Fréttablaðið - 19.11.2006, Qupperneq 16

F
yrstu tónleikar söng-
konunnar Katherine
Jenkins á sex vikna
Bretlandstúr hennar
eru í Reading. Hún er
oft kölluð höfuðborg
Thames-dalsins og er ekki mikið
stærri en Reykjavík. Borgin er lík-
legast frægust fyrir sæmilegt fót-
boltalið sem inniheldur tvo Íslend-
inga og nokkuð sóðalega
tónlistarhátíð sem haldin er árlega.
Þar komast drukkin ungmenni í
návist við ferskustu rokk-, raf- og
hiphoptóna hvers sumars.
Síðasta mánudagskvöld var
aðalviðburður tónlistarlífsins í
Reading eins fjarri þeirri sódóm-
ísku gleði og hugsast getur. Kath-
erine er þekkt messósópran-söng-
kona frá Wales sem hefur selt
fleiri plötur en nokkur annar
klassískur listamaður í Bretlandi,
fyrr og síðar.
Fyrir rúmri viku gaf hún út
fimmtu breiðskífu sína og náði
alla leið á topp breska klassíska
sölulistans og í fimmta sæti á
popplistanum. Hún er Íslending-
um auðvitað að góðu kunn eftir að
hafa komið fram á tónleikum með
okkar manni, Garðari Thór Cort-
es, á Íslandi fyrr á þessu ári í
Laugardalshöll. Núna launar hún
honum greiðann með því að kynna
Garðar, á hverju kvöldi, sem sér-
stakan gest sinn á tónleikum
sínum.
Fyrstu tónleikar ferðarinnar
eru haldnir í Hexagon-leikhúsinu,
sem er rétt handan við hornið á
aðalverslunarsvæði borgarinnar.
Það dregur nafn sitt af hönnun
sinni, en salurinn er sex-hliða og
tekur rúmlega 1.000 manns í sæti.
Ég mæti til Reading rétt eftir
kaffileytið og tylli mér í sal Hex-
ago-leikhússins. Á sviðinu er 26
manna sinfóníusveit að stilla
saman strengi sína fyrir væntan-
lega hljóðprufu. Ungur maður
gengur inn í salinn með bunka af
dreifimiðum. Þetta eru auglýs-
ingasneplar til að kynna væntan-
lega útgáfu á fyrstu plötu Garð-
ars hér í Bretlandi í febrúar
næstkomandi. Maðurinn, sem er
húðflúraður upp hendurnar, byrj-
ar að dreifa miðunum í öll sæti
leikhússins. Síðar kemst ég að því
að þetta er Carl, svokallaður
„Tour manager“ Garðars. Hans
starf er að sjá til að allt gangi upp
hans og Garðars vegna á tónleika-
ferðalaginu. Carl þessi er vanur
Íslendingum, enda var hann í
sama hlutverki fyrir Nylon-stúlk-
urnar á þeim fjórum tónleika-
ferðum sem þær hafa farið í nú
þegar í Bretlandi. Allan tímann
sem ég fæ að fylgjast með er
hann á fullu, samt hristir hann
höfuðið yfir því hvað sé lítið að
gera miðað við ævintýri hans með
stúlkunum.
Þegar sinfóníusveitin er sam-
stillt gengur Garðar inn á sviðið
til þess að hefja hljóðprufuna.
Hann er klæddur í gallabuxur og
flíspeysu og heilsar upp á nokkra
kunningja í sveitinni áður en hann
tekur sér stöðu við hljóðnemann.
Stjórnandinn er honum kunnugur
en þeir unnu víst saman að upp-
setningu Phantom of the Opera í
West End, þar sem Garðar fann
loksins háa c-ið sitt. Þar hafði
hann hlutverk í um níu mánuði,
fyrir rúmum sex árum síðan, og
segist hafa ratað inn á hæsta
punkt raddsviðs síns eitt kvöldið.
Hann hefur ekki tapað því síðan
þá.
Eftir hljóðprufuna er ég leidd-
ur inn í búningsherbergi hans þar
sem hann situr í rólegheitunum
og bíður með tóman maga eftir
því að vera sóttur í mat. Á leiðinni
á matsölustaðinn spyr ég hann
hvort það sé ekkert erfitt fyrir
hann að syngja saddur?
