Fréttablaðið - 28.01.2007, Qupperneq 72

Landsliðsmaðurinn Alexander Petersson hefur unnið hug og hjörtu íslensku þjóðarinnar með frammistöðu sinni á heimsmeistara-
mótinu í handknattleik sem fer fram í Þýskalandi þessa dagana. Í spjalli við Henry Birgi Gunnarsson talar Alexander meðal annars um
lífið í Lettlandi og hversu sæll hann sé að hafa komist til Íslands því líf hans var á rangri braut áður en hann kom hingað til lands.
A
lexander Petersson
er 26 ára gamall
drengur sem er
fæddur og uppalinn
í höfuðborg Lett-
lands, Ríga. Þar bjó
hann allt til 18 ára aldurs er menn
frá Gróttu/KR fengu Alex, eins og
hann er kallaður, til að koma til
Íslands. Það átti eftir að reynast
mjög góð ákvörðun fyrir þennan
ljúfa og einlæga dreng því líf hans
hefur batnað með hverju ári síðan
og í dag segist hann vera ham-
ingjusamur maður sem eigi fátt
skylt með þeim manni sem hann
var áður en hann kom til Íslands.
„Ég var í svolitlu rugli. Var
meðal annars í klíku í Ríga og allt-
af að slást við mann og annan.
Framtíðin var ekki björt á þessum
tíma. Ágúst Jóhannsson, þáver-
andi þjálfari Gróttu/KR, og Björg-
vin Barðdal stjórnarmaður komu
til Lettlands og voru að leita að
leikmönnum. Ég var þá að æfa
með landsliðinu og þeir tóku eftir
mér. Í kjölfarið buðu þeir mér að
koma til Íslands og ég ákvað að
láta slag standa enda hafði ég litlu
að tapa,“ sagði Alexander en aðlög-
unin tók sinn tíma og honum leið
lengi vel mjög illa.
„Fyrsta árið á Íslandi var rosalega
erfitt. Ég var óreyndur ungur
drengur sem vissi lítið um lífið og
var staddur í öðrum heimi þar sem
voru margar hindranir á borð við
tungumálavanda. Þetta fyrsta ár
var alveg hræðilegt fyrir mig.
Næsta ár kom vinur minn til mín
og þá leið mér strax betur.“
Alexander á tvö systkini, eitt
eldra og eitt yngra. Hann segir að
það hafi verið erfitt að yfirgefa
fjölskyldu sína og þar sem fjöl-
skylda hans hafði takmörkuð fjár-
ráð gat hún aldrei heimsótt Alex
þann tíma sem hann bjó á Íslandi.
„Ég fór samt til Lettlands og hitti
fólkið mitt. Það var verulega erfitt
að fara aftur til Íslands eftir mína
fyrstu heimsókn til Lettlands. Ég
yfirgaf fólkið mitt með tár í aug-
unum. Mér leið það illa og ég var
að fara aftur í umhverfi sem mér
leið ekki nógu vel í. Ég ákvað samt
að bugast ekki,“ sagði Alex og
leyndi sér ekki á látbragði hans að
minningarnar voru ekki góðar.
Eftir að Alexander varð atvinnu-
maður í handbolta í Þýskalandi
hefur fjölskylda hans komist
reglulega í heimsókn, sem honum
finnst gott.
Alex var orðinn 23 ára gamall
þegar hann gerði samning við
þýska úrvalsdeildarfélagið
Düsseldorf. Þá var hann orðinn
stjarna í íslensku handboltalífi þar
sem hann fór á kostum með liði
Gróttu/KR. Hann hafði tekið ótrú-
legum framförum á stuttum tíma
á Íslandi og þjálfarar hans á
Íslandi segja það eljusemi hans og
aga að þakka.
„Þá var ég líka kominn með
íslenska kærustu og það var miklu
auðveldara að flytja til Þýskalands
en nokkurn tímann til Íslands,”
sagði Alex brosmildur en unnusta
hans, Eivor Pála Blöndal, spilaði
handbolta með Val á sama tíma og
Alex var að spila með Gróttu/KR.
Þau eiga einn son sem heitir Lúkas
Jóhannes Blöndal Petersson og er
tæplega þriggja ára gamall.
„Samanborið við fyrsta árið
mitt á Íslandi er allt annað auð-
velt. Það er yndislegt að eiga góða
konu og barn og ég veit að ég verð
aldrei einn. Fjölskyldan skiptir
mig öllu. Svo á ég allt í einu fullt af
peningum og get keypt hvað sem
mér sýnist. Ég er reyndar lélegur
með peninga og aldrei kunnað að
fara með þá. Eivor hefur hjálpað
mér mikið á því sviði,“ sagði Alex
og hló dátt.
„Líf mitt hefur svo sannarlega
breyst mikið og ég sé ekki eftir
því að hafa komið til Íslands á
sínum tíma og yfirgefið það líf
sem ég var að lifa í Ríga. Ég veit
ekki hvað hefði orðið um mig ef ég
hefði búið áfram í Lettlandi. Ég
var á rangri braut í lífinu og hafði
ekki hugmynd um hvað yrði um líf
mitt. Ég var skapheitur ungur
maður og erfiður í samskiptum.
Ég hef breyst mikið sem persóna á
þessum tíma en í dag er ég ham-
ingjusamur,“ sagði Alex af ein-
stakri einlægni.
Áður en hann kom til Íslands
tók Alex handboltann ekki alvar-
lega. „Ég mætti samt á æfingar
því þjálfarinn var alltaf að hringja
í mig og krefjast þess að ég mætti.
Hann sagði að ég hefði mikla hæfi-
leika og mætti ekki gefast upp.
Hann sagði alltaf við mig að ég
gæti náð langt en ég tók það ekki
alvarlega á þeim tíma,“ sagði Alex
sposkur en þessi ágæti þjálfari
vissi greinilega sínu viti enda er
Alex einn besti hægri hornamaður
heims í dag og er þess utan í
stöðugri framför.
Alex fór frá Düsseldorf eftir tvö
góð ár þar sem hann hélt áfram að
taka stórstígum framförum.
Grosswallstadt var liðið sem
hreppti Alex og hann skrifaði síð-
asta sumar undir samning við
félagið sem gildir til ársins 2008.
Alex sagði að stærri félög hefðu
haft samband við sig en vildi ekk-
ert um það tala þar sem ekkert
væri í hendi fyrr en búið væri að
skrifa undir pappírana. Ekki er
ólíklegt að það sé félag landsliðs-
þjálfarans Alfreðs Gíslasonar,
Gummersbach, enda hefur Alfreð
hrifist af Alex eins og allir sem
með honum fylgjast. Þeirri kenn-
ingu er þó kastað fram án nokk-
urra sannana.
„Að sjálfsögðu hef ég metnað
til að spila með stærri liðum en
Grosswallstadt. Draumurinn er að
leika í Meistaradeildinni og fá
meiri reynslu svo ég geti orðið
betri leikmaður,“ sagði Alex, sem
sagði það mjög sérstakt að byrja
að leika með íslenska landsliðinu.
Hans fyrsta stórmót var HM í
Túnis árið 2005 en þá hafði hann
verið íslenskur ríkisborgari í þrjú
ár.
„Ég var pínu stressaður að
leika við hlið Óla því hann hafði
verið mitt átrúnaðargoð sem ég
leit upp til og hafði gert lengi. Ég
játti öllu sem hann sagði og reifst
aldrei við hann. Það var skemmti-
leg reynsla sem ég gleymi seint,“
sagði þessi ljúfi strákur frá
Ríga.