einu sinni
í hug að einhvern tíma hafi runnið upp
sá dagur að efnalitlir karlmenn fengu
kosningarétt. Eða karlmenn sem skuld-
uðu sveitarstyrk. Eða vistráðnir karlmenn.
Það þarf aldrei að rifja upp afmæli kosn-
ingaréttar þessara manna. En á hverju
einasta ári þarf að standa á öndinni yfir
bráðum hundrað ára afmæli kosninga-
réttar kvenna, klæða sig í bleik föt, breyta
vefsíðum, afhenda málaða steina, halda
sérstaka umræðuþætti. Hvað ætli menn
segðu ef samtök gjaldþrota manna skor-
uðu á menn að ganga í sérstökum fötum
til að minnast kosningaréttar þeirra sem
skulda sveitarstyrk?
Vefþjóðviljinn á andriki.is
AF NETINU
SUNNUDAGUR 25. júní 2006 13