Ísafold - 07.06.1890, Blaðsíða 3

183
hún leynist með manni) hjer um bil li sól-
arhringur, þá gdtu þeir eigi flutt hana með
sjer til Patreksfjarðar, því þeir hafa verið
11—-12 daga á leiðinni.
það er því ramm-skökk ályktun hjá herra
landlækninum, að Færeyingar þessir hafi eins
vel getað flutt svki þessa til Patreksfjarðar
eins og Gísli Stefánsson til Vestmanneyja.
Gísli Stefánsson var ekki nema hjer um bil
2 daga milli Pæreyja og Vestmannaeyja, og
um hann vita menn, að hann veiktist á
þeim tíma, og það einmitt af inflúenzá, að
sögn þeirra, er nýlega höfðu haft veikina og
því þekktu hana glöggt. Færeyingarnir þar
á móti voru 11—12 daga á leiðinni, og voru
ekki veikir, svo menn viti til. þeir gátu því
naumast hafa flutt veikina með sjer. Og að
þeir hafi að minnsta kosti eigi flutt með sjer
það kvef, sem sagt er frá sömu dagana og
þeir komu til Patreksfjarðar að þá hafi geng-
ið þar um pláss nokkurn tfma, það er eins
bersýnilegt og að 2 og 2 eru 4.
Lýsi fælir stóríiska.
Að kvöldi hins 27. f. m. var jeg vestur
í Garðsjó að taka upp lóð. Sáum við þá
nokkra stórfiska hjer um bil 7t mílu
okkur. Að lítilli stundu liðinni sá jeg
einn þeirra undir skipi mínu og samstundis
komu 8—10 upp allt í kringum það.
Skar jeg þá sundur lóðina og reri burt,
fyrst i þá átt, sem fiskarnir komu úr,
því jeg hjelt þeir mundu halda beina
leið; en þeir sneru jafnharðan við og
umkringdu skipið á alla vegu, og komu
svo nærri þvi, að hægt var að ná til
þeirra með hendinni. þegar við höfðum
gert nokkrar árangurslausar tilraunir að
komast frá þeim, hellti jeg út 4—5 pott
um af hrálýsi. Brá þá svo við, að þeir
fóru allir eptir nokkur augnablik og sá
jeg engan þeirra framar.
Heiðruðu sjófarendur ! Gleymið aldrei
að liafa lýsi með, þegar þjer farið á sjó,
og notið það hvenœr sem þörf gerist.
Narfakoti 2. júní 1890. Ámi PáiSSOIl.
Bæjarbruni. Föstudag 30. f. m. brann
bærinn á Grímsstöðum á Mýrum til kaldra
kola, um hábjartan dag. Bóndinn , Hall-
grímur ÍNÍeissou, var ekki henna, og eugiun
karlmaður, — að eins konan með börnin, og
systir hennar, sem hljóp til næsta bæjar ept-
ir mannhjálp, hitti á leiðinni 2 lestamenn á
heitnleið úr kaupstað, ölvaða, og hjálpaði
annar þeirra henni til að koma nokkrum
VitnaeMurinn.________
Katrín leit út um gluggan og sá þar vagn
og fjölda fólks.
»Hvað á þetta að þýða ?« spurði hún, og
skalf í henni röddin.
»það kemur nú bráðum i ljós, kona góð !
Verið þjer bara róleg. Maðurinn yðar kemur
líkast til bráðum heim aptur. þetta er ekki
nema ofurlítill, óljós — grunur«.-------
Verkfæra-glammið var þagnað, og Marteinn
kom inn í baðstofuna. þegar hann sá lög-
regluþjóninn, föluaði hann upp eins og nár.
Hann skalf og nötraði svo, að hann varð að
halda sjer við dyrastafinn til þess að detta ekki.
Hansen horfði stundarkorn á hann, og
sagði svo með hátíðlegri rödd :
»Rjettvísin tekur yðar fastan, Marteinn«.
»Tekur mig fastair?« táutaði Marteinn.
