Tíminn - 23.09.1979, Blaðsíða 2

2
Sunnudagur 23. september 1979
Gu&mandiir Ingi Kristjánsson og Árdfs ívarsdóttir meö Hildi litlu heima I stofu aö Vestur bergi 78 f BreiOhoIti.
mikill a
— segir Guðmundur Ingi Kristjánsson kennari og
fréttaþulur hjá sjónvarpinu
Það fyrsta sem maður tekur eftir inni hjá Guð-
mundi Inga og Árdísi eru blómin, falleg og pattara-
leg. Hvernig fara þau að? „Það er svona gott and-
rúmsloft hérna"/ segir Guðmundur oa hlær. Hann er
einn heíma með dótturinni Hildi, 11 mánaða, þegar
okkur ber að garði og sú litla bablar hvað hún getur.
Útsýnið úr stofuglugganum er stórkostlegt yfir alla
Reykjavík og allt upp á Akranes. Þau Guðmundur og
Árdísskipta öllu með sér, barnapössuninni og útivinn-
unni og segist Guðmundur ekki myndi vilja hafa það
öðru visi. Hann kennir í Laugalækjarskóla, hún í
öskjuhiiðarskóla.
„Alltaf veriðitvö-
faldri vinnu"
„Ég er nú oOinn ansi leikinn
með bamíð, en það gekk á
ýmsu, þegar hún var lftil. Ég
gleymi t.d. aldrei, þegar hún
hafði gert verulega á sig í fyrsta
sinn. Ardis var i baði, og ég stóö
bara eins og þvara og kallaði á
hjálp.... Ardis var svo alveg ein
heima með Hildi I vetur, en það
er ekkert sérlega glæsilegt, að
vera lokaður inni I Breiðholti
heilan snjóavetur meö litlu
barni og ákváðum við, að Ardis
tæki að sér aö vinna fyrir heim-
ilinu isumar. Sótti hún fyrst um
sem verkstjóri i Vinnuskóla
borgarinnar, en er henni bauöst
flugfreyjustarfið sjötta sumarið
I röð, sló hún til og fór að fljúga.
Þaö er fyrsta sumaríö, sem ég
hef ekki unnið úti.”
Guömundur hefur annars allt
til þess dags verið i alveg tvö-
faldri vinnu, kennt á daginn i
Laugalækjarskóla og svo aftur á
kvöldin I Námsflokkum Reykja-
vikur. „Fyrsta hjúskaparárið
sáumst við eiginlega ekkert
nema á nóttunni yfir veturinn og
mættumst svo á hinum ólikleg-
ustu tlmum yfir sumarið, þegar
hún var I fluginu. Það léttir tals-
vert á nú, að Árdis lauk Kenn-
araháskólanum I vor og ég er
hættur kennslu á kvöldin.
Þularstarfið i sjónvarpinu er
ekki svo mikill ábætir aðeins
einu sinni i viku.”
„Sótti um, en gleymdi
því svo þar með"
Já, nú voru á nfunda tug
manna, sem sóttu um fréttaþul-
inn hjá sjónvarpinu. Varstu ekki
ánægður að fá starfiö, fyrst þú
sóttist eftir þvi?
— Ég varð mest undrandi. Og
kannski sóttist ég ekki svo mikiö
eftir þessu starfi. Við sátum hér
einn sunnudag og heyrðum aug-
lýsinguna i útvarpinu. Þetta var
i aprilmánuði og ég var orðinn
þreyttur á kvöldkennslunni i
Námsflokkunum. Konan min
átti hugmyndina að þvi aö ég
sækti um, og ég brenndi viö
tækifæri niður i sjónvarp til þess
að fylla út gögn, en gleymdi
þessu svo þar með. Prufuupp-
taka fór siöar fram i 6 minútur
aöeins og fannst mér ég ekkert
nær markinu eftir það. Fyrsta
júni gerðist það svo hér hjá okk-
ur, að vatn flæddi um alla ibúð-
ina, tók m.a. af parketið og jurð-
um við að flytja út 117 daga. 10.
júni áttum við leið upp i ibúð af
tilviljun, og þá er það sem
hringt er frá sjónvarpinu og
mér boðið að koma á æfinga-
námskeið. Vorum við þá tveir
umsækjendur eftir undir hand-
leiðslu Baldurs Jónssonar, dó-
sents I islensku við Háskólann.
A þessu stigi var ég alveg sáttur
við að biða lægri hlut. Til loka-
upptökunnar mætti ég veikur
með 39 stiga hita, en var gert
skylt að lesa tvo fréttatima i
einu, upp á þolið. Ég var ekki I
essinu minu og fannst mér
ganga virkilega illa. En eftir
enn eina upptökuna var ég svo
valinn.
„Skrýtin reynsla að
verða útlendingur
á Akureyri"
Spenntur f fyrstu útsending-
unni?
— Já, það var fiðringur i mér.
— Vaktin hjá fréttaþulunum
byrjar klukkan sex á daginn, og
þá er megnið af fréttunum til-
búið. Maður getur sem sagt les-
ið yfir og gert málfarsbreyting-
ar ef vill. En oft er verið að
skrifa fréttir fram á siðustu
stundu og þá fær maður i hendur
handrit, sem aðrir eru búnir að
krota i og gera breytingar á.
Það getur oröið uppákoma út úr
þvi.
Þetta er nú talsverð auglýsing
fyrir þig. Ertu kannski að hugsa
um framboð?
— Nei, ég er sá ópólitlskasti
sem um getur. Ég held, að ég
gæti ekki bundist neinum einum
flokki. Allir flokkar hafa komið
fram með mál, sem ég hef getað
stutt. En ég held, aö fólk verði
að hafa mikla sannfæringu,
þegar það fer aö helga sig póli-
tikinni. Svona likt og mér finnst
að allir prestar veröi aö hafa
köllun til þess starfs.
Guðmundur Ingi er Akureyr-
ingur i húö og hár og átti hvern
stein upp á Syðri-Brekku eins og
allir sannir „brekkusniglar”,
þegar hann flutti suður ellefu
ára gamall. Hefur hann haldið
sinum harða framburði að
mestu, enda var hann mennta-
skólaárin á Akureyri. „Ég leit
alltaf á mig sem Akureyring, en
varð fyrir þeirri skrýtnu lifs-
reynslu að vera eiginlega talinn
til útlendinga, þegar ég kom til
náms i M.A.” Þetta fannst okk-
ur báðum hlægilegt. Eftir B.A.
próf I ensku og sögu við Háskól-
ann, hefur Guðmundur snúið sér
alfarið að kennslunni. Við
spurðum, hvað það væri, sem
kennslan gæfi i aðra hönd.
„80% fer íaðhalda
bekknum í horf inu"
„Kennslan er mjög lifandi
starf og samskiptin við kennara
og nemendur gefa mest. Ég
kenni krökkum i 7. 8. og 9. bekk
og ég gæti nú trúað að 80% af
timanum færi i að halda
bekknum I lagi. 20% fer svo i
kennsluna.”
Nú er þetta fimmti veturinn,
sem þú kennir. Eru agavanda-
málin alltaf að aukast?
— Nei, alls ekki. Þetta er allt
á góðri uppleið. Það kom los á
skólana á timabili, þegar frjáls-
ræðisbylgjan frá Paris 1968
flæddi yfir. Krakkarnir fóru aö
þora meiru við kennarana en
þeir höfðu áður haft uppburð i