Ísafold - 28.07.1877, Síða 1

Isafold.
IV 19.
Útlendar frjettir,
Kmh. júlí' 1877.
Danmörk. Fram í miðjan júní var
heldur kuldakennt. Síðan hefir veðrið
verið blíðara, en hitar þó minni en
vandi er til. Vel er samt látið yfir öll-
uifi gróðri akra ög engja, og menn
haída, áð kornaflinn verðigóður, efvel
tekst með uppskeruna.
Baráttan með hægri og vinstri
mönnum er söm um sig, og verður nú
viða „þröng á þingr1, þar sem þeir
sækja mótin. Ráðaneytið, sem nú nýt-
ur við, má kalla til bjargar kvatt —
eða málbjargastjórn (Mwisterium den
rettenden Tliaten), sem þ>jóðverjar köll-
uðu eitt ráðaneytið hjá Friðreki Vil-
hjálmi fjórða í Berlín. Begar hægri
menn fengu þá Estrup í brodd fylking-
£ir, vissu allir, að fleiru var ekki til að
tjalda þeirrar handar. Hjer gekk skjald-
borgarliðið fram til andvígis, og það
þótti þá auðsætt, að nú skyldu ekki
griðin gefin, en skorpunni haldið áfram
þangað til að vinstri menti ljetu undan
síga. Lesendum ,,ísafoldaríl ernúkunn-
ugt um bráðabyrgðarfjárlögin; en til
þess úrræðis ætluðu fæstir, að tekið
yrði. Eggingarflokkur stjórnarinnar
(þjóðernisflokkurinn gamli) Ijet þegar
vel yfir áræði hennar, og kvaðst sjá, að
nú væri henni orðin alvara með atvíg-
ið á móti „fjöndum ríkislaganna'‘(!), og
svo kom allur ávarpasægurinn, þakkir
færandi og traust tjáandi frá borga-
lýðnum um allt land. „Listamaðurinn
lengi sjer þar undr‘; — en þó þykir
oss óvíst, hvort það hefir tekizt, að
eyða með þessum „fagra fuglasöng“
öllum áhyggjum ráðaneytisins. Hafi
menn, sem skilja hefir mátt, treyst
nýjum kosningum, þá hlutu þær vonir
að veiklast fyrir skömmu, er vinstri
menn kusu í stað J. A Hansens (í Svend-
borgar kjörþingi) — sem nú er látinn —
Tang, forstöðumann Blaagaards-skóla,
en hann hefir jafnan verið hinn gífur-
mæltasti á fundum vinstri manna, og
bar svo margt óþvegið fram um suma
ráðherrana á kjörfundinum, að hægri
mönnum blöskraði svo mikil ósvífni.
Hvert úrræðið verður, þegar bráða-
birgðalögin verða lýst í banni með
haustinu, sem helzt má ráð fyrir gjöra
— það er bágt að vitá; en það verður
sama óyndisúrræðið, að rjúfa sjálfaþing-
stjórnarskjaldborg ríkisins og hitt, er
menn hleypa því kastalavígi í lopt upp,
er verja skal. það mun þó láta all-
nærri, að ráðaneytið standi þegar með
kyndilinn í hendinni.
Reykjavík, laugardaginn 28. júlímán.
Ríkisdómurinn dæmdi þeim ráð-
herrum sýknu, sem mál var höfðað á
mó|i fyrir sölu •‘Marmarakirkjunnar-1.
Fyrsta júlí var haldin 200 ára há-
tíðarminning bardagans á víkurflóan-
um við Kjöge, þar sem Niels Juel
vann sigurinn fræga á flota Svía. Höf-
uðhátíðin stóð við Ivjöge, í lundi ein-
um upp frá bænum, og kom þangað
múgur og margmenni. .1 .egkapella
hetjunnar er í Holmenskirke í Kaup-
mannahöfn, ogkom þar konungur með
mikilli stórmennis fylgd þann dag, og
voru þá lagðir blómsveigar á kistuna.
Frægðarferil Niels Juels rakti þar um
leið Fog prófastur í snjöllu og ræki-
legu erindi.
Af heldri mönnum er látins að geta
C. E. Sharlings, prófessors í guðfræði
við háskólann.
Frá öðrum löndum. Bismarck hefir um
ctíma verið við böð í Kissingen, en ekki
getað notið svo mikils næðis, sem hann
óskaði. J>að er sagt, að til hans hafi
jafnan verið beint orðskeytunum frá
Berlín í hvert skip'ti, sem ný tíðindi
bárust. Sjer í lagi kvað karlinum hafa
orðið órótt við frjettirnar frá Frakk-
landi, og nokkuð er það, að hann hefir
nú brugðið baðvistinni og farið til Ber-
línar optar en einusinni, en þaðan stund-
um heim til sín og stundum á aðra
staði. Frakkar hafa látið sendiboða
sinn gjöra sem bezta grein fyrir, að
ráðherraskiptin litu ekki til neins ann-
ars en innlendra mála, og ekkert væri
nýju stjórninni fjær skapi en það, að
vekja ófrið við nágranna sína. Ef því
er trúandi, sem sagt er, þá kvað Bis-
mark trauðastur manna til að leggja
fullan trúnað á skýrslur sendiboðans.