Hann ætlaði að segja eitthvað meira, eu gat
engu orði upp komið. Honum fannst bað-
stofan með öllu því, sem í henni var, hring-
snúast svo ótt — svo ótt, að hann gat ekki
fest auga á neinu, og sá ekkert nema konu
sína, sem horfði allt af á hann bláum og
tárvotum augum.
munum út úr gestastofunni A bænum. Öðru
varð eigi bjargað; því þegar mannhjálp kom
af öðrum bæjum, voru húsin fallin og orðin
að öskuhrúgu að mestu leyti. það sem brann
var baðstofa nýsmíðuð, skemma ný, smiðja
og hjallur. Inni brann öll matbjörg á heim-
ilinu, öll ull af geldfjenu, sem var nýlega rú-
ið, og talsvert af nýjum við, auk allra innan-
stokksmuna, nema því litla, sem bjargað varð
úr stofunni. Eldurinn er gizkað á að hafi
stafað frá reykpípu úr eldavjel, sem eigi hefir
verið nógu trútt um búið. Vátrygging engin,
heldur en vandi er til um sveitabæi. Sam-
skot voru þegar hafin til að bæta skaðann,
sem gizkað er á að nema muni hátt á 3. þús.
Var frumkvöðull þeirra Thor Jensen, kaup-
maður í Borgarnesi, og gaf sjálfur 100 kr.
Fardagaliretið. Enn eru kuldar og
fjúk til fjalla um nætur. Hræddir eru
menn um fjárskaða nokkurn á geldfje, er
komið var á afrjetti víða, nýlega rúið; en
frjettir eigi komnar um það. Um hafís
er og engin frjett komin enn.
,,Fj.konu“-„missagnir“. í 11. tbl. „Fj.kon.“ |).
á., bls. 43., er tekinn upp brjefkafli, sem fríkirkju-
menn í Reyðarfiröi eiga að hafa ritað, — ekki
sjest, hvort þeir eru margir, eða allir, en siálfsagt
eptir orðunum fleiri en einn. Eptir að hafa veg-
samað sjálfa sig, eptir því sem kostur mun vera
á, og sem jeg læt mjer aiveg óviðkomandi, er þar
sagt, „að Skriödælir hafi nýlega haldið fund um
að koma upp fríkirkjusöfnuði hjá sjer, ef síra Eáll
Pálsson, sóknarprestur þeirra, fengi annað presta-
kall, sem þeir (0: Skriðdælir eða fríkirkjumenn ?)
vona“. — Ef hinar góðu horfur á áhugamálurn
frikirkjumanna í Reyðarfirði, sem brjefritararnir tala
um, eru jafnsannar og áreiöanlegar, eins og það
sem þeir tala um Skriðdæli, þá er ekki mikið
gefandi fyrir þær. Skriðdælir hafa, alls engan
fund jhaldið um að koma upp fríkirkjusöfnuði,
hvort sem jeg yröi hjer lcyr eða eigi. þetta eru
þvf algjörð ósannindi, og skora jeg á þá. sem hafa
ritað þessa fregn í blaöið Fj.kon., aö segja til sín
og færa sönnur á mál sitt; að öðrum kosti verður
blaöið enn á ný að liggja undir því sama ámmli,
að fara með lygar.
það er eins og höfundarnir hafi haft einhverja
freistingu til að narta i mig, með því að láta það
t.akn. círr «yo út sö’Vi S^riArlíPlir snlfnflrmflRn minir
muni fegnir vilja losast við mig, og öski að jeg
fengi annaö prestakall. Jeg býst samt við, að
brjefriturunum muni vera þetta mjög ókunnugt ;
að minnsta ko«ti veit jeg ekki til þess, að sóknar-
mönnum mínum sje neinn ami í þvi að hafa mig
»Fyrir hvað er jeg kærður?« spurði Marteinn
eptir langa þögn.
»Fyrir morð«, svaraði Hansen.
»það er lygi, bölvuð lygi!« öskraði Marteinn,
náfölur af ótta, og skjögraði nokkur skref
fram á gólflð.
»það getur vel verið«, sagði Hansen, »og
jeg bæði vona og óska, að það sje svo. —
Lygi er samt sem áður nokkuð stórt orð,
karl-tötur. það er sama sem að sýna rjett-
vísinni lítilsvirðing, og það getur orðið dýrt
gaman. Gerið nú svo vel, að koma með, —
nema ef þjer viljið fá yður eitthvað á höfuðið
yrst«.
Marteinn var nú búinn að ná sjer aptur.
Hann sneri sjer við, og leit með bænaraug-
um til konu sinnar og sagði:
»Fyrir alla muni, legðu engan trúnað á
þetta, Katrín !«
Svo fylgdi hann lögregluþjóninum út, og
var ekki annað að sjá, en að hann væri í
góðu skapi.------—
Katrín hlustaði á skröltið í vagnhjólunum,
þegar hann rann á burt.
