Ísafold - 28.06.1890, Blaðsíða 3

207
en kafaJdshrakningur í hyggð. |>eir, sem
búnir voru að sá fræi í garða, sem flestir
munu hafa verið, urðu að sá að nýju eptir
norðanveðrið, því moldina reif og tætti í görð-
unum, þár sem veðrasamt er 1 þeirri átt. —
Veðráttan hefur, að undanteknum þessum 7
dögum, verið mjög hlý, og næstum sífelldir
þurkar, nema þessa viku hefir verið hæg væta
með köflum en allt að 15 st. E. mestur hiti,
svo gróðrarveður er nú ágætt, sólskin milli
lítilla úðaskúra, næstum alveg logn. Annars
hefir hinn langvinni þurrkur hingað til dregið
úr grasvextinum.
þó er jörð nú orðin sprottin í langhezta
lagi, sem menn muna eptir um þetta leyti,
enn betur en í fyrra, enda þótt norðanveðrið
drægi nokkuð úr; þá vikuna mun svo sem
ekkert hafa sprottið. Tún eru orðin vel slæg
kring um bæi, alþakin sóley ; jeg man eigi
eptir, að jeg hafi sjeð aðra eins sóley á tún-
uni; þegar maður sjer þau úr nokkrum fjarska,
eru þau öll glóandi gyllt yfir að líta. Uthagi
orðinn allblómgaður upp á fjöll. Berjavísir
var kominn á lyng um hvítasunnu.
þess þarf varla að geta, að skepnuhöld eru
hin ágætustu í slíku blíðviðrisvori. Sauðburð-
urinn gekk mæta vel. Nær allt fje komið
rir ull. Fráfærur munu verða byrjaðar í næstu
viku.
I langbezta iagi hefir aflazt hjer á opin
skip í vor, bæði steinbítur og þorskur, enda
gæftir verið óvenjulega góðar, þá er norðan-
veðurs-vikunni er sleppt. Á þilskipum hefir
aptur miður aflazt. Um upphæðir afla á þeim
veit jeg eigi vel, en á bátum er sagt koraið
á 3. hundrað til hlutar, sem þykir gott hjer.
] Arnarfirði telja menn víst, að nú sje al-
mennt komið á báta 70—90 kr. hlutir, svo
framarlega sem fiskur verður í bærilegu verði.
Er það síld að þakka, sem veidd liefir verið
til beitn á Bíldudalsvogum síðara hlut vors-
ins. Fœreyingarnir, sem eru við Patreksfjörð,
afla þó langt fram yfir alla, enda þótt þeir
sjeu á sömu fiskimiðum og aðrir, og menn
,.......... X l-.-Æ „ X— „X„ _ 1,1,
VllJl tJlgi t'ii, OiKJ poix ÍXCUJ-I UiUJ cu IJOUIU uuui nunn
urn öðru vísi lagaðan útbúnað en aðrir. En
ágætis-vel sækja þeir sjó; hafa stundum legið
úti sólarhringum saman, og farið margar míl-
ur sjávar undan landi. Einn maður innlend-
ur hefir og látið á líkan hátt liggja úti á
stóru skipi við og við, og aflað vel í þeim
sjóferðum. Skipin eru hjer án alls efa allt of
lítil almennt, til að geta sótt hjer sjó í jafn-
slæmum veiðistöðum og hjer eru.
Að Eæreyingarnir hafi flutt hingað kvef það,
sem um getur í brjefi mínu 12. apríl, er með
öllu tilhæfulaust, enda var það að eins al-
gengt kvef, en engin nnfliienzan, enda komu
þeir ekki hingað fyr en rjett um það leyti«.
Inf'llieiiza-sóttiil. Nokkrir frjettapistl-
ar.
