Ísafold - 28.10.1877, Qupperneq 1
IY 29.
SW í S A F O L D *^BÍ
kostar þrjár krónur árgangurinn (erlendis 4kr.),
frá nýári til nýárs, 32 blöð eða arkir, og borgist
í kauptíð á sumrin. — Stök blöð lcosta 15 aura. —
Útsölumenn fá 7. hvert expl. í sölulaun, standi þeir
skil á andvirðinu i rjettan tíma.
„Skuld“ hefir 12. f. m. hreift rögg'-
samlega við ýmsum misfellum og ó-
reglu að því er snertir pósta og póst-
afgreiffslu, og er það þarft verk og
eigi um skör fram gjört. Dæmi þau,
sem ritstjórinn hermir máli sínu til
styrkingar, sýna það glöggt og greini-
lega, og segist hann hafa í höndum
lögfullar sannanir fyrir þeim. Hann
mátti elta póstinn langar leiðir fyrir
það að hann var látinn fara frá póst-
afgreiðslustaðnum degi áður en hann
átti að fara eptir póstferðaáætluninni,
það er að skilja mátti fara, því að
burtfarardagar pósta í áætluninni eru
þeir ddgar, er þeir mega leggja af stað
frá hinum tilteknu póststöðvum í allra-
fyrsta lagi; það eru því hrein svik við
þá, sem póstana þurfa að nota, sjeu
þeir látnir fara fyrri, og það svik, sem
menn geta beðið af eigi einungis mik-
inn baga, heldur jafnvel stórskaða. —
Annað dæmið er það, að pósturinn frá
Prestsbakka austur á Seyðisfjörð „fer
ekki sjálfur póstferðirnar nema ein-
stöku sinnum, heldur sendir hina og
þessa slæpinga með töskuna, og stund-
um ekki alla leið, heldur eitthvað á-
leiðis, svo að taskan kemur á skot-
Frá
Birni á Skarðsá
annálaritara.
Eptir
Gisla Konráðsson.
(Niðurl.). Af Flateyjarannál sjest og
um jólatímann 1267, að Jörundur bisk-
up talaði svo um fyrir Gissuri jarli, að
líkindum á banasæng hans, að hann
hjet því að flytjast hið næsta sumar til
Viðeyjarklausturs, og gjörast þar kan-
úki; en það varð ekki, því Gissur dó
þann 12. janúar 1268, og er grafinn í
kirkju á Reynistað. — Svo segja tveir
gamlir annálar; alls nefna 9 annálar lát
hans.
J>að er sögn gömul fróðra manna
í Skagafirði, að Sigríður Jónsdóttir, al-
mennt kölluð Sigga skálda, kvæði
kvæði þetta til Bjarnar á Skarðsá, er
enn er til, og þetta viðlag þess:
Kæri vinur kem eg enn,
Kýs eg næturvist hjá þjer;
Guð launi’ yður góðu menq
J>að gjörðuð þjer mjer“,
Reykjavík, miðvikudaginn 28. nóvembermán. j 1877.
spónum til skila löngu eptir ákveðna
tíð. J>að er haft fyrir satt t. d., að í
sumar einu sinni hafi hann sent töslc-
una austur að þúnganesi f Skaptafells-
sýslu með skilmælum til bóndans þar,
að hann treysti honum til að koma
henni austur á Seyðisfjörð. Bóndinn
á Júnganesi kvað ekki hafa verið heima,
en hafa brugðið sjer suður í sveitir, og
kvað taskan hafa beðið viku á bænum
þar, unz hann kom heim“. — Skárri
er það póstmennskan og póststjórnin,
að slíkt og þvílíkt viðgengst! Póst-
taskan hefir að geyma, eins og allir
vita, eigi einungis brjef og skjöl ýmiss
konar, meira og minna áríðandi, heldur
og alloptast meira eða minna af pen-
ingum, sem póststjórnin tekur ábyrgð
á, og landssjóðurinn verður að endur-
gjalda eigendunum, ef þeir glatast. Sá
hefir nógu breitt bakið, landssjóðurinn!—
J>ví er miður, að til munu vera
eigi allfá dæmi þessu lík eða í sömu
átt og þau, er „Skuld“ hefir til nefnt.
Vjer höfum eigi allsjaldan heyrt ávæn-
ing og dylgjur um slíkt, þar á meðal
t. a. m. það, að þessi sami póstur, og
„Skuld“ til greinir, Prestsbakkapóstur-
inn austur á Seyðisfjörð, muni vera all-
mikill drykkjumaður og liggja f „fylliríi11
hingað og þangað á leiðinni, og þar
fram eptir götunum.
