Tíminn - 23.09.1979, Page 5

Sunnudagur 23. september 1979
mmm
5
Til veislu með hinni nýju
Virðulegur franskur blaðamaður, sem helgað
hefur sig stjórnmálum og striðsfrásögnum til
þessa, tók sig saman i andlitinu i mai sl. og hélt á
fund arftaka mellumömmunnar Madame
Claude í París. Tilefnið var það, að hin nýja
Madame Claude, Catherine Virgitti, hafði verið
leidd fyrir rétt fyrir skattsvik og vændi og átti yf-
ir höfði sér þungan dóm. Vildi blaðamaðurinn
ganga úr skugga um, hvort þarna væri á ferð
”engill eða púki”. Eftir góðan kvöldverð á dýrum
veitingastað, sem herrann blæddi fyrir, mikið
spjall og hlátur endaði parið saman um nóttina.
Liggur veikleiki blaðamannsins alveg ljós fyrir,
hins vegar er niðurstaðan um Catherine jafn ó-
ljós. En gefum blaðamanninum orðið.
Madame CLAUDE
viðskiptamanninn, sem boðið
var til Parisar i nafni virts
fyrirtækis. Meðan hann beið eft-
ir aö komast í mat meö fram-
kvæmdastjóra fyrirtækisins,
pantaði hann sér eina ,,Klá-
dinu”. Um kvöldiðkom i ljós, að
hún var eiginkona fram-
kvæmdastjórans og sat hún viö
hlið hans þá — virðuleikinn upp-
málaður.
hafa nálægt sér fallega konu og
brosmilda. Ég hugsa að 20% af
viðskiptavinunum óski aðeins
félagsskapar.”
„Fékk 20% i minn
hlut”
Þegar viö komum að ábætin-
um kynntumst við skoöunum
Catherine enn frekar. Götu-
vændi er hryllilegt I hennar aug-
borgaði 17,6% i skatta af minum
launum. ” Þa ð m á skjóta þvi hér
inn i, að stefnumótið kostaði 90
þúsund fsl. krónur, matur og vín
135 þúsund krónur og nóttin 180
þúsund kr. Sem sagt um 400
þúsund i ailt. „Eftir tveggja
mánaða fangelsi var mér sleppt
út þar til endanlegur dómur
félli. En ég er fullviss um, aö viö
frú Billy vorum ekki látnar i
friði, af þvi að þjónusta okkar
”Rússar... mannlegir
líka”
Stefnumót mitt við Catherine
Virgitti var klukkan niu aö
kvöldi og þarna beið hún mín á
stigapallinum hjá sér, falleg
kona 1 mjólkurhvitum kjól, sem
afklæddi hana frekar en klæddi.
Fáa skartgripi bar hún og var
títið förðuð. Hún gæti leikiö
lóhönnu af Ork hugsaöi ég þeg-
ar ég gekk inn i ibúð hennar,
sem var skreytt upp á kinversk-
an máta og öll rauðfóðruð. Og
þarna var hún komin með
kampavinsglösin, arftaki móö-
ur okkar allra, maddömu
Claude. Catherine haföi tekiö
við af Claude, þegar sú siðar-
nefnda neyddist til þess að
hætta starfsemi sinni vegna að-
gerða lögreglu- og skattyfir-
valda. Við ákváðum að fara út
að borða á Georg V. Hún varð
undrandi á þvi að ég tæki henni
sem þjóðhöfðingja. A leiðinni i
bilnum röbbuðum við um ýmsa
menn, sameiginlega vini og
kunningja. Skrýtið hvað heim-
urinn er litill! En það hefur
hann vist verið allar götur frá
hinni frægu Ninon de Lenclos.
Og hverjir voru svo viöskipta-
vinir stúlkna Catherine. „Þeir
komu úr öllum heimshornum,
New York, London, Róm, Tokyó
og Moskvu.” Voru Rússar tiðir
gestir? „Já, að sjálfsögðu,
hvers vegna ekki?” „Já, ég
hefði haldiö aö Rússarnir...”
„Þeir eru mannlegir lika...”
Franskir stjórnmálamenn úr
öllum flokkum komu til mln”
„Georges Marchais formaður
kommúnistaflokksins?” „Nei,
ekki hann, en kommúnistar
komu eins og aörir. Þvf ekki
það?”
„Líbanir... fágaöir,
örlátir”
Og nú vorum við komin á
Georg V, veitingastað konunga
og prinsa. Fegurö, Iburður,
rólegheit, kampavín, sjávar-
réttir. Jú, sjáið þið til, ég var til-
neyddur. Ég hefði ekki haft
brjóst I mér til þess að bjóða
drottningu franskra geisha upp
á að slafra I sig kjötkássu meö
grjónum á einhverjum almenn-
ingsstað. Umræðurnar við borð-
ið voru skemmtilegar og viöa
komiö viö og ég hélt áfram að
spyrja gáfulega. „Ogkom mikiö
af rikum útlendingum?” „Já,
prinsar, Arabahöfðingjar, en
engir svartir”. „Hvers vegna?”