Stokkseyrarhreppi 25. júni : Nýdánir
eru hjer í hrepp úr afleiðingum inflú-
enza-sýkinnar : húsfreyja Guðríður Guð-
mundsdóttir á Nýjabæ, yngisstúlka Sig-
urveig Sigurðardóttir í Neistakoti og
yngismaður Einar Jónnsson á Hólum. —
Til beggja hinna síðartöldu var vitjað
læknis, en hann var þá, samkvæmt fyrir-
lagi landlæknisins, suður í Reykjavík við
læknaskólapróf. — þ>að þykir annars ó-
skiljanleg aðferð af landlækninum, að
kveðja einmitt læknirinn í Arnessýslu til
að vera við prófið, nú þegar veikin gekk
þar sem hæst, enda hefði honum sjálf-
sagt verið innanhandar, að skipa til þess
einhvern annan lækni, úr hjeruðum þeim,
sem ósýkt voru, hefði honum komið til
hugar, að hjer var margra manna lífi
stofnað i hættu að nauðsynjalausu. Vjer
vonutu að ísafold finni sjer skylt, að víta
slíkar ráðstafanir þeirra, sem vaka eiga
yfir heilbrigðisástandi landsmanna, og
það því fremur, sem hún hefir svo sköru-
lega og og rjett vandað um fyrsta glappa-
skotið, það nefnilega, að ekki voru strang-
lega bannaðar allar milliferðir milli lands
og eyja, þar til sýkin var þar upp rætt En
„sjaldan er ein bártt stök !“.
Rangárvallasjslu 21. júní: Sótt þessi
barst hingað ril sýslunnar frá Vestmanna-
eyjum rjettri viku fyrir hvítasunnu og
flaug eins og logi yfir akur á 2 til 3 vik-
um yfir gjörvalla sýsluna. Hún hefir
tínt upp hvert manns barn og lagt flesta
f rúmið f einum rykk á hverju heimilí
fyrir sig ; sumir hafa legið nokkra daga
líkt og í slæmu kvefi, sumir viku, sumir
hálfan mánuð og sumir lengur. Nokkuð
margir hafa dáið úr henni t. d. i Fljóts-
hlíðarprestakalli 9 eða 10, sem mun vera
einna flest ; helzt hefir það verið fullorð-
ið fólk, en þó innan um á bezta skeiðþ
og hefir sóttin þó verið með taki og
lungnabólgu. Börn og unglingar hafa
komizt einna Ijetttast út af sótt þessari.
Af þessu má sjá, að influenza-sóttin
hefir ekki reynzt „meinlaus“ hjer í sýslu,
þar sem af henni hefir leitt bæði tals-
verðan mannskaða og mikið atvinnutjón“.
Um »inflúenza«-sóttina á Austfjörðum er
skrifað af Seyðisfirði 17. þ. m.:
»Kvefsóttin útlenda geysar nú á Seyðisfirði,
kom með Eæreyingum, tekur flestalla, en fáir
eða engir verða fjarska þungt haldnir, og engir
dáið enn úr henni«.
Lausn frá prestskap hefir síra Jónas
Guðmundsson á Staðarhrauni fengið hjá
konungi 2. þ. m.
Óveitt brauð. Suður-Dalaþing (Sauða-
fell o. s. frv.), augl. 11. þ. m., met.
1764 kr
Aukalæluiar settir eru af landshöfð-
ingja 21. þ. m. þessir læknaskólakandf-
datar: Björn G. Blöndal í þfingeyjarsýslu
austan Jökulsár og Sigurður Sigurðarson
í Dalasýslu og Bæjarhrepp í Stranda-
sýslu.
Ölfusárbrúin. Hr. kaupstjóri Tryggvi
Gunnarsson reið austur að Ölfusá (Selfossi)
f gær og ætlar að vera þar 5—6 vikur
til þess að hafa umsjón með hleðslu brú-
arstöplanna m. m. Skip er komið fyrir
nokkru á Eyrarbakka með steinh'm til
brúarinnar og hús tilhöggvið frá Norvegi
til skýlis við brúarsmíðið, og verður það
reist þar á Selfossi hið bráðasta. Brú-
arinnar sjálfrar er von seinni part sumars.
