Ísafold - 28.10.1877, Blaðsíða 2

114
ferðirnar og til póststjómarinnar, þeirri
skyldu sinni, að hafa vakandi auga á,
að afgreiðsla og flutningur pósta fari í
reglu, og gerði tafarlaust kunnugt, ef
út af því ber, eða kærði það fyrir yfir-
stjórn póstmálanna, mundi óreglan og
misfellurnar fljótt minnka eða hverfa.
þ>að er óhæfilegt ogjafnvel ósæmilegt,
að láta t. d. kunningsskap eða hræðslu
við þá, sem yfirsjónina fremja, hvort
heldur eru æðri eða lægri, aptra sjer
frá, að rækja þessa skyldu, sem allir
hljóta að sjá, að er mjög svo áríðandi.
Aukþess liggur það í augum uppi, að
póststjórninni getur eigi verið ógeðfellt,
að hún sje látin vita af, ef eitthvað þarf
lagfæringar eða umbóta við, er hún á
að skipta sjer af og getur við ráðið;
hún hlýtur þvert á móti að taka því
með þökkum; hitt væri vítavert.
Vjer tökum því undir áskorun hins
háttvirta ritstjóra „Skuldar“ um, að láta
blöðin vita sem fyrst af hverri óreglu,
er menn vita með sanni að póstar eða
póstafgreiðslumenn gjöra sig seka í, og
eins af öllum óskilum á brjefum eða
blöðum, er menn verða fyrir. En það
segir sig sjálft, að slíkar skýrslur eru
ónýtar, nema þær sjeu með nafni höf-
undarins, ekki í því skyni, að nafnið
skuli auglýsa, framar en hlutaðeigandi
óskar, heldur til þess að ritstjórinn geti
farið nærri um, hvort óhætt muni að
hafa söguna eptir eða eigi. Vjer heit-
um eigi að birta í blaði voru hverja
slíka sögu, er oss þyki óhætt að trúa;
með því að vjer erum 1 nábýli við yfir-
póststjórn landsins, munum vjer jafn-
framt hafa þá aðferð, að láta hana vita
af kærunni, þyki oss líkindi til, að það
verði einhlítt til lagfæringar áþví, sem
að er fundið. — Vjer viljum sjerstaklega
geta þess, að því er snertir sein skil á
brjefum og öðrum póstsendingum, •—
sem vjer blaðamenn getum borið um,
að eigi kveður lítið að — að til þess að
safni annara frásagna og rita, að
bón jþorláks biskups.
e, Grænlands annála.
2. í lögvisi:
a, Utþýðing vandskildustu orða í Jóns-
bók, út gefinni 1284; lauk hann
verki því 1626.
b, Yms sjerskild smárit, xoeða 11, um
mismunandi lagastaði.
3. í málvísi og fornfræði:
a, Ritkorn um uppruna íslenzkra orða,
er sent var Olafi Worm af þorláki
biskupi Skúlasyni, vini Bjarnar, en
það fórst á skipbroti 1635.
b, Rit, lítið, um rúnir (er til var langt
fram á 19. öld, með ágætri setta-
skript, er sögð var rithönd Bjamar,
en þá tekin hlöðin mjög að rotna).
4. í skáldskap:
a, Orðskviðaklasi í ljóðum.
b, Yfir þá 7 heilræðaflokka, í ljóðum.
c, Rímur af Apollonius Sýrusborgar-
konungi.
geta komizt fyrir, hvers er skuldin í
því efni, riður á, að taka eptir dagsetn-
ingunni á póststimplunum á brjefinu eða
sendingunni, og er ráðlegast að geyma
umslagið eða umbúðirnar til sanninda-
merkis, er slíkt kemur fyrir.
þessar línur taka eigi yfir nema
lítið eitt af því, sem á þarf að minnast
viðvíkjandi póstgöngum vorum; og
munum vjer leyfa oss að koma við
sumt af hinu við fyrstu hentugleika.
(Kinda-samskotin handa Sunn-
lendingum). Margt fer öðruvísi en
ætlað er, og getur það opt orðið næsta
leiðinlegt, en þó er leiðinlegast þegar
það sem gjört er í góðu skyni, er út-
lagt miður en vera skildi.
;[>eir sem gengust fyrir því að senda
áskorun í haust til allra hreppsnefnda
í Dalasýslu um, að gangast fyrir því,
að vita hvort menn vildu ekki skjóta
saman nokkrum kindum, handa hinum
bágstöddustu í Gullbringusýslu og
Reykjavíkurumdæmi, gjörðu það víst í
góðu skyni, og í góðri von um að
þessi áskorun mundi hafa þann árang-
ur, sem orðið gæti bráðabirgðarstyrk-
ur handa hinum allra-bágstöddustu, sem
orðnir eru aðþrengdastir af aflaleysinu
nú í fleiri ár, og svo hjeldu þeir, að
það mundi hvetja aðrar sýslur (Isa-
íjarðarsýsla gjörði það heiðarlega í
fyrra) til að rjetta þeim hjálparhönd
líka. þessir menn gjörðu það líka i
góðu skyni, að hvetja sýslunefndina í
Mýrasýslu til að reyna að safna gjafa-
fje handa hinum bágstöddu á Akra-
nesl, ogþó jeg viti ekki enn þáárang-
urinn þar syðra, þá hefi jeg heyrt að
margir af Mýramönnum hafi tekið því
vel. þ>að var líka víst í góðu skyni, að
sýslumaður S. E. Sverrisen, sem var
einn þeirra, er áskorunina sömdu, tók
að sjer að hvetja Strandasýslubúa til
Laglega gjört af barni.