„Nei, skiptir litlu máli fyrir
mig,“ segir hann með afar mjúk-
um talanda, og mér bregður hálf-
partinn yfir því hversu hár hann
er á tónskalanum þegar hann
talar. „Eins lengi og ég fæ mér
ekki rjómatertur eða einhverja
sykurdrullu sem ratar aftur upp í
háls.“
Svo spyr ég hann að því hvort
það eigi vel við hann að vera á
Hver er þessi Cortes?
Garðar Thór Cortes er nú á tónleikaferðalagi um Bretland í boði Katherine
Jenkins, messósópran, sem hefur selt fleiri plötur en allir aðrir klassískir
flytjendur í Bretlandi. Birgir Örn Steinarsson fór til Reading og varði fyrsta
degi tónleikaferðarinnar með tenórnum unga.
Þetta er mjög góð kynn-
ing fyrir mig í þessum
geira. Að fá svona
kynningu strax,
nokkrum mánuðum áður
en platan kemur út, er mjög
heppilegt. Ég geri mér alveg
grein fyrir því.
svona tónleikaferðalögum. „Svona
já og nei. Það er náttúrlega leiðin-
legt að vera svona lengi í burtu að
heiman, og leiðinlegt að sofa allt-
af í nýju og nýju rúmi.“
Eins og sannur fagmaður pass-
ar hann upp á sitt og pantar diet-
pepsí og kjúklingasalat. Við
ræðum á léttum nótum um flest
annað en feril hans eða kvöldið
yfir matnum, en tökum sameigin-
lega ákvörðun um það að setjast
niður í nokkrar mínútur og spjalla
stutt um alla velgengnina áður en
hann klæðir sig í jakkafötin.
Velgengni Garðars í Bretlandi er
nánast beint framhald af vel-
gengni hans á Íslandi. Það er að
segja að allt sem hann hefur feng-
ið upp í hendurnar í Bretlandi er
afrakstur einhvers sem hófst á
klakanum. Vanalega fara menn út
í skóla og annað, mynda sér sam-
bönd og „byrja upp á nýtt“ í
útlandinu. Það hefur ekki verið
tilfellið með Garðar. Hann rataði
inn í Phantom of the Opera á West-
End eftir að einn framleiðandi
þeirrar sýningar sá hann syngja í
Carmen Negra á Íslandi. Núna er
hann að undirbúa útgáfu fyrstu
plötu sinnar í Bretlandi, eftir að
útgáfa Einars Bárðarsonar seldi
rúmlega 20 þúsund eintök af
fyrstu breiðskífu hans heima.
„Þegar maður þekkir svona
góða menn, eins og Einar er, þá
vill maður ekki sleppa takinu af
þeim,“ útskýrir Garðar þegar ég
spyr hann hvort það hafi ekki
verið freistandi að leita að
erlendri útgáfu í stað þess að
gefa út hjá íslensku fyrirtæki á
Bretlandsmarkaði. „Fyrst við
getum farið þessa leið í stað þess
að fara í gegnum erlenda útgáfu
þá er það líka betra. Þá ráðum við
meiru sjálfir, hvað varðar laga-
val og svo framvegis.“
Garðar segir nokkrar plötuút-
gáfur heima hafa verið búnar að
koma sér í samband við hann
þegar Einar Bárðarson hringdi
loksins í hann. „Hann kom svo
heim í kaffi einn daginn og við
spjölluðum lengi saman. Honum
fannst mjög skrítið að það væri
ekki búið að gefa neitt út með mér
og kynnti fyrir mér þetta við-
skiptaplan hans. Hann vildi alltaf
meina það í upphafi að við ættum
erindi út líka. Hann vildi byrja
heima og sjá hvernig færi.“
Garðar segist strax hafa kunn-
að mjög vel við Einar og það hafi
ekki skemmt fyrir að hann og
pabbi sinn skuli vera góðkunn-
ingjar. „Pabba leist vel á hann. Þá
veit ég að hann er góður.“
Garðar var fyrst kynntur fyrir
Katherine Jenkins á Íslandi þegar
hún var þar að heimsækja vin
sinn. Hún var þá á leiðinni til
London um haustið til þess að
hefja nám í Royal Academy of
Music. Svo skemmtilega vildi þá
til að Garðar var einmitt á leið-
inni í þennan sama skóla. „Ég var
í óperudeildinni en hún var í
almennu söngdeildinni. Við
kynntumst svo örlítið betur þar.“
Einar bauð henni svo til
Íslands til að vera sérstakur gest-
ur Garðars á tónleikum hans í
Laugardalshöll í maí síðastliðn-
um. Hún launaði honum svo
greiðann með því að bjóða honum
í sex vikna tónleikaferðalag um
Bretland til að kynna nýjustu
breiðskífu sína, Serenade. „Þetta
er voðalega góð kynning fyrir
mig í þessum geira. Að fá svona
kynningu strax, nokkrum mánuð-
um áður en platan kemur út, er
voðalega heppilegt. Ég geri mér
alveg grein fyrir því.“
Garðar segist ekki hugsa of
mikið um þessa tilvonandi útgáfu
sína í Bretlandi. Eins og plata
Katherine telst plata hans til
klassískra útgáfna, þó svo að tón-
listin teygi einnig anga sína yfir í
popptónlist. „Það eru ekki allir
klassískir söngvarar sem vilja
syngja svona bland. Aðrir geta
það ekki. Það myndi bara ekki
passa að syngja þessa tegund tón-
listar með algjörum óperustíl.