Hitt kvað vera trú hans og sannfær-
ing, að komist los á þjóðveldið, og ó-
spektir byrji innanríkis á Frakklandi,
þá verði hætt við, að forvígismenn ein-
veldisins sjái sjer ekki annað úrræði
vænna, en að hleypa þjóðinni á þýzka-
land, og biðja hana heldur að reka af
sjer hneysuna síðustu en spilla kröpt-
um sínum í flokkadeildum innanlands.
það mun óhætt að segja, að hvorugir
trúi öðrum vel, Frakkar og þjóðverjar,
og hvorirtveggja halda svo á liðsbún-
aði, sem stórræðin getiborið að þá og
þegar. — I orði kveðnu látast allir ætla
að láta hlutlaust um styrjaldarmálin
eystra, en þegar sumir, t. d. Englend-
ingar og Austurríkismenn, bæta því á-
vallt við: „það er að skilja, svo lengi,
sem ekkert fer í bága við vora hags-
muni“, þá þykir sem huldu dragi á
slik fullyrði, því sjaldnast er það nán-
73
1877.
ar greint, hvað þeir mundu láta til sín
taka. Englendinjraiþsegja að vísu: ..Vjer
látum engum ha’dast uppi að taka
leiðarskurðinn um Suez-eiðið nje Mihla-
garð“, og Austurríkismenn: „Friðinn
viljurn við í lengstu lög, en þó skulu'fn
við aldrei þola neinum að taka löntl
undir sig frá þeim, er þau eiga í grennd
við okkur (þ. e. á Balkansskaga)-.
þetta sýnist fullskiljanlegt í fyrsta áliti,
en hvorugir skýra það til fulls,
hvað þeir láta fólgið í ,.að taka“ og
„taka undir sig“. Rússar munu kalla.
að þeir taki allt um stundarsakir, en
við hinu er þó hætt, að sú stundin
verði „lengi að líða“, sem þeir þurfa
til að koma öllu í góða skipun í lönd-
um Tyrkja. Flestir hafa líka skilið
orð ensku ráðherranna svo, sem þeir
mundu ekki leyfa Rússum að vinna
Miklagarð, þó þeir þættust þess þurfa
til fullra lykta á málunum, álíka og
þjóðverjar þurftu að taka París her-
taki til að gjöra enda á stríöinu við
Frakka. Nú hafa Bretar sent flota
sinn til Besíkuvíkur, sem í fyrra, og
flestir skilja það svo, að hann eigi að
bíða þar á verði og vera til taks, eí
sóknin færist að Miklagarði.
Ofrióurinn. Helzti atburðurinn er sá,
að Rússar eru nú komnir yfir Duná —
eða mikill hluti af her þeirra, en straum-
urinn heldur áfram dag af degi á ýms-
um stöðum. Fyrsta brúin, sem þeim
tókst að varpa yfir ána (22. júní), var
fram undan Braila, og komst á henni
allmikil herdeild inn í Dobrudsja, lands-
tungu austnorður úr Bolgaralandi, milli
hafsins og fótarins á Duná, sem kallaður
er. Dobrudsja er mikið fenjaland og
illt yfirferðar, svo að þar mun vart sótt
fram, en á þeim stað náðu Rússar svo
stöðvum beggja vegna við fljótið, að
brynskipum Tyrkja verða allar um-
ferðir bannaðar, og það ekki all-langt
upp frá sjálfu fljótsmynninu. Tyrkir
höfðu nokkuð stórskotalið hinumegin,
en Rússar höfðu hjer svo marga eld-
gígi saman dregna meðan á brúarkast-
inu og yfirferðinni stóð, að hinir urðu
að hrökkva undan. Viðtakan varð líka
lítil, er yfir var komið. í byrjun júní-
mánaðar fór Alexander keisari og son-
ur hans, krónprinsinn, suður tii her-
stöðvanna við Duná, og eptir það tóku
Rússar að búa allt undir í ákafa til yfir-
sóknar, en skothríðirnar milli kastalanna
beggjamegin árinnar óxu dag frá degi.
Á einum degi sendu Tyrkir frá Rústs-
sjúk 2 000 sprengikúlur inn í bæ þann
andspænis, er Giurgevo heitir, og urðu
því mikil spell og mannskaði, en