Fréttablaðið - 13.11.2006, Side 62

Ég er á danska kúrn-
um. Þá er ég ekki að
tala um megrunar-
kúrinn sem dása-
maður er í sauma-
klúbbum landsins.
Nei, minn kúr er allt
öðruvísi og hefur
það alls ekki að mark-
miði að tapa kílóum þótt vissulega
sé það ánægjuleg aukaverkun.
Danski kúrinn minn fólst í því
að flytja til Kaupmannahafnar í
nokkra mánuði, selja bílinn og
kaupa reiðhjól að hætti innfæddra.
Nú fer ég allra minna ferða á þess-
um járnfáki sem kostaði það sama
og að fylla bensíntank einu sinni.
Mér finnst það frábært. Það fylgir
því ákveðin frelsistilfinning að
þeysa um göturnar með vind í hár-
inu og ferðalagið frá heimili til
skóla verður að ánægjulegri
líkamsrækt.
Fyrir nokkrum mánuðum síðan
sá ég viðtal við konu á Akureyri í
sjónvarpinu. Það sem var svona
merkilegt við þessa konu var það
að hún átti ekki bíl en fór allra
sinna ferða á reiðhjóli, hvort sem
það var til þess að kaupa í matinn
eða sækja börnin á leikskólann.
Þetta þótti fréttnæmt á Íslandi.
Mér finnst fyndið að hugsa um
þetta viðtal núna, vitandi það að
hér í Kaupmannahöfn og flestum
öðrum stórborgum er það alls ekki
sjálfsagður hlutur að allir eigi bíl.
Nei, hér þykir bara ósköp eðlilegt
að hjóla með börnin í skólann og
labba heim úr súpermarkaðnum
með þungu pokana þótt það sé
langt. Á Íslandi fer fólk varla á
milli húsa nema á bílnum og svo
þjösnumst við áfram í umferðinni,
eitt og eitt í bíl, pirruð og fúl af
súrefnisskorti og hreyfingarleysi.
Við hættum jafnvel við að fara í
ræktina ef það er ekki laust bíla-
stæði næst dyrunum.
Þannig virðumst við hafa ákveðið
að það eigi að vera. Allt er skipu-
lagt út frá einkabílnum og sjálf
myndi ég varla hætta mér út í
umferðina í Reykjavík á reiðhjóli.
Þess vegna er ég ansi hrædd um að
bíll verði það fyrsta sem ég kaupi
þegar ég kem heim. Aukakílóin,
pirringinn og umferðarstreituna
fæ ég væntanlega í kaupbæti.