Ísafold - 18.01.1888, Blaðsíða 3

11
með áföstu fyrirbandi um hálsinn, úr segl-
dúk, sem verður vatnsheldur eða jafnvel
loptheldur, þótt gamall sje, ef hann er
bikaður vel. Poka þessa 4—8 með skipi
hverju, skal hafa í austurrúmi og fylla
með sjó eða tæma eptir þörfum, í stað
þess að hafa grjót fyrir seglfestu, sem auk
annara óþæginda fer með skipið til botns
undir eins, ef áfall ber að, svo eigi eru nein
tiltök að bjarga sjer á kjöl. þar á móti
geta pokarnir, ef lopt er í þeim meðfeam,
orðið til þess að halda mönnum á floti.
Útvegsbóndi Jón Olafsson hafði látið búa
til slíka poka handa sjer, og gerði það
maður frá Mýrarhúsum, er lært hafði það
utanlands í fyrra um leið og seglasaum,
eptir fyrirmynd, er hann sá þar.
Á undan fyrirlestrinum hafði síra Oddur,
sem er annálaður sjósóknari fyr og síðar,
fengið 18 helztu útvegsbændur hjer í bæn-
um og á nesinu til að bindast samtökum
um að hafa allir bárufleyga (eða annað
jafngott áhald) og sjópoka í hverjum róðri
á næstu vertíð.
Líkum samtöknm ætlar hann að reyna
að koma á í syðri veiðistöðunum og eins
austanfjalls.
Er það hið nýtasta fyrirtæki, sem von-
andi er að hafi góðan framgang.
Heilir 20 sjómenn (um 30 manns alls)
sóttu fyrirlestur þennan, sem var bæði sjer-
lega nytsamur fyrir þá og fróðlegur — af
mörgum hundruðum hjer í bænum og á
nesinu.
þetta var nefnilega ekki — dansleikur í
Glasgow.
Vegurinn nýi, sem Norðmennirnir
hafa verið við 2 sutnur undanfarin, frá
Fóelluvötnum niður í Beykjavík, og kom-
inn var í haust nærri niður undir Hólm,
með 18 álna brú yfir Hólmsá, hefir skemmzt
stórkostlega í leysingunum vikuna sem leið,
og brúna tekið af ánni aðfaranótt hinsll.
Skemmdirnar eru mestar á hólmunum upp
frá brúarstæðinu, og sömuleiðis mjög mikl-
ar upp á Saudskeiði : stórt haf brotið í
brúna yfir það og klofinn frá annar jað-
arinn vegarins þar á löngu bili.
Nánari skýrsla um þetta ljóta áfall, sem
líklega nemur 7—8000 kr. skaða, verður
að bíða næsta blaðs.
„Laun heimsins eru vanþakklæti11. —
Sarakvæmt sínu margreynda fjelagslyndi og
kurteysi við önnur blöð, hvort sem þau hafa
til þess unnið eða ekki, hafði „ísafold“ aldrei
minnzt á það einu orði, að „þjóðólfur11 hefir
nú í 2 ár samfleytt verið í raun og veru '/4-V5
parti minni heldur en „ísafold“, þótt hann
kostaði jafnmikið og hefði viðlíka númerafjölda,
og með jafnstórum pappír, — nefnilega vegna
svo miklum mun ódrýgra leturs og mjórri
dálka. það er með öðrum orðum, að til þess
að jafnast við „ísafold" árið sem leið t. a. m,
hefði „þjóðólfur" þurft að vera 75—80 númen
í stað fiO. Eða þá að „þjóðólfur" (með 60 nr.)
hefði ekki átt að kosta nema S kr. til 3 kr. 30 a.,
í stað 4 kr., til þess að vera eins ódýr og „ísa-
fold“ með sama verði. þetta hafði „ísafold"
ekki bent á, — fyr en nú, að „þjóðólfur“ hafði
tekið sig til og lagað þennan halla eptirleiðis
að miklu leyti, með þv! að stækka pappírinn.
Að miklu leyti, — en ekki öllu; því enn er
talsvert meira letur á „ísafold", þótt pappírinn
sje minni. En nú, þegar „þjóðólfur" fór að
gera kaupendum sínurn þetta betur til en áður,
þá segir „ísafold" frá þvi undir eins, honum
til lofs og heiðurs.
Siðað fólk er nú vant að taka kurteysi vel
og þakklátlega.
En hvað gerir „þjóðólfur" ?
Setur upp á sig hundshaus og segir, að „ísa-
fold“ hafi með þessu hafið „smámunalegan
blaðakrit" !
Smámunasemin er það, að vera að minnast
á svona lítinn mismun, sem ekki nemur meiru
en 4. eða 5. part!
Svo bætir hann við þeirri upplýsingu, að
uppboðsauglýsingar og þess háttar, nefnilega i
„ísafold" árið sem leið, telji hann ekki tO
skemmtunar og fróðleiks, — liafandi í huga
hina óþrjótandi uppsprettu skemmtunar og
fróðleiks, sem er fólgin í þeim 25—30 dálkum af
Bramalífselixírs-og Heinsbergers-auglýsingum, er
hann hefir sjálfur flutt kaupendum sínum sama
árið.
„Laun heimsins eru vanþakklœtiíl.