A. H ^ r>r>fn fcoi-i 1 VQtUT 1
koma henni upp að brúárstæðinu, og
koma henni á ána að sumri.
Manntal á að fram hjer á landi 1.
nóvember næstkomandi.
Vitnaeiöurinn.______
mundi hafa ætlað þetta vera eintóma grimma
villimenn.
Fógetinn hugsaði líka með sjer, að nfellur
eigi eik við fyrsta högg« ; hann vildi ekki
gefast upp fyrri en í fulla hnefana. Hann
fór með spurningar sínar í ótal króka, ýmist
út í skóg, heim til Katrínar, eða inn á
veitingakrána, og svo var hann, áður en
nokkurn varði, kominn aptur til efnisins,
eptir einhverjum örmjóum leynistíg. En
því kænlegar sem hann flækti spurningar
sínar, og því grimmúðugri sem hann varð á
svip, því rólegri varð Katrín.
Hún var eins; hún vildi ekki heldur gugna
fyrri en í fulla hnefana. Hún vildi brjótast
gegn um öfugstreymi lífsins, hvernig sem
ósjórinn hamaðist utan um hana. Hún var
að ganga á hólm fyrir lán og gengi barnsins
síns.
Loksins var prófinu lokið.
Með hárri og hátíðlegri röddu las fógetinn
upp hið lögboðna eiðspjall, og hina þungorðu,
áhrifamiklu áminningarræðu.
»Hver maður, sem stefndur er fyrir
löglegan rjett, til að staðfesta framburð
sinn með með eiði, á að mæta þar með
lotningu fjrir guði og hans orði, og hyggja
vandlega að því, að hann, eins og kristn-
um sæmir, gangi veg sannleikans og tali
sannindi, og segi já eður nei með hrein-
skilni, eins og hann veit rjettast fyrir
samvizku sinni; svo skal hann og vita, að
eins og guð hefir tilsett valdstjórnina, svo
hefir hann og veitt henni rjett til að
heimta af öðrum, að þeir staðfesti orð sín
með eiði, svo að hið sanna komi í Ijós og
endir verði allrar þrætu. — Haun skal og,
fyrir guðs sakir, gæta þess, að orð þau,
sem koma yfir varir hans, eru eigi lítil-
fjörleg eða Ijettvæg, heldur mjög svo íhug-
unarverð og áríðandi, og getur hann ekki
borið það fyrir sig, sjer til afbötunar, að
honum hafi orðið ósannsögli í orðum sínum
svo sem af nokkurs konar breyzkleika, því
það er ýtarlega brýnt fyrir honum, að
hann gæti vandlega að hverju orði, sem
hann segir, svo það, sem honum verður á
í þessu, það syndgar hann vísvitandi og
af ásetningi, en alls ekki af breyzkleika.
Sá, sem vinnur eið, gefur öðrum fulla vissu
á því, að hann hafi sagt sannindi, skýlaus
og full sannindi, það er: að hann hafi
ekkert það sagt fyrir rjettinum, sem hann
ekki vissi, og yfir engu því þagað, sem
hann vissi með sjálfum sjer, að gat miðað
til að koma sannleikanum í ljós í því mál-
efni, sem hann var krafinn til vitnisburðar
um; ekki heldur haft yfirskot eður undan-
brögð í orðatiltækjum sínum; miklu heldur
hagað svo orðum sínum, með hreinskilnu
hjarta, að þau mættu svo skiljast af öðr-
um, eins og hann skildi þau sjálfur, og
vissi að satt var«.----
Katrínu fannst þessi lestur vera svipað-
astur leiðinlegum, svæfandi söng.
Hún var orðin þreytt af að standa þarna.
Hiin óskaði einskis framar en að mega sofna
— sofna vært og fast, og láta svo orð dóm-
arans renna eins og árstraum yfir höfuð sjer.
En nvi brýndi dómarinn raustina, og las hátt
og skýrt, og með talsverðum hita, sem vakti
Katrínu aptur úr þessari leiðslu.