Ísafold - 09.12.1885, Page 3

211
aðgöngumiðar að járnbrautinni og flutning-
ingur úr bænum upp að brautinni. Snemma
morguns fór jeg á stað, vorum vjer þrír
saman í vagni og tveir hestar fyrir, annar
samferðamaður minn var frakkneskur, hinn
var ítalskur herforingi, er nýlega var kom-
inn heim; hafði hann verið suður við
Eauðahaf að brytja niður Blámenn, með
herliðinu ftalska, er þangað var sent til
þess að fást við spámanninn úr Sudan og
fylgifiska hans. Ókum vjer gegnum Nea-
pel og bæina og þorpin þar suðaustur af;
var gaman að sjá þjóðlífið í þessum borg-
um, er vjer fórum um. þar voru ótal
vagnar og asnalestir að flytja ávexti og
matvæli inn til Neapel; fólk var að koma
á fætur og kvennfólkið í húsunum var að
kaupa matvæli af sölukörlum og kerling-
um á götunum; á efri loptum húsanna
komu húsmæður og vinnukonur að eins út
í gluggana og ljetu svo körfur síga í bandi
niður á götu, og var svo í þær látið það
sem keypt var og dregið upp. Snýkjur og
og ölmusubænir eru orðnar að vana hjá
Napólibúum, þegar þeir sjá einhvern út-
lendan; spikfeitir og hlæjandi krakkar
hlupu á eptir vagninum og beiddust öl-
musu, kváðust að öðrum kosti deyja úr
hungri; en þó voru þeir svo útlítandi, að
þeir eigi sýndust þurfandi.
Smátt og smátt fór húsum að fækka og
landið að hækka upp undir Vesuvius; al-
staðar eru ávaxtatrje og víngarðar um all-
an neðri hluta fjallsins, en akbrautin snið-
skorin upp eptir hlíðunum.
Vín það, sem vex utan í Vesúv, er nafn-
frægt og heitir Lacrimæ Christi; hjer og
hvar voru menn að bjóða þetta vín; á ein-
um stað stóðum vjer við og fengum okkur
flösku. Italski foringinn var fyrir svörum;
flaskan átti fyrst að kosta 3 franka, en
foringinn sagði, að vjer værum ekki Eng-
lendingar heldur Italir, og þá kostaði hún
að eins einn franka.
I hlíðinnni miðri taka við hraun og
brunaklungur, úfin og umsnúin, eins og á
Islandi; mörg af hraunum þessum eru svo
ný, að ekkert er á þeim sprottið.
A gamalli eldborg utan í Vesuvius ofan
til, er hús mikið, byggt til rannsókna, sá
heitir Palmieri, er fyrir athugunum stend-
ur. þar er grennslast eptir öllu því, er
Vesuvius snertir, tekið eptir jarðskjálftum,
rannsökuð jarðfræði og eldgos o. s. frv.
þar eru söfn og alls konar verkfæri, snild-
arlega tilbúin, er lúta að slíkum athugunum.
IJndir aðal-eldborginni er veitingahús
og þar byrjar járnbrautin; dragast vagn-
arnir upp snarbratt fjallið á járnreipum
og stórar vjelar toga þá upp og niður
með vatnsþrýstingi. A þessari braut er i
eins og maður fljúgi í lausu lopti upp og
niður, af því brattinn er svo mikill.
þegar brautin er á enda, er enn hálfr-
ar stundar ganga upp á gígröndina, brött
lausaskriða, gjall og vikur, og verður ó-
vönum það torsótt. þar var saman kom-
ið margt ferðafólk, karlar og konur, úr
ýmsum löndum.
Af fjallstindinum var dýrðleg útsjón yfir
allan flóann, eyjarnar, þorp og borgir,
skóga og ekrur, eldgíga, hraun og hamra;
hitamóða lá þó víða yfir landinu og fal
sýn það, er fjær var.
Við brautarendann voru margir fylgdar-
menn með burðarstóla, reipi o. fl. til þess
að hjálpa þeim, sem ónýtir voru til gangs-
ins, en hvert haudarvik kostaði ærna pen-
inga. það var hlægilegt að sjá gamla,
feita kerlingu frá Ameríku, sem komast
vildi upp á gíginn, en gat varla vagað fyr-
ir fitu; tveir gengu fyrir og toguðu, en
tveir ráku á eptir; við og við þurfti kerl-
ing að blása og kasta mæðinni, en þá
hækkuðu fylgdarmennirnir kaupið í hvert
sinn, og kváðust yfirgefa hana, ef þeir
fengju eigi það, sem þeir settu upp; svo
kerling mátti til, hvort hún vildi eða ekki,
að lofa peningunum og borga þá; en á-
nægja hennar hefir víst varla verið mikil,
því þegar upp kom ætlaði hún að kafna
af brennisteinssvælunni og sneri við hið
skjótasta.
