Ísafold - 16.06.1877, Side 1

Isaiold.
IV 12. | Reykjavík, laugardaginn 16. júním&n.
Hinir heiðruðu kaupendur „isafoldar"
eru beðnir afsökunar á þvi, að útkoma
blaðsins hefir verið Xátin dragast nokkuð
til þess að bíða eptir hinni nýju prent-
smiðju, og mun sá dráttur verða látinn
vinnast upp á skömmum tima.
-
SVANHVÍT,
nokkur útlend skáldmœli i íslenzkum
þýðingum
eptir
Matth. Jochumsson og Stgr. Thorsteinson.
Reykjavik 1877;
fæst hjá öllum bókasölumönnum á land-
inu, í kápu, fyrir 1 kr. 50 a.
ALMANAK
HINS ÍSLENZKA
þJÓOVINAFJELAGS
UM ÁRIÐ
1878
fæst hjá bókasölumönnum og fulltrúum
pjóðvinafjelagsins fyrir 40 a.
Útlendar frjettir.
Ófriðurinn var búinn að standa rúm-
ar fimm vikur, er póstskipið fór frá
Skotlandi 31 f. m., en engin stórtíðindi
orðið allan þann tíma, og þeirra að lík-
indum eigi von fyr en líður fram eptir
sumrinu. Rússar voru ekki meira en
svo búnir að koma „suðurher“ sínum
suður að Dóná, enhún er óþægkelda,
víðast svo þúsundum feta skiptir að
breidd og dýptin eptir því, og hitt þó
verst, að norðanmeð ánni (Rússamegin)
eru ekki annað en marflatar fitjar, fen
og flóar, sem áin flæðir yfir í vatna-
vöxtum, en sunnan (Tyrkjamegin) há
sandbörð og brött, með skotvirkjum uppi
á víða hvar. Standa Tyrkir þarágæt-
lega að vígi til að veija hinum að kom-
ast yfir um; en hins vegar er það svo
langt bil, sem þeir þurfa að veija, —
allt frá landamærum Serbiu ofan til
sjávar, eða einar 70 mílur —, að til þess
þyrfti hálfu meira lið en þeir hafa. Er
því talið vafalaust, að áin muni eigi
teppa Rússa til lengdar. En eigi er
svo sem öll þraut sje úti þegar yfir ána
er komið. J»á er enn löng leið og erfið
mjög suður að Balkanfjöllum, og sá fja 1-
múr svo torsóttur, að hann hefirjafnan
verið talinn Miklagarðskeisara betrihlif
en allur her hans og floti. Hann er
4—5000 fet á hæð, og ófær nema um
örmjó skörð á stöku stað, sem eru auð-
varin með litlu liði. Á leiðinni frá Dóná
suður undir fjöllin eiga Rússar auk þess
að sækja fram hjá rammgjörfum köst-
ulum (Schumla o. fl.). Mun þeim jafn-
vel naumast þykja eigandi undir að halda
áfram ferðinni suður yfir fjöllin, þótt
þess væri ella kostur, fyr en kastalar
þessir eru unnir; en að þvi er ekki
hlaupið. En það beröllum saman um,
að eigi muni geta skriðið til skarar með
| 1877.
Tyrkjum og Rússum fyr ,en jkemur suð-
ur yfir Balkanfjöll. Er af þessu auð-
sætt, að eigi þarf mönnum að koma á
óvart, þótt ófriður þesai verði i lang-
vinnara lagi.
þ>að er herskápaleysið, sem veldur þvi,
að Rússar verða aðsæta þeim neyðar-
kosti, að flytja her sinnlandveg. þ>eim
var bannað i Parisarfriðnum 1856 að
eiga herskip í Svartahafi, og þótt þeir
hafi raunar tekið sjer bessaleyfi til að
koma sjer þar upp fáeinum fleytum síð-
an 1871, standa þeir Tyrkjum ekkert á
sporði enn og treysta sjer naumast al-
mennilega á flot þar.
Helztu varnir Rússa gegn brynskipa-
flota Tyrkja eru kastalar þeirra við
Svartahaf, sem flestir kváðu vera i á-
gætu standi. í annan stað loka þeir
hafnarmynnum sinum með sprengivjel-
um þeim, er „torpedóur“ nefnast. þ>að
eru málmhólkar litlir, mjóir i annan
endann og lokaðir, fullir af sprengi-efni,
og svo um búið, að það má láta kvikna
f þvi þegar villeða eitthvað kemurvið
stútinn, t. a. m. skip á ferð. Sprengir
tól þetta þáhvað sem fyrir verðureins
og gler, jafnvel rammgjörvustu jám-
dreka, og mylur til agna í einu vet-
fangi. Rússar kváðu og hafa hrúgað
mergð af þessum morðflugum i Dóná
neðan til, og er þvi ekki árennilegt fyr-
ir skip Tyrkja að sækja upp ána, enda
sprakk eitt þeirra í lopt upp 11. f. m.
fram undan Braila, af völdum einnar
torpedóunnar, að þvi er sumir segja, en
aðrir eigna það skoti úr liði Rússa, er
Höfrungshlaup.
