Ísafold - 14.11.1879, Blaðsíða 4

104
J>á ársól lífsins brann mjer heit á vanga
Og vorblóm ungu vakti’ í brjósti mjer
Semvelkjanáði’ eihretiðenn hið stranga.
í sakleysinu sæll jeg lifði þá,
Líktsvásri morgungælu’í dalnum lágum,
Og hrein var gleðin, ljós sem himins há,
Og harmar ljettir, eins og dögg á stráum,
Mjer virtist gleðin vera á hverjum stað,
Og veröld hlægja, borin engla mundum:
í blænum milda, í bunulæk, er kvað.
Eg barnsrödd þekkti’ og leiki saman
bundum.
En brátt þú, vorið fagra, flúðir braut
Og framar aldrei vermir hjartans inni!
A hverju vori’ í lundi lifnar skraut,
En lífsins blóm, — ei nema einu sinni.
Og blóminn fölnar, engin tjáir töf; —
þ>ótt tárin döggvi synjar rót um gróður
Og bliknuð skygnast blöð, sem eptir gröf
Og beygist stöngull köldu’ að skauti móð-
ur.
Æ, þessar stundir hverfa harðla skjótt,
í heimi jafnan seldar von og iðju.
En þar sem leiðin farin er svo fljótt,
Hví fölnar gleðin þá á skeiði miðju?
Eg stari þig, mín liðna æfin, á,
Sem ástkært land af hafi’ eg sje að kveðja.
Æ, nautn og gleði skín á barnsins brá,
En barnið vex, og prófin hörð að steðja.
þ>ótt vonaraugum ljómi landasýn
Og laun, er biði mín, á sigurdegi:
Við bæinn litla’ og blómarjóðrin min,
jþars barn eg lifði, jafnast neitt fær eigi.
|>ó skal ei kvartað; — aptur aldrei snýr
Súunaðs-tíð, sem framerliðinhjámjer;
En, bernskudaga minna minning dýr,
Á meðan lifi’ eg, vik þó aldrei frá mjer!
Mjer enn, þá leið hef lokið þegar við,
Kann liknarhönd að verða þreyttum boðin
Og vera má, að barnsins forna frið
Mjer flytji’ og drauma vorsins haustkvöld-
roðinn,
J>á mun eg bjúgur stafinn studdur á,
Um staði skygnast, þar sem hvílir öldin,
Og vappa broshýr barmi grafar hjá,
Sem barn hjá vöggu minni fyr á kvöldin.
II.
UNNUSTAN.
Ivom, gestur, sæll að húss míns hlið
Og hvil þig nú um stund,
En raska’ ei kveldsins fagra frið,
Sem faðmar haf og grund,
í>ví ljúf er kyrrð þeim, böl er ber,
Og brostið hjarta vakir hjer.
Lít fram um grýtta fjarðar strönd.
Hvað færðu lífs þar eygt?
þ>ar situr mær, en hvilt á hönd
Er höfuð niður beygt.
Hún skimar hljóð um haf og völl,
Og hvít er kinnin, eins og mjöll.
Og margan dag og marga nótt,
|>ars mærin er, hún var;
í gær hún sat við sundið mjótt;
Hún sjest á morgun þar,
Og löngum grjet þar baugabrú;
En brunnur tára’ er þorrinn nú.
Er degi hallar, dregst að lcvöld
Og deyr hinn minnsti blær
Og fjörður líkur skyggðum skjöld,
I skaut sjer himnum nær,
Hún drúpir yfir djúpum sæ,
í djúpið horfir sí og æ.
En rísi kylja’ og bylgjan blá,
Sig bæri’ og skuggsjá hrein
í báruvöktum brotni sjá,
þ>á bregður silkirein
Og vonlaus augum þreyttum þá
Hin þöglu ský hún starir á.
Hjer mændi fyrrum menjagná
Af marar strönd á fjörð.
Hún vin frá landi láta sá,
Og leggja’ að fósturjörð.