það var ljót sjón að líta niður í gíginn;
svælan var svo mikil, að óvanir þoldu eigi
og hurfu þegar á braut, en við og við
slóst mökkurinn frá og sá þá í gígbotninn,
vellandi hraunið; hraunmolar köstuðust
upp og niður og hraunstraumar ullu út
um skarð á gígbarminum.
Við fjelagar gengum vestur á hraunið,
sem var að renna; yfirborð þess var
storkið, hraunskrarir og hellur kólnaðar
ofan á, en eldrauður glóandi grautur í
hverri sprungu, sumstaðar pollar eða dý
af sírennandi seigu hrauni, sem leið hægt
og hægt áfram, og spannst í þræði og
reipi; við stikluðum á hraunhellum yfir-
borðsins og skoðuðum rennsli hraunlækj-
anna. Hinn frakkneski maður þorði eigi,
enda var hitinn nærri óþolandi, og á leið-
inni niður af fjallinu gafst hann upp og
varð að hjálpa honum. Seint um kvöldið
komumst vjer klakklaust heim til Neapel.:
I gær fór jeg norður með strönd til þess í
að skoða eldgígana fyrir norðan Neapel. j
Fór jeg gangandi, þótt heitt væri, til þess j
að njóta betur útsjónarinnar. Gekk jeg i
veginn fram með Posilipohöfða allt af fram
með sjó; þar eru margir hellrar í móberg-
ið, og er sagt, að gröf Virgils sje í einum
þeirra. Hjer eru sumarbústaðir auðmanna
úr Neapel hingað og þangað á klettaþrep-
unum og f giljunum innan uin skógar-
þykknið ; trjálim, vafningsjurtir og vínviðir
leggjast upp að hverju bergi; þrep eru
höggvin í bergið bæði fyrir ofan og neðan
veginn til þess menn komist í húsin, sem
hreiðra sig í hlíðunum innan um skóg og
hamra. þegar utar dregur, verður lands-
lagið einkennilegra; þegar maður beygir
norður fyrir oddann, sjást hrúgur af skógi-
vöxnum eldborgum, og akrar og þorp í
lægðunum, en einkennilega lagaðir hamrar
og höfðar skaga fram í sjóinn í fjarska.
Um miðjan daginn var fjarska heitt að
ganga, hvítt dust er alstaðar á veginum
í ökla og þyrlast upp við miunsta gust; út-
rænan dregur nokuð úr á kvöldin, en um
miðjan dag er hitinn hjer í forsælu þessa
daga 25—30° C. þegar jeg gekk gegnum
þorpin með sjónum, lá fólk sofandi undir
húsveggjunum í forsælunni; það var eins
og svefnmók yfir allri náttúrunni; asnar,
geitur og unglömb lágu f hlíðunum; gul
og rauð fiðrildi flögruðu um milli blómanna
og eðlurnar grænu, sem hjer eru alstaðar
svo algengar, lágu grafkyrrar á múrum og
húsveggjum, en þær hlaupa burt sem kólfi
sje skotið ef við þær er komið.
þegar jeg kom til Pozzuoli, þyrptust,
eins og vant er, ótal dónsar kringum mig
til þess með rifrildi og ólátum að bjóða
þjónustu sína; loks tók jeg einn, sem var
með borðalagða húfu, eins og íslenzkur
sýslumaður; hann leiðbeindi mjer allvel, en
reyndi að hafa út úr mjer aukagetu fyrir
hvert viðvik.
Meðal annars skoðaði jeg þar brennisteins-
námur í djúpum gíg; ekki eru námur þess-
ar neitt á við það, sem jeg hef sjeð víða á
Islandi; gúfurnar eru notaðar til heitra
læknisbaða.
Síðan skoðaði jeg leifarnar af Serapis-
musterinu, sem eru mjög nafnfrægar meðal
jarðfræðinga, því þar sjest, hve ströndin
hefir ýmist sigið eða lyppzt upp á söguöld-
inni; þar eru 3 súlur, 50 feta háar ; á þeim
miðjum er rönd eptir brimið, og þar hafa
sævardýr etið sig inn í steininn og sitja
skeljar þeirra enn í holunum. Fyrst hefir
musterið og ströndin sigið svo, að sjór hefir
náð upp á þær miðjar, en síðan hækkað
aptur, og nú er ströndin enn að lækka. Af
eldgíguuum norður og vestur af Pozzuoli
er Monte Nuovo merkastur; hann er 600
fet á hæð, og myndaðist á einni nóttu 1538.
Út með ströndinni eru ótal menjar hinna
fornu Eómverja; þar höfðu auðmenn úr
Eómaborg skemmtihallir sínar og böð við
Bajæ-flóann. Nú er þar allt í eyði og
rústir margra skrauthýsanna á mararbotni.
Milli Pozzuoli og Neapel er Hundahollir;