Fréttablaðið - 19.11.2006, Side 88

Veturinn sem ég fermdist var mér fengin sú ábyrgð að
hlaupa í skarðið fyrir afa minn
sem meðhjálpari í kirkjunni fyrir
vestan. Á hverjum sunnudegi
þann vetur mætti ég í kirkju og
aðstoðaði séra Hannes við að
komast í skrúðann. Sjálfsagt
finnst fáum þrettán ára strákum
það eftirsóknarvert hlutskipti að
þurfa að mæta í messu á hverjum
sunnudegi, hjálpa presti að klæða
sig og hlusta á kór sem kappkost-
aði að koma tónunum í hinar
hæstu hæðir, helst alla leið til
himna.
fór þó fjarri að mér fyndist
þetta vera kvöð. Þvert á móti, ég
leit á þetta sem prófstein á hvaða
mann ég hafði að geyma. Sem
getur verið hughreystandi að vita
þegar maður er þrettán ára. Á
tímabili þóttist ég meira að segja
orðinn virkilega trúaður, jafnvel
ekki frá því að ég gæti orðið hel-
víti fínn prestur seinna meir. Það
átti þó eftir að fjara undan trúar-
hitanum þegar afi kom aftur til
starfa og ég fór að gera eitthvað
annað á sunnudögum.
þennan vetur hef ég hins
vegar ekki þolað sunnudaga.
eru gátt milli
vikna, lok einnar og upphaf ann-
arrar. Sá sem vill komast í fréttir
vikunnar reynir ekki að vekja á
athygli á sér og afrekum sínum á
sunnudegi, hann veit sem er að
annaðhvort er hann of seint á ferð
eða of snemma. Allir dagar vik-
unnar hafa sinn eigin karakter og
sunnudagur er sá langþunglama-
legasti.
man eftir ófáum sunnudags-
síðdögum þar sem ég var við það
að tærast upp af óeirð, ekkert við
að vera nema horfa á Húsið á
sléttunni og sunnudagshugvekj-
una. Með smá heppni var dagur-
inn brotinn upp og ég sendur út í
búð að kaupa rauðkál áður en
lambahryggurinn var borinn á
borð.
bötnuðu sunnudagarnir
eftir að ég flutti að heiman og var
ekki lengur föst stærð í fjöl-
skyldueiningunni heldur einn á
báti. Sunnudagar voru ekki hann-
aðir með slíkt fólk í huga. Þeir
eru kannski bærilegir fyrir pör,
kjarnafjölskyldur og áhugamenn
um kappleiki en ekki okkur hin.
ætti ég bara að ger-
ast meðhjálpari aftur. Hugsa sér
að það gæti bjargað fyrir mér 52
dögum á ári að hjálpa presti að
klæða sig.
Sunnudagar