þ>að bar til á bæ einum í Finn-
landi í fyrra, aðfangadagskvöld jóla, að
fullorðið fólk á heimilinu fór allt til
kirkju að hlýða aptansöng, en skildi
börnin eptir heima. Um miðja vöku
vita börnin eigi fyrri til en þau heyra
skruðning ókennilegan fram í bæjar-
göngunum. þetta færist nær hægt og
hægt og loks skríður upp á pallinn
hræðilegt skrímsl eða ófreskja, kafloð-
in og með einu horni framan í enninu.
Sem nærri má geta, urðu börnin ærð
í hræðslu, og hljóðuðu og hrinu í dauð-
ans ofboði. Ofreskjan ávarpar þau,
segir þau skuli eigi hafa hátt um sig,
og kveðst vera „sá vondi“ (Djöfullinn
sjálfur) og kominn að sækja þau. Seg-
ist þó kannske láta þau vera 1 þetta
sinn, ef þau vísi sjer á, hvar húsbónd-
inn geymi peningana sína. [>au vildu
það eigi, en ófreskjan ógnaði þeim þó
þangað til, að þau gjörðu það. Skrímsl-
ið hirti peningana og skreið síðan út
samskota handa hinum bágstöddu á
Suðurlandi.
Og hver er nú orðinn árangurinn
af öllu þessu? spyrja menn, og er þá
hætt við að þeir, sem út leggja miður
en vera skyldi, kunni að svara: „ekki
annar en sá, að Sunnlendingar voru
narraðir til að senda 3 menn vestur i
Dala- og Strandasýslur eptir því fje,
sem gefast kynni úr sýslum þessum.
Og hvað svo? mennirnir komu aptur
með rúmar 30 kindur, sem ganga lík-
lega að miklu leyti í kostnað handa
sjálfum þeim“, sje það satt sem þeir
sögðu, að þeim hafi verið lofað 3 krón-
um í kaup á dag, og þetta þykja nú
rífleg laun hjer í sveitinni um háslátt-
inn, þó menn fæði sig sjálfir, og því
þykir sveitamönnum þetta of mikið kaup
handa atvinnulausum sjóarmönnum i
aflaleysi, þegar þeir fá mat og gistingu
ókeypis hjá almenningi á leiðinni.
Af því að nefnd áskorun kom svo
seint, að það þurfti að flýta fyrir á-
rangrihennar sem bezt, þá gjörðu Mið-
dælingar það lika í góðu skyni að lofa
undir eins allt að 20 kindum, svo skrif-
að yrði þegar suður með póstferð þeirri
sem þá var fyrir hendí, um að sækja
kindur þessar ásamt þeirri viðbót, sem
menn vonuðust eptir úr öðrum hrepp-
um Dalasýslu og Bæjarhrepp í Stranda-
sýslu, þó loforð væru ekkí á komin
nema úr Miðdalahrepp. Af því jeg
hefi nú heyrt það eptir einum af hin-
um sunnlenzku sendimönnum, sem sje
Benidikt Jónssyni á Rauðará, að þeir
hafi verið sendir hjer vesb; • að sækja
400 fjár, þá hafa sumir hjer lagt það
svo út, að jeg muni hafa skrifað suður,
að hjer mundi vera von á svona mörgu
fje- J6? finn Þyí fufia ástæðu til að
leiðrjetta þennan misskilning, og s'egja
eins og var, að jeg skrifaði amtmanni,
að hjer í Miðdalahrepp væri búið að
lofa nálægt 20 kindum fullorðnum, og
aptur eins og það kom. þ>á dettur
elzta barninu, 8 vetra gömlum dreng,
gott í hug, og segir við hin börnin í
lágum hljóðum: „f>etta getur ekki ver-
ið „sá vondi“, úr því að það þarf á
peningum að halda. Jeg ætla að taka
byssuna hans pabba og skjóta á það“.
Annað af börnunum ræður frá því;
segir að „sá vondi“ deyi ekki, þótt
skotið sje á hann. Drengurinn fer samt
og tekur byssuna föður síns, sem hjekk
hlaðin uppi yfir rúminu hans, fer út
með hana á eptir skrímslinu, sjer hvar
það skríður út úr hlaðvarpanum og
hleypir á það. Ofreskjan rekur upp
hljóð og veltur um koll. Síðan hlaupa
börnin á stað á móti kirlcjufólkinu og
segja tíðindin. þ>egar það kom heim,
lá skrímslið á sama stað og börnin
skildu við það, hreifingarlaust. Var nú
farið að skoða það, og sást þá, að
þetta var bóndinn á næsta bæ, gam-
all sauðaþjófur. Hann lifði hálfa eykt,
með lítilli rænu.