Alþýðublaðið - 17.08.1922, Side 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
tr lioíir tapast A rdffveg;
ÍRum (rá Múla hð Laugav. 114
cða á Laugavcginutn að Grettisg
43 Skilist á Grettisg 10 gegn
iundarkunum.
Kl, 7‘|2 ■
á morgnana er tilbúið nóg af heitu
kaffi bjá Litla haífihúsinn.
L'iugavegi 6
Hentugt iyrlr þá, sem byrja vinnu
ki S, mobkaffi 30 aura. Engir
drykkjupeningar.
Géðip og óíýrir dívauar, og
madressur A 6—10 kr, altaí fyr
iflfggjaEsdi á Freyjugötu 8
fæst i
Ny Pilsner
Porter
Kanpfélaginu.
3 hepbenfgi og eidhú* óskast
stríx eða fyrsta október A v. á
E.s. „Gullfoss”
fer héðan A faugardag ip. ágúst ki. 6 síðdegis til V62 tfjapða,
Sigluf jarðar og Akayeyrap og aítur til Reykjavíkur. —
Ftt&sedlai* sækist í dag og vörur afhendist ýöstudag.
H. f. Bimskipafólag1 íslands.
Hús og- byg’gingarlóðir
seiur Jönas H# Jðnsson. — Bárunni. — S(i»i 327.
1 1 • Aherzia lögð á hagfeld viðskifti beggja aðila. ...
Borgarnes-kjötútsalan
aem áður hefir veríð á Lsugaveg 17, er i ár flutt í kjötbúð
Milner s
og /æat þar kjöt Iramvegis hvern dag, meö iægsta verði. Sömu-
leiðis er þar ávalt fyrirliggjandi ágætt 1 jómabussrojör.
Útbreiðið Alþjöublaðið,
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið farið I
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Olaýur Fridrikssott.
Prentsmiðjan Guíenberg.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
rússneskir njósnarar. Þeir svífast einskis til þess að ná
áformi sínu. Það sem skeði á skipinu — eg á við spilin
— ætluðu þeir að nota til þess að neyða leyndarmálið
-upp úr bónda rnínum.
Hefði sannast á hann svik í spilunum, hefði framtið
hans verið eyðilögð. Hann hefði orðið að fara frá em-
baetti sínu. Hann hefði mist alt álit. Þeir ætluðu að
nota þetta sem keiri á hann — en ef hann léti þeim
skjölin í té eða leyndarmálið uppskátt, ætluðu þeir að
sanna það, að ekki væri um annað en samsæri óvina
hans að ræða.
Þér hindruðuð þá í þessu. Þá hugsuðu þeir sér að
eyðileggja mannorð mitt. Þegar Paulvitch kom inn til
mfn sagði hann mér það. Hann lofaði mér því, að fara
ekki lengra, ef eg næði skjölunum og fengi þeim þau.
Færi eg ekki að vilja hans, ætlaði Rokoff, sem stæði
úti fyrir, að gera yfirnianni aðvart um, að eg væri lok-
uð inni i klefa mínum með öðrum manni en bónda
mínum. Hann ætlaði að segja hverjum manni er hann
hitti frá þessu og koma þvf í blöðin þegar í land kæmi.
Þetta var óttalegt. En það vildi svo til, að eg vissi
dálítið um Paulvitcb, sem varðaði fangelsisvist 1 Rúss-
landi, ef upp kæmist, og rússneska Iggreglan hefði
hendur í hári hans. Eg manaði hann til þess að fram
kvæma ætlun sína, en hallaði mér að honum og hvtsl-
aði nafni í eyra hans. Hann réðist á mig eins og vit-
laus maður, og het’ði hengt mig, ef þér hefðuð ekki
komið mér til hjálpar".
„Fantarnirl" tautaði Tarzan.
„Þeir eru verri en það, vinur minn", mælti hún. „Þeir
eru djöflar. Eg óttast um yður, vegna þess þér hafið
unnið yður hatur þeirra. Eg vildi að þér væruð ætíð
varir ura yður. Segið mér, að þér séuð það ætíð, því
eg mundi aldrei fyrirgefa mér, ef þér yrðuð að llða
vegna greiða, sem þér hafið gert mér*.
„Eg óttast þá ekki“, svaraði hann. „Eg hefi boðið
grimmari óvinum birginn, heldur en þeim Rokofif og
Paulvitch". Hann sá, að hún vissi ekkert um atburðinn
í Maule-götu, og ekki mintist hann á það af ótta við,
að það gerði hana órólega.
„Hvers vegna“, hélt hann áfram, „setjið þér bófana
ekki í hendur lögreglunni, yður sjálfri til öryggi? Hún
mundi fljótt gera þá hættulausa“.
Hún þagði um stund, áður en hún svaraði.
„Til þess liggja tvær ástæður", mælti hún. „önnur
er sú sama, sem heldur greifanum frá að gera það.
Hin, sem er höfuðástæðan fyrir mér, hefi eg engum
sagt. Að eins við Rokofif þekkjum hana. Eg undrast";
hún þagnaði, og horfði um stund á hann alvarlega.
„Og hvað undrist þér?" spurði hann brosandi.
„Eg undrast, að eg skuli vilja segja yður það, sem
eg hefi ekki einu sinni þorað að segja bónda mínum.
Eg trúi því að þér getið skilið mig, og sagt mér hvað
eg á að gera. Eg veit, að þér munið ekki dæma mig
of hart“.
„Eg er hræddur um, að eg reynist fremur lélegur
dómari“, svaraði Tarzan, „því ef þér hefðuð orðið sek-
ar um morð, mundi eg segja, að sá mætti vera þakk-
látur, sem hlotið hefði svo yndislegt hlutskifti".
„Ó, nei“, mælti hún; „svo óttalegt er það nú ekki.
En fyrst ætla eg að segja yður ástæðuna fyrir því, að
greifinn vill ekki framselja þessa menn; og ef eg síðan
get haldið hugrekkinu, mun eg segja yður þá ástæðuna,
sem eg ekki þori að segja. Sú fyrnefnda er, að Niko-
las Rokofif er bróður minn. Við erum Rússar. Nikolas
hefir verið illmenni frá því fyrst að eg man eftir hon-
um. Hann var rekinn úr rússneska hernum, þar sem