Atkvæðapukur. Eptir bæjarstjórnarkosn-
ingarnar um daginn, um kvöldið, kom einn af
þeim „tólf“ inn í búð hjer í bænum, og fór um
það mörgum orðum, að hann skildi ekki í því,
hvernig nokkur maður hefði getað fengið af
sjer að kjósa Kr. O. þ., nýkominn úr 3 vikna
viknadvöl „hjáSigurði“ eptir vistarráðum hæsta-
rjettar einmitt fyrir sjóðþurð hjá honum sem
gjaldkera fyrir hafnarsjóð bæjarins, og með
þeim formála að því er snertir kærur fyrir
skjalafölsun og sviksamlegt athæfi sem bæjar-
sjóðsgjaldkeri, að „þar sem upplýsingum í mál-
inu væri svo ábótavant“, þá yrði að láta standa
við sýknardóm yfirrjettarins.
þegar kjósandinn var búinn að láta dæluna
ganga góða stund, með mikilli óþarfa-mælgi um
orðna sök og afplánaða, sagði sá sem hann
átti orðastað við: „Og þjer sem einmitt gáfuð
honum sjálfur atkvæði! Jeg heyrði þegar seðl-
arnir voru lesnir upp!“
Hinr. varð hljóður við og hraðaði sjer út úr
búðinni sem mest hann mátti. Hann kemur
þar varla næsta daginn.
Manntötrið hafði ímyndað sjer, að atkvæða-
greiðsla BÍn mundi vera leyndardómur öllum
nema sjálfri kjörstjórninni, og hún mundi frá-
leitt hafa orð á því, eða kannske ekki mega
það — það hefir honum ef til vill verið talin
trú um áður. —
Hvað margir af þeim „tólf“ skyldu það vera,
sem ekki hafa „spekúlerað“ í því sama?
Hefði ekki ísafold þegar i stað skráð nöfn
þeirra „tólf“ með óafmáanlegu letri á sögunn-
ar spjald, þá hefði getað farið svo, að hver
sem vildi af þeim 80—100 íbúum höfuðstaðar-
ins, sem á kjörfund komu, hefðu getað helgað
sjer þá frægð, að hafa verið einn i þeirri ó-
dauðlegu sveit — og eins aörir út í frá eignaö
þeim þaö —; að sínu levti eins og sjö grískar
borgir í fornöld hrósuðu því, að hafa alið
Hómer skáld.
Meiri frægð'. Einn af „landsstólpunum",
sem getið var um í ísafold 4. þ. m., hinn síð-
asti, en þar fyrir engan veginn rýrasti — það
getur enginn að þvi gjört, þótt hann sje seint
í stafrófsröð — varð svo „upp með sjer“ af því
að komast á prent og það í ekki lakara „sel-
8kap“ en þessari víðfrægu kjósendasveit Kr. Ó.
þ.» að hann vildi endilega fara að gjörast rit-
höfundur.
Hann, kaupmaðurinn W. (ekki F.) Ó. Breið-
fjörð, settist því niður og samdi 3 svonefndar
„meiningar“-spurningar, vandasama ritsmíð, sem
ekki er á allra færi.
þennan frumgetning sinn í ritsmíðum sendi
svo kaupmaðurinn WW.1 Ó. Breiðfjörð náð-
ugast einu blaði, sem ekki þekkti betur sóma
sinn en svo, að það sneri þeim við til sama
lands aptur, með því vottorði. að þær væri of
einfeldnislegar til að láta almenning sjá þær.
— Hitt hefði þó verið sönnu nær, að kalla þær
of háfleygar fyrir almenning.
Kaupmaðurinn WWW.1 Ó. Breiðfjörð var
ekki af baki dottinn; hann hugsaði með
sjer: „Mjer er sama í hvorri Dritvíkinni jeg
rœ“, og fór með fóstur sitt í annað blað, sem
af vissum, „ósmámunalegum“ ástæðum breiddi
út á móti þeim sinn höfðinglega föðurfaðm.
þar standa svo hinar snjöllu „meiningar“-
spurningar allar þrjár, og bíða þess, að aðrar
enn snjallari leysi þær af hólmi. En livenær
verður það?
Meiri frœgö!
Meiðyrðamál í svæsnara lagi er sjálfsagt i
vændum milli þeirra Kr. Ó. þ. og W. Ó. Br.,
út af því, að JFalgarður (ekki Ealgarður) hafði
líkt því við „saurkast“, er sagt hafði verið frá
því á prenti, að haun hefði gefið Kr. Ó. þ. at-
kvæði sitt í bæjarstjórn um daginn.
Hitt og þetta.
— það var altalað um Alexander Dumas
hinn eldri, að hann ætti ekki sjerlega mikið í
sumum skáldsögunum, er hann ljet prenta með
sínu nafni. Einhvern tíma hittir hann son
sinn, Alexander unga, og spyr hann, hvernig
honum líki síðasta bókin eptir sig. eða hvort
hann hafi lesið hana. „Nei, faðir minn“ svaraði
hinn, og bætti við: „En þú, hefir þó lesið
hana ?“
— Spartverjar sögðu um Persa, að þeir væri
þrælar, af því, að þeir gætu aldrei sagt nei
1) Betra of en van.