En að þetta og því um líkt við-
gengst, er í raun rjettri engu síður að
kenna almenningi heldur en póststjórn-
inni. í stað þess að kæra tafarlaust
eða segja opinberlega frá hverri óreglu,
sem menn verða varir við hjá póstum
eða póstafgreiðslumönnum, nöldra menn
um þetta 1 hálfum hljóðum sín á milli
eða henda skop að því, eða þá, þegar
bezt lætur, senda kann ske blöðunum
nafnlausan samsetning, sem eigi er
hægt að henda reiður á. J>ess konar
greinir hafa „ísafold“ borizt optar en
einu sinni. pannig barst oss t. d. í
sumar heilmikið drama (í óbundnum
stíl þó) um háttalag þessa austanpósts,
drykkjuslark hans o. fl.1, og eins um
það, að einhvern tima hafi stór pen-
ingasending (gamlar spesíur til „býtt-
unar“) leynzt í póstkoffortshomi frá
einni póstferð til annarar. Vjer rennd-
um að vísu grun f, hver höfundurinn
væri, og vissum að það var áreiðanleg-
ur maður; en sem nærri má geta gát-
um vjer samt eigi gefið slíku bulli gaum,
nema vjer vissum sann á því; skrifuð-
um því höfundinum, sem vjer hjeldum,
vera, og báðum hann um greinilega
skýrslu um þetta með nafni sínu undir
og lofuðum að gjöra það eigi kunnugt,
ef hann vildi láta sfn ógetið; en — hann
hefir ekki svarað, hvað svo sem til þess
kemur.
Gegndi almenningur, sem póstana
notar og kostnaðinn greiðir fyrir póst-
*) „Persónurnar11 eru: pósturinn sjálfur, maður,
sem er að fylgja honum, griðkona, sem hann
gefur 2 krónur fyrir staup, og póstafgreiðslu-
maður, sem hann þarf að líða um kaupíð, og
því sjer aptur gegnum fingur við póstinn, o. >. frv.
f>ví sagt er hann væri velgjörðamaður
hennar. Hún var vel viti borin og skáld
gott á þeim dögum, en hamiugjulítil og
flakkaði alla æfi að sagt er.
f>á er Björn hafði 3 vetur um sjöt-
ugt tók honum mjög að glápnast sýn,
árið 1646, en varð nokkuru síðar blind-
ur með öllu, og lifði þó enn 9 vetur
(því eigi mun rjett dauðaár hans 1656),
andaðist hann 1655, hin sömu misseri
og forlákur biskup dó Skúlason á Hól-
um; í sama mánuði og Björn, andaðist
og Árni lögrjettumaður Teitsson á
Holtastöðum í Langadal í Húnaþingi,
— þar dó og Rafn lögrjettumaður
Bessason —, en drukknaði Illugi Hall-
grimsson í Vík út frá Stað, Halldórs-
sonar lögmanns, skammt fráHryggjum
í Gönguskarðsá.
En svo segir Gunnlaugur prestur
þ>orsteinsson í Syðra-Vallholti frá láti
Bjarnar, í annál sínum:
„28. júní fyrir sjálfanmiðjan aptan,
„dó Bjöm Jónsson á Skarðsá, lögrjettu-
„maður, mesta skáld norðanlands, lengi
„þvingaður af steinsótt, 83 ára, yfir hon-
„um söng eg (segir höf.), því prest-
„urinn í Glaumbæ var syðra. Liggur
113
„hann þar fram frá kirkjudyrum“. — í
Glaumbæ var þá prestur Hallgrímur
prófastur Jónsson.
En svo segir Halldór lögrjettumað-
ur á Stóm-Seilu, J>orbergsson sýslu-
manns Hrólfssonar, er jafnframmi ritaði
Gunnlaugi presti annál sinn, er kallað-
ur er viðauki annála Bjarnar á Skarðsá:
„Deyði Bjöm Jónsson á Skarðsá,
„lögrjettumaður, úr steinsótt, 83 ára;
„hið mesta skáldmenni á hans dögum.
„vitur maður og vel látinn; sá mesti
„sagnaritari á vorum dögum; hefir
„hann látið eptir margt viturlegt og
„sannferðugt, sem hans skrif auglýsa“.
Báðir telja þeir dauðaár hans 1655.
J>essi eru ritverk Bjarnar (er vjer
vitum að telja):
1. í sagnafræði:
a, Björns annálar, ritaðir að hvöt þ>or-
láks biskups Skúlasonar.
b, Biskupa annálar, ella æfisögur nokk-
urra íslenzkra biskupa.
c, Viðbbætir Árna biskups sögu þ>or-
lákssonar, Staða-Árna.
d, JJm Vestmannaeyjaránið 1627, eptir