Ísafold - 04.03.1885, Blaðsíða 3

/
39
Ný aóferð.
I grein minni í síðustu Isafold stendur;
«|>ess ber vel að gæta, að það eru íbúar
Eosmbvalanesshrepps, Yatnsleysustrandar-
hrepps og Garðahrepps, sem á fjölmennum
hjeraðsfundi í einu hljóði samþykkja neta-
lagnarlínu»—o. s. frv.
Hjeraðsfundurinn var fyrirfram boðaður
hjer í hreppi; gekk fundarboðið rjetta boð-
leið bæja í milli, auglýsingar um hann voru
upp festar á venjulegum stöðum, og hann
var enn fremur auglýstur á kirkjufundi.
Síðan hjeldu Garðhreppingar fjölmennan
fund í Hafnarfirði, til undirbúnings undir
hjeraðsfundinn, og á þeim fundi var skorað
á vissa menn hjer í hreppnum, að fara suð-
ur á fundinn, sjálfsagt til að tala máli
Garðahrepps; þessir tilkvöddu menn hjeð-
an mættu einnig á hjeraðsfundinum. Geta
því Garðhreppingar ekki borið það fyrir, að
þeim hafi ekki verið fullkunnugt um hjer-
aðsfundarhaldið. Annríki verður ekki um
kennt, hvers vegna fleiri fóru ekki suður á
hjeraðsfundinn, og heldur ekki veðurátt,
því bæði færð og veður var í bezta lagi til
þeirrar ferðar.
A hjeraðsfundinum var ekki greitt eitt
einasta atkvœði mót frumvarpi því, sem nú
liggur hjá amtmanni frá hjeraðsfundinum,
hvorki af hendi Rosmhvalaneshreppsmanna,
Yatnsleysustrendinga nje Garðhreppinga.
J>etta er hægt að sanpa, og þetta veit amt-
maður, því fundargjörðin ber það með sjer.
En í fyrra dag út gekk meðal Garðhrepp-
inga skjal nokkurt þess efnis, að biðja amt-
mann að samþykkja ekki hjeraðsfundar-
frumvarpið, af þeirri ástæðu, að frumvarp-
ið banni netalagnir í Hafnarfirði. þetta
skjal var sent meðal flestra Garðhreppinga,
og undirskrifuðu það sumir, en sumir ekki.
J>að merkilegasta er, að sumir af þeim, sem
undirskrifuðu þetta skjal, voru einmitt þeir,
sem voru búnir að samþykkja fundarfrum-
varpið á sjálfum hjeraðsfundinum. þannig
var aðalinntak skjalsins. Hvort þeir láta
af því verða, að senda amtinu það, læt jeg
ósagt; en ólíklegt er það.
Að tala um það skaðræði, sem þorska-
netalagnir opt hafa gjört hjer í Hafnarfirði,
ætla jeg ekki að gjöra hjer; vor fornu
lög sýna einnig, að forfeður vorir hafa við-
urkennt skaðræði þeirra, og það sem jeg í
línum þessum vildi benda á, er aðferð þess-
ara Garðhreppinga í máli þessu : fyrst að
samþykkja frumvarp fundarins á hjeraðs-
fundinum, en svo, þegar heim er komið,
skrifa skjal, og biðja menn að undirskrifa,
að menn biðji amtið að samþykkja ekki
það, sem þeir sjálfir, sumpart í eigin per-
sónu, sumpart fyrir sína útsendara, voru
búnir að samþykkja.
Ef Garðhreppingar hefðu viljj,ð sporna
við, að frumvarp hjeraðsfundarins næði
samþykki amtsins, virðist eðlilegra, að þeir
hefðu fjölmennt svo á fundinn, að atkvæði
þeirra hefði getað ráðið þeim úrslitum, er
þeir óskuðu. En ef nú þessi aðferð þeirra,
sém jeg hef bent á, hefir sömu áhrif á úr-
slit málsins, þá vil jeg ráða mönnum fram-
vegis til að brúka sömu aðferð. J>að ertals-
vert næðissamara, að skrifa nafn sitt heima
hjá sjer undir það, sem fyrir mann er lagt,
heldur en að ganga suður á Tangabúð, og
greiða þar atkvæði.
Að endingu skal jeg geta þess, að gamla
konferenzráðið í Viðey hefði ekki þurft
margar vikur til að hugsa sig um, hvort
hann ætti að synja eða veita samþykki sitt
um þetta netaiagnarmál. J>að er kunnugt,
hvaða skoðun hann hafði á þorskanetum.
Hafnarfirði 2. marz 1885. p, Egilsson.
Heljarför.
Smásaga frá Vesturheimi.
(Framh.).
»Jeg ætla að segja ykkur nokkuðn, mælti
doktor O’Hagan, og fleygði sandpoka fyrir
borð, til þess að varna því, að loptfarið lækk-
aði. »Vjer eigum öll bana vorn fyrir hönd-
um, og því skyldum við þá ekki segja hvort
öðru af högum vorum og æfikjörum, úr því
að forlögin hafa lagt hjer saman leiðir vor-
ar í óláninu ?«
»J>að sýnist mjer ætti mikið vel við« anz-
aði Crutter; »og jeg ætla.að renna á vaðið,
ef þið heitið mjer því, að koma á eptir«.