Maður syngur ekki popplög eins
og Pavarotti. Þetta kallast „cross-
over“ og með því að fara yfir í
það er ég að færa mig svolítið frá
því sem ég lærði. En ég er engu
að síður að gera þetta af fullum
krafti. Mér finnst þetta alveg
jafn mikilvægt.“
Garðar lokar alveg á það að
hafa átt sér draum um að verða
poppsöngvari og segir hugmynd-
ina um að fara yfir í þessa blöndu
hafa komið frá Einari. „Hann
vildi gera svona plötu og ég hélt
að það myndi ekkert ganga. Ég
var nú samt alveg til í að prófa.
Svo gekk platan framar vonum
heima, og núna er ég hérna.“
Stuttu eftir spjallið okkar eru
tónleikagestir vinsamlegast
beðnir um að fara í sæti sín þar
sem tónleikarnir eru að hefjast.
Dívan kemur inn í glitrandi
ljósbláum kjól og hefur söng sinn.
Katherine leggur sig mikið fram
við það að ná tengslum við tón-
leikagesti á milli laga. Hún hagar
sér líklegast á mjög óhefðbundinn
hátt miðað við aðrar sópran-dívur,
þar sem hún reytir af sér brand-
ara á milli þess sem hún heillar
gesti með söng sínum.
Garðar er kynntur inn eftir
fjögur lög og þau syngja saman
dúett. Svo hverfur hún út af svið-
inu og Garðar syngur tvö lög
einn. Annað þeirra er Lontano og
áður en hann syngur það tilkynn-
ir Garðar áhorfendum að tveir
góðir vinir hans hafi samið lagið
sérstaklega fyrir sig. Lagið eiga
þeir Einar Bárðarson og Friðrik
Karlsson.
Dívan kemur aftur á svið, í
nýjum kjól, og Garðar kveður.
Eftir hlé leika þau sama leik,
Garðar kemur inn og syngur þrjú
lög á meðan dívan skiptir um
kjól, en í þetta skiptið einbeitir
Garðar sér að því að syngja
þekktar aríur. Salurinn fylgist
með sem dáleiddur og eftir að
Garðar hefur lokið söng sínum
ætlar fagnaðarlátunum aldrei að
linna. Það eru engar ýkjur að
halda því fram að pilturinn steli
senunni af stöllu sinni. Hún er
samt sérstaklega vingjarnleg við
hann og kynnir hann aftur á svið
í lok tónleikanna svo að gestir
geti sýnt honum þakklæti sitt enn
einu sinni. Á leiðinni út úr saln-
um heyrir maður nokkra segja:
„Hver er þessi Cortes?“
Það er alveg ljóst að þetta er
alvöru tækifæri fyrir Garðar að
fóta sig á breska klassíska mark-
aðnum. Strax eftir tónleikana
mætir ritstjóri stærsta klassíska
tónlistarrits Bretlands baksviðs
sérstaklega til þess að þakka
Garðari fyrir sönginn. Hann er
einn af mörgum sem þarf að bíða
eftir því að fá að taka í spaðann á
tenórnum unga sem björt fram-
tíð blasir við.