(Framh.) „þ»að verður sjálfsagt út-
kljáð um forlög hans innan 8 daga“.
„Og hvaða maður er þetta?“ mælti skip-
stjóri, og ljet sem sig varðaði raunar
ekkert um það. — „pað er blaðamaður
frá Boston, ginnefldur þýfirringur og
að nokkru leyti hægri hönd Lincolns
sjálfs“. — „Hvað heitir hann?“ — „Jóna-
tan Hallibourt“. — „Æ, vesalings mað-
urinn“ mælti James, og átti fullt í fangi
með að láta eigi á því bera, hvernig
honum var innanbijósts. „pjer haldið
þá, að hann verði skotinn?" — „Á því
tel jeg engan efa“ svaraði hershöfðing-
inn; „við verðum að veija okkur eptir
föngum. J>etta er lagið í striðinu“. „Já,
það er auðvitað, að ekki stoðar að vera
að kippa sjer upp við þess konar“ mælti
skipstjóri; „annars vona jeg að jeg verði
farinn hjeðan um það að líflátið fer fram“.
— „Hugsið þjer svo fljótt til ferða?“ —
„ Já, herra hershöfðingi, jeg er kaupmað-
ur fyrst og fremst, og verzlunarhagur
minn býður mjer að láta i haf jafnskjótt
sem bómullarfarmurinn er kominn út í
skipið. Jeg var raunar svo heppinn að
komast slysalaust inn í Charleston, en
mest er þó undir hinu komið, hvemig
tekst að komast út aptur. Höfrungur
er gott skip að vísu og hefir flýtir á við
hvert skip Norðanmanna, en þó mun hon-
um veita örðugt að renna i köpp við
10 fjórðunga kúlur, og munar það um
aðra eins járnmola i búkinn eða vjelina,
að vel mætti svo fara að úr því yrði ó-
þægilegur ruglingur í reikningunum fyr-
ir mjer. — „Jæa, það er sjálfsagt að þjer
ráðið þvi“ mælti hershöfðingi; „eptir
því sem nú stendúr á get jeg ekki ráð-
lagt yður neitt, og mundi að öllum lik-
indum fara eins að i yðar sporum. Auk
þess er og lítil skemmtun að verahjer,
og vorkunn er það, þótt fáir kjósi skip-
um sínum lægi þar, sem búast má við
sprengikúlnadrífu á hverri stundu. Far-
ið því, þegar yður þóknast. Enjegvona
þjer lofið mjer að spyija yður að einu:
hvað mörg herskip og hversu stór hafa
Norðanmenn hjer úti fyrir?“ Skipstjóri
leysti úr þessari spurningu svo sem hann
kunni ogkvaddisvo hershöfðingja með
miklum virktum. Siðan hjelt hann til
skips aptur í þungu skapi út af tíðind-
um þeim, er nú hafði hann fengið. Hann
var i ráðaleysi með, hvemig hann ætti
að fara meo Jenny, hvort hann ætti að
segja henni eins og var, eða leyna hana
þvi, í hvaða háska faðir hennar var
staddur. Meðan hann var að hugsa um,
hvað af skyldi ráða, veit hann eigi fyrri
til, en Crockston rekst þar að honum;
hafði hann verið i humátt á eptir hon-
um siðan hann fór i land. Hann skildi
það undir eins á augnaráði skipstjóra,
að hann hefði eigi góð tiðindi að færa.
Var auðsjeð, að hann vildi sem fæst um
þau tala; en þó kom þar, að hann sagði
Crockston eins og var, að húsbónda
hans ætti að skjóta að viku liðinni.
Hver annar mundi í Crockstons spor-
um hafa orðið annaðhvort hamslaus af
reiði eða frá sjer numinn af harmi, eða
þá hvorttveggja; en Crockston var ekki
þannig varið. Hann brosti hæðilega og
mælti: „Hvaðgjörir það til?“ — „Hvað
áþetta?“ mælti skipstjóri. „Hvað gjörir
það til, segirðu; þegar jeg segi þjer,
að Hallibourt verði skotinn að viku lið-
inni, gjörir þú ekki nema brosir við!“
— „Já, hvað ætli það gjöritil, ef hann
verður kominn út á „Höfrung“ að sex
dögum liðnum, og ef „Höfrungur11 verð-
45