J>au samsinntu því öll fjögur.
»Jæja þá«, tók Crutter til máls. »Af mjer
er fátt að segja. Svo er mál með vexti, að
jeg hefi haft alla æfi nóg fje til þess að geta
lifað í iðjuleysi og allsnægtum, og það hefi
jeg líka gert dyggilega. Jeg hefi notið allra
unaðsemda, sem hugsazt geta í þessu lífi og
falar eru fyrir fje, og er nú kominn í það á-
stand, að jeg er orðinn ofsaddur af þeim og
get ekki meiru á móti tekið. En það er
þessa verst, að meltingin er alveg ónýt orð-
in í mjer, og nú þjáist jeg allt af af ólækn-
andi súr í maganum. Er mjer því lífið ein-
tómur byrðarauki. Mig langar sáran til að
losast við það.—J>ar með lýkur minni sögu«.
J>e8su næst tók doktor O’Hagan til máls:
»J>á er ólíku saman að jafna, er til mín kem-
ur«, mælti hann. »Jeg hefi í mörg ár verið
önnum kafinn við læknisstörf; jeg er nú
alveg uppgefinn og af mjer genginn af of-
þreytu. Jeg er úttaugaður og ónýtur til
alls ; en jeg hefi enga eirð á mjer— jeg má
til að vera annaðhvort eitthvað að bjástra
eða þá jeg verð að deyja«.
»J>að er nokkuð líkt með mig« segir ung-
frú Dermott. »Jeg á engan að og er blá-
fátæk. Jeg get ekki haft ofan af fyrir mjer
með saumum mínum og gét ekki risið lengur
undir eymd þeirri og volæði, er jeg hefi átt
við aðbúa í mörg ár. Jeg kýsþúsund sinnum
heldur að deyja«.
»Og jeg«, mælti Jarnville, »jeg er giptu-
snauður hugvitsmaður. Jeg hefi árum sam-
an verið að fást við að hugsa upp og búa til
I reykjar-eyðsluvjel; en nú, þegar jeg er loksins
búinn að því, þá vantar mig fje til að kaupa
mjer einkaleyfi fyrir henni, og verð að svelta
f þokkabót. Jeg hefi leitað fyrir mjer um
kostnaðarmann hvar sem mjer hefir til hug-
ar komið, en ekki tekizt. Fyrir því hefi jeg
nú ráðið það af, að hætta við allt saman og
leita mjer hvíldar í gröfinni«.
Nú var 'Winden eptir. Hann ræskti sig
hvað eptir annað, áður en hann hóf upp
sína æfisögu, eins og hann væri hálf-feiminn.
»Ef jeg á segja söguna eins og hún er«
mælti hann, »þá fekk jeg í gær hryggbrot
hjá ungri stúlku, sem mjer lízt á, og nú er
jeg búinn að sjá, að lífið er einskisvirði fyr-
ir mig án hennar«.
Nú varð þögn um hríð. J>á tók doktor
O’Hagan aptur til máls. »Loptfarið heldur
niður á við« mælti hann, »og jeg held það
væri betra fyrir okkur að fleygja ekki út
meiru af sandinum, heldur lofa því að síga
niður á jörðu og tylla flugbelgnum þar við
eik ; bæta síðan í hann og fara upp aptur á
morgun í nýjan áfanga«.
Hinir fjellust á þetta, og varpaði O’Hagan
akkeri. J>að festist í eikartoppi; eptir
nokkurt basl tókst að binda flugbelginn við
trjeð og stje ferðafólkið síðan niður úr bátn-
um.
J>að var brjóstugt og eyðilegt umhverfis,
þar sem þau voru niður komin. Karlmönn-
unum- tókst að kveikja upp eld innan
skamms, og tneðan þeir Winden og Jam-
ville bjuggu kveldverð, fóru hinir, doktor
O’Hagan og Crutter, að búa ungfrú Dermott
hvílu til næturinnar.
Eptir að ferðafólkið hafði matazt, hneppti
það sig allt umhverfis eldinn, og var eins og
farið væri að brá af því dálítið.
Crutter tók fyrst til máls, og kveðst hafa
verið að hugsa um, hvað hörmulegt það væri,
að vesalings-barnið það arna (hann benti á
ungfrú Dermott) skyldi skorta föng til við-
urværis sjer, en hann hafa miklu meira en
hann þyrfti á að halda. »Jeg skal segja
yður nokkuð, ungfrú Dermott* mælti hann :
»ef þjer viljið nú fallast á að snúa aptur, þá
skuluð þjer eignast allan minn auð. Jeg
hefi lagt hann til guðsþakka, en nú skal jeg
búa til nýja erfðaskrá, og segja yður, hvar
þjer getið fundið hina, svo þjer getið
brennt hana».
»Jeg vil ekki snúa aptur«, mælti ungfrú
Dermott.
»1 yðar stað mundi jeg gera það« mælti
Winden. »það er synd, að þjer skulið leggja