„Jafnvel ýmsir Arabahöföingi-
ar voru ekki gjaldgengir. Þeim
varð að neita, þvi að þeir voru
vafasamir I meira lagi”. Þess-
um orðum Catherine fylgdu
mikil hrósyröi um Libani. Þeir
væru fágaöir og vel menntaöir.
Allir væru þeir mjög örlátir við
stúlkurnar. En er ekkert um
fagrar stúlkur I Austurlöndum?
Hvers vegna aö koma alla þessa
leið? Catherine haföi svar á
reiöum höndum. „Mlnar stúlkur
voru fallegri og fágaðri. Einnig
spilar þögnin þarna inn i.
Þagnarskylda er algjör hjá okk-
ur”. En hvert var hlutverk
Catherine? Og hver er uppruni
hennar?
, .Konurnar uppfylltu
ströngustu kröfur
Það kemur I ljós, að Catherine
á stönduga og ágæta fjölskyldu i
Suður-Frakklandi. Hún þótti
góður nemandi I skóla og tók
stúdentspróf meö latinu og
grisku sem aðalfög. Eftir stú-
dentspróf hélt hún til Parisar og
fór að vinna hjá tryggingafyrir-
tæki, en reyndi einnig fyrir sér
sem blaöamaður. Og hún
skemmti sér mikiö og daðraði.
Þar kom að vinkona hennar
kynnti hana fyrir Madame
Claude, sem á þeim tíma vant-
aði hjálparkokk. Og þannig
kynntist Catherine simavænd-
inu. Hlutverk hennar var sem
sagt, að dreifa stúlkunum út
meðal háttvirtra viðskiptavina.
Akveða stað og stund gegnum
bleikan simann. Þegar Madame
Claude varð að leggja upp laup-
ana, erfði Catherine stúlkurnar
og viðskiptasamböndin. En
hvaða kröfur voru gerðar til
simavændiskvenna Madame
Claude? „Konan varð aö vera
falleg og gáfuð fyrst og fremst.
Við urðum að neita mörgum,
sem vildu komast að sem „Klá-
dinur”, en vorum tiltölulega
fljótar að sjá út, hverjar upp-
fylltu ströngustu kröfur okkar.
Kröfur um fegurð, en einnig um
siögæði.” „Siðgæði?”. „Já, það
varö að gæta þess, að stúlkan
væri ekki þjófótt, hávær eða fyr-
ir aö espa hitt kynið upp með
ögrunum. — „Kládina” var
yfirleitt frekar úr efri 'þjóö-
félagsstiganum. Hún vildi fyrst
og fremst vinna sér inn peninga,
en margar komu einnig til þess
að svala kynferðislegum hugar-
órum sínum og ævintýraþrá.”
”Eiginmennimir fengu
aldrei þef af neinu”
Allar voru stúlkurnar kynntar
fyrir Madame Claude I gegnum
örugga milliliði og flestar urðu
starfandi „Kládlnur” aöeins 15.
Þær störfuðu þess I milli ýmis-
legt, og voru ýmist giftar eða
ógiftar. Skipti ekki máli fyrir
okkur.” Giftar? „Já, en eigin-
maðurinn fékk aldrei þef af
neinu, nema fötin eins og
spruttu I kringum eiginkonuna
allt Ieinu. „Þúert aldeildis I fal-
legum stigvélum, elskan”. Já,
ég keypti þau á útsölu fyrir
slikk.” Og eiginmaðurinn var
yfir sig hrifinn af þvi, hvað kon-
an hans gat verið útsjónarsöm.
Ekki spilltu vinkonur hennar
fyrir og svo virtist, sem hún
væri farin aö lesa sér til I mörg-
um fræðum. Venjulega unnu
konurnar sér inn einhverja
ákveðna upphæö, en fóru siðan
frá okkur, þegar þeim fannst
fjárhagnum bjargað. Þrir
mánuöir var algeng tlmalengd.
Margar fundu sér eiginmann
eða vin viö hæfi, sem sannar að
ástin er ekki blind. Eða kannski
er hún þaö.