Eins og í draumi hvarflaði hugur hennar
hjá sjer; og þó svo kynni að vera, að einhverjir
þeirra vildu heldur fá annan prest en mig, þá er
mjer það ókunnugt, þeir hafa á engan hátt látið
það í ljósi við raig, hvorki í orði nje viömóti, og
meöan jeg verð eigi annars var eti góðs eins af
þeim, þá trúi jeg heldur ekki öðru um þá, og það
ekki þó fn'kirkjumenn segi það i Fj.konunni !
Oflítið þykir mjer brjefritararnir gjöra úr Skrið-
dælum, er þeir gefa það í skyn, að þeir ætli að
koma upp fríkirkjusöfnuði hjá sjer, e/ jeg færi
burt. Annaðhvort ættu þá Skriðdælir ekki að
hafa einurð til að stofna frikirkju hjá sjer, nema
við einhverja nýja breytingu — en svo einurðar-
iausa þekki jeg þá ekki. — Eilegar þá ættu þeir
að vera svo ánægðir með að vera í þjóökirkjunni,
meöan jeg er hjá þeim, nð þeir vilja ekki segja
skilið við hana fyr en jeg fer ;—en svo mikils-
virtan og svo vel þokkaðan af söfnuði rainum get
naumast ætlað brjefriturum þessum nje Fj.-kon-
unni aö haf'a viljað gjöra mig i angum þjóðar-
innar.
jpingmúla 14. maí 1890.
Pdll Pdlsson.
Uppboðsauglýsing.
Eptir kröfu forseta stjórnar búnaðar-
fjelags Suðuramtsins, og að undangengnu
fjárnámi hinn 3. þ. m., verða 2 hundr.
33 áln. í Purkey í Skarðstrandarhrepþi
innan Dalasýslu, samkvæmt lögum 16.
desember 1885 og með hliðsjón af opnu
brjeft 22. apríl 1811, seld við 3 opinber
uppboð, sem haldin verða 2 hin fyrstu á
skrifstofu Dalasýslu laugardagana 21.
júní og 12. júlí næstkomandi, og hið 3. á
sjálfri jörðinni laugardaginn 26. jiílí
nœstkomandi, til lúkningar veðskuld til
btínaðarsjóðs Su ðu ra m ts ins, að upphæð
300 kr., auk vaxta og alls kostnaðar.
Uppboðið byrjar kl. 12 á hádegi ofan-
nefnda daga; og verða söluskilmálar
fyrir fram birtir á uppboðsstaðnum.
Skrifstofu Dalasýslu, Bæ, 24. maí 1890.
S. E. SreiTisson
settur.
ln<n/m 1 9 7 ,Q? # ncr
opnu brjefi 4. janúar 1861 er hjer með
skorað á alla þá. er telja til skulda í
dánarhúi Skúla Magnusen frá Stcarði á
Skarðsströnd, er andaðist 24. desember f.
hingað og þangað. jþetta síðasta áfall stóðst
hún ekki.
Svona óttalegt hafði hún aldrei ímyndað
sjer, að það gæti orðið.
Blekkingar hafði hún orðið að þola — ótal
blekkingar. —
Draumsjónir hennar þyrluðust upp — ein
eptir aðra. — Heimurinn var ekki lengur
skrúðgrænn skógur, með bláheiðum himni og
blikandi stöðuvötnum, leiptrandi tunglsgeisl-
utn og næturgalasöng í runnunum. — En
þrátt fyrir það missti hún ekki kjarkinn.
Hvert vonarblóm, sem rifið var frá henni,
óx aptur upp af sömu rót, íegurra og sterk-
ara. Hún skoðaði nú heiminn í allt öðru
ljósi, en það Ijós var bæði hollara og sann-
ara en hitt; það gerði heiminn skiljanlegri
og verulegri. Tunglsljósið varð að engu,
næturgalinn hvarf úr runnunum, og riddar-
inn á skeiðfráum jó sömuleiðis. En í þess
stað skoðaði hún allt við skæra dagsbirtn,
og sá marga eymd og ógæfu, en einnig mikið
af sönnu láni og heiðarlegu. Og það lán
urðu þau að öðlast; en það var enginn leik-
ur. — f>að var, að ávinna sjer lánið með