Ísafold - 25.04.1879, Side 1

VI 12.
Hinn 21. þ. m. komu hjer: hið
frakkneska herskip ,, D u p 1 e i x, “ skip-
stjóri Ch. Caillet; hið danska herskip
,,Ingólfur“, skipstj. Mourier; og 22.
þ. m. brynskipið „Lionne“, skipstj. de
Marguerie.
Með „Ingólfi-1 bárust oss eptir fylgjandi
Útlendar frjettir.
Khöfn, 2. apr. 1879.
Nú er vetrarveðráttan loks á enda,
rjett í mánaðamótin. Frost á hverjum
degi allan f. m. hjer um bil, og fjúk
allopt. 80 frostdagar hjer í Höfn í vet-
ur, en 52 er lcallað meðaltal. I morg-
un var 40 hiti hjer; 120 í Hamborg.
Svartadauða-hrœðslan er nú horfin
að mestu. þ>eim hafði missýnzt, er
hjeldu sóttina vera komna norður í
Pjetursborg, og um miðjan f. m. var
herfjötrinum hleypt af sóttarsvæðinu
syðra, í Astrakan; var þá liðið töluvert
á annan mánuð svo, að hún hafði eng-
an til bana dregið. Sje það satt, sem
Rússar segja, að húii hafi eigi banað
nema 500 manns, af 118,000, er sóttar-
svæðið byggðu, hefir hún verið miklu
óskæðari en orð var á gjört í vetur;
hræðslan hefir margfaldað hana í aug-
um manna. þ>ess er þó getið, að henn-
ar hafi orðið vart aptur rjett nýlega á
einum manni í Vetljanka, þorpi því, er
hún kom fyrst upp í í haust, en það
látið fylgja, að manninum hafi batnað
skjótt aptur. Nágrannaríkin hafa linað
á sóttvörnunum, en ekkert þeirra ljett
þeim algjörlega.
Jeg gat þess síðast, að víða hefði
orðið tjón af vatnavöxtum í leysingun-
um um mánaðamótin febr. og marz.
Skömmu síðar urðu svo mikil brögð að
því á Ungverjalandi, að jafnað er til
mestu stórslysa, sem sögur fara af, svo
sem landskjálftans í Lissabon 1755 eða
jarðeldsins úr Vesúvíus árið 79. Svo
sem kunnugt er, er svo láglent á Ung-
verjalandi, einkum austan Dunár, að
víða hefir orðið að hlaða flóðgarða með-
fram henni og þverám þeim, er í hana
falla, til að verja landið vatnagangi.
Mesta þveráin austan í Duná er Teis.
Fyrir sunnan hana er láglendið einna
mest, en frjóvsamt vel, og hefir þar
lengi verið byggð mikil, stór þorp og
bæir, og mestur þeirra Szegedin, bæjar-
búar nær 75000. Snemma í f. m. hljóp
sá vöxtur í Teis, að sýnn háski var að.
Var þá tekið til að bæta flóðgarðana
og hækka, en áin óx óðum, svo að
verkamenn höfðu nauðulega undan.
Reykjavík, föstudaginn 25. aprílmán.
Að kvöldi hins 12. fór áin loksins að
minnka dálítið ; þóttust menn þá hólpn-
ir og gengu öruggir til svefns. En lít-
illi stundu eptir háttatíma hvessti á
norðan og gjörði rok. Oidurnar riðu á
garðinn flatan og urðu honum sterkari.
— Morguninn eptir stóð eigi steinn yfir
steini í Szegedin, að kalla mátti: ein
300 hús uppi hangandi, af 9600. En
því fær enginn með orðum lýst, hvílík
skelfingarnótt þessi nótt hefir verið
aumingja fólkinu, sem hljóp nakið upp
úr rúmunum út í flóðið, í beljandi haf-
rót af straumi og stórviðri, og í kolniða-
myrkri, karlar ogkonur, börn og gam-
almenni, freistandi að bjarga sjer á
borðflekum, í trjám o. s. frv. Margir
höfðu til taks skip og báta að bjarga
sjer og öðrum, og varð manntjónið minna
en líkindi voru til; þó skipti það þús-
undum, að sagt er. Stórgjafir hafa safn-
azt hvaðanæfa að bæta úr bráðustu
neyðinni. Keisarinn kvað hafa strengt
þess heit, er hann sá vegsummerlcin,
svo hroðaieg sem þau voru, að bærinn
skyldi rísa úr rústum aptur veglegri en
áður.