Catherine á margar skemmti-
iegar sögur úr bransanum eins
og þá af manninum.sem pantaði
sér „Kládlnu” og fékk konuna
slna. Hann varð vlst lltið hrifinn
sá. Og ekki er siöri sagan um
Catherine Virgitti ásamt vinisinum PatogOliviu dóttur þeirra. Catherine hefur veriö sleppt úr fangelsi
um tlma og hefur m.a. leyfi tii þess að fara f heimsókn til dóttur sinnar. sem elst upp hjá ömmu sinni f
Toulon. t Paris stundaði Catherine simavændiö frá ibúð sinni, rétt við Eiffel-turninn.
,, En hvað er það ann-
ars að vera ótrúr?”
En hvað gerist, ef stúlkunni
veröur ómótt viö það eitt aö sjá
manninn, sem hún á að af-
greiða? „Þá er hún frjáls aö þvi
aðfinna eitthvað upp, t.d. móöir
hennar sé hættulega veik eða
þvilikt, og hún veröi aö fara.
Þar sem viðskiptavinirnir voru
sérlega vel valdir, komu slikar
lygasögur sjaldan upp, — en þó
stundum.” Catherine hefur
gaman að þvi að velta fyrir sér
mannlegri náttúru og hún hefur
komist að niðurstööu. „Allar
konur þrá það innst inni aö selja
likama sinn og allir menn þrá að
gerast einhvern tima ótrúir
konum sínum. Þetta er bara
svona. En þjóöfélagið meötekur
ekki þessar langanir og setur
fólki þröngar skorður.” Cathe-
rine stynur þungan og fær sér
kampavinssopa. Hún heldur
áfram: „En hvað er það annars
að vera ótrúr? Þó að karl leigi
sér vændiskonu er það alls ekki
vist að hann elski konuna sina
litiö. Og kona, sem vinnur sér
inn aukapening á vændi, þarf
alls ekkert að blanda ást inn i
þau mál. Margir menn leigja
sér stúlkur eingöngu til þess aö
fara út með þeim að borða og
krefjast einskis meir. Þeir vilja
um. En hún styður þá hugmynd,
sem verið hefur I deiglunni i
Frakklandi aö opna aftur
vernduð vændishús, þar sem
stúlkurnar geta starfað með
samþykki yfirvalda og verið
undir læknishendi. Hún er á
móti Rauðsokkum og fullyrðir
að konan geti aldrei orðiö jafn-
oki mannsins. „Ég er kona og
ánægð með það hlutskipti. Jafn-
rétti, hvaö þýðir það? Ekkert.”
Hún skammar blaöamanninn
fyrir að hafa skrifað eitt sinn
grein, þar sem hann segir, að
vændi sé þjóðfélagsvandamál,
sem ekkert þjóðfélag geti leyst.
Hvorki sé mögulegt að viöur-
kenna það alveg, né hafna þvi.
„Hvers vegna var mér gert
skylt að hætta, þegar ég tók við
af Madame Claude? Ég haföi
ekki stundaö viöskiptin nema i
þrjá mánuði, þegar mér var
stungið I fangelsi meö öðrum
mellumæörum, lesblum og
vændiskonum. Fangelsi eru
hræðilegar stofnanir. Vistin er
ekki beint grimmileg, því að
maöur getur lesiö og lært þar að
vild, en allar vonir bresta þar
inni. Hvers vegna vorum við
Madame Billy teknar fastar, en
ekki hinar 10, sem enn fá að
starfa óáreittar? Ég haföi ekk-
ert til þess að skammast mín
fyrir i þessum viðskiptum, tók
20% af launum stúlknanna og
nálgaðist fullkomnun. Elding-
unni slær fyrst niöur á tindana,
ekki satt?” Ég spurði Catherine
að þvi hvort hún myndi byrja
upp á nýtt, en hún svaraði þvi
neitandi. „Lögreglan kemst
strax I spiliö og ég vinn ágæt-
lega fyrir mér núna hjá
verslunarfyrirtæki i borginni. t
gegnum simavændiö kynntist ég
öllum heiminum og skemmti
mér vel. Þetta var góður timi,
sem ég heföi ekki viljaö missa
af. Auk þess á ég þriggja ára
stúlkubarn.”
„Maður svikur ekki
vini sina”
„En hvernig væri að birta
listann yfir viðskiptavinina?
Þar með stæöir þú með pálm-
ann I höndunum.”
„Nei, það myndi ég aldrei
gera, af þvi að slik framkoma
striddi gegn samvisku minni.
Viðskiptamennirnir voru orönir
vinir mlnir I raun og veru og
maöur svikur ekki vini sina”.
Viö vorum orðin tvö ein eftir i
salnum. Ég borgaði reikninginn
og hjálpaöi Catherine I finofna
ullarkápuna. Fór sjálfur i
gamla rykfrakkann minn. „Má
bjóða þér upp á glas?” „Já, þvi
ekki það.” Síðan hvarf þetta
dularfulla par út i nóttina.
FI þýddi