Und bergi’ er gröf hans, dimm og djúp,
J>ví djúpið heldur köldum hjúp.
j>ví vörumst hennar rauna-ró
Að raska, gestur kær,
Svo dragist ekki djúpum sjó
Hið dapra augað fjær;
Hún þessar leifar einar á
Af allri gleði’ er fyrr hún sá.
HITT OG j>ETTA.
Upphlaup í stórborgum bafa opt og einatt ver-
ið slökkt með vatnsbogum úr slökkvislöngum. En
nú lcvað vera ein borg, þar sem slölckvivatnið hefir
kveikt bardaga, og kvað líta út fyrir langar deilur
út úr votu skinni. Rengja menn þar hið fornkveðna:
„Enginn er verri þó hann vökni“.
Auglýsingar.
Áður en undirskrifaðir kveðja ís-
land, vilja þeir votta sínar hjartanlegu
þakkir öllum þeim, sem þeir hafa kynnzt
við og mætt á ferðum sínum um landið,
fyrir þær góðu viðtökur, sem þeir hafa
fengið.
Próf. W. Fiske, Arthur M. Beeves,
Ithaca Newyork. Richmond Indiana.
u. s u. s.
Sem eigandi Járngerðastaða-torf-
unnar í Grindavík, fyrirbýð jeg hjer með
öllum stranglega allt lyng- og viðarrif
í hennar landi, öðrum en þeim, sem á
henni búa, og mega þeir, sem brjóta
á móti þessu banni, vænta þess, aðjeg
framfylgi rjetti mínum í þessu efni eins
og jeg framast má og lög leyfa.
Kotvogi, 8. október 1879
Ketill Ketilsson.
sem kynni að verða var við tjeðan hest,
umbiðst að gjöra mjer orð þar um, eða
koma honum til mín mót sanngjarnri
borgun. Gerðakoti við Hvalsnes
Tómas Eyólfsson.
Snemma í þessum mánuði strauk
frá mjer ljósrauður, lítið stjörnóttur, 3.
vetra gamall foli (uppalinn í Landeyjum),
taminn. klárgengur, aljárnaður, óaffext-
ur með nokkuð síðu tagli, en þó ný-
lega skorið neðan af því, stór og gerð-
arlegur. Mark: standfjöður fr. hægra,
sýlt vinstra. Hvern sem kynni hann
að finna, bið jeg að tilkynna mjer það
sem allra fyrst.
Hrúðurnesi í Leiru 13/10 1879.
A. Pálsson.
Hjer hefir verið í óskilum um nokk-
urn tíma rauð hryssa fullorðin, með mark:
standfjöður framan hægra. Rjettur eig-
andi getur vitjað hennar hingað til 30.
þ. m., ef hann borgar sanngjarna þókn-
un fyrir hirðing á henni og þessa aug-
lýsing; en eptir þann tíma verður hún
seld. Stiflisdal, 3. nóvember 1879.
Gísli Daníelsson
m
W
l>
0
<
Þh
*o
cð
tí
&
m
tí
tí
cð
u
cð
M
a
c
tí
-tí
&
cð
tí
O
M
Ví
m
•1—1
I
*■>>
Cð
xo
■rH
M
b£
■■O
tí
xO
•rH
o
cí=S
o
rtí
o
<p
tí
'tí
•rH
tí
tí
•rH
M
M
-tí
xO
1—H
M
tí
&J0
<0
r—H
1—H
£
ÖC
o
tí
tí
æ
>
Cð
*o
öc
ÍH
Ph
tí
B
o
Jh
t(-H
tí
tí
05
O
o
'c
(f)
II
05
o
0
o3
E
05
CÖ
X
o
>
05
o
*©
8
C0
æ
E
E
o
co
03
00
’CD
E
imm
03
kO
05
cö
>0
'Ztí
03
*©
æ
1
Um lok í vor tapaðist úr heima-
högum, rauður hestur 5 vetra gamall
óafrakaður og ójárnaður, ljós á tagl og
fax. Mark: miðhlutað hægra. Hver
Útgefandi: Björn Jónsson, cand. phil.
Prentuð með hraðpressu Isafoldar-prentsmiðju.