Ekki hefir enn orðið af friðargjörð
með Bretum og Jakobi konungi í Af-
ganistan. Er svo sagt, að hann hafi nú
mikinn viðbúnað af nýju.
Af ófriðnum við Zúlú-Kaffa er ekk-
ert nýtt að frjetta. Liðsauki Breta er
nýkominn suður þangað, og er þá að
líkindum skammt að bíða skjótra um-
skipta.
Svo er sagt, að Bretar eigi von á
ófriði úr einni átt enn: af konunginum
í Birma á Austur-Indlandi.
Viktoría drottning er á skemmti-
ferð suður á Ítalíu. Hún hjelt 23.fi m.
brúðkaup þriðja sonar síns, hertogans
af Connaught, tilvonandi jarls á írlandi,
og Margrjetar, dóttur Friðriks Karls
Prússaprinz, með stórmikilli viðhöfn, í
Windsor.
Hin nýja stjórn á Frakklandi hefir
komið fram sínum vilja, að firra þá
Broglie og ráðanauta hans lögsókn, en
þung ámæli á hendur þeim ljet þingið
fylgja líkninni, enda eru þeir taldir
sannir að sök um mjög ískyggilegt
ráðabrugg (landráð).
Passanante, sá er Ítalíukonungi
veitti banatilræði í haust, var dæmdur
frá lífi í f. m., en hefirnú þegið lífgjöf
af konungi.
Morðsögunum frá Rússlandi fj ölgar
jafnt og þjett. Fyrir skömmu var
skotið á Drentelen hershöfðingja eptir-
mann Menzenoffs, þess er myrtur varí
1879.
fyrra, sem yfirlögreglustjóra ríkisins, á
almannafæri í Pjetursborg; en hann
sakaði eigi, og moróinginn komst heill
undan.
Fláskólastjórnin hjer hefir nú loks
staðfest með sjer þá ráðagerð. að hafa
alls enga útlenda menn í boði sínu á
afmælishátíðinni, hvorki Norðmenn eða
Svía nje aðrar þjóðir. þ>ó á að gjöra
allmarga Norðmenn og Svía að heið-
ursdoktorum, og bjóða þeim að koma
á hátíðina til þess að taka við kosn-
ingarbrjefinu.
Ríkisþingið er nú sem óðast að
ræða fjárlögin. Sama stappið og fyr ;
vinstri flokkarnir báðir á einu bandi í
flestym ágreiningsatriðum.
Síra Frimodt, sóknarprestur við
Jóhannesarkirkju hjer í Höfn, orðlagð-
ur kennimaður, andaðist 21. fyrra
mán., rúmlega fimmtugur. Nýdáinn
er líka hjer I.junge nokkur, sá er var
í fjelagi við Dr. Hjaltalín landlækni um
að koma á fót vatnslækningastofnuninni
í Klampenborg 1844, og fyrrum var
nafnkenndur blaðamaður.
Enn fremur andaðist hjer 18. f. m.
íslendingurinn Ásbjörn Jakobsen gull-
smiður, bróðir Sveinbjarnar Jakobsens
kaupmanns. Hann hefir alið hjer mest-
allan aldur sinn, og þótt jafnan sæmd-
armaður.
Fyrra mánudagsmorgun 14. þ. m.,
var Rússakeisara veitt banatilræði í
Pjetursborg. Hann var á gangi fyrir
utan höll sína; riðu þá að honum 3
skot, hvert eptir annað. Keisara sak-
aði ekki, en skyttan náðist og situr í
varðhaldi.
,,Hvað stoðar“, segir Olavius i ferða-
bók sinni, bls. 214, „að brýna not jarð-
arræktarinnar á íslandi fyrir mönnum,
þar allir, sem vetlingi geta valdið, fljúga
að sjónum, til að gína yfir fiskiprísun-
um, og láta jörðina á meðan gæta sjálfr-
ar sín, þangað til loksins afleiðingarn-
ar láta þá kenna á heimsku sinni í kúg-
andi örbirgð". Á sama máli var Olaf-
ur Stephánsson. í ritgjörð sinni um
jafnvcegi hjargrceðisveganna tekur hann
það margsinnis fram, að apturför lands-
ins sje mestmegnis af því sprottin, að
sjávaraflinn hafi um fleiri aldir verið
hafður í fyrirrúmi fyrir landbúnaðinum.
En — það kemur fyrir ekki. J>ó sjáv-
arbóndinn hafi reynsluna fyrir sjer um
það, hversu „svipul er sjávargjöf“, þó
hann í hvers árs reikningum sinum geti